Περι αγάπης... Νο1

Σήμερα αποφάσισα να στραφώ στους αρχαίους Έλληνες και έτσι αγόρασα το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Όταν το πήρα στα χέρια μου και πήγαινα προς το ταμείο με σταμάτησε μία κοπέλα.
"Μιλάει για την ομοφιλοφιλία αυτό το βιβλίο" μου λέει με έναν τόνο περίεργο.
"Μιλάει για την αγάπη" της απαντάω εγώ.
"Ναι αλλά αναφέρεται στους ομοφιλόφιλους".
"Και ποιός σου είπε πως οι ομοφιλόφιλοι δεν αγαπιούνται. Ίσως αυτοί (χρησιμοποίησα το αυτοί διότι πίστεψα πως η κοπέλα με πέρασε για ομοφιλόφιλο) να αγαπιούνται πιο αληθινά και από τους ετεροφιλόφιλους".
"Ότι πεις" μου ανέφερε και με χαιρέτησε με ένα χαμόγελο.
Η αγάπη είναι περίεργο πράγμα. Περιπλανιόμαστε στον χωροχρόνο μέχρι να βρούμε το άλλο μας μισό. Όταν το βρίσκουμε όλα σταματάνε. Νιώθουμε πως είμαστε το κέντρο του κόσμου όταν φιλιόμαστε σε κεντρικό σημείο δυσκολεύοντας την διέλευση μίας νταλίκας όχι επίτηδες αλλά επειδή πολύ απλά μας φαίνεται πολύ μικρή και ασήμαντη μπροστά σ΄αυτό που ζούμε και ας ξέρουμε πως αν πατήσει γκάζι θα μας κάνει κομματάκια.
Η αγάπη υπάρχει παντού. Και αν είναι πραγματική αγάπη επιβιώνει σε όλες τις καταστάσεις και συνθήκες. Πάντα χρησιμοποιώ τον στίχο από ένα αγαπημένο μου τραγούδι από το συγκρότημα Τρίφωνο, "να μ' αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά...". Η πραγματική αγάπη μετατρέπεται σε στοργή και πλέον χρησιμοποιούμε το ρήμα σε νοιάζομαι, αντικαθιστώντας το ρήμα "είμαι ερωτευμένος-η".
Η αγάπη δεν έχει διακρίσεις. Είναι η ίδια στους ετεροφιλόφιλους, στους ομοφιλόφιλους, σε αλλόθρησκους, σε όλους...
Η αγάπη είναι η ίδια είτε οικογενειακή, είτε φιλική, είτε ερωτική...
Η αγάπη είναι το παν...
Η αγάπη δεν έχει εικόνα (γι' αυτό και δεν βάζω καμία φωτογραφία στην ανάρτηση αυτή).