Μαύρος Κύκνος

Ο Αρονόφσκι θα με εκπλήξει πλέον μόνο όταν γυρίσει μία μέτρια ή κακή ταινία. Όλες οι ταινίες του που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια μόνο θετικές εντυπώσεις μου χουν αφήσει.
Τελικά ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης καταφέρνει να αποσπάσει από τον κάθε ηθοποιό που διαλέγει για την ταινία του, την καλύτερη ερμηνεία που μπορεί να δώσει. Δεν είναι τυχαίο που ο ξεχασμένος Μίκι Ρούρκ "αναστήθηκε" μέσα από τον Παλαιστή πριν από δύο χρόνια.
Έτσι και εδώ η συμπαθητική και πολυτάλαντη Νάταλι Πόρτμαν έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία. Μία χορεύτρια που κυνηγάει το όνειρο της μητέρας της μετατρέποντάς την σε ένα άβουλο πλάσμα που κυνηγάει την επιτυχία και την διάκριση μέσα στον χόρο του μπαλέτου. Έναν χόρο που οι περισσότεροι πιστεύουμε πως είναι αγνός και πολιτισμένος. Όμως στα υψηλότερα κοινωνικά και μορφωτικά επίπεδα μπορείς να συναντήσεις τέρατα. Μπορεί να γίνεις και συ ένα τέρας. Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που είναι εγκλωβισμένος σε ένα καλούπι και βρίσκεται κάτω από την προσοχή της μητέρας του που τον πιέζει να γίνει αυτό που εκείνη δεν έγινε.
Εξαιρετικό το ξέσπασμα της Πόρτμαν κατα τη διάρκεια της ταινίας. Περνάς το ίδιο ψυχολογικό στρεσάρισμα με τον καλλιτέχνη. Νιώθεις πως χορεύεις μαζί του πάνω στη σκηνή. Λαχανιάζεις, ιδρώνεις και στο τέλος... απογοητεύεσαι.
Μπορεί να είναι βαριά η λέξη απογοήτευση. Στη συγκεκριμένη ταινία την χρησιμοποιώ διότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να τελειώσει το έργο χωρίς υπερβολές. Κατά την γνώμη μου το τραβάει πολύ με αποτέλεσμα να χαλάει το τελικό αποτέλεσμα. Όμως η άποψη αυτή είναι προσωπική. Μπορεί να μη κατάφερα να πιάσω το τελικό του νόημα.
Στο μουσικό κομμάτι της ταινίας πιστεύω πως η συνεργασία του Αρονόφσκι με τον Μάνσελ μπορεί να δημιουργήσει στο μέλλον και άλλα αριστουργηματικά soundtracks.
Αναμένουμε την επόμενη δουλειά του σκηνοθέτη...