Νόβι Σάντ, μία μέρα σους νέους κήπους της Σερβίας

Το Νόβι Σαντ (σημαίνει Νέοι Κήποι) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας και διοικητικό κέντρο της ημιαυτόνομης περιοχής της Βοϊβοντίνα.

Ξεκινήσαμε από το Βελιγράδι στις 12 το μεσημέρι. Ήμασταν τυχεροί διότι μόλις φτάσαμε στην αφετηρία των λεωφορείων ήταν έτοιμο για αναχώρηση ένα με προορισμό αυτήν την πόλη. Το λεωφορείο μας πέρασε από προάστια του Βελιγραδίου που δε θα καταφέρναμε να δούμε οπότε πήραμε μία γεύση κι από κει. Συγκίνηση μου προκάλεσε η θέα του ξενοδοχείου "Γιουγκοσλαβία" το οποίο είχε ανατιναχθεί συμβολικά από τους Αμερικανούς. Τα ερείπιά του καθώς και τα γράμματα που αναφέρουν το όνομα του ξενοδοχείου έχουν μείνει για να διατηρήσουν την μνήμη των ημερών αυτών.

Αφήσαμε το Βελιγράδι έχοντας μπροστά μας τις αγροτικές περιοχές της Σερβίας. Λίγα σπίτια διασκορπισμένα από δω κι από κει. Μετά από μία ώρα περάσαμε πάνω από τον Δούναβη. Μόνο όταν είσαι σε γέφυρα πάνω από αυτό το ποτάμι καταλαβαίνεις το μέγεθος του και πως άξια φέρει το τίτλο της μεγαλύτερης υδάτινη οδού που ενώνει την Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια με την κεντρική Ευρώπη.

Σε λίγο φτάναμε στην πόλη. Ο σταθμός των λεωφορείων και των τραίνων είναι στο ξεκίνημα της πόλης. Κατεβήκαμε μία τεράστια οδό με ψηλές πολυκατοικίες και εμπορικά κέντρο. Τίποτα δεν έδειχνε πως σε λίγο θα μας παρουσιαζόταν μία τελείως ευρωπαϊκή πόλη στην καρδιά των Βαλκανίων.

Ρωτήσαμε έναν περαστικό πως μπορούμε να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο. Μας έδειξε έναν παράδρομο εξηγώντας μας πως αν τον πάρουμε ευθεία θα φτάσουμε στην κεντρική πλατεία.

Πράγματι καθώς προχωρούσαμε αρχίσαμε να διακρίνουμε το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της πόλης.

Για να φτάσουμε στην πλατεία διασχίσαμε ένα μικρό στενό, το οποίο ως πύλη μας μετέφερε από μία πόλη ανατολικού μπλόκ σε μία άλλη ευρωπαϊκού χαρακτήρα.

Ένα πανύψηλο καμπαναριό με χρωματιστή σκεπή μας χαιρετούσε καθώς γύρω του υπήρχαν επιβλητικά χρωματιστά κτίρια με γλυπτό διάκοσμο. Από την άλλη πλευρά της πλατείας ένα παλιό ξενοδοχείο μας συστηνόταν με το όνομα "Βοϊβοντίνα".

Από κει ξεκινούσε η βόλτα μας στην αγορά της πόλης. Μικρά κτίρια χρωματιστά, μπλεγμένα με τοπική αγορά και μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων. Ο δρόμος γεμάτος κόσμο που έβγαινε για ψώνια μιας και οι Σέρβοι ως παλιοημερολογήτες είχαν εκείνη τη περίοδο τις χριστουγεννιάτικες γιορτές τους.

Ο δρόμος οδηγούσε σε έναν μεγάλο κήπο. Περπατήσαμε λίγο ανάμεσα στα δέντρα, τα περίπτερα και τα αγάλματά του. Γυρνώντας πίσω φτάσαμε στην άλλη άκρη του δρόμου.

Στο τελείωμα του πεζόδρομου ένα βαγόνι τραμ είχε μετατραπεί σε καφετέρια. "Επιβιβαστήκαμε" για να ζεσταθούμε και να πιούμε μία σοκολάτα. Πρέπει να αναφέρω πως τα καλύτερα ροφήματα σοκολάτας τα χω απολαύσει στη Σερβία. Κάποια στιγμή ζητήσαμε νερό.

"Ένα ή ντύο;" με ρώτησε στα ελληνικά ο μπάρμαν. "Δύο" του είπαμε εμείς χαμογελώντας.

Καθώς μας έφερε τα νερά τον ρωτήσαμε που ξέρει ελληνικά.

"Κατεβαίνω κάθε καλοκαίρι Ελλάδα για να δουλέψω σε μπαράκια στην Χαλκιδική, στην Μύκονο και την Πάρο."

Φεύγοντας τον ρώτησα στα ελληνικά που μπορώ να βρω ένα βιβλιοπωλείο για να αγοράσω ένα φωτογραφικό λεύκωμα για το Νόβι Σαντ. Με ελληνικά προσπάθησε να με καθοδηγήσει προς ένα από αυτά.

Είχε πια νυχτώσει. Η πόλη άρχισε να φωταγωγείται. Τα χρωματιστά κτίρια άρχισαν να δείχνουν πιο έντονα κάτω από το φως των προβολέων. Κάναμε την τελευταία μας βόλτα στα στενά της πόλης λίγο πριν γυρίσουμε στον σταθμό των λεωφορείων.

Στην επιστροφή βρήκαμε άλλον έναν Σέρβο που μιλούσε ελληνικά και μας πρόσφερε σάντουιτς για την επιστροφή.

Το λεωφορείο έφευγε πάλι την ώρα που φτάσαμε στον σταθμό.

Καθώς απομακρυνόμασταν από το Νόβι Σαντ είχαμε την αίσθηση πως σε ένα ταξίδι βαλκανικού προορισμού είχαμε μία ευρωπαϊκή μέρα μέσα στις εικόνες και τις εμπειρίες που αποκτήσαμε από την Σερβία.