Θέλω να κοιμηθώ...

Θέλω να κοιμηθώ. Να αφήσω το σώμα μου ελεύθερο σε μία πλαγιά μακριά από πόλεις και θορύβους και να κοιμηθώ βαθιά. Πολύ βαθιά. Να ξυπνήσω και να μαι πέντε χρονών. Να έχει συννεφιά, να ξυπνάω και να τρέχω στη παλιά σόμπα που είχαμε στο καθιστικό. Να βλέπω τη φωτιά μέσα από το μικρό τζαμάκι και να "χάνομαι". Να με γαληνεύει η ζεστασιά της φλόγας και το παιχνίδι της. Να καθρεφτίζεται αυτό το φως στα δύο παιδικά μου μάτια. Να αφήνομαι σε καταστάσεις που δε μπορώ να προσδιορίσω. Και τότε να ρχεται η μητέρα μου. Να με σηκώνει και να με βάζει στα πόδια της. Μόλις κατάφερε να μου πλέξει μία μάλλινη μπλούζα με μία χελώνα πάνω. Έχω τρελαθεί από τη χαρά μου. Είμαι ακόμα σε μία ηλικία που δε με συγκινούν οι μάρκες, αλλά τα αυθεντικά δώρα με τα έντονα χρώματα. Μία καφετιά μπλούζα με μία πράσινη χελώνα πάνω είναι ότι πρέπει. Δε θέλω να την βγάλω από πάνω μου. Είναι πολύ ζεστή. Και πως να μην είναι αφού είναι χειροποίητη από την μητέρα μου. Τρέχω στο σπίτι με την μπλούζα αυτή, σέρνομαι στο πάτωμα, κρύβομαι κάτω από το τραπέζι, περιμένω τον παππού για να τον τρομάξω με την χελώνα στην κοιλιά μου. Δεν έχω σκοτούρες, δε με νοιάζει ο Ψυχρός Πόλεμος που ακόμα υπάρχει ενώ η έλλειψη του πατέρα μου καλύπτεται με τα δώρα που μου φέρνει κάθε φορά που γυρνάει από ένα μπάρκο. Όμως αυτή η στιγμή είναι υπέροχη, είναι μαγική. Η μουνταμάρα της συννεφιάς και του έντονου αέρα έξω και γω να νιώθω μέσα σε τέσσερις τοίχους ασφαλής με την μητέρα μου να με καμαρώνει και τη φωτιά να μας ζεσταίνει. Γαληνεύω... Όπως είμαι ξαπλώνω στο πάτωμα και χαλαρώνω... Η μητέρα μου με κοιτάει ακόμα. Τα μάτια της είναι υγρά και νοσταλγικά, σαν να με βλέπουν τελευταία φορά σ' αυτήν την ηλικία. Σε μία ηλικία που είμαι ο δικός της Γιώργος και που σύντομα θα βγάλω φτερά να πετάξω κάπου μακριά. Η αγάπη της φαίνεται με την ελευθερία που μου χει δώσει στο άνοιγμα των φτερών μου. Με κοιτάει και με απολαμβάνει σε αυτές τις μοναδικές στιγμές που είμαι στο πάτωμα και λαγοκοιμάμαι. Αρχίζω να βλέπω θολά. Το τρέξιμό μου, η χοντρή μάλλινη μπλούζα και το παίξιμο της φωτιάς με κοιμίζουν. Τότε ξυπνάω πάλι στο γρασίδι. Είμαι στη σημερινή ηλικία. Θέλω πάλι να κοιμηθώ και να γυρίσω στη στιγμή που έζησα. Στιγμές που δε θα ξαναζήσω, στιγμές που δε μπορώ να ξαναζήσω. Έτσι καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η κάθε στιγμή... Πόσο μοναδική είναι η κάθε στιγμή... Απόλαυσε τις στιγμές της ζωής...