Όταν ο ελληνικός κινηματογράφος ήταν ακόμα αγνός...

Το ταξίδι της Πηνελόπης

Αν συσχέτιζα κάθε καράβι που έχει δουλέψει ο πατέρας μου, με την πορεία μου στη ζωή τότε το Πηνελόπη θα το τοποθετούσα στα τελευταία χρόνια των σπουδών μου και στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου.
Το πιο μικρό και το πιο συμπαθητικό καράβι απ' όσα έχω γνωρίσει. Κάνει το πιο περίεργο ταξίδι μιάς και οι προορισμοί του διαφέρουν δημιουργώντας μία περίεργη ανάμιξη επιβατών. Έφηβοι, τρέντυ και γκέι που πάνε στην Μύκονο, με ηλικιωμένους και θρήσκους που ταξιδεύουν για Τήνο και εναλλακτικούς που θέλουν να ηρεμήσουν στην Άνδρο. Μπορείς να δεις ότι θες μέσα στο καράβι καθ΄όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Από τα τρία νησιά μόνο την Άνδρο έχω γυρίσει. Είναι πράγματι ένας αξιόλογος προορισμός.
Όμως η μαγεία είναι στο ταξίδι. Μεσημέρι Κυριακής αναχωρούμε από την Μύκονο. Το καράβι είναι ήδη γεμάτο από ηλικιωμένους που μπήκανε προηγουμένως από την Τήνο μήπως και πιάσουν καμία καλή θέση. Λίγοι μπαίνουν από Μύκονο στο πλοίο. Ίσως επειδή φεύγει πιο νωρίς από τα άλλα. Δε γνωρίζω. Το λιμάνι του νησιού γεμάτο από επιβατικά πλοία, κρουαζερόπλοια και ιστιοφόρα. Μία οικογένεια Γάλλων βγάζουν τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες τους πάνω στο κατάστρωμα. Νότια παρατηρώ το ιερό νησί της Δήλου. Ακατοίκητο αλλά πλούσιο σε αρχαία και μνημεία. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την Μύκονο τόσο πιο κοντά φτάνουμε στην Τήνο. Είναι πολύ κοντά τα δύο νησιά.
Και στην δεύτερη επίσκεψη στο λιμάνι του νησιού ο κόσμος που μπήκε στο πλοίο ήταν πολύς, ανεξαρτήτως ότι και πριν μπήκαν πολλοί. Καθώς μπαίναμε στο λιμάνι την προσοχή μου τράβηξε η μεγάλη ανηφόρα που μας οδηγεί στην εκκλησία της Παναγιάς.
Το πλοίο γεμίζει και φεύγει. Στη διαδρομή απολαμβάνουμε όλα τα όμορφα χωριουδάκια που είναι διάσπαρτα στην ενδοχώρα του νησιού.
Η Άνδρος μας υποδέχεται με μία πυρκαγιά στα νότια του νησιού. Δέος η εικόνα της φωτιάς που καίει την πλαγιά ενώ εμείς είμαστε εν πλω. Το λιμάνι του Γαυρίου είναι πολύ ψηλά. Το ταξίδι μεταξύ Τήνου και Γαυρίου διαρκεί περισσότερο. Οι φωτογραφίες από το λιμάνι του Γαυρίου τραβήχτηκαν την προηγούμενη μέρα όπου προσεγγίσαμε τον όρμο βράδυ. Στην είσοδο του λιμανιού στέκει ακόμα ένας φάρος που με είχε εντυπωσιάσει μικρό από ένα περιοδικό, κάνοντάς με να τον ζωγραφίσω με κάρβουνο. Πλέον τον βλέπω συχνά και τον απολαμβάνω από την γφυρα. Πως να μην τον βγάλω και φωτογραφία.
Η διαδρομή όλη είναι μες το μπλε. Γαληνεύεις. Έρχεσαι πιο κοντά με την φύση. Την ελληνική θαλάσσια φύση. Κάθε προορισμός είναι διαφορετικός, όπως και η μουσική που αλλάζει σε κάθε λιμάνι.
Μέσααπό το βίντεο αυτό παρουσιάζεται η καθημερινότητα του πατέρα μου...

Ιδιωτικοποιείστε την δημοκρατία

Όσες φορές επισκεπτόμαστε την Σμύρνη, ακούμε από διαφορετικό κάθε φορά Τούρκο ξεναγό πως πριν το ΔΝΤ η Τουρκία (ναι πέρασε και αυτή η χώρα από αυτό το ταμείο) ήταν ένα μπάχαλο. Ο κόλπος της Σμύρνης βρωμούσε, η πόλη ήταν μέσα στα σκουπίδια, η γραφειοκρατία καθυστερούσε πολλές υποθέσεις κ.τ.λ. Όπως είναι η Ελλάδα σήμερα δηλαδή. Όσο το ΔΝΤ υπήρχε στην χώρα άρχισαν οι ιδιωτικοποιήσεις. Από τότε όλα είναι ιδιωτικά και δουλεύουν ρολόι. Ο κόλπος ξεβρώμισε, η πόλη της Σμύρνης θεωρείται από τις πιο καθαρές της Ευρώπης κτλ.
Γιατί αποτρέπουμε να συμβεί το ίδιο και εδώ; Όλοι κράζουν την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών. Μα αφού είναι σάπιες. Δε λειτουργούν καθόλου κάτω από το δημόσιο καθεστώς. Τι μας αρέσει άραγε σ' αυτό; Ο καφές που πίνουμε κάθε πρωί ως δημόσιοι υπάλληλοι; Τον ίδιο θα πείνουμε και όταν θα είμαστε ιδιωτικοί.
Δυστυχώς οι Έλληνες δε μπορούνα να δουλέψουν σωστά, ή αποτελεσματικά, ή παραγωγικά (όποιο επίθετο θέλετε βάλτε) αν δεν έχουν ένα μπαμπούλα πάνω από το κεφάλι τους. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Αυτό το ζούμε όλοι.
Κατα την γνώμη μου δεν είμαι αρνητικός στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών. Ούτε απολύσεις θα υπάρξουν (όπως δεν υπήρξαν και παλιότερα) ούτε μειώσεις μισθών. Και μην ακούμε βλακείες πως η κάθε ξένη εταιρία θα φέρει τους δικούς της να δουλέψουν. Δε θα συμβεί αυτό διότι κανένας δε θέλει να δουλέψει στην Ελλάδα και κανένας δε θέλει να δουλέψει με χαμηλό μισθό. Αντιθέτως πλέον στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που θα λέγανε ναι.
Οπότε ας σταματήσουμε τις γκρίνιες και τις απειλές. Ας κοιτάξουμε το καλό όλου του τόπου.
Και αν χρειαστεί να ιδιωτικοποιήσουμε και την δημοκρατία, ας το κάνουμε και σ' αυτήν.

Κρίμα που δε με λένε Έιμι

Κρίμα που δε με λένε Έιμι. Κρίμα που δεν έχω έστω το ένα χιλιοστό των χρημάτων της όχι για αλκοολ και ναρκωτικά αλλά για να φάω. Και το χειρότερο; Κανείς δε θα ασχοληθεί ούτε θα στεναχωρεθεί που θα πεθάνω σε πολύ νεότερη ηλικία από εκείνην.

Όσον αφορά τον αναμενόμενο θάνατο της γνωστής βρετανίδας τραγουδίστριας, θέλω να πω πως είναι πράγματι κρίμα ένας νέος άνθρωπος να φεύγει από τη ζωή. Όμως ρε παιδιά ας δούμε την αλήθεια. Τι ήταν η Έιμι Γουάινχαους; Ναί είχε ωραία μουσική. Ήταν καλά τα τραγούδια της αλλά όχι κάτι σπουδαίο. Και μη πιπιλάτε την ίδια καραμέλα. Ακούω αρκετούς πως είχε την ίδια φωνή με την Μπίλι Χολιντέι. Μη λέτε τις ίδιες μαλακίες που ακούμε σε κανάλια τύπου star κ.τ.λ. αν δεν έχετε ακούσει αυτή τη θρυλική φωνή της τζάζ. Η Έιμι Γουάινχαουζ ήταν μία κακομαθημένη κοπέλα. Τα είχε όλα. Δόξα, επιτυχία, λεφτά. Και τι έκανε; Καταστράφηκε. Άλλοι θα πούνε ότι δεν άντεξε τα ύψη της επιτυχίας, άλλοι θα πουνε για τα ναρκωτικά. Εγώ θα πω πως όλα αυτά είναι βλακείες. Υπάρχουν και άλλες νέες τραγουδίστριες που γίνανε ξαφνικά διάσημες και πετυχημένες αλλά δε κάνανε κακό στον εαυτό τους, όπως η Katty Perry. Ήταν ένα λάθος πρότυπο (όπως η Γκάγκα και άλλες ηλίθιες και ηλίθιοι της σύγχρονης σκηνής) το οποίο τα μέσα το περνούσαν με τρομερή ευκολία στην νεολαία. Τι έχει προσφέρει αυτή η κοπέλα; Τι καλό έδωσε; Όλοι θα μου πείτε τη φωνή της. Ποιός όμως έχει ακούσει τις υπέροχες φωνές της Norah Jones, ή της Kate Melua. Όλοι θα μου πείτε τα τραγούδια της. Ποιός έχει ακούσει όμως τραγούδια της Peuroux και της Jones;

Πάρτε το απόφαση. Η Έιμι ήταν το λάθος πρότυπο που περνάνε τα μέσα για αποχαύνωση. Υπάρχουν πιο αξιόλογοι άνθρωποι που πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους.

Για την συγκεκριμένη περίπτωση προτιμώ να μνημονεύσω τα παιδάκια που πεθαίνουν από πείνα και από αρρώστιες στη Σομαλία, στην Αϊτή και σε άλλες χώρες...

Merci mes amis

Merci pour vos bons mots sur votre blog.
Bonne suite à votre aventure d'été.

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια στο ιστολόγιό σας.
Καλή συνέχεια στην καλοκαιρινή σας περιπέτεια.

http://lesplaymobilsenvadrouille.blogspot.com/2011/07/voila-les-photos.html

Θέλω καφέ!!!

Το πιο αθώο ναρκωτικό είναι ο καφές.
Όλοι το ξέρουμε.
Όλοι τον απολαμβάνουμε.
Αλλά και όλοι κρυβόμαστε πίσω από αυτήν την αλήθεια.
Γιατί πολύ απλά σε όλους μας αρέσει να πίνουμε καφέ.
Πόσο μάλλον σε μία χώρα (μαζί με την Ιταλία) που έχει ένα σωρό είδη καφέ.
Για όλα τα γούστα, για όλα τα κοινωνικά στρώματα, για όλες τις ηλικίες.
Για όλες τις ώρες της ημέρας, για όλες τις στιγμές της ημέρας.
Πίνουμε τον καφέ για να ξυπνήσουμε.
Πίνουμε τον καφέ για να παίξουμε τάβλι.
Πίνουμε τον καφέ διαβάζοντας εφημερίδα.
Πίνουμε τον καφέ για να θαυμάσουμε κώλους και βυζιά στις παραλίες και τις καφετέριες.
Ο καφές είναι το ναρκωτικό μας.
Και το αγαπάμε...

Υπάρχουν πολλοί που φοβούνται τις κατσαρίδες...

Επίκαιρο...

Κόμης Λυμπερόπουλος

Ταρίφες φασίστες, μας ρουφάτε τα λεφτά και τους τουρίστες...

Ένα κλεμμένο ποδήλατο...

... ή με διαφορετικό τίτλο "Γιατί να αποφύγετε την Ελλάδα".
Γίναμε ρεζίλι παγκοσμίως με την κουτοπονηριά μας. Ένας ηλίθιος κατάφερε γι' ακόμη μία φορά να εκθέσει έναν ήδη εκτεθιμένο λαό. Αναρωτιέμαι τι τύψεις θα χει αυτός που έκλεψε το ποδήλατο από αυτόν τον γεροντάκο. Δεν παραξενεύτηκε με τις σφραγίδες που κουβαλάει; Δεν λυπήθηκε τον γεροντάκο όταν έκλεβε το ποδήλατό του;
Πως νιώθει τώρα που κατέστρεψε το όνειρο 22 χρόνων αυτού του ανθρώπου. Μπορεί να ήταν αγέννητος ακόμα όταν ο άνθρωπος αυτός ξεκινούσε από το Βέλγιο με αυτόν τον σκοπό.
Ειλικρινά ντρέπομαι για την σημερινή εικόνα της Ελλάδας. Όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτήν την κατάσταση. Όλοι κοιτάμε τον εαυτό μας και μόνο, αναζητώντας ένα μαύρο πρόβατο που θα του ρίξουμε όλα τα βάρη και τις ευθύνες της σημερινής σαπίλας.
Αν ήμουν στην θέση του κλέφτη θα προσπαθούσα με κάθε τρόπο να επέστρεφα το ποδήλατο πίσω.
Μακάρι να δείξει λίγη ανθρωπιά και αξιοπρέπεια και να του το επιστρέψει.
Είναι κρίμα να καταστρέφονται τα όνειρα όχι μόνο των παιδιών αλλά και των μεγάλων ανθρωπων διότι όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί.

Το πρώτο!

Ψάχνεις τρόπους να ζεις.Κάποιοι σου λένε "το γέλιο μακραίνει τη ζωή".Κι έτσι γελάς. Μάταια.'Αλλοι σε συμβουλεύουν να ακολουθήσεις έναν έλεγχο διαγωγής.Μα δεν αντέχεις να συγκρατηθείς. 'Αλλοι πάλι σου λένε να τολμήσεις μια φυγή σε έναν κόσμο περιπέτειας.Γι' αυτό κι εσύ με μια κίνηση,κατεβαίνοντας την πλαγιά,τυλίγεσαι στα χρώματα μιας νέας εποχής.Δεν σου αρκεί.Κι έπειτα ρωτάς πως καταφέρνει κανείς την επιστροφή στον παράδεισο που αναζητάς.Μα όλα τέλειωσαν.Κι αυτό ήταν το φινάλε της σειράς.

Συγγραφέας: Δήμητρα Σκανδάλη
Σελίδες: 54
Διαστάσεις: 14 Χ 22
1η Έκδοση

Πρέπει να νιώθει έντονα αισθήματα η Δήμητρα που ένας γνωστός εκδοτικός οίκος, όπως αυτός του Γαβριηλίδη εμπιστεύτηκε και αναγνώρισε το ταλέντο της στην ποίηση. Το πρώτο της βιβλίο είναι γεγονός. Έζησα και μοιράστηκα μαζί της την αγωνία και το πάθος να συγκεντρώσει και να οργανώσει μία συλλογή ποιημάτων, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα ράφια γνωστών βιβλιοπωλείων, όπως αυτό του Ιανού.
Δε γνωρίζαμε και οι δυό μας τι εύχεσαι σ' αυτές τις περιπτώσεις μέχρι που ακούσαμε από τα χείλη ενός κυρίου την εξής φράση: Καλοτάξιδο.
Δημητρό μου, σου εύχομαι και εγώ από τη μεριά μου το βιβλίο αυτό να είναι καλοτάξιδο και η πορεία του να σε ωθήσει να γράψεις κι άλλο, διότι πραγματικά έχεις ταλέντο και πολύ πάθος, το οποίο είναι καλό να εκφράζεται και μέσα από τις σελίδες αξιόλογων βιβλίων σαν το πρώτο, το δικό σου.
Καλή αρχή στο ταξίδι που μόλις χάραξε από τα ράφια των βιβλιοπωλείων στις βιβλιοθήκες των σπιτιών.

Ταξιδιάρικα playmobile

Ένα ζευγάρι φίλων Γάλλων από την Ορλεάνη έχουν για παρέα τους ένα συμπαθητικό ζευγάρι playmobile και γυρίζουν τον κόσμο. Αυτή τη περίοδο βρίσκονται στην Ελλάδα. Αντιμετώπισαν τον καύσωνα της Αθήνας και σήμερα ξεκίνησαν τον γύρο της Ελλάδος μέχρι να φτάσουν στην Κωνσταντινούπολη.
Τα ταξίδια τους καθώς και την ενδιαφέρουσα παρέα τους της περνάνε σε ένα ιστολόγιο το οποίο το χω βρει αρκετά ενδιαφέρον και το παρουσιάζω από κάτω για να το δείτε και σεις...
Ακολουθείστε την ταξιδιάρικη παρέα των Γάλλων μέσα από αυτό το blog.

http://lesplaymobilsenvadrouille.blogspot.com/

Μακάρι...

Μόνο ένα φανταστικό τριήμερο σαν αυτό (ψεύτικο) που παρουσιάζει το πόστερ θα μου έδινε ίσως την ίδια χαρά που μου έδωσε η συναυλία του Roger Waters πριν λίγες μέρες...
Παρασκευή θα πήγαινα σίγουρα για Doors, David Brubeck και Stooges.
Φυσικά το Σάββατο θα πήγαινα μόνο για Pink Floyd αλλά θα άκουγα και Who, Janis Joplin, Jefferson Airplane, Joan Baez και Yes.
Και την Κυριακή θα χόρευα στους ρυθμούς των Rolling Stones, και θα ταξίδευα με τη μουσική του Miles Davis.

Μετά The Wall εποχή... (η συνέχεια)

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Στο μυαλό μου το είχα σίγουρο πως θα ξαναπάω. Και πράγματι από Τρίτη απόγευμα ήμουν μέσα στο Ο.Α.Κ.Α. στις θέσεις των V.I.P. ακριβώς απέναντι από τη σκηνή. Ήθελα να σταθώ ακριβώς απέναντι από τον Roger Waters.
Όμως η βραδιά έκρυβε πολλά απρόοπτα.
Πρώτο απρόοπτο. Μία σειρά πιο κάτω από μένα έκατσε ο αγαπημένος μου πρωινός δημοσιογράφος Τάκης Γιαννούτσος. Τον χαιρέτησα. Ήθελα χρόνια να τον συναντήσω μιάς και η φωνή του με συντρόφευε πολλά πρωινά χρόνια τώρα. Ο ίδιος με κάλεσε κοντά του και αρχίσαμε να συζητάμε. Η βραδιά φαινόταν από την αρχή ενδιαφέρουσα.
Όπως είπα και στον Τάκη κατα τη διάρκεια της συναυλίας ένα όνειρο ζωής ήταν να δω αυτή τη συναυλία από κοντά. Και το ξαναζώ για δεύτερη φορά. Άλλο ένα όνειρο ήταν να πιώ μπύρα με την τρελοπαρέα του πρωινού. Τελικά κατάφερα να συνδιάσω συναυλία και μπύρα με τον Τάκη την ίδια βραδιά. Χάρηκα πολύ που έζησα μαζί του τη συγκίνηση όταν είδε την κόρη του να χορεύει πάνω στη σκηνή. Ανέλυα κάθε τραγούδι μαζί του. Είναι φοβερό όταν συναντιούνται και συζητάνε δύο άνθρωποι που τους έχει αγγίξει και σημαδέψει αυτός ο δίσκος. Ένιωσα όμορφα όταν ο Τάκης μου είπε πως πραγματικά απόλαυσε την παρέα μου. Πιστεύω να κατάλαβε τον ενθουσιασμό μου που τον συνάντησα.
Όμως τα απρόοπτα δε σταματάνε εκεί.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ο Roger Waters έδειχνε προς το κοινό. Τελευταίο έδειξε εμένα. Εγώ του έγνεψα αν εννοεί εμένα και ο ίδιος κούνησε το κεφάλι καταφατικά ξαναδείχνοντάς με. Θα με πείτε τρελό αλλά ευτυχώς έχω τον Τάκη μάρτυρα, ο οποίος ενθουσιασμένος μου έλεγε: ρε συ εσένα έδειξε, μα καλά τι άλλο θες απόψε, όλα σου χουν πάει τέλεια. Και πράγματι ένιωθα υπέροχα. Τον άνθρωπο πρότυπο που χω μιά ζωή για λίγα δευτερόλεπτα της ζωής του έγνεψε προς εμένα. Όσο ασήμαντο είναι γι' αυτόν τόσο σημαντικό είναι για μένα. Φυσικά μετά πήρε το αυτόματο και πυροβόλησε προς την μεριά μου. Ο Τάκης του φώναξε: ρε τον φίλο μου βαράς; Ξέρω πως σας φαίνονται απίθανα. Ειλικρινά αδιαφορώ. Η αλήθεια είναι πως το έζησα και νιώθω πολύ τυχερός...
Η συναυλία τελείωσε, το όνειρο πέρασε. Νιώθω πιο γεμάτος πλέον.
Την επόμενη μέρα ο Τάκης αφιέρωσε την εκπομπή σε μένα...
Πιστεύω εκτός από την εμπειρία των συναυλιών κέρδισα έναν φίλο που άκουγα εδώ και χρόνια...

Η συναυλία της Τρίτης ήταν η 120η στην ιστορία του The Wall.

Roger Waters σ' ευχαριστώ πολύ για αυτές τις υπέροχες βραδιές.

Μετά The Wall εποχή...

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Η μέρα που περίμενα δώδεκα χρόνια. Πριν δύο σχεδόν μήνες είχα αγοράσει ήδη τα εισητήρια αυτής της παράστασης. Ο καιρός περνούσε γρήγορα. Λίγες ώρες πριν φτάσω στο Ο.Α.Κ.Α. ήμουν ψύχραιμος. Έτσι νόμιζα...
Πρώτο σοκ. Περνάμε την πύλη που μας οδηγούσε στο κάτω διάζωμα. Μέσα από την πρώτη θύρα είδα τα λευκά τούβλα να στέκουν απειλητικά πάνω από τις εξέδρες. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Δε με κρατούσε τίποτα. Ήθελα να ξεκινήσει.
Δεύτερο σοκ. Είχαμε κάτσει ήδη στις εξέδρες και παρακολουθούσα το χώρο γύρω μου. Γεμάτο κόσμος όλων των ηλικιών. Από τα 16χρονα που μόλις είχαν ανακαλύψει τους Pink Floyd μέχρι 60αρηδες που θέλανε να ζήσουν ξανά τα εφηβικά τους χρόνια. Οι λάτρεις του συγκροτήματος αυτού διαφέρουν από τους λάτρεις άλλων συγκροτημάτων. Έχουν μία άλλη αύρα, μία άλλη κουλτούρα. Ξέρουν τι πάνε να δουν. Δε τους συγκινεί μόνο η μελωδία αλλά και το νόημα των τραγουδιών καθώς και η ιστορία του συγκροτήματος. Όλοι ζούσαμε στον ίδιο παλμό. Όλοι είχαμε ένα μουσικό όνειρο το οποίο θα γινόταν πραγματικότητα εκείνη τη βραδιά.
Τρίτο σοκ. Ο Ρότζερ Γουότερς μιλάει στην οθόνη. Με σπαστά ελληνικά μας καλωσορίζει στον Τοίχο. Τα φώτα σβήνουν. Η παράσταση αρχίζει.
Τέταρτο σοκ. Καθώς ακούγεται ένα εμβατήριο στο βάθος, μπαίνει δυναμικά το In the flesh. Παντού πυροτεχνήματα, σημαίες, φωτιές... και ο Ρότζερ Γουότερς ανεβαίνει στη σκηνή. Η παράσταση αρχίζει. Το αεροπλάνο (γερμανικό στούκας) πέφτει με ορμή πάνω στο τοίχο. Η συγκίνηση σε όλο της το μεγαλείο. Συνέρχομαι πιά μετά το Another Brick in the Wall part 1.
Πέμπτο σοκ. Το Τοίχος έχει χτιστεί. Το βλέπω μπροστά μου. Μου ρχονται στο μυαλό σκηνές από την ταινία και τη συναυλία στο Βερολίνο. Πλέον τα έχω όλα αυτά μπροστά μου.
Έκτο σοκ. Όταν παίχτηκαν τα αντιπολεμικά κομμάτια Vera Lynn και Brick the boys back home. Τα βίντεο καθώς και η δυνατή φωνή του Ρότζερ Γουότερς έκαναν πολύ κόσμο να δακρύσει. Αξέχαστες στιγμές που θα τις ξαναζήσουμε μέσα από το DVD.
Έβδομο και τελευταίο σοκ. Η πτώση του τοίχους. Σε σχέση με της Τρίτης ήταν λίγο ατσούμπαλη. Όμως είχε τη χάρη και την γοητεία της πρώτης πτώσης που ζω. Η παράσταση τελειώνει.
Φοβόμουν ότι θα πάθω μουσική κατάθλιψη όμως κάτι μέσα μου μου λεγε πως τίποτα δε τελείωσε ακόμα. Έχω μία παράσταση ακόμα να ζήσω.
Όπως κι έγινε...

Σ' ευχαριστώ Ρότζερ!

Αγαπητέ φίλε μου Ρότζερ,

Πριν από 12 χρόνια ανακάλυψα το συγκρότημά σου, τους θρυλικούς Pink Floyd και από τότε κατάλαβα το νόημα της μουσικής. Με μεγάλωσες, με ωρίμασες, με ξεσήκωσες, μου άνοιξες τα μάτια βοηθώντας με να δω την πραγματική όψη αυτής της κοινωνίας που σαπίζει και κανείς δε το χει πάρει είδηση. Είναι πολύ συγκινητικό να παρουσιάζεις τριάντα χρόνια μετά το άλμπουμ που έγραψες για τον πατέρα σου με το ίδιο πάθος.
Σ' ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη και ξεχωριστή βραδιά που μας πρόσφερες το βράδυ του Σαββάτου. Τα είπες σωστά. Μας ανατρίχιασες! Μας ξύπνησες! Μα πάνω απ' όλα μας ξαναγύρισες στα εφηβικά μας χρόνια. Τότε που θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο πριν προλάβει ο κόσμος να μας αλλάξει.
Δε θέλω να γράψω κάτι άλλο για να μη γίνομαι κουραστικός. Το μόνο που θέλω να σου πω είναι πως θα ξανάρθω πάλι αύριο διότι θέλω να απολαύσω για μία ακόμη φορά το θέαμα που μας προσφέρεις.

Θα είσαι για πάντα στη καρδιά μας μετά από αυτές τις υπέροχες βραδιές.

Σ' ευχαριστώ πολύ.

Ο φίλος σου και θαυμαστής σου, Γιώργος.

Ήρθε η στιγμή!!!

Ρότζερ δώσ' τα όλα και απόψε...

The Wall

Αυτοί πότε παίρνουν άδεια;

Ίσως τότε καταφέρουμε να μπουκάρουμε μέσα στη Βουλή.
Υπάρχει όμως και ένα αλλά...
Φαντάσου εκεί που χαλαρώνεις και κάνεις ηλιοθεραπεία να φας δακρυγόνα επειδή το μπαλάκι από τις ρακέτες ενός λουόμενου ενόχλησε ένα από αυτά τα ζώα...
Πιστέψτε με, έχουν ρίξει δακρυγόνο για πιο ανόητους λόγους.

Αυτοί ναι...

Ως οπαδοί είναι πράγματι αγανακτισμένοι.

7 χρόνια μετά

Ένα καλοκαίρι μαγικό.
Ένα καλοκαίρι μακρινό.
Ένα καλοκαίρι που έκανε το ελληνικό ποδόσφαιρο περήφανο.
Ένα καλοκαίρι που μας φάνηκε ως η ώθηση να γίνουμε ισάξιοι με άλλες μεγάλες εθνικές ομάδες και εθνικά πρωταθλήματα.
Ένα καλοκαίρι που θα μείνει μονάχα ένα όνειρο...

Επιστροφή στα παλιά...

... και αν το αγαπάς θα χεις εξαιρετικά αποτελέσματα όπως το συγκρότημα των Asteroids Galaxy Tour οι οποιοί γίνανε γνωστοί από τη διαφήμιση μπύρας που παιζόταν μέρες στις τηλεοράσεις μας...
Και τι έγινε αν ο ήλιος δε φωτίζει πιά; Θα τον έχουμε πουλήσει στους Γερμανούς, και μεις απλά θα απολαμβάνουμε τις θάλασσες μας μέχρι να πουληθούν και αυτές.
Μπορεί οι πολιτικοί μας να τα πουλήσουν όλα αλλά εμάς δε θα μας πουλήσουν σε κανένα σκλαβοπάζαρο. Ποτέ...
Όσο κάνουν το έργο τους και αφού εμείς δε μπορούμε να τους σταματήσουμε εξαιτίας της αστυνομικής δικτατορίας, ας απολαύσουμε ίσως το τελευταίο ξένοιαστο καλοκαιράκι της ζωής μας.
Καλή βδομάδα σας εύχομαι...

Χρόνια πολλά Καπετάν Αργύρη!

Παρασκευή απόγευμα. Είχαμε αναχωρήσει ήδη από το λιμάνι της Ραφήνας και πηγαίναμε Άνδρο. Λίγο πριν μπούμε στο λιμάνι του Γαυρίου μπήκε μία μικρή τούρτα στη γέφυρα του πλοίου. Επικράτησε ένας πανικός για να βρεθεί ένα κεράκι. Τελικά βρέθηκε μία λαμπάδα. Τη δουλειά της την έκανε και με το παραπάνω.
Ίσως ένα από τα πιο όμορφα σβησίματα κεριών τούρτας.
Χρόνια πολλά πατέρα!

1η Ιουλίου

Δε ξέρω αν μπορώ να ευχηθώ καλό μήνα. Μετά τα τελευταία γεγονότα νιώθουμε αδύναμοι σε πολλούς τομείς. Πρώτα απ' όλα η οικονομία του καθενός θα έχει μία απίστευτη βουτιά. Στη συνέχεια μετά από αυτά που γίνανε στο Σύνταγμα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα να χαλαρώσουμε αφήνοντας τους άλλους να μας παίρνουν τα δικαιώματά που δεκαετίες πριν οι παππούδες μας τα είχαν διεκδικήσει με αγώνες. Από τη στιγμή που κανένας μέσα στη Βουλή δεν αναρωτήθηκε το τι συμβαίνει έξω, όταν κανένας Ματατζής δεν είχε έστω λίγη ανθρωπιά να σταματήσει να βαράει ανθρώπους που απλά διαδήλωναν ειρηνικά, όταν ακροδεξιοί μπαίνανε στη Βουλή να σωθούν από τους ταραχοποιούς, τότε δε σου μένει τίποτα άλλο να περιμένεις ή να ελπίζεις σε τούτη τη χώρα.
Από σήμερα γινόμαστε φτωχότεροι.
Από σήμερα γινόμαστε πιο αδύναμοι.
Από σήμερα γινόμαστε λιγότερο άνθρωποι.
Δυστυχώς σε ένα τέτοιο κλίμα δε μπορώ να ευχηθώ σε κανέναν καλό μήνα. Διότι πολύ απλά θα σας πω ψέματα.