Αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες, ένας όρος που άκουσα πρώτη φορά στους βομβαρδισμούς της Σερβίας το 1999 κι ως παιδάκι αναρωτιόμουν πως ήταν δυνατόν να μην βρίσκουν στόχο οι έξυπνες βόμβες των Νατοϊκών-Αμερικανών. Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης δεν ανέφεραν για θανάτους γυναικόπαιδων και λοιπών αμάχων, παρά μόνο για παράπλευρες απώλειες. Έτσι τις ακούγαμε και δεν νιώθαμε τη φρίκη που επικρατούσε στην καρδιά των Βαλκανίων.
Το ίδιο απαθείς είχαμε μείνει και στους πολέμους του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Πόλεμος λέγαμε.
Ήταν θέλημα θεού, ακούγαμε από κάποια άλλα στόματα.
Ποιου θεού όμως;
Γιατί να τα ρίχνουμε όλα σε ανύπαρκτες οντότητες.
Οι φρικαλεότητες που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες, είναι αποτελέσματα των ανθρώπων.
Είναι καιρός να τις δούμε κατάματα, κι αφού περάσουμε το πρώτο μεγάλο σοκ αλλά και τα συναισθήματα ντροπής κι ενοχής, να δράσουμε ως Δύση.
Η σιωπή είναι το ίδιο ένοχη.
Ή μήπως κάνουμε τα ίδια κι εμείς ως Ευρωπαϊκή Ένωση, στην κεντρική Αφρική; Λέω εγώ... (δείτε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ "Ο εφιάλτης του Δαρβίνου" για να καταλάβετε τι εννοώ).
Προσυπογράφω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρος Β.
Δυστυχώς όμως όλοι μας μένουμε στις υπογραφές Σπύρο μου. Οι σφαγές θα συνεχιστούν κι αύριο κι εμείς θα παραμένουμε απαθείς θεατές.
ΑπάντησηΔιαγραφή