Απόδραση!

Άλλο θέμα είχα στο μυαλό μου να γράψω και άλλη μουσική να σας προσφέρω. Όμως είναι το απόγευμα μίας Παρασκευής της μίζερης καθημερινότητας που μας έχουν προσφέρει κάποιοι αλήτες. Κάποτε τα απογεύματα της Παρασκευής είχαν μία χαρά και μία ανακούφιση καθώς δυο ελεύθερες μέρες μας περιμέναν για να αναζητήσουμε λίγη ξεκούραση και να απολαύσουμε την ζωή που οι γρήγοροι ρυθμοί μας το απαγορεύουν.
Πόσος καιρός πάει που έχω να νιώσω την χαρά ενός απογεύματος Παρασκευής;
Όπως επίσης πότε ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα που με ενθουσίασαν;
Η Παρασκευή έγινε μία ακόμη μίζερη μέρα της καθημερινότητας. Το μόνο που μου προσφέρει το σαββατοκύριακο είναι ένα ανθρώπινο πρωινό ξύπνημα (μιας και ξυπνάω τις καθημερινές στις 6 το πρωί). Δεν υπάρχει πια η σπουδαία απόδραση των δύο αυτών ημερών.
Πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν υπάρχει καμία "απόδραση" πάνω στην γη και κυρίως στην χώρα μας. Παντού επικρατεί κατάθλιψη και μιζέρια. Αρχίζω να πιστεύω μία φράση που άκουσα στην ταινία του Τρίερ "Μελαγχολία", "...η γη είναι ένας σατανικός πλανήτης. Δεν έχει πια τίποτα καλό πάνω του. Η καταστροφή του θα είναι ένα τίποτα για το σύμπαν...".
Το Σύμπαν. Μόνο εκεί μπορείς να βρεις την απόδραση που αναζητάς. Μόνο εκεί μπορείς να βρεις την ηρεμία που έχεις ανάγκη για να χαλαρώσεις, για να αδειάσει το μυαλό σου από προβλήματα και άγχη.
Πως μπορείς να φτάσεις εκεί;
Νομίζω πως γι' αυτό είμαι τυχερός. Μικρός είχα κόλλημα με τους δεινόσαυρους και με το διάστημα. Τα δύο μεγάλα Δέλτα της παιδικής μου ζωής. Το Δέλτα βλέπετε πάντα με κυνηγούσε. Πολλές φωτογραφίες από το διάστημα και τους πλανήτες αποθηκεύτηκαν στον παιδικό μου μυαλό. Από επιστημονικές εικόνες έχουν μετατραπεί σε νοσταλγικές εικόνες.
Έτσι κάθε Παρασκευή απόγευμα σβήνω τα φώτα, απενεργοποιώ τα κινητά, επιλέγω την μουσική που θέλω να ακούσω και αφού αναπαυθώ στον καναπέ κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω εκεί.
Νιώθω το σώμα μου να μουδιάζει, να μη θέλει να κινηθεί. Όλα γύρω μου αρχίζουν από μόνα τους να γυρίζουν. Γύρω μου επικρατεί ένας ίλιγγος. Με τρομάζει αλλά δε με απειλεί και αυτό με ανακουφίζει περισσότερο.
Τότε είναι που ταξιδεύω. Τότε ζω μια πραγματική απόδραση στη φαντασία, στη νοσταλγία, στα βάθη του μυαλού μου...
Γι΄αυτό το λόγο μου φάνηκαν τόσο οικείες οι εικόνες στην ταινία "Το δέντρο της ζωής". Είναι εικόνες που χω δει κι εγώ στα παιδικά μου χρόνια αλλά και στις τελευταίες Παρασκευές της μίζερης καθημερινότητάς μου.
Τελικά η μόνη απόδραση και το μόνο καταφύγιο της σημερινής δυστυχίας είναι η νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων. Τουλάχιστον εγώ όταν πάω εκεί ηρεμώ...
Είναι μία λύση;
Είναι η αρχή της κατάθλιψης;
Για μένα είναι η πραγματική απόλαυση και η μόνη απόδραση από τον μίζερο κόσμο που ζω...