Πρώτο νεκροταφείο Αθηνών. Η ώρα τέσσερις και τέταρτο. Εκείνη τη στιγμή βγαίνει το φέρετρο που κουβαλάει μέσα του την σωρό ενός μεγάλου δασκάλου. Αμίλητος και ήρεμος. Όπως τον φαντάζομαι πίσω από κάθε κινηματογραφικό συνεργείο καθώς δημιουργούσε.
Ησυχία...
Όσην ώρα γίνεται η λειτουργία κοιτάω προς τον ουρανό.
Ποιός μας έμεινε;
Δε μπορώ να βρω έναν αξιόλογο άνθρωπο που να είναι πλέον εν ζωή στην Ελλάδα. Όλοι μας άφησαν σα να μη μπορούσαν άλλο να αντέξουν την κατάντια αυτής της χώρας.
Άκουγα τις ομιλίες ανθρώπων που έζησαν μαζί του, μέχρι που ήρθε η στιγμή να μιλήσει ένα μέλος από το κινηματογραφικό συνεργείο της τελευταίας του ταινίας.
"Την προηγούμενη βδομάδα πήραμε το τελευταίο πρόγραμμα των γυρισμάτων. Δευτέρα, θα κινηματογραφούσαμε στο θέατρο Ρεξ. Τρίτη, έγινε το δυστύχημα. Την Παρασκευή στο πρόγραμμα έγραφε συμβολική κηδεία!"
Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που έχω παγώσει από ξάφνιασμα. Ήταν ένα κοινό ξάφνιασμα. Όλα τα πρόσωπα γύρω μου δε μπορούσαν να κρύψουν τα σημάδια της έκπληξης αυτής της είδησης.
Πως τα φέρνει η ζωή τελικά...
Ακολούθησα το φέρετρο μέχρι την τελευταία κατοικία του μεγάλου Έλληνα δασκάλου. Προσπέρασα τον τάφο που είχα αναλάβει πρωτοετής με μία ομάδα συμφοιτητών μου να τον αποτυπώσουμε. Προσπέρασα την κοιμωμένη του Χαλεπά. Έφτασα στον τάφο του την στιγμή που άρχισαν να τον θάβουν.
Μία γυναίκα μοιρολογούσε και όλος ο κόσμος σιώπησε για να την ακούσει.
Στο μυαλό μου θυμήθηκα μία σκηνή από τον Θίασο. Ένας ήρωας του πρόσφυγας από την Μ. Ασία ο οποίος έφτασε μέσω Χίου στην Αθήνα, βρίσκεται στο απόσπασμα. Μπροστά του Γερμανοί στρατιώτες είναι έτοιμοι να τον πυροβολήσουν. Γαλήνιος και συνειδητοποιημένος λίγο πριν από τον θάνατο τους λέει την εξής φράση:
"Εγώ ήρθα από την θάλασσα. Εσείς από που ήρθατε;"
Καλό ταξίδι Κύριε Αγγελόπουλε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου