Είμαι ο έρωτας...

Παρακολουθώντας την συγκεκριμένη ταινία μου δημιουργήθηκαν δύο ερωτήματα. Πρώτο ερώτημα: Μπορείς να ερωτευτείς ένας άγνωστο μέσα από τη μαγειρική του; Σύμφωνα με το έργο η ηρωίδα η οποία ζει μία πληκτική ζωή σε μία αριστοκρατική ιταλική οικογένεια ερωτεύεται έναν φίλο του γιού τους ο οποίος εισχώρησε ειρηνικά στην οικογένεια. Ο νεαρός αυτός φιλόδοξος μάγειρας ανοίγει με τη βοήθεια του γιού της ένα εστιατόριο. Η πρωταγωνίστρια των γνωρίζει πρώτα μέσα από τη μαγειρική του. Η σκηνή όπου απολαμβάνει ένα πιάτο του είναι έντονη και δείχνει με πειστικό τρόπο την απόλαυση αυτή. Έχουμε δει και άλλες ταινίες με ήρωες να ερωτεύονται μέσα από τα πιάτα άλλων ανθρώπων. Αυτό δεν έχει συμβεί σε μένα ή σε κάποιο κοντινό μου πρόσωπο μ' αποτέλεσμα να μου φαίνεται λίγο απίθανο. Όμως μέσα από τη συγκεκριμένη ταινία διαπίστωσα πως η μαγειρική τελικά είναι τέχνη. Υπάρχουν μάγειρες οι οποίοι τους αρέσει να ¨δημιουργούν" και όχι να μαγειρεύουν. Μήπως όμως εκεί χάνει το φαγητό την έννοιά του. Δεν είναι λίγο τρελό να πηγαίνεις σε ένα ακριβό εστιατόριο και να πληρώνεις με τιμή που έχει τριψήφιο αριθμό ένα πιάτο που έχει τρείς γαρίδες με δύο μαρούλια και μία ακριβή σάλτσα μόνο και μόνο επειδή είναι το δημιούργημα ενός φιλόδοξου σεφ; Κατά τη γνώμη μου αν το έκανα αυτό αγόραζα μετά στο χέρι δύο σουβλάκια για να βγάλω τη μέρα. Είναι άτοπο σε μία περίοδο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης να παίζουμε με το φαγητό.

Όμως δεν ήταν αυτό το κύριο θέμα της ταινίας. Η ηρωίδα ασφυκτιά και προσπαθεί να πιαστεί από κάπου για να νιώσει καλύτερα. Να αναπνεύσει ξανά. Καταφέρνει στο τέλος να κάνει την επανάστασή της. Άγαρμπα φυσικά. Όμως εδώ υπάρχει η ελληνική παροιμία "κάλλιο αργά παρά ποτέ".

Το δεύτερό μου ερώτημα είναι το εξής: Γιατί πρέπει να σκοτώνεται πάντα ο καλύτερος ήρωας. Ο πιό λογικός, ο πιό οραματιστής, ο πιό ανθρώπινος. Η απάντηση που θα πάρω είναι για να εκτιμήσουμε τις αξίες της ζωής και να τις κυνηγήσουμε όσο θα μαστε ζωντανοί. Σωστό αυτό, όμως πλέον έχει κουράσει. Δε γίνεται άλλο η τέχνη να μας φοβερίζει με τον θάνατο για να μας ανοίγει τα μάτια και τους ορίζοντες ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι και παράγοντες που μπορούν να σε βελτιώσουν και ο κυριότερος είναι το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

Κατά τ' άλλα η ταινία ήταν αρκετά καλή. Όμορφες ερμηνείες, ειδικά της Τίλντα Σουίντον, η φωτογραφία ήταν εξαιρετική, με υπέροχα τοπία και πειστική καταγραφή και παρουσίαση του σύγχρονου Μιλάνο. Όμως η μουσική ήταν λίγο άκυρη. Υπήρχε αρκετή ένταση σε στιγμές που δε χρειαζόταν (ειδικά στο φινάλε) μ' αποτέλεσμα να γίνεται αρκετά ενοχλητική. Ίσως μία πιο ήρεμη μουσική να μας βοηθούσε να μπούμε πιο εύκολα στη ψυχολογία του κάθε ήρωα.