Bal όπως μέλι

Χθες σας έγραψα στο μπλογκ μου πως η μόνη σωστή απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στη φασιστική είσοδο του κ. Παπανδρέου στα σπίτια μας, ήταν να φύγουμε από αυτά. Πρότινα για πάρτυ στις μεγάλες πλατείες. Φυσικά ούτε εγώ δεν πήρα την πρόταση αυτή στα σοβαρά. Όμως μία λογική πρόταση ήταν ο κινηματογράφος. Έτσι αποφάσισα χθες να βγω να δω την τούρκικη ταινία Μέλι (Bal). Φυσικά δεν ακολουθώ την μόδα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας στο να λατρεύει κάθε τι τούρκικο λόγω του σίριαλ. Οι λόγοι που με τράβηξε να το δω ήταν σινεφίλ και η αγαπημένη μου κινηματογραφική αίθουσα Άστυ.

Αν και Δευτέρα η αίθουσα ήταν γεμάτη. Αφού πήρα το εισητήριό μου μπήκα μέσα και αναζήτησα μία καλή θέση. Στον συγκεκριμένο κινηματογράφο μ' αρέσει να κάθομαι πίσω στον ανισόπεδο τμήμα που μοιάζει με πριβε χώρο. Κάθομαι εκεί διότι απολαμβάνω τον ήχο του παλιού προβολέα.

Η ταινία αρχίζει. Σβήνουν τα φώτα αφήνοντας ανοιχτά τα μπλε φωτάκια του διαδρόμου τα οποία δίνουν ένα μυστηριώδη τόνο στην αίθουσα φωτίζοντας απαλά με μπλε χρώμα τους τοίχους και τις χοντρές κολώνες.

Πρώτο πλάνο. Ένα καταπράσινο τοπίο (Καππαδοκία) που σου θυμίζει πολύ περισσότερο Βαλκάνια παρά Μικρά Ασία. Ένας άντρας μόνος του αναζητάει μέλι πάνω στα δέντρα. Η ιστορία μιλάει για ένα πιτσιρίκο, δυσλεκτικό ο οποίος ζει σε έναν δικό του μοναχικό κόσμο αφήνοντας μόνο τον πατέρα του να μπει σ' αυτόν. Η προσπάθειά του να μπορεί να διαβάζει καταπολεμώντας το πρόβλημά του ώστε να μπορέσει να πάρει το παράσημο της τάξης είναι συγκινητική. Η ωριμότητά του σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές σε κάνει να σφίγγεις τα χείλη σου. Οι διάλογοι λιτοί και αληθινοί. Όλη η έκφραση συσσωρεύεται στα μάτια του μικρού. Μία ματιά που σου μένει χαραγμένη στο μυαλό πολλές ώρες μετά την προβολή της ταινίας. Η μουσική θελημένα καλύπτει ένα μικρό τμήμα της ταινίας μιάς και ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει την ηρεμία της φύσης μέσα από τους ήχους της. Η ερμηνεία του μικρού μας ήρωα είναι ανεπανάληπτη. Έχω δεί αρκετές ταινίες στη ζωή μου με δήθεν παιδιά θαύματα αλλά ο συγκεκριμένος πιτσιρικάς τα δίνει όλα. Μακάρι να τον είχα μπροστά μου μετά την παράσταση να του έλεγα ένα μεγάλο "tebrikler" και να του σφίξω το χέρι λες και έχω μπροστά μου έναν αξιοσέβαστο ηθοποιό με μεγάλη κινηματογραφική πορεία. Η εξέλιξη σκληρή, τραγική. Όμως η τελευταία εικόνα σε χαλαρώνει και βοηθάει να κυλήσει το δάκρυ στο μάγουλο πιο απαλά βλέποντας τον πιτσιρίκο να τον παίρνει ο ύπνος μέσα στην αγκαλιά του δάσους.

Να το δείτε οπωσδήποτε. Ίσως να είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (αν όχι η καλύτερη). Δείτε το τρέιλερ της ταινίας παρακάτω.