Πρωτοβρόχια...

Θα με πείτε παράλογο και ανόητο όμως πάντα με μαγεύουν τα πρωτοβρόχια... Μ'αρέσει η μελαγχολία του φθηνοπώρου διότι ο άνθρωπος κλείνεται πάλι στο καβούκι του περιμένοντας το επόμενο καλοκαίρι. Καθόμαστε σπίτι, στο μπαλκόνι ή ακόμα και σε καμία καφετέρια (οπως εγώ σήμερα) κοιτώντας με έκπληξη και θλίψη (που όμως είναι ευχάριστη) τις πρώτες ψιχάλες. Σκεφτόμαστε το καλοκαίρι, τις παραλίες, τα φλέρτ, τους φίλους, τα ταξιδάκια, την καλή διάθεση, την εκπλήρωση διαφόρων σχεδίων, τις απογοητεύσεις, τις βόλτες και αποφασίζεις πως όλα αυτά πλέον είναι οι αναμνήσεις του φετινού καλοκαιριού. Οπότε κλείνει και επίσημα κάποιος φάκελος και ανοίγει κάποιος καινούργιος με νέες ευκαιρίες, στόχου και όνειρα. Η αλήθεια είναι πως πρώτη Σεπτεμβρίου θα πρέπει να γιορτάζουμε την αρχή του νέου έτους αφού πολλά πράγματα ξεκινάνε τότε. Ανοίγουν τα σχολεία, οι σχολές, τα αθλητικά, οι συμβάσεις κτλ. Όλοι δουλεύουμε το χειμώνα για να ξεσαλώσουμε το καλοκαίρι. Οπότε το ξεκίνημα της νέας χρονιάς είναι μόλις τελειώνουν οι άδειες και ξεκινάει η νέα σεζόν. Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν θέλω να σας ευχηθώ σε όλους καλή χρονιά από αύριο...

Ash in Art

Επιτέλους ένα ακόμα όνειρο ζωής γίνεται σε λίγες μέρες πραγματικότητα. Από βδομάδα ξεκινάνε να μαθήματα του ash in art. Ένας πολυχώρος στην περιοχή μου όπου μπορείς να βελτιώσεις τα χόμπυ σου. Ένα όνειρο μου είναι να ασχοληθώ με την σκηνοθεσία. Αυτή η σχολή μου προσφέρει μαθήματα και σεμινάρια σκηνοθεσίας και video art καθώς και μαθήματα φωτογραφίας, δημιουργικης γραφής και art therapy (αυτά επέλεξα εγώ). Θέλω πολύ να αρχίζω να εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου και της απόψης μου για διάφορα θέματα και μέσα εικόνας. Εξάλλου την αρχή την έκανα με το συγκεκριμένο blog. Καιρός ειναι να κάνω ένα βήμα παραπέρα. Το θέμα δεν είναι μόνο πως θα ασχοληθώ με αυτά αλλά και ότι θα γεμίσει ο χρόνος μου με ποιοτική απασχόληση. Μετά από πολύ καιρό κάνω κάτι και για μένα. Κάτι που θα με γεμίζει απόλυτα και ίσως να με βελτιώσει σαν προσωπικότητα. Και όχι μόνο αυτό αλλά θα ρθω σε επαφή με κόσμο που έχει κοινά ενδιαφέροντα με μένα. Θα ναι μια νέα σελίδα για την ζωή μου όπως ήταν και η είσοδος στη σχολή που είχα φοιτήσει. Γι' αυτό και έχω αυτόν τον ενθουσιασμό. Το σημαντικότερο είναι πως θα γνωρίσω νέο κόσμο και μέσα εκεί μπορεί να ξεπηδήσουν νέες φιλίες, παρέες, έρωτες και αντιπαλότητες. Θα ναι μια ευχάριστη ανανέωση στη ζωή μου με ένα φινάλε που θα προσφέρει εκθέσεις των έργων σου. Πιστεύω πως αυτό το γεγονός μπορεί να μου ανοίξει τις πόρτες για νέες δραστηριότητες στη ζωή μου. Οπότε αναμένω πως και πως αυτό το χειμώνα.

Θα θελα να ευχαριστήσω το Μαράκι που μου βρήκε αυτή τη σχολή και θα ξεκινήσουμε μαζί (όχι τα ίδια σεμινάρια). Καλή μας αρχή λοιπόν...

Ο τρελός της περιοχής μας...

Τελικά έχει δίκιο ο φίλος μου ο Χάρης ότι την Αθήνα την χαίρεσαι τον Αύγουστο. Διότι είναι μια άδεια πιο ανθρώπινη πόλη. Κυκλοφορείς μόνος σου στα μεγάλα άδεια πεζοδρόμια και άντε να συναντήσεις κανέναν ναρκωμανή ή τρελό. Η Αθήνα έχει αρκετούς τρελούς. Τους βλέπουμε συνέχεια και κάνουμε λίγο πιο αριστερά ή πιο δεξιά για να τους αποφύγουμε λές και φοβόμαστε πως η τρέλα κολλάει. Πολλές φορές τους βλέπω που παραμιλάνε και αναρωτιέμαι αν έχουν συνείδηση για το τι λένε ή αν ξέρουν που απευθύνονται. Πολλές φορές θέλω να τους πάρω από πίσω ώστε να ακούσω τι λένε, ή τι θέλουν να πουν. Όμως πάντα όταν είμαι στο δρόμο και βλέπω τέτοιους ανθρώπους σκύβω το κεφάλι και προχωράω μπροστά. Σήμερα γυρνώντας σπίτι με τα πόδια πέτυχα στον κεντρικό δρόμο της περιοχής μου τον γνωστό σε όλους τρελό. Ήταν μοναχός του με το μπαστούνι του και την τραγιάσκα του σε μια γωνία ενός τετραγώνου και ως συνήθως παραμιλούσε. Συνέχεια τον πετυχαίνω είτε μόνο του είτε με κόσμο γύρω του να μιλάει. Αρκετοί του μιλάνε αλλά ποτέ δεν έχω δει να τους δίνει απάντηση. Σήμερα μια από τα ίδια πάλι. Ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο όταν γύρισα να τον δω. Κάτι έλεγε πάλι εκείνος ενω στο πρόσωπό του διέκρινα μια ηρεμία. Δεν έλεγε κάτι με νευρικότητα και ένταση ως συνήθως. Ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε. Από αμηχανία του χαμογέλασα. Εξάλλου και η διάθεση μου ήταν καλή και δεν μου πήγαινε η καρδιά να τον προσπεράσω ψυχρά. Κοιτάζοντας το χαμόγελό μου μου χαμογέλασε και ο ίδιος. Εκεί σοκαρίστηκα. Νόμιζα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση με το κοινωνικό περιβάλλον, και ξαφνικά ένας από αυτούς μου ανταποδίδει το χαμόγελο που του πρόσφερα. Μήπως ήταν ήρεμος επειδή και η Αθήνα είναι ακόμα ήρεμη; Δε μπορώ να το απαντήσω. Το θέμα όμως είναι πως άλλαξε η εικόνα μου γι' αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως να ναι άνθρωποι μοναχικοί (που όντως είναι) και μέσα από τους έντονους μονολόγους τους σε πεζόδρομους και σημεία που μαζεύεται κόσμος να θέλουν να δώσουν το παρόν και μεις αντί να τους αποδείξουμε πως όντως είναι και αυτοί ένα κομμάτι της κοινωνίας μας τους διώχνουμε όλο και πιο μακριά μας. Ίσως το χαμόγελο του κυρίου αυτού να ήταν και ένα χαμόγελο ικανοποίησης πως κάποιος τον παρατήρησε και έτσι ένιωσε κάπως παρον. Τελικά ποιοί είναι όμως οι τρελοί σε αυτόν τον κόσμο;

Σάρωσαν οι Χιώτες

83 % επιτυχία είχαν οι Χιώτες στις πανελλαδικές εξετάσεις στην εισαγωγή σε ΑΕΙ - ΤΕΙ. Από τους 390 που συμμετείχαν οι 323 θα παρουν φοιτητική ταυτότητα. Το τελευταίο μεγάλο ποσοστό της τελευταίας δεκαετίας ήταν το 2007 πάλι από τους Χιώτες που είχαν τότε 81,86%. Αυτή τη φορά το ανέβασαν κατά μια μονάδα. Το πιο αξιοσημείωτο είναι το ποσοστό των υποψηφίων από τα Γενικά Λύκεια που μπήκαν σε ΑΕΙ και στις λεγόμενες καλές σχολές, με υψηλή βάση, το οποίο έφτασε στο 72,14 %. Αποτέλεσμα των πολύ καλών επιδόσεων των γραπτών τους. Συγχαρητήρια παιδιά. Συντηρείται μια παράδοση που κρατάει δεκαετίες, η Χίος να ναι πάντα περήφανη για τις καταπληκτικές επιδόσεις των μαθητών της.

Καληνύχτα και καλή τύχη...

Δε μας χαλάει η κλήρωση...

Καταγγελία...

Πως το καταντήσατε έτσι; Ποιός είναι υπεύθυνος γι' αυτό και σε ποιόν να ρίξουμε κατηγορίες. Το θέμα είναι πως στην Χίο τελικά δεν ήταν κανείς άξιος ώστε να προστατέψει την πολιτιστικη του κληρονομιά. Άλλες πόλεις όπως η Καβάλα τα υδραγωγία τους τα έχουν ως σύμβολα στις πόλεις τους ενώ εμείς το καταντήσαμε φράγμα και χωματερή. Άλλο θέμα και αυτό. Πώς γίνεται να αποφασίζουν οι αρχες να φτιάξουν ένα φράγμα σε περιοχή που είχε κοντά χωματερή. Λυπάμαι διότι πάντα ένιωθα ένα δέος περνώντας κάτω από της Κόρης το Γεφύρι. Λυπάμαι που οι επόμενες γενιές Χιωτών δεν θα τις ζήσουν... Πάντως ντροπή... Μεγάλη ντροπή. Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους...

Να κάτι που δε πρόκειται ποτέ να δούμε στη τηλεόραση...

Η πρώτη σειρά που δε θα προβληθεί στη τηλεόραση αλλά στο ίντερνετ. Οπότε τα παλικάρια (όπως παρατηρώ έχουν ξανασυνεργαστεί οι περισσότεροι στο Τσίου...) μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Πιστεύω πως έχουν να πέσουν πολλές ατάκες... Π.χ. ο εξης διάλογος:

-Τι πήρε αυτός;

- Να μη σε νοιάζει.

- Έλα ρε πές...

- Παρτούζα!

- Για πες

-Μια γκόμενα, ένα τραβέλι και ένας νάνος...

-Και πάει το τραβέλι με την γκόμενα;

-Ναι...

-Πάλι καλά γιατί τον πέρασα για ανώμαλο.

Για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε και το επεισόδιο πιλότος μπείτε στο http://www.sexshoptv.gr/

Προσκλητήριο...

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009 στις 7:00 όλοι μαζί στο Σύνταγμα για να αντιδράσουμε για τα καμένα μας δάση. Ας θυμηθούμε στιγμές ανάλογων εκδηλώσεων που έγιναν μετά τη φωτιά στην Πάρνηθα... Και μυαλό δε βάζουμε...

Υπόψην όλοι θα φοράμε μαύρα...

Περι παραγωγικότητας

Ένας από της ανακυκλωμένες ειδήσεις που ακούμε συνήθως τον Αύγουστο όταν δεν υπάρχουν ειδήσεις, είναι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Τις μέρες που βρισκόμουν Χίο έμαθα ότι οι παραγωγοί μαστίχας με τη μεγαλύτερη πρόσοδο ήταν μια επταμελής οικογένεια Αλβανών, εγκατεστημένοι στο Πυργί (ένα από τα μαστιχοχώρια της Χίου). Ούτε μεγαλοελλαδίτες ούτε απόγωνοι των Ιώνων. Απλοί Αλβανοί. Βέβαια και οι αρχαίοι ένοσω τριγούσαν τα αμπέλια της φιλοσοφίας τους στην Αγορά, μια στρατιά από δούλους και υπηρέτες δεν έκαναν την καθημερινότητα να τρέχει; Και προς Θεού δεν αποκαλώ τους σημερινούς Αλβανούς που με ιδρώτα βγάζουν καλά λεφτά πως είναι δούλοι. Αλλά υποτιμώ τους σημερινούς Νεοέλληνες που έχουν στις μέρες μας στα χωράφια τους αλλοδαπούς να δουλεύουν. Και οι ίδιοι τι κάνουν; Διαλογίζονται σε (τουρκικής καταγωγής) καφενεία, πίνοντας (ιταλικής προέλευσης) παγωμένο καφέ, παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή (αμερικανικής εμπνεύσης) προγράμματα στη τηλεόραση, ασχολούνται με αστέρες του εγχώριου πρωταθλήματος (Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους). Καταναλώνουν μια πραγματικότητα που δεν παράγουν, ως μέλη μιας πραγματικότητας που δε παράγει. Κι είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Σραβός ο γιαλός φυσικά...

Νοσταλγία

Μια λέξη που μαρέσει πολύ. Είναι από τις λίγες ελληνικές λέξεις που έχουν υιοθετήσει αρκετά ξένα λεξιλόγια (nostalgia, nostalgie). Η λέξη αυτή βγαίνει από την λέξη Νόστος που σημαίνει επιστροφή και το Άλγος που σημαίνει πόνος. Είναι ο πόνος της επιστροφής. Υπάρχει πολύ κόσμος που τη χρησιμοποιεί λανθασμένα όπως π.χ. νοσταλγώ το καλοκαίρι που πέρασε κτλ. Το θέμα είναι πως εγώ νοσταλγώ την Χίο. Κάθε φορά που έρχομαι στο νησί μου λείπουν πράγματα και καταστάσεις που αλλάζουν. Η πόλη αλλάζει και χάνω τα παιδικά μου στέκια και κρυψώνες όταν έκανα κοπάνες από το σχολείο, ο κόσμος αλλάζει, κάθε φορά που έρχομαι βλέπω λιγότερα πρόσωπα γνωστά στον κεντρικό δρόμο της αγοράς, οι δικοί μου γερνάνε κάτι που με μελαγχολεί, οπότε κάθε φορά που επιστρέφω στο νησί νιώθω έναν πόνο. Όπως επίσης και έναν πόνο όποτε φεύγω διότι τα αφήνω όλα πίσω μου και δεν είναι στο χέρι μου ούτε στη διάθεσή μου οι αλλαγές που εξελίσσονται στο νησί όποτε λείπω. Πλέον έχω αποκτήσει μια νέα νοσταλγία. Την Σμύρνη. Μπορεί να είμαι 4ης γενιάς πρόσφυγας αλλά όσες φορές έχω πάει νιώθω έναν αέρα οικείο, και μου προκαλεί μια θλίψη όταν περνάω από την πλατεία του διοικητηρίου όπου μου έλεγε η πρόγιαγιά μου πως έρχονταν τα καραβάνια με τις καμήλες από την μέση ανατολή και αφήνανε το εμπόρευμά τους εκεί για τους κατοίκους, όταν φτάνω μέχρι την άκρη της προκυμαίας και βλέπω απέναντι στον Μπουρνόβα όπου εκεί βρίσκεται και το σπίτι μας. Και όταν δε μπορείς να το βρείς τότε όλο το σύνολο της περιοχής γίνεται σπίτι σου. Κάθε φορά που πηγαίνω Σμύρνη περπατάω ώς εκεί ως φόρο τιμής τόσο για την προγιαγιά μου όσο και για όλες τις οικογένειες που ξεριζώθηκαν και πέρασαν Χίο, Μυτιλήνη, Σάμο και από κει Αθήνα Θεσσαλονίκη. Αναρωτιέμαι πόσο οικεία θα 'νιωθαν οι πρόσφυγες της Θεσσαλονίκης όταν διαπίστωναν πως η πόλη που μετακόμισαν είναι ίδια με την Σμύρνη. Το θέμα είναι πως όλοι μας θα κοιτάμε ανατολικά όσο Ευρωπαίοι και αν θέλουμε να το παίζουμε...

Όμως θα παραπέσω και γω στο παράπτωμα που ανέφερα στην αρχή και θα κλείσω το κείμενα με την εξής φράση: Νοσταλγώ όλες τις όμορφες στιγμές που έχω ζήσει και απολαύσει.

Για όσα έχω ζήσει και γι' αυτά που θέλω να ζήσω...

Πόσο όμοιες πόλεις είναι η Θεσσαλονίκη με την Σμύρνη...

Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους...

Η Προκυμαία της Σμύρνης και της Θεσσαλονίκης

Η θέα από τα κάστρα των δύο πόλεων

Το Kitchen bar στην Θεσσαλονίκη με το αντίστοιχο στη Σμύρνη που έχει αλυσίδες εστιατοριών...

Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης με τον Πύργο με το Ρολόι. Και τα δύο σύμβολα των πόλεων τους...

Τέλος το Macedonia Palace με το διοικητήριο της πόλης...

Τί έμαθα φέτος το καλοκαίρι... Νο2

Πως θα ήταν ο Μπάρακ Ομπάμα αν είχε τον γιατρό του Μάικλ Τζάκσον...

Τί έμαθα φέτος το καλοκαίρι...

Το όνομα του Μπόμπ Σφουγγαράκη στα τούρκικα. Είναι (αν το γράφω σωστά) SungerBob Karepantolon!!!!!

Κλειστό από σήμερα λόγω διακοπών...

Επιστροφή στις 24 Αυγούστου. Καλά μπανάκια και κύριε Ι5 το νου σας...

Κι όμως είμαστε ακόμα εδώ...

Χθές το απόγευμα κατά τις 5:00 μ.μ. όλοι όσοι ενημερωνόμαστε από το αγαπημένο μας blog το troktiko διαπιστώσαμε ότι ήταν αδύνατον το άνοιγμα της σελίδας. Αμέσως καταλάβαμε όλοι πιο λαμόγιο είχε βάλει το χεράκι του. Τον κύριο Ι5 που δε θέλω να τον αναφέρω ονομαστικά μη με κλείσει και μένα όχι μόνο ως blog... αλλά μπορεί να με τρέχει για συκοφάντηση του ονόματός του. Όταν λοιπον ένας απαράδεκτος δημοσιογράφος που απειλεί πολιτικούς και παλιότερα καλλιτέχνες με βιντεάκια (μια πράξη που από μόνη της είναι παράνομη), ο οποίος το παίζει ως πατριώτης που δρα για το καλό της πατρίδας αποφεύγοντας τον στρατό ώς τρελός ενώ τώρα του έχει παραχωρηθεί ακόμα και όπλο, και επειδή κάποιοι βγάζουν κάποιες αλήθειες στη φόρα προσπαθεί να τους ρίξει και να τους πετάξει λάσπη,όταν λοιπόν αυτός είναι ακόμα εκεί έξω ελεύθερος τότε ναι θα πρέπει να φοβόμαστε που τέτοιοι επικίνδυνοι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Χθες πραγματοποίησε την πιο άνανδρη κίνησή του. Να κλείσει το troktiko. Όμως η δύναμη που έχει η έλεύθερη φωνή δεν την αφήνει να σωπαίνει. Έτσι το αγαπημένο μας blog το οποίο το προωθώ και γω μέσα από το ιστολόγιό μου είναι πάλι εδώ. Τώρα κύριε Ι5 θα πρέπει να τρέμεται περισσότερο διότι γίναμε περισσότεροι. Ακόμα και άτομα που ήταν θεατές στα όσα γίνονταν τον τελευταίο καιρό πλέον πήραν μια πιο δραστική στάση. Δε σου γυρνάμε κύριε Ι5 την πλάτη. Αυτή τη φορά θα δείς τα πρόσωπά μας. Δεν κρυβόμαστε από την ανωνυμία. Ωστόσο χαιρόμαστε που μας ρίχνεις λάσπη. Διότι με την λάσπη εμείς χτίζουμε κύριε Ι5 και τα δικά σου όπλα σύντομα θα στραφούν εναντίον σου...Καλή συνέχεια λοιπόν...

Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο

http://troktiko.blogspot.com/2009/08/blog-post_7126.html

Να ένας πολιτικός που τα λέει έξω από τα δόντια...

Ένας χρόνος καλός πολίτης...

Σαν σήμερα λοιπόν, πριν δύο χρόνια η μαμά πατρίδα με έντυνε στα χακί, με την δικαιολογία ότι αφού μου προσφέρει τόσα πολλά για να χω ένα καλό βιοτικό επίπεδο ζωής, πρέπει και γω να θυσιάσω ένα από τα καλύτερα μου χρόνια ώστε να μπορούν οι κάθε βαθμού αξιωματικοί και κυρίως οι καραβανάδες που τους πληρώνουμε εμείς φυσικά, να μας κάνουν την ζωή δύσκολη, να έχουν μια δουλειά και να φυλάμε οχήματα και όπλα τα οποία σκουριάζουν, αλλά και άχρηστα μπάζα και σκουπίδια πού για γραφιοκρατικούς λόγους δεν πετιούνται και γεμίζουν τις αποθήκες. Όμως σαν καλή που είναι η μαμά πατρίδα μας αφήνει ελεύθερους ένα χρόνο μετά, με το σκεπτικό ότι είμαστε πλέον άντρες να αντιμετωπίσουμε την πραγματική ζωή. Αρκετά παιδιά όπως και γω είχαμε αρχίσει αυτόν τον αγώνα στο στίβο της καθημερινής ζωής του εργαζόμενου, αλλά υποχρεώσεις βλέπεις... Όμως σαν σήμερα, πέρσυ με άφησε ελεύθερο στην ζούγκλα που λέγεται ελληνική κοινωνία. Όμως δεν είμαι από τους τύπους που κλαίγονται με τέτοιες καταστάσεις. Για να πώ την αμαρτία μου πέρασα πολύ καλά στο στρατό. Ίσως επειδή είχα ήδη αρχίσει να δουλεύω και ένιωσα το λούκι της ζωής είδα την θητεία μους ως το τελευταίο ανέμελο έτος των ενήλικων μου χρόνων. Η θητεία μου πρόσφερε στιγμές, εικόνες κι εμπειρίες που δεν τις περίμενα, όπως το να φύγω ενάμισι μήνα στην Ξάνθη και έτσι να γνωρίσω και να ερωτευτώ την πιο όμορφη πόλη της Ελλάδος, έκανα πολύ καλούς φίλους και αυτό που μ' αρέσει είναι πως κρατάω ακόμα επαφή μαζί τους, κυρίως με τα παιδιά που είναι εκτός Αθήνας όπως τον Δημήτρη από το Αγρίνιο και τον Θανασάκο από την Θεσσαλονίκη, ενώ με τους Αθηναίους και τους Χιωτοαθηναίους έχω κολλήσει αρκετά. Βασικά έγινε μια ανανέωση στον κύκλο των φίλων και αυτό ανανέωσε και μένα. Ένα χρόνο μετά τη θητεία μου, αναπολώ τις όμορφες στιγμές στα Καρδάμυλα της Χίου, στην Ξάνθη, στο φυλάκιο και τέλος στον Λόχο στρατηγείου του νησιού. Ποτέ δεν ένιωθες μόνος, διότι ένιωθες πάλι παιδί, διότι το μόνο που σε απασχολούσε ήταν το τι νούμερο θα κάνεις και με ποιόν, για κάθε τι γκομενικό ή ερωτικό θέμα που είχε ο καθένας υπήρχαν άτομα να τον στηρίξουν. Τώρα είσαι στην Αθήνα ή όπου αλλού βρίσκεσαι και νιώθεις μια μοναξιά. Αράζεις στο κρεβάτι ή στην πολυθρόνα και νοσταλγείς αυτές τις στιγμές. Μου ακουγόταν παράλογο όταν μου λέγανε πως τον στρατό τον εκτιμάς μετά τη θητεία σου. Η αλήθεια είναι πως πολλά πράγματα εκτιμάς όταν τελειώνουν όπως το σχολείο, οι σπουδές, οι έρωτες, κτλ. Όμως για τον στρατό δεν το περίμενα. Και όσο μετρούσα τις μέρες για να απολυθώ τόσο πίστευα πως θα μαι η εξαίρεση στον κανόνα και δε θα μου λείψει τίποτα. Έπεσα πολύ έξω. Αν μου λέγανε ποιά περίοδο θα διάλεγα στη στρατιωτική μου θητεία με δυσκολία λόγω ανεκτίμητων στιγμών θα διάλεγα την Ξάνθη. Διότι εκεί όλοι ήμασταν άγνωστοι σε μία ξένη πόλη και όλοι δεθήκαμε. Εξάλλου 2 από τους 5 καλούς φίλους που έκανα στο στρατό ήταν από το στρατόπεδο της Ξάνθης, τον Χάρη και τον Μήτσο. Όχι πως και τα υπόλοιπα παιδιά δεν ήταν αξιόλογα. Ας μην επαναλαμβάνομαι λοιπόν. Ένα έχω να πώ για φινάλε... Πέρασα καλά στο στρατό για τον εξής λόγο...

Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό, απόλαυσε τον...

Χαιρετισμούς σε όλη την 300 σειρά...

Απίστευτο Μπάσκετ

Η προετοιμασία του Ολυμπιακού για το φετινό πρωτάθλημα...

Θα καταφέρει ο βαζελάκος να περάσει;...

Στο ημίχρονο είναι ήδη 1-0....

Η παράδοσή μας... μια γνωστή άγνωστη...

Η παράδοση. Πόσοι ξέρουμε γι' αυτήν. Πόσοι ξέρουμε τις ρίζες μας. Πόσοι νιώθουμε περήφανοι όχι για τον Παρθενώνα και τον Μέγα Αλέξανδρο αλλά για τα τοπικά μας έθιμα, για την καθημερινή ζωή των παππούδων μας, για τα καθαρά νησιώτικα και παραδοσιακά τραγούδια μας. Ελάχιστοι, αλλα αυτοί οι ελάχιστοι κάνουν αξιόλογη δουλειά για να κρατήσουν ζωντανό κάθε στοιχείο που μας ενώνει με το παρελθόν μας. Και γω μικρός ήμουν της άποψης πως αν θέλουμε να γίνουμε Ευρωπαίοι πρέπει να διαγράψουμε κάποια παραδοσιακά μας στοιχεία. Ένιωθα κόμπλεξ ότι μας κρατούσαν πίσω και δε μας ωθούσαν να προχωρήσουμε μπροστά. Πίστευα πως η παράδοση προκαλούσε το κόμπλεξ του Ελληνάρα που περηφανεύεται για τα Μάρμαρα και τις νίκες κατά των Περσών και λοιπών μεταγενέστερων εχθρών του έθνους όμως ο ίδιος είναι ανάξιος να συνεχίσει τα κατορθώματα των προγόνων του λέγοντας απλά πως έμεις είχαμε ένα Περικλή και έναν Σωκράτη όταν εσείς κρεμόσασταν σε δέντρα. Ναι μα τώρα με την κατάντια σου εμείς κρεμόμαστε από τα δικά τους να μην πω τι... Ναι να μαστε περήφανοι αλλά κόψτε ρε παιδιά κάτι. Εκεί έκανα και γω το λάθος και είχα υποτιμήσει την παράδοση. Άργησα να το καταλάβω άλλα κάλλιο αργά παρά ποτέ διότι πλέον έχω την απόλυτη πίστη πως παραδοσιακοί μας ήρωες όπως ο Χαλεπάς ή ο Γιαλούρης ακόμα και ο Θεόφιλος μας ανοίγουν τον δρόμο για τον μέλλον μας. Τραγούδια που σου ανοίγουν τους ορίζοντες και όχι να σε κάνουν απλά να χτυπιέσαι με ένα ποτό στο χέρι. Εγώ πάντα ήμουν ανήσυχο μουσικό πνεύμα. Όποτε ανακάλυπτα μια μουσική σκηνή την ρουφούσα όλη μέχρι να κορεστεί και να πάω παρακάτω. Έτσι κατάφερα να μετακινηθώ από το ελληνικό έντεχνο στο ελληνικό ροκ, από κει στο ξένο ροκ, στο ψυχοδέλικο ροκ, στο post rock και alternative rock, στην τζαζ, σε νέους συνθέτες, σε πειραματικές σκηνές. Γύρισα μουσικά όλη την Ευρώπη αλλά ποτέ την χώρα μου. Τη προσοχή μου την τράβηξε όταν είχα δει μια εκπομπή (οι Μουσικοί του Κόσμου) που είχε αφιέρωμα στο ελληνικό ρεμπέτικο και πως αρκετοί Ευρωπαίοι έχουν στραφεί σ' αυτό. Ερωτεύτηκα πολύ το ρεμπέτικο και μέσα σ' αυτό έψαξα και άλλα παραδοσιακά του τόπου μου. Αυτό δε σημαίνει πως αμέσως έγινα παραδοσιακός. Όμως ανακάλυψα την συγκίνηση που έψαχνα στη μουσική και αυτό μου το πρόσφεραν τραγούδια αντίστοιχα με αυτό που παρουσιάζω εδώ από την εκπομπή "Στην υγειά μας". Βλέπουμε το μεράκι αυτού του συγκροτήματος που προσπαθεί να μας τραβήξει κοντά στην υποτιμημένη μας παραδοσιακή μουσική και για μένα το κάνει με μεγάλη επιτυχία. Και άπό όλα τα πρόσωπα που ακούνε εκστασιασμένα τη μαγική μουσική για μένα ένα ξεχωρίζει. Είναι του τραγουδιστή του συγκροτήματος ο οποίος ακούγοντας την γυναικεία φωνη κλείνει τα μάτια του και ταξιδεύει ενώ είναι εκεί... Δε με συγκινούν ούτε η προσοχή των προσκεκλημένων της εκπομπής ούτε τα όμορφα λόγια του Παπαδόπουλου αλλά αυτή η φυγή του προσώπου αυτού. Και είναι μια αληθινή φυγή. Μια φυγή προς τα αστέρια. Διότι τελικά η παραδοσιακή μουσική μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά. Αναλόγως το πόσο ανοιχτοί είναι και οι ορίζοντες του καθενός... Ας απολαύσουμε το τραγούδι λοιπόν για να δούμε αν μπορεί να μας ταξιδέψει και μας...

Ένα θέμα που καίει...

Πολλές φορές οι γυναίκες δεν είναι αξιόπιστες οπότε πρέπει να προσέχουμε τις επιλογές μας. Υπάρχουν μερικοί τρόποι που μπορούμε να καταλάβουμε αν μια γυναίκα είναι αξιόπιστη ή μας δουλεύει σε ψιλό γαζί...

1. Αν η κοπέλα δε σας γνωρίζει στους φίλους της ή στους δικούς της τότε σκοπεύει να σας χρησιμοποιήσει και στη συνέχεια να σας πετάξυ στα κρύα του λουτρού. Αντίθετα αν σας βάλει στον κύκλο της τότε έχει "σοβαρό σκοπό". Βέβαια πρέπει να κοιτάμε και την σχέση που έχει με τους δικούς της. Αν τσακώνεται συνέχεια με τα αδέλφια της και μιλάει άσχημα για τις κολλητές της αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Αν βρίσκεται συνέχεια σε αντιπαράθεση και κουτσομπολεύει συνέχεια τους γύρω της τότε και αυτό δε δείχνει αξιοπιστία.

2. Αν μπορούμε να βασιστούμε πάνω της σε θέματα ότι μπορεί να ρθει κάπου ή να σας τηλεφωνήσει μια συγκεκριμένη ώρα και το κάνει τότε αυτό δείχνει ότι είναι αξιόπιστη. Αν όμως ακυρώνει σχέδια τελευταία στιγμή, κάνει μέρες να απαντήσει σε κλήσεις και είναι μυστικοπαθής τότε πρέπει να φοβόμαστε. Φυσικά και δε πρέπει να την κατασκοπεύετε. Μια κοπέλα που μπορείτε να την εμπιστεύεστε στα δύσκολα και σας απαντάει στα τηλεφωνήματα τακτικά χωρίς να εξαφανίζεται ή να κρύβει μυστικά τότε είναι εντάξει.

3. Αν έχει καλές σχέσεις με τους πρώην της τότε αυτό δείχνει πως δε χώρισε δραματικά. Κανείς δε θέλει να η κοπέλα του να είναι κολλητή με τους πρώην της αλλά και αν περιγράφει τη σχέση τους σαν ιστορία τρόμο τότε κάτι δε πάει πάλι καλά. Αν όλες οι σχέσεις της είχαν άσχημο τέλος τότε δύσκολα θα την γλιτώσετε και σεις. Είναι πολύ άσχημο σημάδι όταν η κοπέλα σας δεν λέει ούτε μιά καλή κουβέντα για τους άντρες της ζωής της. Αν από την άλλη μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τους πρώην της τότε και αυτό δεν είναι καλό σημάδι διότι θα υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που διαλύθηκαν όλες αυτές οι σχέσεις και αν δεν το παραδέχεται τότε ή σας δουλεύει ή δεν έχει πολύ καλή αντίληψη.

4. Ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ καλοί ψεύτες αλλά και οι καλύτεροι πάντα την πατάνε. Αν την πιάσετε να σας λέει ψέματα τότε ρωτήστε την ευθέως γιατί δεν σας είπε την αλήθεια. Αν από την άλλη δεν την έχετε πιάσει ποτέ να λέει ψέματα τότε υπάρχουν δύο πιθανότητες: ή να έιναι πρωταθλήτρια στο ψέμα ή να είναι το καλύτερο άτομο εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας. Σ' αυτα επιλέγη ο καθένας καθαρά από το ενστικτο.

5. Ο χρόνος θα δείξει για να πείτε με σιγουριά αν αξίζει να εμπιστευτείς την σύντροφο σου. Και όταν λέμε χρόνο δεν μιλάμε για μέρες ή εβδομάδες μόνο. Αν αποδειχτεί αξιόπιστος στην πάροδο του χρόνου τότε να στε σίγουροι πως κάνατε την σωστή επιλογή.

Σας έυχομαι καλή τύχη στην πορεία ολονών σας. Και ευχαριστούμε και το contra.gr για τις συμβουλές του.

Και ξανά στη Lifo

Τον Ιούνιο η lifo έκανε μια αλλαγή στο site της με αποτέλεσμα να μη ξέρω τον τρόπο να δημοσιεύω τα κειμενά μου. Προσπάθησα πολλές φορές αλλά μάταια. Ευτυχώς σήμερα είπα να το ψάξω λίγο παραπάνω το θέμα... και τελικά στάθηκα τυχερός. Πλέον μπορώ να περνάω τα κείμενά μου πάλι στη σελίδα αυτή. Παιδία σας έρχομαι... ίσως μετά τις διακοπές...

Up

Η Pixar πάντα μας εντυπωσιάζει με τις ταινίες της, οι οποίες αν και κινούμενα σχέδια ή animation δεν απευθύνονται μόνο σε παιδιά. Ίσως να είναι βαρετές σε παιδιά. Δε μου φαίνεται περίεργο που σε τελευταίες δημιουργίες της όπως το WALL-E πιο ευχαριστημένοι έφυγαν οι γονείς παρά τα πιτσιρίκια. Όμως η νέα της ταινία Up ξεπερνάει κάθε προσδοκία κάθε κινηματογραφόφιλου ή φαν αυτού του είδους ταινιών. Παρατηρούμε ότι ενώ ο αμερικανικός κινηματογράφος έχει κορεστεί σε περιπέτειες και ταινίες ειδικών εφέ, έχει αρχίσει να αναπτύσσεται και να βρίσκει μια πολύ καλή και ποιοτική πλευρά σε αυτού του είδους ταινίες. Και εκεί που λες πως φτάσανε στην κορυφή και δε μπορούν να πάνε παραπάνω, παρουσιάζουν μια καινούργια δουλειά που σε ενθουσιάζει περισσότερο. Διότι το Up ξεπερνάει κάθε δουλειά που έχουν κάνει μέχρι τώρα. Χωρίς να υποτιμήσουμε τις άλλες που ήταν εξαιρετικές, το Up είναι ένα αριστούργημα και ένα έργο που έγινε ήδη κλασσικό πριν καν βγει στις αίθουσες. Εκτός από την υπέροχη ιστορία και τους εξαιρετικούς χαρακτήρες έχει και καταπληκτική μουσική. Ας απολαύσουμε ένα κομμάτι της συλλογής από μια μουσικό... (ίσως συγκινημένη τόσο από την ταινία όσο και από την μουσική της ταινίας).