Για μία ακόμη φορά δεν αντιστάθηκα και βρέθηκα μπροστά στο ιστορικό Τοίχος του Roger Waters και των πολυαγαπημένων Pink Floyd. Είχα πάρει μία γερή δόση το καλοκαίρι του 2011 οπότε ήμουν σίγουρος πως κι αυτή τη φορά θα την απολαύσω ξανά. Είπα να το δω από άλλη οπτική γωνία, οπότε επέλεξα την αρένα.
Είχα τον φόβο πως σίγουρα θα έχανα πολλές λεπτομέρειες, τις οποίες τις είχα απολαύσει από μία απόσταση πριν από δύο χρόνια. Όμως δεν το μετάνιωσα ακόμα κι από τα πέντε με δέκα μέτρα που στάθηκα μπροστά από τη σκηνή. Δεν το μετάνιωσα διότι είχα τον Roger Waters μπροστά μου να τραγουδάει. Μπορούσα να διακρίνω όλα τα χαρακτηριστικά του και τις εκφράσεις που έπαιρνε σε κάθε τραγούδι.
Αυτή τη φορά χρησιμοποίησε και τον ρόλο του ηθοποιού, πέρα απ' αυτόν του τραγουδιστή, και η αλήθεια είναι πως μου ξίνισε η όλη εικόνα του. Η εικόνα που είχα για εκείνον, ως ένας πεφωτισμένος άνθρωπος άλλαξε και μετατράπηκε στη μορφή ενός showman.
Όμως δεν κολλάω στην παρουσία του άλλοτε ηγέτη των Pink Floyd, διότι η ουσία της βραδιάς ανήκει στην ίδια την παράσταση. Το βράδυ της Τετάρτης μαζευτήκαμε 40.000 άνθρωποι για να δούμε το "The Wall" να χτίζεται και να στέκεται εφιαλτικά μπροστά μας μέχρι να γκρεμιστεί.
Τα μηνύματα διαχρονικά κι επίκαιρα εδώ και τριανταπέντε σχεδόν χρόνια. Η αποξένωση, η μοναξιά, η υλιστική αξία που έχει κυριεύσει τον σύγχρονο άνθρωπο, η σάπια παιδεία, ο καταστροφικός ρόλος της μητέρας στην προσωπικότητα του γιου της, τα ναρκωτικά και ο φασισμός. Όλα αυτά που αναγκάζουν τον άνθρωπο να χτίσει έναν τοίχο γύρω του και να κλειστεί μέσα σ' αυτόν. Μία επιλογή που είναι τελείως καταστροφική. Μέσα εκεί στη μοναξιά τον κυριεύει ο κομπλεξισμός και το μίσος. Μέσα εκεί φουντώνει ο φασισμός και ο νεοναζισμός.
Όμως στην ιστορία του Pinky (ο ήρωας του The Wall), υπάρχει αίσιο τέλος. Ο ήρωας διαπιστώνει εγκαίρως πως όλα αυτά τον πνίγουν. Επιλέγει λοιπόν τον δύσκολο τρόπο της αυτογνωσίας. Αναγνωρίζει τα λάθη του, μαθαίνει τους εχθρούς του κι αποκτά την αυτοπεποίθηση για να τα αντιμετωπίσει όλα.
Πολύ σωστά είπε ο Roger Waters στο τέλος σε άπταιστα ελληνικά, "πως είναι δύσκολο να γκρεμίσουμε το τοίχο". Δεν είναι όμως ακατόρθωτο.
Παρ' όλα αυτά ζήσαμε όμως και την βραδιά των αντιθέσεων. Από την μία είχαμε τον Roger Waters με την ομάδα του, οι οποίοι μας πρόσφεραν ένα ακόμα υπέροχο και χορταστικό θέαμα, κι από την άλλη την διοργανώτρια εταιρία η οποία με νεοελληνική τσαπατσουλιά προσπάθησε να πραγματοποιήσει ένα σπουδαίο γεγονός. Θα μου πείτε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται (όταν άλλαζαν ημερομηνίες και τοποθεσίες της συναυλίας), όμως ήλπιζα πως όλα θα πάνε καλά. Δυστυχώς μετά το πέρας της συναυλίας, η έξοδός μας από το στάδιο και η αναχώρηση των θεατών για τα σπίτια τους, έγινε μετ' εμποδίων. Μπορεί να έβλεπες πρόσωπα κουρασμένα, όμως όλοι μας είχαμε ακόμα την έκφραση του θαυμασμού και της απόλαυσης αυτής της τόσο όμορφης βραδιάς.
Αν με ρωτήσετε ποια συναυλία ήταν πιο όμορφη, αυτή του 2011 ή του 2013, θα σας απαντήσω πως του 2011 ήταν καλύτερα οργανωμένη και υπήρχε τρομερός παλμός από το κοινό. Έβλεπες κόσμο να στέκεται όρθιος μέχρι το τελευταίο διάζωμα. Σύστησε όλο το γήπεδο όταν ο Waters τραγούδησε "should I trust the goverment", και φυσικά καταχειροκροτήθηκε με το γκρέμισμα. Ήταν και οι μέρες τότε έντονες λόγω των γεγονότων του Συντάγματος. Στη φετινή συναυλία, το κοινό ήταν πολύ χλιαρό. Αυτό με απογοήτευσε λίγο.
Όμως όλα τα λεφτά ήταν η στιγμή που ο Waters αφιέρωνε τη συναυλία αυτή σε όλα τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας. Εκεί ο κόσμος ξύπνησε και ξεσηκώθηκε αλλά δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ.
Αν θα ξαναπάω σε συναυλία του Roger Waters;
Η απάντηση είναι "ναι"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου