Προσοχή στην κοκκινομάλλα...

Σ' είδα μια μέρα να περνάς στο δρόμο μες στην πόλη
δίπλα στη στάση παγωμένοι περιμέναν όλοι.
Βάδιζα άσκοπα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω
σαν κάποιος άνθρωπος που ο κόσμος θεωρεί χαμένο..

Σ' είδα τυχαία να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου.
Αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει
μοιάζει ο παράδεισος με δρόμο που σε σένα φτάνει..

Μοιάζει σα να 'ρθες από κάποιο ουρανό του νότου
σαν κάποιος άγγελος που έψαχνε το διάβολο του.
Αφού ακόμη και ένας άγγελος λυπάται μόνος
μπορεί γι’ αυτό να σ’ έχει φέρει εδώ μπροστά μου ο δρόμος..

Σ' είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου..

http://www.youtube.com/watch?v=z7r56eHPs-0

Αγέλαστος Πέτρα

Δεν είναι τυχαίο που παρουσιάζω αυτές τις μέρες αυτό το αριστούργημα. Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του πάθη. Εγώ επέλεξα να κουβαλήσω τις αμαρτίες μιάς θρησκείας που πάτησε χωρίς σεβασμός πάνω σε μία άλλη πιο πολιτισμένη, πιο δημοκρατική και σοφότερη θρησκεία. Δυστυχώς η ασέβεια της σημερινής θρησκείας έχει περάσει και στους πιστούς της. Ένα κοινό χωρίς μνήμη. Ένα κοινό χωρίς σεβασμό στο παλιό, στο ιστορικό, στο άξιο κομμάτι του κάθε τόπου. Μέσα σε αυτό το κοινό όμως υπάρχουν κάποιοι πραγματικοί άγιοι. Ένας από αυτούς είναι ο σκηνοθέτης του αριστουργηματικού ντοκιμαντέρ Φίλιππος Κουτσάφτης. Οφείλω σε αυτόν τον ανθρώπο μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλη μου τη ζωή. Είναι από τα λίγα "έργα ζωής" που με συγκινούν κάθε φορά που τα βλέπω. Δείτε το οπωσδήποτε!

Αφιερωμένη αυτή η ταινία στη Δήμητρα και στους παππούδες μας που έχουν ζήσει όλα τα γεγονότα που διαβάζουμε στα σχολικά βιβλία της σύγχρονης ιστορίας μας.

Μεγαλοβδομάδα

Ήθελα να ξεκινήσω τη βδομάδα με φωτογραφίες από την χθεσινή φιέστα στο Καραϊσκάκη. Για σεβασμό στη μνήμη του Νίκου Παπάζογλου θα αποσιωπήσω στους πανηγυρισμούς του 38ου πρωταθλήματος του Ολυμπιακου.
Δυστυχώς με τον θάνατο αυτού του υπέροχου ανθρώπου η είσοδός μας στην Μεγαλοβδομάδα δεν ήταν και η καλύτερη. Όμως το ερώτημα είναι το εξής και το κάνω κυρίως σε όσους μένουμε στην Αθήνα. Έχει καταλάβει κανείς ότι μπήκε η Μεγαλοβδομάδα; Ξύπνησε κανείς σήμερα το πρωί πεπεισμένος πως είναι Μεγάλη Δευτέρα;
Όχι ότι είμαι θρήσκος, αλλά αυτές τις μέρες τις είχα μάθει αλλιώς. Θέλοντας και μη στο νησί ζούσα το κοινό θρησκευτικό συναίσθημα. Το πένθος για το οποίο ξέρουμε πως δε θα κρατήσει για πολύ διότι θα ρθει η ανάσταση. Το βλεπες παντού. Από την κεντρική αγορά μέχρι τη φύση. Από τη διάθεση των ανθρώπων μέχρι το στολισμό των εκκλησιών.
Που πήγε όλο αυτό το κλίμα; Που πήγε αυτή η πίστη η ορθόδοξη που πολλοί θρήσκοι καυχιούνται; Που πήγε όλη αυτή η συναισθηματική φόρτιση;
Μήπως ο κόσμος έχει αρχίσει να βαριέται; Μήπως η νέα γενιά αρχίζει να πιστεύει πως την δύναμη και την ευθύνη την έχει στα χέρια της χωρίς να περιμένει καμία φώτιση από τον ουρανό; Μήπως ήρθε ο καιρός που έχουμε αρχίσει να ξεκολλάμε από το παρελθόν;
Ακόμα κανείς δε το γνωρίζει... Όμως η αλήθεια είναι πως κάτι αλλάζει και έχουν αρχίσει να γίνονται ορατά τα πρώτα σημάδια αυτής της αλλαγής.
Πάντως εδώ είναι τα κανάλια όπως ο ΑΝΤ1 για να θυμίζουν τις μέρες του Πάσχα μέσα από τις πολυπαιγμένες και βαρετές πλέον σειρές με τα Πάθη του Χριστού για όσους από μας που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι πως μπήκαμε στην Μεγαλοεβδομάδα.
Σας ευχαριστούμε τηλεοπτικά κανάλια...

Δύο ψυχές τραγουδάνε...

Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα 'γω θα αναστηθώ!

Δύο φίλοι μαζί στον ουρανό...

Πριν λίγο καιρό όταν πέθανε ο Ρασούλης όλοι λέγανε πως ο φίλος του ο Νίκος θα τον συναντήσει σύντομα στον ουρανό και εκεί μαζί θα τραγουδάνε.
Σήμερα το πρωί έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος μας τραγουδοποιός Νίκος Παπάζογλου μετά την άνιση μάχη που είχε με τον καρκίνο. Δε θέλω να πω περισσότερα γι' αυτόν τον καλλιτέχνη... θέλω μονάχα να ακούσω την πενιά (του) και ο νούς μου να ταξιδέψει.
Καλό ταξίδι Νίκο. Θα σε ακούμε πλέον στην δικιά σου "Πανσέληνο του Αυγούστου", και θα σου κουνάμε το κόκκινο μαντηλάκι σου στους ρυθμούς των τραγουδιών σου...

Από τον ποταμό Μολδάβα στο αστρολογικό ρολόι...

Η Πράγα όπως και κάθε πόλη που σέβεται την ιστορία της έχει την Παλιά και την Νέα Πόλη. Την Παλιά Πόλη την παρουσίασα στο προηγούμενο φωτογραφικό μου βίντεο με την διαδρομή από την Καστρούπολη στη Γέφυρα του Καρόλου.
Το οτι υπάρχει όμως το παλιό κομμάτι της πόλης δε σημαίνει πως στο νέο δεν υπάρχουν μνημεία ή κτίρια και αξιοθέατα που αξίζει να δεις. Η βόλτα ξεκινούσε από τις όχθες του ποταμού Μολδάβα. Ένας ήρεμος ποταμός που διακοσμήται με αρκετές γέφυρες με την πιο φημισμένη γέφυρα του Καρόλου. Ο ποταμός πλατύς σου δημιουργεί έναν τεράστιο ορίζοντα από τον οποίον μπορείς να απολαύσεις όλη την ομορφιά της πόλης.
Πρώτη μας συνάντηση ήταν με το κτίριο που χορεύει. Ένα από τα πιο σύγχρονα, περίεργα και διάσημα κτίρια του κόσμου. Τόσο καιρό το έβλεπα σε φωτογραφίες στα διάφορα ιστολόγια που μπαίνω και στις διάφορες εφημερίδες που διαβάζω όταν είχαν θέμα "περίεργες αρχιτεκτονικές". Είναι ένα υπέροχο κτίριο. Νιώθεις πως το πιο στιβαρό κομμάτι του, το τσιμεντένιο, σφίγγει στην αγκαλιά του το πιο αέρινο κομμάτι, το διαφανές, το γυάλινο. Μπορεί να το παρομοιάσεις σαν ένα ερωτευμένο ζευγάρι ή για δύο ανθρώπους που χορεύουν.
Προχωρώντας πιο κεντρικά συναντάς υπέροχα παλιά κτίρια με πολλά ανάγλυφα και ψηφιδωτά στις προσόψεις τους. Το καθεστώς ευτυχώς τα προστάτευσε και έμεινα μέχρι σήμερα για να τα χαιρόμαστε εμείς ως επισκέπτες αλλά και οι Τσέχοι ως κάτοικοι αυτής της πόλης.
Μέσα από στενά καταφέρνουμε και βγαίνουμε στην πλατεία του δημαρχείου. Εκεί βρίσκεται και ένα σκούρο σπίτι με γύψινα ανάγλυφα διακοσμητικά στη πρόσοψή του. Αυτό ήταν το πατρικό του συγγραφέα Φρανς Κάφκα. Ένας συγγραφέας που αν και έχει γράψει λίγα βιβλία μιας και είχε σύντομη ζωή έγινε το σύμβολο και ο ήρωας της πόλης. Κατα την άποψή μου παρατραβηγμένη η φήμη του (αν και δεν έχω διαβάσει ακόμα κάποιο βιβλίο του για να χω σωστότερη άποψη για το πρόσωπό του). Η πόλη είναι γεμάτη με φωτογραφίες, σκίτσα και προτομές τους. Ακόμα και σε έναν τοίχο των KFC είδαμε σκίτσα του.
Στη πλατεία λοιπόν αυτή βρίσκεται και το περίφημο και διασημότερο αστρολογικό ρολόι. Η συγκίνηση όταν το συνάντησα ήταν μεγάλη. Θυμήθηκα μικρός όταν είδα μία φωτογραφία του στο περιοδικό Experiment (μετέπειτα Γαιόραμα) και ρώτησα την μητέρα μου να μου πει τι είναι. "Είναι το αστρολογικό ρολόι της Πράγας Γιώργο" μου απάντησε. "Και τι μετράει;" αναρωτήθηκα. "Τα ζώδια και τα άστρα" . Υπάρχουν τέτοια ρολόγια αναρωτιόμουν. Θέλω πολύ να το δω από κοντά. Πολλά χρόνια μετά το είχα μπροστά μου. Το τελευταίο βράδυ πριν αναχωρήσουμε από την Πράγα πήγα και το άγγιξα. Ήθελα να ρθω σε μία πιο άμεση επαφή μαζί του. Να νιώσω την επιφάνειά του, την θερμοκρασία του και την αξία του. Να πείσω τον εαυτό μου πως το χω μπροστά μου. Ένα όνειρο μόλις εκπληρωνόταν. Έντονη και τρομακτική εικόνα των μορφών του ρολογιού ήταν ο χάρος που παρουσιαζόταν ως σκελετός ο οποίος χτυπάει το καμπανάκι δείχνοντας πως ο χρόνος περνάει και έρχεται κάθε μία ώρα όλο και πιο κοντά σου...
Δίπλα από το ρολόι απλωνόταν μία μεγάλη πλατεία έχοντας στο βάθος την εκκλησία της Παναγίας του Τυν με τα δύο διαφορετικά καμπαναριά. Το ένα λεπτό και το άλλο παχύ. Η διαφορά τους δεν είναι αισθητή εκτός κι αν παρατηρήσεις τα παράθυρα που έχουν.
Στη πλατεία είχε το χριστουγεννιάτικο παζάρι το οποίο είχε τελειώσει μ' αποτέλεσμα να μαζεύουνε τα περίπτερα που είχαν τοποθετηθεί και να ξεστολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Σε μελαγχολούσε η εικόνα αυτή αλλά από την άλλη σου έδινε μια χαρά στο ότι ενώ οι γιορτές τελείωσαν εσύ κάνεις διακοπές ακόμα.
Η βόλτα τελειώνει στην οδό Παρισιού όπου είναι όλα τα ακριβά μαγαζιά της Πράγας. Ενώ όλοι παρατηρούσαν τις βιτρίνες εμένα μου τράβηξε την προσοχή το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος ντυμένος ως Ρωμαίος στρατιώτης σκοτώνει τον δράκο.
Η Πράγα είναι γνωστή για το έντονο εβραϊκό στοιχείο της. Είναι εμφανές σε κάθε δρόμο και στενό της. Εξάλλου και η γνωστή ιστορία του Γκόλεμ ξεκίνησε από τις εβραϊκές γειτονιές της Πράγας.
Το φωτογραφικό βίντεο τελειώνει με τον τρούλο του Εθνικού μουσείου το οποίο δυστυχώς δεν επισκεφθήκαμε. Ίσως την επόμενη φορά...
Εδώ τελειώνει και το δεύτερο φωτογραφικό βίντεο με θέμα την Πράγα. Μένει ένα ακόμα με την υπέροχη νυχτερινή όψη της πόλης.

Το αυγό

Σίγουρα σε κάποιους ο τίτλος αυτός ίσως να φέρει γέλιο. Ίσως σε κάποιους να ρθούν εικόνες της Μεγαλοβδ0μάδας η οποία μας υποδέχεται τις επόμενες μέρες. Για άλλους μπορεί να θυμίσει τα παιδικά τους χρόνια. Όμως σε πολλούς αντιδραστικούς θα ρθουν εικόνες πολιτικών που τα χουν γευτεί με τελευταίο θύμα τον Λοβέρδο.
Δε γνωρίζω πότε ξεκίνησε αυτή η κίνηση ενάντια των πολιτικών, το ρίξιμο αυγών. Όλοι μας ως παιδάκια είχαμε μάθει από τους γονείς μας πως το αυγό είναι γεμάτο θρεπτικές ουσίες για να δυναμώσουμε τον οργανισμό μας. Θρεπτικές ουσίες που χρειάζεται ένα έμβρυο κότας για να ρθει στο μάταιο τούτο κόσμο, του τις κλέβουμε για να δυναμώσουμε. Θα μου δώσετε τα εξής επιχειρήματα: είναι για καλό μας ή εδώ σφάζουμε ζώα στο αυγό θα κολλήσουμε; Ειλικρινά δε μπορώ να σας απαντήσω οπότε λέω πως έχετε δίκιο μιας και εγώ μικρός απόλαυσα υπέροχα αυγά τόσο από την μητέρα μου όσο και από την γιαγιά μου. Η θυσία ενός πουλιού στο να γίνω καλύτερος άνθρωπος, είναι δικαιολογημένη και αποδεκτή ως ένα σημείο.
Αξίζει όμως να θυσιάζουμε αυτή τη ζωή (την ασήμαντη για αρκετούς αλλά δε παύει να είναι ζωή) για τα λαμόγια και τους κοπρίτες; Αξίζει ένας ζωντανός οργανισμός να μη δει το φως της ημέρας επειδή στόχος του αυγού είναι το πανάκριβο σακάκι ή το πετυχημένο χτένισμα ενός πολιτικού;
Την επόμενη φορά που βάλουμε έναν πολιτικό στόχο ας ξανασκεφτούμε το όπλο που θα χρησιμοποιήσουμε. Ποιό αποτελεσματικό δεν είναι ένα τούβλο ή μία πέτρα στη θέση ενός αυγού;
Βάζω ιδέες;;;

Έλλειψη ανησυχίας...

Μέσα σε μία βδομάδα τρεξίματος και άγχους το μόνο που μπορώ να προσφέρω είναι ένα τονοτικό τραγουδάκι...
Το σαββατοκύριακο έφτασε...

Στίχοι στα ελληνικά:

Πού θες να πας στα αστέρια ή στη γη
Μπορείς απλά να κάνεις μια ευχή
Και αυτή θα ‘ρθεί μια μέρα ξαφνικά
Απλά θα ‘ρθεί στο δρόμο σου μπροστά.
Αν εσύ και εγώ το θέλουμε πολύ
μπορείς μπορώ να φτάσουμε εκεί
εκεί στο φως να πιάσουμε ουρανό
μαζί κι οι δυο στο ονείρου το χορό.
Κοιτάω μπροστά και φτιάχνω τη ζωή
εσύ και εγώ και ο χρόνος μιας στιγμής
πού παω πού πας τι μένει τελικά
αυτό που εμείς το ζούμε δυνατά
αν εσύ και εγώ το θέλουμε πολύ
μπορείς μπορώ να φτάσουμε εκεί μαζί κι οι δυο
να πάμε πιο ψυλά μαζί κι δυο στο ονείρου τα φτερά.
Αν εσύ και εγώ το θέλουμε πολύ
μπορείς μπορώ να φτάσουμε εκεί
εκεί στο φως να πιάσουμε ουρανό
μαζί κι οι δυο στο ονείρου το χορό.

Τα πρώτα σημάδια της καταστροφής μας

Μετά από τέσσερις μέρες ήρεμες μακριά από τα ανεγκέφαλα παπαγαλάκια του Μega και άλλων κατευθυνόμενων καναλιών οι δημοσιογράφοι επιστρέψανε στα καθήκοντά τους. Φυσικά δε θα μάθουμε ποτέ το τι έγιναν αυτές τις τέσσερις μέρες. Ούτε θα μάθουμε για την επίσκεψη του προέδρου της Βραζιλίας στην Ελλάδα. Πλέον τα βλέμματα είναι στραμμένα στο τι αποφάσεις θα πάρει ο Παπανδρέου σχετικά με τον ανασχηματισμό. Όμως την προσοχή μου τράβηξαν τα νοσοκομεία που αποφάσισαν να κλείσουν λόγω έλλειψης χρημάτων. Για το Αιγινήτειο ήταν γνωστό μιάς και μήνες τώρα είχε κρεμάσει ένα τεράστιο πανό το οποίο προειδοποιούσε τον κόσμο για την οικονομική κρίση που περνάει καθώς και για το μελλοντικό κλείσιμό του. Μου φαινόταν αδιανόητο η ιδέα το να κλείσει ένα νοσοκομείο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Κι όμως το ζήσαμε κι αυτό. Όμως το χειρότερο είναι πως ξαφνικά σήμερα αποφάσισε και το Τ.Ε.Ι. Πειραιά να κλείσει για τους ίδιους λόγους. Δεν υπάρχουν λεφτά.
Είναι τα πρώτα σημάδια της καταστροφής του κράτους. Οι πληγές σε υγεία και παιδεία μεγαλώνουν. Αιμοραγούν και δε μπορεί πλέον κανένας πολιτικός να κάνει κάτι. Οι διαπραγματεύσεις τελείωσαν μαζί με τα λεφτά.
Οι υποσχέσεις του Παπανδρέου για δωρεάν παιδεία και για δωρεάν περίθαλψη στα νοσοκομεία "24 ώρες την ημέρα και 7 μέρες την εβδομάδα" όπως κάποτε είχε πει φαίνονται τώρα πόσο ψεύτικες και αβάσιμες είναι.
Το κράτος αρχίζει να τραντάζεται από τα θεμέλιά του. Η υγεία και η παιδεία περνούν σε δεύτερη μοίρα μιάς και τα λεφτά πηγαίνουν αλλού. Πιο σημαντικές είναι οι τράπεζες...
Ας επιβιώσουν αυτές λοιπόν...

Strange Fruit

Μερικές φορές είναι χειρότερο να κερδίσεις μία μάχη παρά να τη χάσεις...

Πρωινή βόλτα από την Καστρούπολη στη Γέφυρα του Καρόλου

Μετά από τρεις μήνες που επισκέφθηκα την Πράγα ήρθε η στιγμή να παρουσιάσω το πρώτο φωτογραφικό βίντεο αυτής της όμορφης πόλης. Κάθε γωνία της Πράγας κρύβει κι έναν θησαυρό, καλύπτει κι ένα μυστήριο που σε ωθεί να το ανακαλύψεις. Έτσι μετά από κάθε περίπατο στους δρόμους της νιώθεις πιό γεμάτος σε εικόνες και συναισθήματα.
Το να παρουσιάσω την ομορφιά της Πράγας μέσα από το ιστολόγιό μου θα χρειαστώ αρκετές αναρτήσεις. Έτσι προσπάθησα να συγχωνεύσω τη θεματολογία μου σε τρία φωτογραφικά βίντεο. Το πρώτο είναι η πρωινή βόλτα από την φημισμένη Καστρούπολη προς την παραμυθένια γέφυρα του Καρόλου.
Η πρωινή πτήση καθώς και η ταλαιπωρία που είχαμε μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο μας έριξε καθόλου τη διάθεση και την όρεξη να ανακαλύψουμε την μικρότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Το λεωφορείο μας άφησε έξω από τις πύλες της Καστρούπολης. Πολλά κτίρια ενωμένα δημιουργούσαν ένα πανήψυλο τείχος το οποίο προστάτευε τον καθεδρικό ναό του Αγίου Βίττου. Ένας ναός συνηθισμένος για τους κατοίκους και τους επισκέπτες των πόλεων της Κεντρικής Ευρώπης. Δυστυχώς το χρυσό σοκάκι των Αλχημιστών ήταν κλειστό για λόγους συντήρησης και αποκατάστασης των κτιρίων. Έτσι η διαμονή μας στον χώρο ήταν περιορισμένη μιάς και μας περίμενε ο περίπατος προς την πόλη και της όχθες του ποταμού Μολδάβα.
Στον απέναντι λόφο παρατηρούμε ένα ομοίωμα του Πύργου του Άιφελ. Ήταν ένας αντίστοιχος πύργος που είχε τοποθετηθεί για την διεθνής έκθεση που είχε λάβει χώρα στην πόλη της Πράγας ένα χρόνο μετά από αυτή του Παρισιού.
Οι δρόμοι φαίνονταν απότομοι και στενοί εξαιτίας των ψηλών, πανέμορφων και πολύχρωμων κτιρίων που σου δημιουργούσαν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μία παραμυθούπολη. Πολλές γκαλερύ με μαριονέτες σε ανάγκαζαν να μένεις πίσω από το γκρουπ το οποίο κατέβαινε γρήγορα λες και ήθελε να συναντήσει μία ώρα νωρίτερα την φημισμένη γέφυρα χάνοντας διάφορα στολίδια όπως τα μοτίβα πάνω από τις πύλες των κτιρίων. Ελάφια, βιολιά, χρυσά κλειδιά, ήταν κάποια από αυτά.
Καθώς η κατηφόρα τελείωνε και πλέον το κάστρο το βλέπαμε από χαμηλά, άρχισε να διακρίνεται πάνω από τις στίγμες των κτιρίων η πανύψηλη πύλη της γέφυρας του Καρόλου. Προχωρούσαμε προς τα κει έχοντας εμπιστοσύνη στον ξεναγό μας. Τον ακολουθούσαμε τυφλά αφού την προσοχή μας την τραβούσαν τα όμορφα σπίτια.
Η Γέφυρα του Καρόλου ήταν μπροστά μας. Τα κτίρια πιο επιβλητικά προσπαθούσαν μάταια να κλέψουν λίγη από την δόξα του. Άλλα με χρυσά μοτίβα και έντονα χρώματα όπως ροζ, γαλάζιο και κίτρινο και άλλα προσπαθώντας να φυλάξουν και να δείξουν με περηφάνια παλιές τοιχογραφίες τους που είχαν μαυρίσει με το πέρασμα του χρόνου. Η γέφυρα ξεκινάει πολύ πριν την όχθη του ποταμού δίνοντάς σου την ευκαιρία να "πετάξεις" πάνω από τα τελευταία σπίτια. Αγάλματα και κόσμος σε συντροφεύουν σε όλη τη διαδρομή.
Η εικόνα της πόλης από την απέναντι όχθη μαγευτική. Ο ήλιος είχε αρχίσει ήδη να ανεβαίνει παίζοντας με τα σύννεφα. Μία μελαγχολική ατμόσφαιρα σου επηρέαζε θετικά τη διάθεση. Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένα σημεία μου θύμισε την Ζυρίχη. Όπως το ρολόι με τη τυρκουάζ σκεπή του.
Πλέον πατούσαμε στην άλλη πλευρά της πόλης. Εκεί μας περιμένει το αστρολογικό ρολόι. Μου τράβηξαν την προσοχή τα νούμερα των κτιρίων, κόκκινες πινακίδες με λευκά γράμματα. Μάλλον στους Τσέχους αρέσει να παίζουν με τα έντονα χρώματα. Η πόλη μας καλούσε να μπούμε στα στενά της όμως εμείς θέλαμε να απολαύσουμε λίγο ακόμα τον ποταμό και έτσι κάναμε μία βόλτα με το ποταμόπλοιο.
Καθώς πηγαίναμε να πάρουμε το πλοίο είδαμε σε ένα λόφο, ένα ρολόι πιάνου το οποίο βρισκόταν σε συνεχή κίνηση.
"Δίνει ρυθμό στην πόλη" μας είπε ο Πάρης. Πολύ έξυπνη ιδέα σκέφτηκα εγώ αναζητώντας στο μυαλό μου που θα ταν ωραίο να τοποθετούσαμε ένα παρόμοιο και στην Αθήνα.
Καθώς κάναμε τη βόλτα μας διακρίναμε υπέροχα σπίτια στις όχθες του ποταμού καθώς και κόσμο που απολάμβανε τον περίπατό του στο ποτάμι. Τα ποτάμια είναι οι "φλέβες" των πόλεων της κεντρικής Ευρώπης. Το ποταμόπλοιο μας πρόσφερε και μία βόλτα κάτω από την Γέφυρα του Καρόλου. Έτσι μας χάρισε μία πλήρη εικόνα και απόλαυση του μνημείου αυτού.
Πριν τελειώσε η βόλτα αυτή περάσαμε έξω από το υπουργείο βαριάς βιομηχανίας της Τσεχίας. Αν σας θυμίζει κάτι είναι ότι είναι πιστό αντίγραφο του φημισμένου κτιρίου της Χιροσίμα που είχε μείνει ακόμα όρθιο μετά την πτώση της πυρηνικής βόμβας. Νούμερο ένα σε επισκεψιμότητα από τους Ιάπωνες τουρίστες της Πράγας.
Με την ολοκλήρωση αυτής της βόλτας τελειώνει και το πρώτο φωτογραφικό βίντεο...

Οι φόβοι επιβεβαιώνονται;...

Έντονες διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη τώρα στο Μέγαρο Μαξίμου αλλά και στο γραφείο του πρωθυπουργού στη Βουλή.
Σύμφωνα με πληροφορίες, συνεργάτες του πρωθυπουργού διαμηνύουν σε κυβερνητικούς βουλευτές ότι ο Γιώργος Παπανδρεόυ το πρωί της Δευτέρας θα προκηρύξει πρόωρες εκλογές ορίζοντας ως ημερομηνία εκλογών 20 ημέρες μετά τη διάλυση της Βουλής, όπως έγινε το 1996 επί Κώστα Σημίτη. Έτσι με αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνονται τα σενάρια που έλεγαν, πως η 4ήμερη απεργία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού έτσι με αυτό τον τρόπο ο Πρωθυπουργόςθα έχει κάνει τις τελικές επαφές του χωρίς την "ανάσα" των κοινοβουλευτικών συντακτών!
Σε λίγο θα έχουμε περισσότερς πληροφορίες...
http://fimotro.blogspot.com/

Σε μια γωνία της ΔΝΤ αυτοκρατορίας...

... υπάρχει ένα μικρό ελεύθερο χωριό που ονομάζεται Κερατέα!

Η ειλικρίνεια ενός καλλιτέχνη...

Η ειλικρίνεια ενός καλλιτέχνης θα φανεί από το απλό και καθημερινό ντύσιμο που θα φορέσει πάνω στη σκηνή,
από τις άγαρμπες κινήσεις του και τα ακίνητα χέρια του που κολλημένα στη μέση περιμένουν να φτάσει ο αφέντης τους στο πιάνο και να αρχίσουν να παίζουν,
από την αμηχανία του καλλιτέχνη όταν παραπατάει στη σκηνή και κοιτάζει με ντροπή το κοινό πριν κάτσει βιαστικά μπροστά από το πιάνο,
από το κλείσιμο των ματιών του όταν τα δίνει όλα στο κομμάτι που παίζει,
από την σιωπή του, ούτε χαιρετισμούς ούτε ομιλίες ούτε ευχαριστίες στο τέλος επιδιώκοντας κι άλλο χειροκρότημα.
Η ειλικρίνεια του καλλιτέχνη φαίνεται στο πάθος του καθώς χτυπάει τα πλήκτρα, καθώς κουνάει το κεφάλι, καθώς δαγκώνει τα χείλη του.
Γι' αυτό αγαπάω την τζάζ. Γιατί είναι μία μουσική με ειλικρίνεια...

Οι κόκκινοι σκύλοι

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω το εξαιρετικό βιβλίο του Μαλαπάρτε, το "Καπούτ". Η ιδιαιτερότητα αυτού του βιβλίου είναι πως μας παρουσιάζει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από την μεριά των Γερμανικών δυνάμεων. Το φασιστικό παρελθόν του συγγραφέα τον στιγμάτισε για μία ζωη, ανεξάρτητα το ότι μετά τον πόλεμο έγινε ακροαριστερός.
Το βιβλίο "Καπούτ" είναι ένα από τα αριστουργήματα του 20ου αιώνα και μας παρουσιάζει πολλές ιστορίες και άγνωστους ήρωες αυτής της περιόδου. Κάποιοι άγνωστοι ήρωες που έπαιξαν και εκείνοι έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μέτωπο της Ρωσίας ήταν οι κόκκινοι σκύλοι.
Δεν είναι τυχαίο το ότι οι Γερμανοί κάθε χωριό και κάθε πόλη που καταλαμβάνανε εκτελούσαν όλα τα σκυλιά. Μία εικόνα γελοία αν το σκεφτεί κανείς. Φαντάροι με τουφέκια και μαχαίρια να κυνηγάνε κάτω από το αυστηρό βλέμμα του διοικητή τους. Ένα είδος καψωνιού θα έλεγε κανείς.
Κι όμως, η υπόθεση ήταν αρκετά σοβαρή. Οι Ρώσοι είχαν μάθει στα σκυλιά να βρίσκουν την τροφή τους κάτω από τεθωρακισμένα. Γνωρίζοντας τις πορείες των Γερμανών καθώς και τις ημερομηνίες διέλευσής τους από διάφορα σημεία, κανονίζανε να αφήνουν τα σκυλιά νηστικά για δύο τρεις μέρες. Την ημέρα που θα περνούσαν οι Γερμανοί, ζώνανε τα ζώα με εκρηκτικά και τα αφήνανε ελεύθερα. Πιστεύοντας ο πεινασμένος σκύλος πως κάτω από τα γερμανικά τεθωρακισμένα βρίσκεται τροφή έτρεχε προς το μέρος τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μετατρέπεται άθελά του σε σκύλο καμικάζι.
Με αυτούς τους αφανείς και αϋμνηστους ήρωες οι Γερμανοί είχαν αρκετές απώλειες στα ρωσικά εδάφη.

Μαύρος Κύκνος

Ο Αρονόφσκι θα με εκπλήξει πλέον μόνο όταν γυρίσει μία μέτρια ή κακή ταινία. Όλες οι ταινίες του που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια μόνο θετικές εντυπώσεις μου χουν αφήσει.
Τελικά ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης καταφέρνει να αποσπάσει από τον κάθε ηθοποιό που διαλέγει για την ταινία του, την καλύτερη ερμηνεία που μπορεί να δώσει. Δεν είναι τυχαίο που ο ξεχασμένος Μίκι Ρούρκ "αναστήθηκε" μέσα από τον Παλαιστή πριν από δύο χρόνια.
Έτσι και εδώ η συμπαθητική και πολυτάλαντη Νάταλι Πόρτμαν έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία. Μία χορεύτρια που κυνηγάει το όνειρο της μητέρας της μετατρέποντάς την σε ένα άβουλο πλάσμα που κυνηγάει την επιτυχία και την διάκριση μέσα στον χόρο του μπαλέτου. Έναν χόρο που οι περισσότεροι πιστεύουμε πως είναι αγνός και πολιτισμένος. Όμως στα υψηλότερα κοινωνικά και μορφωτικά επίπεδα μπορείς να συναντήσεις τέρατα. Μπορεί να γίνεις και συ ένα τέρας. Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που είναι εγκλωβισμένος σε ένα καλούπι και βρίσκεται κάτω από την προσοχή της μητέρας του που τον πιέζει να γίνει αυτό που εκείνη δεν έγινε.
Εξαιρετικό το ξέσπασμα της Πόρτμαν κατα τη διάρκεια της ταινίας. Περνάς το ίδιο ψυχολογικό στρεσάρισμα με τον καλλιτέχνη. Νιώθεις πως χορεύεις μαζί του πάνω στη σκηνή. Λαχανιάζεις, ιδρώνεις και στο τέλος... απογοητεύεσαι.
Μπορεί να είναι βαριά η λέξη απογοήτευση. Στη συγκεκριμένη ταινία την χρησιμοποιώ διότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να τελειώσει το έργο χωρίς υπερβολές. Κατά την γνώμη μου το τραβάει πολύ με αποτέλεσμα να χαλάει το τελικό αποτέλεσμα. Όμως η άποψη αυτή είναι προσωπική. Μπορεί να μη κατάφερα να πιάσω το τελικό του νόημα.
Στο μουσικό κομμάτι της ταινίας πιστεύω πως η συνεργασία του Αρονόφσκι με τον Μάνσελ μπορεί να δημιουργήσει στο μέλλον και άλλα αριστουργηματικά soundtracks.
Αναμένουμε την επόμενη δουλειά του σκηνοθέτη...

Πες μου ένα ψέμα...

Δε ξέρω αν είναι ιδέα μου ή αν το διαπιστώνετε και σεις αλλά ήδη έχουμε καλύψει το ένα τέταρτο του χρόνου. Σαν χθες γιορτάζαμε την Πρωτοχρονιά και σήμερα μπαίνουμε στην Πρωταπριλιά.
Τι προσμένουμε άραγε και βλέπουμε τον καιρό να περνάει τόσο γρήγορα;
Είναι το οικονομικό έτος του 2011 που θέλουμε να φύγει και να μη ξανάρθει;
Είναι το τέλος του κόσμου που πλέον όλοι αρχίζουν να το διαφημίζουν και να το πιστεύουν;
Ότι και αν είναι το μόνο σίγουρο είναι πως ο χρόνος περνά. Όμως κανείς μας δε μεγαλώνει γιατί θέλουμε όλοι να μείνουμε παιδιά...
Καλό μήνα σε όλους σας.