Κυριακή βράδυ προς Δευτέρα πρωί...

Μιά νέα βδομάδα αρχίζει και όπως κάθε βράδυ Κυριακής έτσι και απόψε θα ανεβάσω ένα ακόμα τραγουδάκι για να ξεκινήσει καλά...
Όσοι με διαβάζετε καιρό θα χετε διαπιστώσει την οργή μου για όσους καταστρέφουν την εικόνα της Αθήνας αλλά και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας μας είτε με γκράφιτι είτε με αφίσσες και με φθορές δημοσίων αλλά και ιδιωτικών κτιρίων. Παντού αναρχία και αναβρασμός. Μία κατάσταση που μέσα της κρύβει το μίσος του κόσμου για την κοινωνία και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Δυστυχώς όμως αυτές οι ενέργειες δεν οδηγούν πουθενά. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να χειροτερεύει η εικόνα της πόλης και οι συνθήκες στις οποίες ζούμε.
Σε έναν διάλογο που είχα τις προάλλες έμαθα πως οι φοιτητές των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών ελπίζουν στην Ελλάδα. Και ελπίζουν διότι πιστεύουν πως η αναρχία υπάρχει πια στα ελληνικά πανεπιστήμια. Στα αμφιθέατρα που φιλοξενούν κάποια βράδια νεαρούς οι οποίοι συζητάνε για το μέλλον το δικό τους και αυτού του τόπου.
Έχω λάβει μέρος σε παρόμοιες βραδιές. Αμπελοφιλοσοφίες και τύποι οι οποίοι εμφανίζονται στον χώρο πιο πολύ για να χτυπήσουν γκόμενα παρά να μοιραστούν τις απόψεις τους και τα όνειρά τους. Λίγοι ήταν αξιόλογοι και οραματιστές οι οποίοι και αυτοί με την σειρά τους χάθηκαν στο κυνήγι εύρεσης μιας εργασίας.
Όμως μέσα σε αυτόν τον διάλογο που είχα, σκέφτηκα το Παρίσι. Η Γαλλική πρωτεύουσα ήταν κάποτε ο βόθρος της Γαλλίας. Το μισούσαν και το χλεύασαν. Ήταν ένα χάος γύρω από έναν βρώμικο ποταμό. Αξιόλογα κτίρια έρημα και έτοιμα να καταρρεύσουν. Λίγοι γνωρίζουν πως οι Γάλλοι ήθελαν να γκρεμίσουν τόσο την Παναγιά των Παρισιών όσο και τον παλιό σταθμό της Ορλεάνης, το μετέπειτα μουσείο Ορσέ. Δύο σπουδαίους προορισμούς για τον κάθε επισκέπτη της πόλης σήμερα. Αυτά τα δύο μνημεία σώθηκαν από τον συγγραφέα Βίκτορ Ουγκό (ο ναός) και τον σκηνοθέτη Γουέλς (ο σταθμός). Το Παρίσι, από το πουθενά έγινε μία μητρόπολη και ο πιο διάσημος τουριστικός προορισμός του κόσμου. Μία πόλη μπουρδέλο έγινε μέσα σε λίγες δεκαετίες στολίδι.
Μήπως λοιπόν πρέπει να κάνουμε και μεις υπομονή για την Αθήνα; Μήπως σε λίγες δεκαετίες θα γίνει και αυτή ένα σύγχρονο στολίδι; Μήπως η γενιά μου και η επόμενη γενιά φέρουν τα πάνω κάτω;
Περνάω από την Συγγρού με το 040 και μέσα από τα στριπτιτζάδικα και τα στούντιο βλέπω να ξεπετάγονται υπέροχα κτίρια. Μήπως είναι συμβολικό; Στη θέση ενός παλιού μπουρδέλου στεγάζεται πλέον η Εθνική Ασφαλιστική και τώρα η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Σίγουρα θέλει πολύ δουλειά ακόμα...
Όμως ξαφνικά γέμισα με ελπίδα γι' αυτόν τον ρημαγμένο τόπο...
Το τραγουδάκι που βάζω σήμερα είναι από τους Nouvelle Vague το Friday Night Saturday Morning όπου μέσα από το βιντεοκλίπ του βλέπουμε ένα Παρίσι που θυμίζει λίγο την δικιά μας Αθήνα...