Χριστούγεννα στο φυλάκειο 2007

Γιορτή οικογενειακή μα πάνω απ' όλα χριστιανική. Ότι καλύτερο λοιπόν να την περνάς στο φυλάκειο μιάς και ο στρατός είναι μία οικογένεια η οποία υπερασπίζεται εκτός από τα σύνορα και την πίστη μας...
Μία από τις μέρες των Χριστουγέννων θα δεχόμασταν επίσκεψη από τον τότε ταξίαρχο και τον μητροπολίτη του νησιού.
Είχαμε στηθεί όλοι έξω στον προαύλιο χώρο του φυλακείου και τους περιμέναμε. Είχε πολύ κρύο. Τρέμανε τα πόδια μου ενώ το χέρι μου πάνω στην παγωμένη μεταλλική κάννη είχε γίνει μπλε. Μιας και είχαν αργήσει ο λοχαγός μας λυπήθηκε. Πρότινε να μπούμε μέσα στο κτίριο και όταν έρθουν θα βγούμε έξω. Φυσικά θα μας ενημερώσει η πύλη γι' αυτό.
Ο ταξίαρχος έφτασε αλλά μας έπιασε στον ύπνο. Όταν το τζιπ πάρκαρε εμείς τρέχαμε πανικόβλητοι να πάρουμε θέση. Ο ταξίαρχος γέλασε και αναγνωρίζοντας το κρύο και τις λοιπές συνθήκες που επικρατούσαν εκεί πάνω δε ζήτησε τα τυπικά "παρουσιάστε" κτλ. Επίσης πήρε τηλέφωνο τον μητροπολίτη να δει αν αργεί. Ο εκπρόσωπος του θεού και της εκκλησίας δε φωτίστηκε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα να χει φτάσει σε άλλο φυλάκειο προκαλώντας τον πανικό εκεί. Μόλις ενημερώθηκε καλύτερα για τον προορισμό του ανέφερε πως σε λίγα λεπτά θα ναι εκεί. Ο ταξίαρχος τον ρώτησε αν μπορούν οι στρατιώτες να πάνε μέσα για να ζεσταθούν. Όλοι χαρούμενοι που θα μπούμε στα ζεστά περιμέναμε την απάντηση.
"Όχι! Θα με περιμένετε έξω! Αναμένω τις τιμές που μου αναλογούν!"
Αναγκαστικά περιμέναμε όλοι έξω. Ο ταξίαρχος μας έπιασε την κουβέντα. Μας ρώτησε για μας, τις σπουδές μας, τους εορταστικούς προορισμούς μας και διάφορα άλλα προσπαθώντας να δείξει ένα φιλικό πρόσωπο και να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε το κρύο. Εκτίμησα πολύ την προσπάθειά του και πάνω απ' όλα την ειλικρίνιά του.
Σε λίγο έφτασε ο μητροπολίτης.
"Λόχος! Προσοχή!"
"Επ ώμου άρμ...."
"Παρουσιάστε άρμ..."
Με το ζόρι κρατούσαμε το όπλο. Ο μητροπολίτης μαζί με έναν βουλευτή βγήκαν, χαιρέτησαν τον ταξίαρχο και τον λοχαγό μας και κινήθηκε προς το μέρος μας. Με ένα αυστηρό βλέμμα μας "ευλόγησε" και αφού μπήκε μέσα και κάθησε μας έδωσε την άδεια να μπούμε και μεις.
Φυσικά ακολούθησαν τα τυπικά. Είπαμε τα κάλαντα, ακούσαμε αυτά που ήθελε να μας πει ο μητροπολίτης και ο ταξίαρχος. Όλοι περιμέναμε να φύγουν για να πιούμε λίγο κονιάκ και να ζεσταθούμε.
Δε θα ξεχάσω όμως ένα κομμάτι του κενού λόγου του μητροπολίτη. Καθώς μιλούσε και μένα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, μία φράση με χτύπησε άσχημα και με ταρακούνησε. Κάτι έλεγε αλλά θυμάμαι αυτή την φράση:
"... όταν ήμου αξιωματικός στην Κομοτηνή είχαμε ένα διοικητή, τον Παπαδόπουλο. Όχι τον επαναστάτη..."
Εκεί τελείωσαν όλα. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα παραπάνω. Ήμουν στη φωλιά του κούκου και είχα έναν ακροδεξιό μπροστά μου ο οποίος είχε το θράσος να αποκαλέσει επαναστάτη κάποιον που έχει καταδικαστεί εδώ και τρείς δεκαετίες. Και τον έχουμε σε αυτό το αξίωμα τώρα. Και του δίνουμε το χέρι. Και τον βλέπουμε στα κανάλια.
Ο ταξίαρχος δίπλα του γέλασε αμήχανα. Όσο για τον βουλευτή μάλλον ακόμα αναρωτίεται για ποιόν επαναστάτη ο μητροπολίτης μιλούσε.
Τώρα θα μου πείτε για ποιό λόγο σας λέω αυτήν την ιστορία.
Θέλω να δείξω το πόσο κενοί, επικίνδυνοι και κακοί είναι κάποιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που από μόνοι τους δηλώνουν πως είναι εκπρόσωποι του θεού. Άνθρωποι που αντί να δείξουν την αγάπη και την ισότητα, κυνηγάνε την εξουσία και την επισημότητα της ανωτερότητάς τους.
"Να με περιμένετε έξω στο κρύο", το ζήτησε ένας ιερέας όχι ένας στρατιωτικός.
Και όλα αυτά μία περίοδο ειρήνης, γαλήνης και χαράς για την οικογένεια και την θρησκεία δέχεσαι από ένα θρησκευτικό πρόσωπο τόσο άσχημη συμπεριφορά.
Ήταν η χειρότερη χριστουγεννιάτικη στιγμή της ζωής μου. Και σ' αυτό δεν έφταιγε ο στρατός...