Το σιωπηλό χωριό...

Η Χίος είναι ένας περίεργος τόπος. Όσο περιζήτητος και πολυσύχναστος είναι ο νότος της (λόγω μαστίχας, παραλιών και μεσαιωνικών χωριών) τόσο ήρεμος και αυθεντικός είναι ο βορράς της. Μικρά χωριουδάκια με λίγους κατοίκους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού οι οποίοι είναι πραγματικά φιλόξενοι και περήφανοι για τους τόπους τους.

Για να φτάσεις στο βόρειο σημείο ανεβαίνεις όλο το Αίπος και αρχίζεις να κατηφορίζεις από το οροπέδιο μετά το χωριό Κατάβαση. Από κει και μετά σε όλη τη πορεία απολαμβάνεις την απάτητη (από τουρίστες και πολλούς ντόπιους) πλευρά του νησιού. Πάνω στα βουνά βλέπεις τα μικρά χωριουδάκια απλωμένα πάνω στις πλαγιές τα οποία ενώνονται με μικρούς δρόμους, ίσα που φαίνονται από μακριά.

Το μεγαλύτερο χωριό από αυτά είναι η Βολισσός. Νομίζω πως είναι ένα "άγνωστο" χωριό. Έχοντας πάει λίγες φορές, κάθε φορά που το επισκέπτομαι νιώθω πως το βλέπω για πρώτη φορά. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να μείνουμε μία μέρα για να το γνωρίσουμε καλύτερα.

Νοικιάσαμε ένα πετρόχτιστο σπιτάκι κάτω από το κάστρο του χωριού. Εκεί βρίσκεται ένα υπέροχο συγκρότημα με ανακαινισμένα σπίτια. Ο εσωτερικός του χώρος καθώς και τα σκεύη, τα έπιπλα και τα διακοσμητικά στοιχεία σε γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω. Βρίσκεις την ηρεμία σου σε κάθε κίνησή σου, στο πρωινό που θα ετοιμάσεις, στο ντουζάκι που θα κάνεις, στο καφεδάκι που θα πιείς, στο κρεβάτι που θα ξαπλώσεις. Ένας εσωτερικός κορμός στηρίζει το πάνω επίπεδο που βρίσκεται το υπνοδωμάτιο.

Αφού χαλαρώσαμε μετά την πολύωρη οδήγηση, βγήκαμε να ανακαλύψουμε το χωριό αυτό. Το χωριό χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Το κεντρικό κομμάτι της Βολισσού που βρίσκεται χαμηλά στους πρόποδες του βουνού, στον Πύργο που είναι ένας οικισμός κάτω από το κάστρο και στο κάστρο. Ο Πύργος είναι σχεδόν ακατοίκητος. Τα ανακαινισμένα σπιτάκια του συγκροτήματος του δίνουν ακόμα ανάσα. Πολύ όμορφο χωριό με πετρόχτιστα σπίτια και στενά δρομάκια απότομα ανηφορικά ή κατηφορικά (ανάλογα με την πορεία του περιηγητή). Πάνω από το σπιτάκι μας βρίσκεται ένα από τα πιο γνωστά καλοκαιρινά μπαρ του νησιού, το Yamati το οποίο είναι καταπληκτικό τις βραδιές που έχει πανσέληνο. Λίγο η μουσική ήταν άκυρη το βράδυ που πήγαμε αλλά το όλο κλίμα ήταν υπέροχο.

Στη συνέχεια κατεβαίνουμε στη Βολισσό. Στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το φημισμένο Λύκειο το οποίο φαίνεται από πολύ μακριά. Ίσως να είναι ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια του νησιού. Το χωριό αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στο μοναστήρι της Αγιάς Μαρκέλλας, προστάτιδας του νησιού. Γι' αυτό το λόγο υπάρχουν παντού πινακίδες χειροποίητες που σε "οδηγούν" προς αυτήν. Πολύ πρωτότυπη βρήκα μία πινακίδα που έγραφε το εξής "Προς Αγιά Μαρκέλ. Τράβα ευθεία και στρίψε δεξιά, η αγία θα σου δείξει τον δρόμο". Επίσης υπάρχουν πινακίδες με τοπικιστικό χαρακτήρα. Μία πινακίδα μας έδειχνε προς μία εκκλησία του χωριού και μας πρότινε να πάμε να θαυμάσουμε τα ψηφιδωτά της. Το θεωρούσαν σίγουρο πως θα τα θαυμάσουμε. Ως ψηφιδωτά εννοούσαν το μωσαϊκό δάπεδο του προαύλιου χώρου, το οποίο ήταν πράγματι καλό. Όσοι μας είδαν να το "θαυμάζουμε" μας έλεγαν να πάμε μέσα στο καμπαναριό για να διαβάσουμε την χρονολογία κατασκευής του.

Η Βολισσός είναι χωρισμένη σε αρχοντικά και σε απλά σπίτια. Τα αρχοντικά έχουν οικόσημα έξω στις πόρτες και ήταν προσεγμένα. Πολλά απλά σπίτια είχαν εγκαταλειφθεί δείχνοντας με τρανό τρόπο την υδροκέφαλη Ελλάδα (όλος ο κόσμος τρέχει στις μεγάλες πόλεις εγκαταλείποντας την επαρχία και την ύπαιθρο). Όμως αυτή η εγκατάλειψει δίνει και μία γοητεία στο χωριό και ένα κύρος σε όσους επιμένουν να ζούνε ακόμα εκεί.

Βγαίνοντας από το χωριό συναντάς ένα μαγαζάκι. Δε καταλάβαμε τι ακριβώς ήταν. Από τη μία μεριά φαινόταν σαν εργαστήριο πεταλωτή και από την άλλη ως ένα πρόχειρο παλαιοπωλείο. Κρεμασμένα σε έναν τσιμεντένιο τοίχο ένα σωρό παλιά εργαλεία τα οποία είχαν περισσότερο διακοσμητικό χαρακτήρα παρά χρηστικό. Μας έκανε εντύπωση ένας παλιός διαβήτης. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού έλειπε. Τον ψάξαμε παντού αλλά πουθενά δεν τον βρήκαμε. Του αφήσαμε ένα χρηματικό πόσο στο σημείο που πήραμε το αντικείμενο και αναχωρήσαμε.

Κοντά στο χωριό υπάρχουν αρκετές αξιόλογες παραλίες. Μία από τις αγαπημένες μου είναι τα Λευκάθια. Συνεχίσαμε την απόδρασή μας με μία βουτιά στα παγωμένα νερά της...