Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Μαύρος Κύκνος


Ο Αρονόφσκι θα με εκπλήξει πλέον μόνο όταν γυρίσει μία μέτρια ή κακή ταινία. Όλες οι ταινίες του που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια μόνο θετικές εντυπώσεις μου χουν αφήσει.
Τελικά ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης καταφέρνει να αποσπάσει από τον κάθε ηθοποιό που διαλέγει για την ταινία του, την καλύτερη ερμηνεία που μπορεί να δώσει. Δεν είναι τυχαίο που ο ξεχασμένος Μίκι Ρούρκ "αναστήθηκε" μέσα από τον Παλαιστή πριν από δύο χρόνια.
Έτσι και εδώ η συμπαθητική και πολυτάλαντη Νάταλι Πόρτμαν έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία. Μία χορεύτρια που κυνηγάει το όνειρο της μητέρας της μετατρέποντάς την σε ένα άβουλο πλάσμα που κυνηγάει την επιτυχία και την διάκριση μέσα στον χόρο του μπαλέτου. Έναν χόρο που οι περισσότεροι πιστεύουμε πως είναι αγνός και πολιτισμένος. Όμως στα υψηλότερα κοινωνικά και μορφωτικά επίπεδα μπορείς να συναντήσεις τέρατα. Μπορεί να γίνεις και συ ένα τέρας. Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που είναι εγκλωβισμένος σε ένα καλούπι και βρίσκεται κάτω από την προσοχή της μητέρας του που τον πιέζει να γίνει αυτό που εκείνη δεν έγινε.
Εξαιρετικό το ξέσπασμα της Πόρτμαν κατα τη διάρκεια της ταινίας. Περνάς το ίδιο ψυχολογικό στρεσάρισμα με τον καλλιτέχνη. Νιώθεις πως χορεύεις μαζί του πάνω στη σκηνή. Λαχανιάζεις, ιδρώνεις και στο τέλος... απογοητεύεσαι.
Μπορεί να είναι βαριά η λέξη απογοήτευση. Στη συγκεκριμένη ταινία την χρησιμοποιώ διότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να τελειώσει το έργο χωρίς υπερβολές. Κατά την γνώμη μου το τραβάει πολύ με αποτέλεσμα να χαλάει το τελικό αποτέλεσμα. Όμως η άποψη αυτή είναι προσωπική. Μπορεί να μη κατάφερα να πιάσω το τελικό του νόημα.
Στο μουσικό κομμάτι της ταινίας πιστεύω πως η συνεργασία του Αρονόφσκι με τον Μάνσελ μπορεί να δημιουργήσει στο μέλλον και άλλα αριστουργηματικά soundtracks.
Αναμένουμε την επόμενη δουλειά του σκηνοθέτη...

4 σχόλια:

  1. Οι γυναικα κατα την διαδικασια της ωριμανσης ταλαντευεται αναμεσα στο κοριτσακι της μαμας και στο γυναικειο και αυτονομο κομματι της που δεν ειναι και τοσο αθωο.Καμια φορα οταν η μητερα ταυτιζεται τοσο αρρωστημενα με την κορη της την εμποδιζει να εξελιχθει σαν γυναικα(την ευνουχιζει) και αυτο επηρεαζει την αυτοπεποιθηση της,την σεξουαλικοτητα της και της ικανοτητα της να αντιμετωπιζει δυσκολες καταστασεις.Η ταινια δειχνει καθαρα οτι ο μαυρος και ο ασπρος κυκνος συμβολιζουν αυτην την γυναικεια αντιφατικοτητα.Μονο η αντρικη φιγουρα μπορει να ερθει να κλονισει αυτην την αρρωστημενη σχεση μεταξυ μανας και κορης γιατι αναγκαζει την κορη να λαβει γυναικεια υποσταση.Γιαυτο και στο τελος κατα την διαρκεια της παραστασης 1) η ηρωιδα πεφτει και ξανασηκωνεται 2) οταν παιζει τον μαυρο κυκνο παει στα παρασκηνια και φιλαει τον παραγωγο με μεγαλη αυτοπεποιθηση και 3) σκοτωνει τους φοβους της.Η αυτοκτονια εχει να κανει και με κατι πιο περιπλοκο αναμεσα στην συγκριση και στην τελειοτητα.Πρωτα σκοτωσε νοητα την αντιζηλο της και μετα καταλαβε οτι τελικα σκοτωσε το αρρωστο κομματι της που την ταλαιπωρουσε.Ο αρονουσκι και στον παλαιστη και στον μαυρο κυκνο και στην πηγη δειχνει πολυ εντονα οτι καθε ανθρωπος χαραζει μια βασανιστικη πορεια ζωης,παλευοντας να νικησει καποιον αντιπαλο που εχει ομως εξαγνιστικο χαρακτηρα ωστε ο ερχομος του θανατου να τον οδηγησει τελικα στην λυτρωση.Μιμιται πολυ την δομη της αρχαιας τραγωδιας!!!εχω να πω και του εχει βγει σε καλο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πρώτα απ' όλα θα θελα να σου πω πως με τιμάει ιδιαίτερα η σκέψη πως με διαβάζουν άνθρωποι με επίπεδο σαν το δικό σου. Είναι κάτι που ανεβάζει την αυτοεκτίμησή μου. Οπότε θα ήθελα να σε ευχαριστήσω όχι μόνο που διάβασες την κριτική μου αλλά και που απάντησες. Μία απάντηση που με άφησε άναυδο και έκανε την δική μου κριτική πάνω στη ταινία να φαίνεται φτωχή μπροστά στη δικιά σου.
    Πράγματι στις ταινίες του οι ήρωες δοκιμάζονται σε δύσκολες καταστάσεις κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να θεωρούν τόσο εκείνοι όσο και συ τον θάνατο ως λύτρωση. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν είναι ο θάνατος ο δρόμος προς το δέος. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις για να ανέβεις ψηλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Οφείλει κανείς να πληρώσει για την αθανασία,κι οφείλει να πεθάνει πολλές φορές ενώ συνεχίζει να ζει" Νιτσε

    Προτίμησα λοιπόν να σου απαντήσω επιχειρηματολογόντας κάπως πονηρά και κάνοντας επίκληση στην αυθεντία.Συμφωνώ αρκετά με την άποψη οτι πεθαίνουμε αρκετές φορες στην ζωη μας (συμβολικά) καθώς ολοκληρώνουμε μια φαση και περνάμε στο επόμενο στάδιο.Δεν είναι τυχαίο που μετά απο έναν τέτοιο θάνατο νιώθουμε μέσα μας κάτι να έχει αλλάξει και μόνο αφού μείνουμε κάμποσο στα σκοταδια μας καταφέρνουμε τελικά και επανερχόμαστε στην καινούργια πραγματικότητα που προκύπτει.Άλλωστε για να φυτρώσει ένας σπόρος και να βγει στην επιφάνεια και στο φως πρεπει πρώτα να μείνει κάποιο καιρό θαμμένος μέσα στην γη.Δεν ξέρω πως μπορεί να είναι ο θανάτος αλλά έχω την αίσθηση οτι διέπεται απο την αρχή της αιτιότητας οπως άλλωστε και η γέννηση.Παρόλα αυτά δεν μπόρω να ξέρω αν οι σκέψεις μου και οι αισθήσεις μου είναι σε θέση να μου δώσουν τις απαντήσεις που ζητάω.

    Υ.Σ «Εκτιμώντας την υπεροχή των άλλων, την κάνουμε κτήμα μας.» Βολτέρος
    (ο λόγος για τον οποίο θέλω να διαβάζω αυτά που γράφεις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω πως η φράση που έχεις πάρει από τον Βολταίρο υπερβάλει για την δική μου περίπτωση. Νομίζω πως η γραφή σου και ο λόγος σου είναι υπεράνω των δικών μου. Χαίρομαι όμως που εκτιμάς τη δουλειά μου. Εσύ έχεις κάποιο αντίστοιχο ιστολόγιο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή