Το τέλος της χριστουγεννιάτικης αθωότητας

Οι αναμνήσεις μου από τα κάλαντα των Χριστουγέννων είναι γεμάτες εκπλήξεις, προσδοκίες και χαρά. Εκπλήξεις κάθε φορά που μας δίνανε ένα καλό χατζιλίκι (κυρίως οι ηλικιωμένοι άνθρωποι), προσδοκίες γιατί κάθε φορά θέλαμε να φτάσουμε σε ένα χρηματικό ποσό που θα μας βοηθούσε να πάρουμε το παιχνίδι που θέλαμε και χαρά όταν τα καταφέρναμε και τρέχαμε πρώτα σε ένα σπίτι για να μοιραστούμε το ποσό και μετά να κατεβούμε στην αγορά για να πάρουμε αυτά που θέλαμε. Πάντα εγώ κρατούσα τα χαρτονομίσματα ενώ ο "συνάδελφός" μου ξεχείλωνε την μπανάνα του με κέρματα. Από το βάρος πάντα έμενε πίσω και άκουγα τα κουδουνίσματά τους. Όμως ήταν ένα βάρος χαράς. Όσο πιο βαρύ ήταν το τσαντάκι τόσο πιο κοντά φτάναμε στον στόχο μας. Κυκλοφορούσαμε ελεύθερα από το πρωί σε όλη την πόλη του νησιού. Φυσικά ορισμένες περιοχές και ενορίες ενισχύανε τα δικά τους παιδιά. Όμως ευτυχώς όλοι κάπου ανήκαμε και όσο μας βαστούσαν τα πόδια μας και τα κουράγια μας συνεχίζαμε και απομακρυνόμασταν όλο και περισσότερο από τα μέρη μας.
Φυσικά είχαμε συσχετίσει τα κάλαντα με το χρήμα, αν καλοσκεφτούμε πως παλιότερα τα παιδιά τα κερνούσαν με γλυκά και πορτοκαλάδες. Όμως εμείς μαζεύαμε τα λεφτά για να πάρουμε ένα δώρο για τον εαυτό μας. Βγάζαμε το πρώτο μας μεροκάματο. Δεν είχαμε την ντροπή της ιδέας πως μπορεί να ζητιανεύουμε. Είμασταν με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Ένα χαμόγελο αγνό και πάνω απ' όλα παιδικό.
Κάτι που δε βλέπω πια στις μέρες μας. Κυριώς στην Αθήνα. Βλέπω στο μετρό να μπαίνουν παιδάκια, ντυμένα άγιοι βασίλιδες, να χτυπάνε άγαρμπα τα τριγωνάκια τους, να κοιτάνε στο πουθενά, να μη χαμογελάνε καν, να μη ξέρουν τα λόγια τους. Νομίζω πως πλέον με αυτές τις εικόνες χάσαμε το νόημα αυτών των τραγουδιών. Βλέπουμε τη μιζέρια των ημερών, το ψέμα αυτών των γιορτών, την μοναξιά των ανθρώπων που γίνονται εντονότερες αυτές τις ανούσιες μέρες.
Δε χρειάζεται να χουμε Χριστούγεννα, Πάσχα και άλλες γιορτές για να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και πιο στοργικοί και αγαπημένοι με τους δικούς μας. Αυτό είναι προσποίηση. Αυτό είναι ψέμα. Πρέπει να χουμε κάθε μέρα γιορτή. Να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή με την σκέψη πως αύριο μπορεί να μη ζούμε. Ας απολαύσουμε την αποψινή βραδιά (διότι έτσι επιβάλλει η παράδοση) αλλά ας απολαύσουμε και τις άλλες μέρες. Ας κάνουμε δώρα σε ανύποπτες στιγμές. Όχι σε καθορισμένες ημερομηνίες. Ας πούμε το σ' αγαπώ και ας ευχηθούμε υγεία και χαρά κάθε φορά που μιλάμε με κάποιον άνθρωπο και όχι την ώρα που τσουγκρίζουμε ποτήρια και παίρνουμε τηλέφωνα.
Τα Χριστούγεννα πλεον δείχνουν το τέλος της αθωότητας των ανθρωπίνων σχέσεων.
Καλές γιορτές.