Το καταφύγιο

Πάλι σήμερα περπάτησα στο γνωστό μονοπάτι. Δυστυχώς δε ξέρω που βρίσκεται και πως λέγεται η γύρω περιοχή για να βοηθούσα πρώτα απ' όλα τον εαυτό μου και στην συνέχεια τους γύρω μου. Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι στην εξοχή. Νιώθω το αεράκι να μου δροσίζει το πρόσωπο. Τα δέντρα γύρω μου έχουν βαμμένους τους κορμούς τους λευκούς μέχρι κάποιο συγκεκριμένο ύψος. Δεν είναι πολύ ψηλά αλλά το μέγεθός τους είναι τόσο ώστε να μπορώ να περπατάω άνετα ανάμεσα από αυτά. Τα φύλλα και τα κλαδιά είναι πυκνά και έτσι λίγες ακτίνες καταφέρνουν να φτάσουν ως το έδαφος. Δημιουργείται μία περίεργη κατάσταση μυστηρίου και απόλυτης ηρεμίας. Προχωράω στο μονοπάτι γνωρίζοντας πως στο βάθος είναι ένα οίκημα γνώριμό μου. Έχω έρθει πολλές φορές εδώ. Άλλες φορές έχει κόσμο. Κόσμο που γνωρίζω, που νιώθω άνετα, που μιλάω ώρες μαζί του. Άλλες φορές είναι άδειο, έρημο, με ανοιχτή την κεντρική είσοδο. Παραξενεύομαι που έχουν ανοιχτά. Προχωράω μέσα στους διαδρόμους του αρχοντικού. Ακούω το ξύλο από κάτω που τρίζει. Απόλυτη ησυχία. Δε με τρομάζει, αντιθέτος με καθησυχάζει. Τι πιο όμορφο να μπαίνεις σε ένα σπίτι και να νιώθεις κύριος σ' αυτό. Περνάω από κάθε δωμάτιο και το εξετάζω, αν τα βιβλία είναι στη θέση τους, αν οι καρέκλες είναι γύρω από το τραπέζι, αν η κουζίνα είναι καθαρή. Φτάνω στη μεγάλη σκάλα. Την ανεβαίνω σιγά σιγά. Παρατηρώ τα κάδρα στους πίνακες. Αν και παλιό το κτίριο η διακόσμησή του είναι σύγχονη. Μία σειρά με υπέροχες φωτογραφίες με καθυστερούν στις σκάλες. Ανεβαίνω στον πάνω όροφο. Είναι τα υπνοδωμάτια. Χωρίς δεύτερη σκέψης μπαίνω στο δωμάτιό μου. Το κρεβάτι είναι έτοιμο να με υποδεχθεί. Ξαπλώνω με τα ρούχα στο μαλακό πάπλωμα και αφήνομαι στην απόλαυση του μαλακού υφάσματος. Κλείνω τα μάτια μου και αρχίζω να νιώθω πως χάνω τις αισθήσεις μου. Όμως κάτι δε πάει καλά. Ένα φως με χτυπάει στα μάτια καιμε προκαλεί να τα σφίξω παραπάνω. Τότε ακούγεται ένας θόρυβος. Ένας ενοχλητικός θόρυβος από το βάθος ο οποίος έρχεται όλο και πιο κοντά. Ανοίγω τα μάτια μου. Βρίσκομαι στο δωμάτιό μου. Ο ήλιος έχει ήδη βγεί και με χτυπάει στο πρόσωπο ενώ το ξυπνητήρι δίπλα μου κουδουνίζει νευρικά ώστε να σηκωθώ...

Μία νέα μέρα ξεκινάει...