Πριν ένα μήνα σχεδόν λόγω εκλογών βρισκόμουν στο νησί μου. Εκμεταλλεύτηκα τις εκλογικές άδειες για να απολαύσω λίγες μέρες ξεκούρασης και χαλάρωσης. Εκείνες τις μέρες είχα γράψει ένα κείμενο για την γιορτή της ονομαζόμενης από πολλούς Απελευθέρωσης της Χίου. Αρκετοί συμφώνησαν μαζί αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που διαφώνησαν και κοντραρίστηκαν μαζί μου είτε με όμορφο είτε με άσχημο τρόπο. Την μέρα της παρέλασης είχα αναφέρει πως θα προτιμήσω να περπατήσω στους άδειους δρόμους της πόλης, μιάς και όλος ο κόσμος βρισκόταν στην πλατεία για να καμαρώσει τον στρατό που όλοι μισούμε (ως φαντάροι), χλευάζουμε (για τους καραβανάδες) και ειρωνευόμαστε. Όμως πάντα δύο τρείς φορές τον χρόνο θα τον χειροκροτήσουμε λες και βρισκόμαστε σε κάποιο καθεστώς.
Κατά τις έντεκα αναχώρησα από το σπίτι. Άκουγα στο βάθος τα μικρόφωνα από το Δημαρχείο του νησιού που παρουσίαζαν τα σχολεία. Εγώ παράλληλα με την παρέλαση σε έναν άλλο δρόμο κατηφόριζα προς τους Αγίους Αναργύρους και έστριβα για την πλατεία (τις λεπτομέρειες τις αναφέρω για τους Χιώτες ώστε να τους κινήσω την περιέργια να πάνε να θαυμάσουν αυτά τα σπίτια). Κάθε φορά που περνούσα από αυτόν τον δρόμο έβλεπα στο τέρμα του κάποια ερείπια, απομεινάρια παλιών αρχοντικών σπιτιών, και πάντα ήθελα να τα φωτογραφήσω. Όμως πάντα με εμπόδιζε η κίνηση και η βαβούρα του δρόμου. Ευκαιρία λοιπόν σήμερα να τα επισκεφθώ με την φωτογραφική μου μηχανή και να τα απολαύσω. Πράγματι, ήμουν μόνος στο δρόμο και απολάμβανα τη στιγμή. Τα σπίτια με περηφάνια προσπαθούσαν να σταθούν για να τα φωτογραφήσω. Στάθηκα κάτω από την πόρτα ενός από αυτά για να διαβάσω τα στοιχεία της επιγραφής, "Φ. Δ. ΙΟΥΝ. 1 Ε 1878" με τον αριθμό της οικίας ζωγραφισμένο στον τοίχο. Τον σεβάστηκαν τον αριθμό αυτό αφού την γνωστή μπλε πινακίδα την τοποθέτησαν ακριβώς από πάνω του. Στον τοίχο αυτής της οικίας βρισκόταν ένα ανάγλυφο μικρού ναΐσκου με δύο πολεμιστές, όπου η βάση στην οποία πατούσαν είχε χαραγμένο "Φ. Δ. 6 Φεβρουαρίου 1910". Πιο πριν από αυτό το σπίτι στεκόταν ακόμα ένα γωνιακό "ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ του ΔΗΜ. ΣΤ. ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ" με την σκουριασμένη πινακίδα του ακόμα να διακοσμεί την ξύλινη πόρτα του.
Η βόλτα συνεχίζεται σε ένα στενό κοντά στο πνευματικό κέντρο της Χίου. Ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, το οποίο μικρός το είχα προλάβει όρθιο, τώρα προσπαθεί με δυσκολία να κρατήσει την πρόσοψή του όρθια και ακέραια. Το ανάγλυφο πάνω από την πόρτα του παρουσιάζει δύο αγγέλους που βαστάνε έναν σταυρό ο οποίος πατάει πάνω σε ένα πουλί το οποίο πίνει μέσα από έναν κρατήρα ο οποίος αναδύει διάφορα λουλούδια. Κάτω από όλο αυτό το μοτίβο έχει την εξής επιγραφή: " ΦΕΒΡΟΥ 1855 ΑΡ 122 ΑΣ ΑΑ ΜΠΑΧ", η οποία εκτός από την ημερομηνία μας ενημέρωνε και για τον αριθμό της οικίας και πιθανότατα για να αρχικά του ιδιοκτήτη. Σημερινός αριθμός του κτιρίου το έξι. Το διπλανό κτίριο δεν είχε ευτυχώς την ίδια τύχη. Απο εγκατελειμένο που το θυμώμουν τώρα το θαύμαζα για την αξιόλογη ανακαίνισή του και τον ανθισμένο του κήπο. Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι σέβονται και αγαπάνε ακόμα αυτόν τον τόπο.
Η μελέτη των επιγραφών συνεχίζεται στην Απλωταριά και στα στενά της. Πάνω από ένα μαγαζί διαβάζω μέσα σε ένα στεφάνι δάφνης "Γ.Γ. ΤΝ 20 8ΒΡΙΟΥ 1868". Απολαμβάνω τους περιπάτους στα στενά με τα γιασεμιά και τα απλωμένα πολύχρωμα ρούχα. Η βόλτα μου από την Απλωταριά φτάνει μέχρι τον Καμμένο Πύργο. Στα παλιά σπίτια μου αρέσουν τα τούρκικα μπαλκόνια. Πόσο θα θελα να χα είχα ένα και όταν βρέχει να κάθομαι σ΄αυτό και να απολαμβάνω την εικόνα από το παράθυρο. Οι επιγραφές συνεχίζονται. Μία λιτή είχε χαραγμένο το " ΣΛΑ 1924" ενώ μία παρακάτω μας ενημέρωνε " ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ. Μ ΚΑΖΔΑΓΛΗ ΥΔΡΙΘΕ 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1905". Στην τελευταία επιγραφή διαπιστώνουμε πως η χρήση τους ήταν κυρίως ενημερωτική και μετά διακοσμητική. Ένα πιθάρι διακοσμεί ένα άδειο μπαλκόνι ενώ μία γλάστρα χρωματίζει ένα παλιό παράθυρο. Επιστρέφω πάλι στο κέντρο της πόλης. Πάνω από ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας φτηνών προϊόντων βρίσκεται ένα παλιό αρχοντικό σπίτι. Μάλλον θα λειτουργεί ως αποθήκη. Όμως η επιγραφή που έχει μας μαρτυράει την πλούσια ιστορία του, "7βριου Χ.Γ. 1887" ενώ σε ένα χρόνια κλειστό κτίριο κοντά του διαβάζουμε την επιγραφή "ΜΔΖ 1874", με δυσκολία μιας και ενώ τη σεβάστηκε ο χρόνος, δεν την σεβάστηκε ο τεχνικός που πέρασε τα καλώδια ακριβώς μπροστά της. Η αδιαφορία και η ασέβεια του Νεοέλληνα σε όλο της το μεγαλείο.
Φτάνω πίσω από την βιβλιοθήκη του Κοραή. Πολλά εγκατελειμένα αρχοντικά σπίτι περιμένουν να πέσουν. Στο ισόγειο ενός έχει ανοίξει μία ταβέρνα. Σε ένα άλλο υπάρχει μία μεγάλη μαρμάρινη επιγραφή " ΧΑΤΖΗ - ΓΕΩΡ - ΦΥΤΗΛΗ 3 = ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1863". Σε ένα μπαλκόνι προσπαθούσαν να επιβιώσουν λίγες γλάστρες.
Η βόλτα μου ολοκληρώνεται στον δρόμο προς την Λέτσαινα, κοντά στο Ι.Κ.Α. Κάποια προσφυγικά σπίτια στέκουν ακόμα στο δρόμο. Όμως αρκετά έχουν παραδοθεί στη πάροδο του χρόνου και έχουν πέσει. Προσπάθησα να αποθανατήσω τα τελευταία τους σημάδια πριν χαθούν και αυτά για να χτιστεί κάτι καινούργιο, απρόσωπο και αδιάφορο χρηστικό σπίτι.
Στην επιστροφή μου για το σπίτι βρήκα ένα υπέροχο κτίριο στην άκρη του δρόμου. Την προσοχή μου τράβηξε ο αετός στην κορυφή της στέγης. Τον χάζευα και προσπαθούσα να τον βγάλω φωτογραφία. Μία γριούλα πέρασε από δίπλα μου. "Θα μας πέσει στο κεφάλι" μου είπε χαμογελώντας. "Ναι και είναι κρίμα. Είναι υπέροχο σπίτι" της απάντησα. Τότε εκείνη βρήκε την ευκαιρία και στάθηκε δίπλα μου ξεκινώντας να μου λέει " Το πήρε ο κ. Σ. και λέει να χτίσει ένα καινούργιο εδώ". "Και γιατί δεν ξαναφτιάχνει αυτό" της απάντησα στεναχωρεμένος. "Δε ξέρω. Δε μένει εδώ. Θα το χει για τις διακοπές του". "Κρίμα" της απάντησα και συνέχισα να φωτογραφίζω. Τότε με είδε με καχυποψία και με ρώτησε αν είμαι της πολεοδομίας. Της είπα ευγενικά όχι. Τότε με άφησε και συνέχισε τον δρόμο της ενώ εγώ προσπαθούσα να τραβήξω όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορούσα.
Πριν τελειώσω την φωτογραφική βόλτα έβαλα στο βίντεο φωτογραφίες από την πρόσοψη ενός σπιτιού σε ένα στενό δίπλα στο πρώτο γυμνάσιο της Χίου θέλοντας να δείξω πως εκτός από το Στρασβούργο και στη Χίο υπάρχει μία ένδειξη καλλιτεχνικής ανησυχίας.
Σας αποχαιρετώ με το περίεργο βλέμμα μίας γάτας της οποίας καταπάτησα την αυλή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου