Ένα συγκινητικό έθιμο...

Χθες στο νησί είχαμε το γνωστό πανηγύρι που γίνεται προς τιμή της Αγίας Παρασκευής. Δε θα επικεντρωθώ σε αυτό το γεγονός μιάς και αρκετοί άνθρωποι το εκμεταλλεύονται οικονομικά όσο μπορούν μ' αποτέλεσμα να χάνει το νόημά της η γιορτή αυτή. Θα αναφερθώ σε μία άλλη τιμή προς την συγκεκριμένη αγία η οποία είναι προστάτιδα των ναυτικών. Θα αναφερθώ σ' αυτά που πραγματοποιούνται στην θάλασσα του στενού μεταξύ Χίου και Τουρκίας αυτές τις μέρες.

Πρώτη φορά που είχα αυτήν την εμπειρία ήταν πριν δύο καλοκαίρια που ήμουν ακόμα φαντάρος. Με είχαν στείλει να φωτογραφίσω την γιορτή αυτή μιάς και ο στρατός είχε στείλει ένα τάγμα. Κάποια στιγμή κάθισα στα κάγκελα του δρόμου και ετοιμαζόμουν να φωτογραφίσω την περιφορά της εικόνας όταν από πίσω μου άρχισε να ξεπροβάλλει το πλοίο Νήσος Χίος, το οποίο πήγαινε προς Μυτιλήνη. Το άκουσα να σφυρίζει προς τιμή της αγίας. Γύρισα να το δω. Τότε διαπίστωσα πως στο ύψος της εκκλησίας έκανε τρείς κύκλους σφυρίζοντας συνέχεια. Ήταν μία πολύ συγκινητική στιγμή. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πως δεν είμαι ιδιαίτερα πιστός όμως με αγγίζει η έντονη πίστη των ανθρώπων και η ανάγκη που έχουν ορισμένες φορές να νιώθουν την δύναμη και την προστασία κάποιου άγιου. Πόσο μάλλον όταν είναι κανείς ναυτικός. Μπροστά μου έβλεπα ένα μεγαθήριο να υποκλίνεται σε μία μικρή εκκλησία και να σφυρίζει προς τιμή της. Πολύ ιδιαίτερη και σπάνια στιγμή.

Προχθές οδηγούσα προς Βροντάδο. Είχε ήδη μαζευτεί κόσμος γύρω από την εκκλησία και ετοιμάζανε τον χώρο. Καθώς περνούσα δίπλα από την εκκλησία είδα αρκετούς οι οποίοι είχαν μαζευτεί στα κάγκελα. Το πλοίο Θεόφιλος ήταν κοντά στη στεριά και ανέβαινε προς τα πάνω. Δυστυχώς η ηλικία του σκάφους και τα συνεχή τεχνικά προβλήματα που έχει δε του άφηναν το περιθώριο να κάνει και εκείνο στροφές οπότε αποφάσισε να περάσει όσο πιο κοντά γίνεται από τη στεριά και να σφυρίξει προς την εκκλησία. Πολύ αξιόλογη και αξιοθαύμαστη κίνηση από ένα τόσο γερασμένο πλοίο. Την ίδια μέρα από την Δασκαλόπετρα που πήγα να κολυμπήσω είδα πως ένα ακόμα φορτηγό πλοίο που ήταν στο στενό Χίου με Τουρκίας προσπάθησε να κάνει τρείς στροφές και να σφυρίξει. Λόγω του όγκου του οι στροφές είχαν διάρκεια και έπρεπε να διανύσει μία μεγάλη απόσταση μέχρι να ξαναστρίψει, οπότε ανέβαινε μέχρι τον Βροντάδο και κατέβαινε ώς τον Καρφά. Και πάλι το ίδιο.

Η συγκίνηση σε όλο αυτό το έθιμο είναι πως δεν το εφαρμόζουν όλοι, παρα μόνο Έλληνες και κυρίως Χιώτες οι οποίοι γνωρίζουν την εκκλησία και την ιστορία της. Η περιοχή που βρίσκεται η εκκλησία είναι σύνορα της πόλης της Χίου με τον Βροντάδο (της πόλης των ναυτικών). Το σφύριγμα του πλοίου (το οποίο σίγουρα μέσα θα χει κάποιον Έλληνα ή Χιώτη ναυτικό) δεν απευθύνεται μόνο στην εκκλησία αλλά και στις οικογένειες των ναυτικών του νησιού που πάντα κοιτάνε προς την θάλασσα και περιμένουν τον άνθρωπό τους. Είναι ένα χαρμόσυνο μήνυμα προς τις οικογένειες αυτές πως ο άνθρωπός τους τους σκέφτεται, πως σύντομα θα ξαναγυρίσει κοντά τους και πως παρακαλάει την Αγία Παρασκευή να τους έχει καλά...

Μία παράδοση η οποία δυστυχώς αρχίζει και χάνεται... μία παράδοση που αρχίζει να χάνει το νόημά της... μία παράδοση που εμείς τα παιδιά των ναυτικών πρέπει να φυλάξουμε...