Ήρθε ο καιρός να επισκεφθώ κι αυτήν την μακρινή γωνία της χώρας μου.
Η Μάνη είναι ένας τόπος περήφανος διότι όπως λένε οι κάτοικοί της και η νεοελληνική ιστορία μας, ποτέ δεν κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Όσοι δεν έχουμε επισκεφθεί τα χωριά της, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους πατριώτες Μανιάτες να πολεμούν με πάθος τους Τούρκους και να ταμπουρώνονται μέσα στους τεράστιους πύργους τους για να προστατευτούν και να σχεδιάζουν την επίθεσή τους στον εχθρό.
Όταν όμως επισκέπτεσαι τον υπέροχο αυτόν τόπο, προβληματίζεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Ήταν σίγουρα αήττητοι οι Μανιάτες ή πολύ απλά οι Τούρκοι δεν ενδιαφερόντουσαν να κατακτήσουν αυτήν την άγρια γωνιά της Ελλάδος;
Αφού προσπεράσουμε την Σπάρτη κι έχουμε αρχίσει να κατηφορίζουμε προς την Αρεόπολη, το τοπίο γύρω μας αλλάζει. Θεόρατοι βράχοι κι απότομα βουνά, καταλήγουν κάθετα στην θάλασσα. Ένα τοπίο απρόσιτο, έχει πλέον κατακτηθεί από την άσφαλτο, έχοντας μετατραπεί σε έναν τόπο "τουριστικά" φιλόξενο.
Με ορμητήριο την Αρεόπολη, ξεκινήσαμε με το μαχητικό αμαξάκι μας να κάνουμε τον γύρω της χερσονήσου. Ως αφετηρία επιλέξαμε τον Κότρωνα κι από κει θα κατηφορίζαμε μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο και θα ανηφορίζαμε πάλι προς τα πάνω.
Πρώτη στάση πραγματοποιήσαμε στο κάστρο της Αρχαίας Τευθρώνης (00:05-01:30). Από κει ψηλά απολαύσαμε τον κόλπο του Κότρωνα. Η θέα ήταν μαγευτική. Περισσότερο όμορφο δείχνει αυτό το χωριό από κει ψηλά παρά από κοντά όταν το προσεγγίσαμε. Επίσης εκεί ψηλά συναντήσαμε χιώτικα πρόβατα (01:01) τα οποία επάξια έχουν "κατακτήσει" τα απάτητα αυτά βουνά.
Φεύγοντας ήρθαμε σε άμεση επαφή με τα πολιτικά πιστεύω των κατοίκων αυτής της ελληνικής γωνιάς. Σε όλους τους βράχους και τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένα τα σύμβολα της Χρυσής Αυγής, ενώ δεν έλειπαν και οι φιλοβασιλικές τάσεις των Μανιατών, όπως φαίνεται και στο παράθυρο μίας εκκλησίας που έγραφε "Ζήτω ο Βασιλεύς" (00:41).
Επόμενη στάση ήταν το Φλωμοχώρι (01:35-02:05) με τους πρώτους μεγάλους πύργους να μας υποδέχονται. Ένας κάτοικος του χωριού μας είδε με την φωτογραφική μηχανή. Αμέσως προσφέρθηκε να μας δείξει τον πιο παλιό πύργο του χωριού και φυσικά τον πύργο της μητέρας του. Με καμάρι μας τον έδειχνε πίσω από το μαντρότοιχο της αυλής του.
Κατηφορίσαμε στη συνέχεια νότια. Στη διαδρομή συναντούσαμε σκόρπια χωριά με ψηλούς πύργους (02:05-02:20). Που και που πραγματοποιούσαμε και μία στάση με το αμάξι για να απολαύσουμε τη θέα και να την αποθανατίσουμε.
Μία τρίτη στάση πραγματοποιήσαμε στο χωριό Λάγεια (02:21). Πατρίδα ενός από τους τρεις πιλότους που σκοτώθηκαν στα Ίμια το 1996. Ίδιοι πύργοι, ίδια κτίρια. Τελευταίο χωριό πριν το τελείωμα της ανατολικής πλευράς της Μάνης.
Φτάνοντας στο ακρωτήρι Ταίναρος (02:30-02:49), νιώσαμε ένα δέος με την θέα. Σταματήσαμε πάλι το αμάξι σε μία άκρη και κατεβήκαμε να απολαύσουμε την θέα. Το τελείωμα της χερσονήσου που χανόταν μέσα στη θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο και φυσικά τους διάσπαρτους πύργους που απλώνονταν στα βουνά έχοντας το ίδιο χρώμα με το τοπίο.
Από κει άρχιζε η άνοδος πάλι προς την Αρεόπολη. Η δυτική πλευρά δεν ήταν τόσο όμορφη κι άγρια όσο η ανατολική. Κουρασμένοι κι από την πολύωρη οδήγηση, αποφασίσαμε να γυρίσουμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο μιας και τα χωριά που προσπερνούσαμε δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να μας δείξουν.
Την επόμενη μέρα περπατήσαμε στα στενά της Αρεόπολης (02:50-03:39). Το χωριό αυτό φημίζεται για τη νυχτερινή ζωή που έχει, καθώς και για το μεγάλο καμπαναριό της εκκλησίας των Ταξιαρχών. Το ύψος του προσπαθεί να προσπεράσει όλους τους πύργους της γύρω περιοχής. Την προσοχή μου τράβηξε ένα σκαλιστό ανάγλυφο καραβάκι δίπλα σε μία πολεμίστρα. Επίσης στη πρόσοψη ενός σπιτιού (δίπλα στην εκκλησία των Ταξιαρχών), υπήρχαν γραμμένα ποιήματα, τα οποία προσπαθούσαν να συσχετίσουν την ελληνική επανάσταση με τους Μανιάτες και την ανεξαρτησία τους από τους Τούρκους, με την συνέχιση της... βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Μετά απ' αυτό το ιστορικό σοκ, αποφασίσαμε να απολαύσουμε ένα καφεδάκι στο παραθαλάσσιο Λιμένι (03:40-04:00). Εκεί συναντήσαμε τον πύργο του Μαυρομιχάλη. Δίπλα σ' αυτόν καθίσαμε σε μία καφετέρια που στεκόταν πάνω από τα βράχια. Κάτω από τα πόδια μας ακούγαμε το κύμα να σκάει. Πήραμε δυνάμεις κι επιστρέψαμε στην Αθήνα.
Ήταν μία υπέροχη απόδραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου