Φίλιππος Κουτσάφτης

Σήμερα το πρωί διάβασα στην lifo τη συνέντευξη που έγινε σε έναν σπουδαίο και ενδιαφέρον άνθρωπο χαμηλών τόνων. Αναφέρομαι στον κύριο Φίλιππο Κουτσάφτη.

Θα θελα και γω με την σειρά μου να μιλήσω γι' αυτόν τον άνθρωπο που είχα την τιμή να τον συναντήσω και να περάσω 2 μέρες μαζί του σε ένα συνέδριο αρχαιολογίας στο Κόρθι της Άνδρου το 2005.

Ήμουν ακόμα φοιτητής στη σχολή μου και δούλευα εθελοντικά σε ένα μουσείο εκείνο το καλοκαίρι όταν με κάλεσαν και έφυγα Παρασκευή βράδυ για το νησί. Το Σάββατο θα προβαλλόταν το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ - έργο ζωής (και το εννοώ αυτό διότι πράγματι είναι ένα κομμάτι του εαυτού του δημιουργού) του κυρίου Φίλιππου Κουτσάφτη Αγέλαστος Πέτρα (να το δείτε οπωσδήποτε όσοι το γνωρίζετε και δε το χετε παρακολουθήσει ακόμα).

Το βράδυ κάποια μέλη του συνεδρίου φάγαμε σε ένα ταβερνάκι του χωριού. Θυμάμαι στο τραπέζι καθόταν ο πρόεδρος του συνεδρίου, ο δήμαρχος της περιοχής, ο κύριος Αλαβάνος (ως πρόεδρος του Συνασπισμού) ο κύριος Κουτσάφτης και δύο ηθοποιοί. Ήταν μεγάλη μου τιμή και αξέχαστη εκείνη η βραδιά.

Έχοντας τον Αλαβάνο απέναντί μου μιλήσαμε αρκετή ώρα για την Χίο μιας και έχει καταγωγή και από κει!!! Από Βροντάδο μου χε πει.

Εκείνη τη βραδιά βρήκα την ευκαιρία να ευχαριστήσω προσωπικά τον κύριο Φίλιππο Κουτσάφτη για τη δουλειά του. Το ντοκιμαντέρ το είχα ξαναδεί και όσες φορές το βλέπω πάντα με πιάνει η ίδια συγκίνηση και ανατριχίλα.

Του ανέφερα τον ενθουσιασμό μου, την επιτυχία του να περάσει την αγάπη των αρχαίων και των κατοίκων για τον τόπο τους ακόμα και αν αυτός καταντάει σε χωματερή και βιομηχανική περιοχή, την σοφία του τρελού του κύριου Παναγιώτη (αν θυμάμαι καλά το όνομά του) ο οποίος ήταν ο φόβος και ο χλευασμός της περιοχής όμως ο κύριος Κουτσάφτης κατάφερε και τον ανέδειξε ως τον μεγαλύτερο σοφό και άγιο - προστάτη των αρχαίων της περιοχής, κάθε κουβέντα του σου μάθαινε κάτι καινούργιο, τη φωνή του σκηνοθέτη σε όλη τη ταινία, ζεστή, ήρεμη και φιλική σε νανούριζε και παράλληλα σε συγκινούσε για το κάθε τι, την καταγραφή της ζωής των προσφύγων της περιοχής, ίσως να ναι από τις λίγες ταινίες που με χουν κάνει να δακρύσω ακούγοντας τον πραγματικό πόνο και την βίαιη πάλη των ανθρώπων για επιβίωση, άνθρωποι που έχουν δουλέψει όχι για να απολαύσουν αγαθά αλλά για να ζήσουν και όμως τους βλέπεις με ένα χαμόγελο στα χείλη, την έξυπνη καταγραφή της αλλοίωσης μίας πόλης μέσα σε δέκα χρόνια (γι' αυτό μιλάω για έργο ζωής)...

Ο στόχος του κύριου Φίλιππου Κουτσάφτη ήταν να καταγράψει όσο πιο πολλά αρχαία μπορούσε πριν χαθούν για πάντα από τις δαγκάνες των μηχανημάτων που θέλανε στον ιερό τόπο της Ελευσίνας να χτίσουν την βιομηχανική περιοχή της Αθήνας (τόσο μαλάκες είμαστε και μετά από όσα κακά έχουμε κάνει σ' αυτόν τον τόπο και στην κληρονομιά που κουβαλάει εξακολουθούμε να φωνάζουμε πως είμαστε Ελληνάρες, σκατά στα μούτρα μας απαντάω εγώ).

Όσην ώρα μιλούσα ο κύριος Φίλιππος Κουτσάφτης έχοντας τα χέρια του κάτω από το τραπέζι με κοιτούσε και τα μάτια του φωτίζανε. Αντί να κοκορευτεί ή να με αγνοήσει μιάς και είχε κάτι παραπάνω από τα διπλάσιά μου χρόνια, έσκυβε και κουνώντας το κεφάλι του μου έλεγε "Σ' ευχαριστώ!".

Με είχε πιάσει η πολυλογία μου εκείνη τη στιγμή. Όλοι στο τραπέζι είχαν σταματήσει και με άκουγαν ή ίσως σκέφτονταν να βρουν έναν τρόπο να με σταματήσουν. Τότε σηκώθηκε ο δήμαρχος και δείχνοντάς με είπε "Να η ελπίδα της Ελλάδος". Ήταν πολύ υπερβολικός σε αυτό που είπε αλλά όταν το ακούει αυτό ένας έφηβος με όνειρα σίγουρα νιώθει περήφανος. Αυτό με έκανε να σταματήσω έχοντας τα μάτια του κύριου Κουτσάφτη στραμμένα όλο το βράδυ πάνω μου γεμάτα ευγνωμοσύνη που ένας νεαρός κατάφερε να λάβει τα μηνύματα που ο ίδιος με επιφύλαξει τα πρόσφερε σε μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό.

Αυτή η βραδιά μου έμεινε αξέχαστη. Νιώθω τυχερός που την έζησα.