Η αποψινή βραδιά ανήκει στον Goran!

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την μαγική βραδιά που μας χάρισε ο πιο αγαπητός Βαλκάνιος συνθέτης, στα Καρδάμυλα της Χίου.
Ποιος θα μου το λεγε μέχρι τότε, πως θα απολαύσω την υπέροχη μουσική του στο βόρειο τμήμα του νησιού μου.
Ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς έχει μία αρχή στις συναυλίες του. Δε θέλει να είναι απλές συναυλίες αλλά πραγματικά πανηγύρια. Τσιγγάνικα βαλκανικά πανηγύρια. Και καταφέρνει να μεταβιβάσει αυτήν την ιδέα στο κοινό του από την είσοδό του στη σκηνή.
H μουσική του είναι μία τρανή απόδειξη ότι η οθωμανική αυτοκρατορία "ένωσε" κάποτε, κατά μία έννοια όλους τους λαούς των Βαλκανίων μ' αποτέλεσμα να βρίσκουμε αρκετά κοινά στοιχεία σε πολλούς τομείς. Ένας από αυτούς είναι και οι μελωδίες.
Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με κανέναν λαό.
Αντιθέτως έχουμε να μοιραστούμε πολλά.

Γι' αυτό κι απόψε, ΓΙΟΥΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Στην τέχνη όπως και στον έρωτα, το ένστικτο είναι αρκετό.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ένα πλάσμα εφοδιασμένο με χέρια και φτερά συγχρόνως είναι ένα τέρας και υπάγεται στην τερατολογία. Στον παράδεισο έχουμε Χερουβείμ με μορφή φτερωτών ταύρων. Αλλά πρόκειται για χοντροκομμένες επινοήσεις του Θεού που δεν είναι καλλιτέχνης. Παρ' όλα αυτά είναι αλήθεια πως οι Νίκες του ναού της Αθηνάς-Νίκης στην Ακρόπολη των Αθηνών είναι ωραίες με τα χέρια και τα φτερά τους. Είναι αλήθεια πως η Νίκη της Μπρέσσια είναι ωραία με τ' απλωμένα μπράτσα της και με τις μακριές φτερούγες της πεσμένες πάνω στους δυνατούς της γοφούς. Ένα από τα θαύματα του ελληνικού πνεύματος είναι που μπόρεσε να δημιουργήσει αρμονικά τέρατα.
Οι Έλληνες δεν έσφαλαν ποτέ.
Οι σύγχρονοι σφάλλουν πάντα.

Ανατόλ Φρανς

Η Ανταρσία των Αγγέλων

σελ. 65 

Who cares about Greece?

Τις προάλλες στο μετρό του Λονδίνου υπήρχε η διαφήμιση μιας εταιρίας τηλεπικοινωνιών, η οποία χρησιμοποιούσε για σλόγκαν τον τίτλο αυτής της ανάρτησης.
Ποιος νοιάζεται για την Ελλάδα;
Κανείς πια...
Κι αντί αυτό να μας προβληματίσει, μας δίνει τροφή για αποβλάκωση. Για να φωνάξει πάλι ο Ελληνάρας και να βρίσει αυτούς από τους οποίους ζητιανεύει. Μόνο που αυτές οι ψευτομαγκιές τελείωσαν διότι η κατάσταση παραείναι σοβαρή.
Αυτή τη στιγμή στα σύνορα της Συρίας φτάνει ένα κομβόι στρατιωτικών και αντιαεροπορικών οχημάτων της Τουρκίας. Φυσικά η Τουρκία καθησυχάζει την διεθνής κοινότητα πως δε θα επιτεθεί στη Συρία και πως οργανώνεται για αμυντικούς λόγους. Μας ρίχνει στάχτη στα μάτια ή πραγματικά κάτι φοβάται; Όλα είναι έτοιμα εκεί κάτω για πόλεμο. Απλά περιμένουν το σύνθημα και μάλλον τις εξελίξεις από τη σύνοδο κορυφής.
Από την άλλη σήμερα εκτός από τον μεγάλο ημιτελικό της Γερμανίας με την Ιταλία, ξεκινάει και η πολιτική μάχη των δυο αυτών χωρών στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες. Ο όρος σημαντική γι' αυτήν τη σύνοδο είναι μικρός. Το τριήμερο αυτό θα είναι σταθμός για την ευρωπαϊκή ιστορία.
Η Μέρκελ έχει χάσει το σκυλάκι της τον Σαρκοζί. Ο Ολάντ πηγαίνει στις Βρυξέλλες με απαιτήσεις για ανάπτυξη, ο Μόντι θα ζητήσει χαλάρωση στα αυστηρά μέτρα και μείωση των επιτοκίων. Μαζί του είναι και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας. Οι Ιταλοί έχουν προειδοποιήσει τον πρωθυπουργό τους πως καλό θα είναι να μη γυρίσει στην χώρα, αν δεν καταφέρει κάτι. Εκτός από τον Μόντι τρομάζει κι Ευρώπη μ' αυτήν την προειδοποίηση διότι δημοσκοπήσεις στην Ιταλία βγάζουν πρώτο κόμμα τον αριστερό (σαν τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.).
Κι από την άλλη η Μέρκελ παραμένει σταθερή στη θέση της. Από την μία έχει κάποιο δίκιο αλλά από την άλλη θα μιλάμε για το τέλος της Ενωμένης Ευρώπης, αν δεν ρίξει νερό στο κρασί της.
Είναι ένα κρίσιμο τριήμερο για να διαπιστώσουμε αν η Ευρώπη θα κάνει το επόμενο βήμα. Να μειωθεί ο εθνικισμός των κρατών και να παραχωρηθεί ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας για να υπάρξει μία πιο οργανωμένη ευρωπαϊκή ένωση. Να δημιουργηθεί ένα κέντρο που θα ελέγχει τις οικονομίες των χωρών ως μία ομοσπονδία κι όχι ως ένα σύνολο χωρών. Είναι η μόνη λύση για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Αντιθέτως το ευρώ θα μετράει μέρες για όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί δημιουργούν μία νέα συμμαχία ανάπτυξης με αντίπαλο την Γερμανία.
Η Ελλάδα στον κόσμο της. Μόνο που η χώρα μας θα δεχτεί τρομακτικές συνέπειες απ' όλες τις εξελίξεις, κι από τον στρατιωτικό κι από τον διπλωματικό πόλεμο. Κι αντί να χωθούμε μπροστά μαζί με τις άλλες χώρες κρυβόμαστε πίσω από την Ιταλία περιμένοντας πως θα ξελασπώσει και για μας. Ή μήπως όχι...
Η Κυριακή είναι κοντά...

Το πτώμα της κοινωνίας εξακολουθεί να σαπίζει

Αθήνα 2011

Αθήνα 2012

Τρέμουν στις Βρυξέλλες.

Εκεί που οι Ευρωπαίοι λένε πως με μας τα χουν δει όλα, ερχόμαστε εμείς να τους διαψεύσουμε.

Η μετριότητα και η αλαζονεία των νέων πολιτικών προσώπων (π.χ. Αβραμόπουλος) μας κάνουν ρεζίλι διεθνώς. Ενώ στη Δύση χαίρονται για την ύπαρξη μνημονιακής κυβέρνησης και η Ελλάδα καταφέρνει να μείνει στον στίβο της παγκόσμιας οικονομίας και της ευρωζώνης, εμείς καταφέρνουμε να τους πείσουμε για το πόσο μεγάλο μπάχαλο είμαστε.

Στη συγκεκριμένη σύνοδο κορυφής, θα παρθεί μία μεγάλη απόφαση. Η οικονομική κατάσταση και η ένταξη κι άλλων χωρών στο πρόγραμμα στήριξης, αναγκάζουν την Ε.Ε. να γίνει πιο ενωμένη. Η Γερμανία πιθανότατα θα υποχωρήσει σε ορισμένους τομείς και πλέον θα ρθουν λεφτά για ανάπτυξη κι όχι ως μορφή δανείου. Φυσικά αν η Ελλάδα καταφέρει να πάρει ένα ποσό από αυτά, καλό θα ήταν να χει έναν ξένο επιτηρητή για να μη φαγωθούν πάλι με τον ίδιο τρόπο που τα έτρωγαν κάποιοι κάποτε. 

Κι ενώ αυτή η σύνοδος είναι σημαντική για το μέλλον της Ευρώπης εμείς ξαφνικά αρρωσταίνουμε και παραιτούμαστε και στέλνουμε τον πρόεδρο της δημοκρατίας, ο οποίος έχει περιορισμένες δυνατότητες. 

Με λίγα λόγια, κάνουμε ότι μπορούμε για να είμαστε εκτός...

Καλά ξεκινάμε... 

Από "ουλή" μιας πόλης, σε σύμβολο μιας χώρας...

Ο Πύργος του Άιφελ, ένα από τα πιο γνωστά (υπερτιμημένα) μνημεία παγκοσμίως, ήταν μισητός στους κατοίκους του Παρισιού. Το αποκαλούσαν ουλή της πόλης. Τόσο πολύ πίστευαν πως κατέστρεφε το τοπίο. Όλα αυτά μέχρι που κατέλαβαν οι Ναζί την Γαλλία. 

Ο Χίτλερ από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στο Παρίσι, τους έκανε σχεδόν να παραμιλούν αφού τον συμπεριέλαβε στη λίστα των μνημείων που έπρεπε να καταστραφούν... 

Με τρόμο και αγωνία λοιπόν κάθε πρωί οι παριζιάνοι ξυπνούσαν και κοίταζαν από το παράθυρό τους αν έστεκε ακόμα όρθιος... 

Έτσι μετατράπηκε όχι μόνο σε σύμβολο της πόλης αλλά ολόκληρου του γαλλικού έθνους...

Αντιθέτως εμείς τον Παρθενώνα τον σκεφτόμαστε μόνο όταν θέλουμε να θυμίσουμε στους ξένους πως όταν εμείς (αυτοπροσώπως) τον χτίζαμε εκείνοι αναζητούσαν ονομασία στα βελανίδια που έτρωγαν...

Πραγματεία περί αθεολογίας Νο2

- Πως εξηγείτε τις πληγές που μαστίζουν την ανθρωπότητα; Γιατί υπάρχουν οι αρρώστιες, οι λιμοί, οι σεισμοί και οι καταποντισμοί;
- Ε, πρέπει ο Θεός να μας θυμάται καμιά φορά...

Η Ανταρσία των Αγγέλων,

Ανατόλ Φρανς,

σελ. 48

Οι Άγγλοι επιμένουν για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα... Εμείς;

Παρουσίαση μη ευρέως γνωστών αποδεικτικών στοιχείων που ενισχύουν σε σημαντικό βαθμό τα ηθικά και νομικά επιχειρήματα υπέρ της επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα επεφύλασσε ημερίδα για τα Γλυπτά στο Λονδίνο (με διοργανωτές τη βρετανική, την αμερικανική και την αυστραλιανή επιτροπή υπέρ της αποκατάστασης των γλυπτών) που διεξήχθη την Τρίτη.

Η αρχαιολόγος και προϊστάμενη της Διεύθυνσης Τεκμηρίωσης και Προστασίας Πολιτιστικών Αγαθών, Ελένη Κόρκα παρουσίασε χειρόγραφες επιστολές που είχε ανταλλάξει το 1811 ο λόρδος Έλγιν με το διάδοχό του Βρετανό πρέσβη στην Υψηλή Πύλη, από τις οποίες συνάγεται πως η αφαίρεση και μεταφορά των γλυπτών ήταν παράνομη.

Με επιστολή του προς τον Έλγιν ο διάδοχός του στην Κωνσταντινούπολη, Ρόμπερτ Αντέρ τον ενημερώνει ότι οι οθωμανικές αρχές θεωρούσαν ότι δεν είχε χορηγηθεί άδεια αφαίρεσης των γλυπτών από τον Ιερό Βράχο. Ο λόρδος Έλγιν εμφανίζεται σε απαντητική επιστολή να ζητά από τον Αντέρ να του στείλει νέα επιστολή στην οποία να τονίζει ότι οι οθωμανικές αρχές στην Αθήνα είχαν πουλήσει τα γλυπτά, ανεξαρτήτως επίσημης άδειας. Ο Έλγιν ήθελε με τον τρόπο αυτό να πείσει τα μέλη της βρετανικής Βουλής ότι είχε αγοράσει τα γλυπτά ως ιδιώτης (επίσης ψευδής ισχυρισμός) και ότι για το λόγο αυτό η βρετανική κυβέρνηση έπρεπε να του καταβάλλει το υψηλό αντίτιμο που ζητούσε για την πώληση των κλασικών αρχαιοτήτων στο βρετανικό δημόσιο.

Οι επιστολές ανακαλύφθηκαν πριν από λίγα χρόνια από την κα. Κόρκα στα αρχεία της οικογένειας του λόρδου Έλγιν και στη βιβλιοθήκη του Λονδίνου. Όπως η ίδια δήλωσε στο ΣΚΑΙ, οι αδιάσειστες αποδείξεις που συνιστούν οι επιστολές πρέπει να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο μίας ανανεωμένης και οργανωμένης εκστρατείας διεκδίκησης των γλυπτών.

Την ίδια ώρα, ο δημοσιογράφος και ερευνητής Κώστας Τσαρούχας παρουσίασε την έκδοση του εκδοτικού ομίλου του ‘Αλήθεια’ που περιλαμβάνει 21 έγγραφα εντοπισμένα από τον ίδιο σε αρχεία, τα οποία αποδεικνύουν ότι από τη σύστασή του το ελληνικό κράτος έθετε ζήτημα επιστροφής των γλυπτών από το Λονδίνο.

Με την τεχνική της ομοιοτυπίας και σε προσομοίωση 98% με το πρωτότυπο (σε έναν εκδοτικό άθλο, όπως τόνισε ο κ. Τσαρούχας), παρουσιάζονται έγγραφα της περιόδου 1834-1842. Μεταξύ αυτών ο προϋπολογισμός αποκατάστασης ζημιών στην Ακρόπολη επί Όθωνα, η πρώτη επίσημη καταγραφή των γλυπτών που αφαιρέθηκαν, η ταυτοποίηση των αφαιρεθέντων γλυπτών από το ναό Απτέρου Νίκης με αυτά στο Βρετανικό Μουσείο και οι κινήσεις της ελληνικής πρεσβείας και του απεσταλμένου του Όθωνα στη βρετανική πρωτεύουσα (του γραμματέα επί των Εκκλησιαστικών Γραμματείας, Ιάκωβου Ρίζου) που αμφισβητούσαν τη νομιμότητα της αφαίρεσης των γλυπτών και της παρουσίας τους στο Λονδίνο.

Στην ημερίδα τονίστηκε επίσης μεταξύ άλλων ότι το διαβόητο οθωμανικό φιρμάνι με το οποίο οι Βρετανοί δικαιολογούν νομικά τη μεταφορά των γλυπτών στο Λονδίνο δεν είναι παρά μία «φιλική επιστολή» που ο Έλγιν εξασφάλισε κατόπιν εκβιασμών και δωροδοκιών. Κατατέθηκε επίσης πρόταση αναγωγής της διεκδίκησης των Γλυπτών στο πλαίσιο αιτήματος αποκατάστασης ενός μνημείου που συνιστά προστατευόμενη από την UNESCO παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.

Στην ημερίδα συμμετείχαν επίσης εκπρόσωποι αντίστοιχων επιτροπών διεκδίκησης της επανένωσης των γλυπτών από την Ελβετία και τη Σουηδία, καθώς και ο συναγωνιστής του Νέλσον Μαντέλα για τα ατομικά δικαιώματα και παγκόσμιος πρέσβης του ελληνισμού, ένθερμος και ενεργός υποστηρικτής της επανένωσης, Γιώργος Μπίζος.

Ειδική μνεία έγινε στην επί δεκαετίες ψυχή της βρετανικής επιτροπής διεκδίκησης των γλυπτών, Ελένη Κιούμπιτ, καθώς και στον πρόσφατα εκλιπόντα Κρίστοφερ Χίτσενς, Βρετανό συγγραφέα και διανοούμενο που επί δεκαετίες υπηρέτησε και προώθησε τα επιχειρήματα για την επανένωση των γλυπτών με το χειμαρρώδη λόγο και την καυστική πένα του. Στη μνήμη του τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή.

Οι συμμετέχοντες στην ημερίδα ανανέωσαν το ραντεβού τους για το πρωί της Τετάρτης, οπότε πραγματοποιήθηκε συμβολική επίσκεψη στην αίθουσα των Γλυπτών του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο.

www.skai.gr

Σας ευχαριστούμε...

Ολοκληρώσαμε την πορεία μας στο Euro, με το κεφάλι ψηλά. 

Σας ευχαριστούμε παιδιά...

Κάτι παραπάνω από ένας αγώνας ποδοσφαίρου...

Ήρθε η ώρα!
Στην εφημερίδα "Τα Νέα" έγραφε το εξής: 11.000.000 εναντίον 11.
Είναι λάθος ο τίτλος αυτός. Απόψε η Γερμανία θα έχει απέναντί της, όλους τους λαούς που έχουν αυθαίρετα χαρακτηριστεί φτωχοί από τους οίκους αξιολόγησης.
Απόψε, ανεξαρτήτου αποτελέσματος θα ζήσουμε έναν ιστορικό αγώνα, έναν αγώνα αντίστοιχο με αυτόν της Αργεντινής με την Αγγλία (με το θρυλικό χέρι του θεού από τον Μαραντόνα) ή του αγώνα Ανατολικής με Δυτικής Γερμανίας με νικήτρια την πρώτη με 1-0.
Όσο για αυτούς που λένε πως είναι λάθος να μπλέκουμε την πολιτική με το ποδόσφαιρο, θα θελα να τους υπενθυμίσω πως το ποδόσφαιρο εκτός από όπιο του λαού είναι και τρόπος έκφρασης του όχλου. Και πραγματικά σήμερα θα είναι πραγματικά υπέροχη και ενδιαφέρουσα η εικόνα στις κερκίδες. Η Μέρκελ θα χει απέναντί της μερικούς χιλιάδες Έλληνες...
Πότε θα δοθεί αυτή η ευκαιρία ξανά;...
Μακάρι μία κάμερα να είναι μονίμως εστιασμένη στις κερκίδες σε όλη τη διάρκεια του αγώνα...

Όσο για τους Ούνους, τους οποίους ζηλεύαμε για την κοινωνική και διοικητική τους οργάνωση καθώς και για την οικονομική τους ανάπτυξη (εις βάρος άλλων λαών), διαπιστώσαμε πως είναι αρκετά κομπλεξικοί και κότες, κάτι που απέδειξαν μέσα από τον δικό τους κίτρινο τύπο.
Απόψε λοιπόν θα δούμε ποιοι φοβούνται και ποιοι έχουν πραγματικά τα κότσια.

Αλλά κι αν αποκλειστούμε, θα θελα να γίνει με το κεφάλι ψηλά...


Αλλά κι αν αποκλειστούμε, θα θελα να γίνει με το κεφάλι ψηλά...

Λίγες ώρες μείνανε λοιπόν.

Η Δήμητρα στο "Κ" της Καθημερινής

Δήμητρα Σκανδάλη,
26 ετών, Αργυροχρυσοχόος - ποιήτρια

Μεγάλωσε στον Πειραιά, με πατέρα καπετάνιο και μητέρα βοηθό σε εργαστήριο κατασκευής μπιμπελό. Η Χίος ήταν πάντα τόπος των διακοπών της. Παράλληλα με τις σπουδές της στην γαλλική φιλολογία, σπούδασε την τέχνη του κοσμήματος. "Το κόσμημα με τράβηξε γιατί το νιώθω ένα με το σώμα. Πιστεύω ότι συμπληρώνει την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου. Μου αρέσει να δίνω μορφή στα μέταλλα, να προσθέτω λίθους και, μπλέκοντας υλικά, να δημιουργώ αυτά που δημιουργεί η φαντασία μου", λέει.
Το καλοκαίρι του 2010, στη διάρκεια των διακοπών της στη Χίο, γνώρισε δύο συναδέλφους της που χρειάζονταν βοηθό. Ξεκίνησε να δουλεύει μαζί τους. "Για το καλοκαίρι" είχε πει. Ήρθε, όμως, το επόμενο καλοκαίρι και η Δήμητρα ήταν ακόμη στο νησί.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό, καθώς περπατούσε στον εμπορικό πεζόδρομο της Απλωταριάς, πρόσεξε ένα άδειο μαγαζάκι. Ήταν ένα παλιό ρολογάδικο. Το θυμόταν από μικρή. Πήγαινε με τον παππού της. "Χωρίς δεύτερη σκέψη, το νοίκιασα με τις οικονομίες μου κι έστησα το δικό μου μαγαζί. Στην αρχή μου έλειπαν ο Πειραιάς, οι φίλοι μου, οι βόλτες μας. Γρήγορα ισορρόπησα, όμως, όταν γνώρισα δραστήριους Χιώτες που πάντα κάτι σκαρφίζονται για να μην πλήττουν. Νέοι φίλοι ήρθαν - κι έρχονται -  από εκεί που δεν το περιμένεις. Όσο για τους παλιούς; Το καλοκαίρι είναι πάντα μία καλή αφορμή για επίσκεψη".
Τα κοσμήματα που δημιουργεί έχουν ανταπόκριση στην τοπική κοινωνία και, επιπλέον, πέρυσι εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Χειρο-ποιήματα Νεανικής Απερισκεψίας (εκδόσεις Γαβριηλίδης). "Ναι, ήταν ριψοκίνδυνο να ξεκινήσω επιχείρηση μέσα στην κρίση. Αλλά όλη η ζωή είναι ένα ρίσκο. Μπορώ και βγάζω ένα μεροκάματο και καλύπτω τα λιγοστά έξοδά μου. Τουλάχιστον δεν μπαίνω μέσα..." λέει η Δήμητρα. Τα περισσότερα έσοδα μέχρι σήμερα προέρχονται από επισκευές των κοσμημάτων που της φέρνουν οι κυρίες του νησιού. "Κάθονται και, καθώς με περιμένουν να τελειώσω, μου διηγούνται ιστορίες από τα παλιά...". Η ζωή της εδώ την έχει αλλάξει. "Πλέον ζω απλά. Η Αθήνα δημιουργεί ανάγκες που ουσιαστικά δεν υπάρχουν".

"Κ" της Κυριακάτικης Καθημερινής

Τεύχος 472

σελ. 28

Κείμενο-Φωτογραφίες: Μάρω Κουρή

17 Ιουνίου 2012

Το ιστολόγιο της Δήμητρας με την χειροποίητη δουλειά της: 

http://lasalledelagachete.blogspot.com/

Κανείς δε ξεφεύγει από την εφορία, μπαγάσα...

Η παράδοση είναι με το μέρος μας...

Με τη σοφία τους, οι Monty Pythons είχαν προβλέψει μεγάλη νίκη της Ελλάδος...

Ποιός κέρδισε στις εκλογές;

- Ποιός κέρδισε τις εκλογές  στην Ελλάδα;
- Η Γερμανία.

El Pais

Οι ποδοσφαιριστές μας κράτησαν στο Euro...

Οι "ξεγραμμένοι" παίκτες της εθνικής μας, έκαναν το θαύμα τους και έβγαλαν τον κόσμο στο δρόμο. Πρόσφεραν τη χαρά, που καιρό τώρα λείπει. Χθες χαρήκαμε, φωνάξαμε, γιορτάσαμε...
Αύριο;
Άραγε αύριο οι πολιτικοί θα μας κρατήσουν στο ευρώ;

Καλή ψήφο

Για μία ακόμη φορά θα πάμε να ψηφίσουμε. Η προσπάθεια εξόντωσης του παλιού δικομματισμού, ανέδειξε έναν νέο. Σαν ψηφοφόροι δεν έχουμε βάλει δυστυχώς μυαλό. Μία ζωή έχουμε μάθει να χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα και να πολεμάμε μεταξύ μας.
Δε με νοιάζει ποιός θα βγει πρώτος. Οι δύο πρώτοι (Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ) μαζί με τα μικρότερα κόμματα θα πρέπει επιτέλους να συνεργαστούν για να σώσουν την χώρα μας. Όσο θα κυνηγάνε την "καρέκλα" και την εξουσία κι όχι τα κοινά καλά, τόσο θα χάνεται ο λαός σε επικίνδυνα μονοπάτια...

Ένας έφηβος στον ουρανό...

Δεκαοχτώ χρόνια πάνε σήμερα που έφυγε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ένας άνθρωπος που δεν άνηκε σ' αυτόν τον κόσμο. Απλά ήρθε, μας πρόσφερε την σοφία του και τις μελωδίες του και στη συνέχεια έφυγε για ένα ταξίδι στα άστρα...
Ήταν αέρινος, διορατικός, πανέξυπνος και πάνω απ' όλα άνθρωπος...
Μπορεί να χει γίνει ένας έφηβος πλέον στον ουρανό αλλά το έργο του και η προσωπικότητά του θα μείνουν για πάντα στις καρδιές μας και στο μυαλό μας.
Από κει ψηλά πλέον να τραγουδάει με την αγαπημένη του φίλη, την Μελίνα.
Όσο για την Μελίνα; Μακάρι να υπήρχαν πολλά αντράκια στη σημερινή πολιτική ζωή, όπως ήταν εκείνη...
Πόσο ανάγκη τους έχουμε...

Λίγο πριν τις κάλπες...

"Όταν το μυαλό είναι ακμαίο, ασχολείται με την επιστήμη. Όταν αρχίσει να κάμπτεται, στρέφεται προς τη φιλοσοφία. Στη δύση του, τέλος, καταφεύγει στην πολιτική."
Αυτό είχε πει ο σπουδαίος Άγγλος φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ (είχε βραβευτεί με το νόμπελ λογοτεχνίας το 1950) για τους πολιτικούς. Φυσικά αυτό το έλεγε με βάση τους πατριώτες του πολιτικούς. Θα θελα να τον άκουγα τι θα έλεγε για τους δικούς μας, που μπήκαν στον πολιτικό χώρο μέσα από καταλήψεις σχολείων και μέσα από φοιτητικές παρατάξεις κομματόσκυλων.
Δυστυχώς αυτούς έχουμε, κι αυτούς πρέπει να επιλέξουμε σε λίγες μέρες...

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι...

Κείμενο του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό με την διαχρονικότητά του και με το πόσο προφητικό αποδείχθηκε 19 χρόνια μετά. Είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση -  εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες, μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασσεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μία ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτόν τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε τον φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μία άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μία άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΦΟΥ ΤΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΟΥ ΕΝΝΟΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και στον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντώτη της Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μία θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητας. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μία πολιτική προέκταση τους ή σαν μία επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμία ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματάω. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μία πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δύο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά η κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωση τους ή παθητικός μες στον οποίον κυριαρχεί ο φόβος για ότι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. ΚΙ ΕΤΣΙ ΕΔΡΑΙΩΝΕΤΑΙ Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ. ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοση τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέροντα.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μία στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός, η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστικτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μία άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δε σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μία παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Οι Άγγλοι είπαν το "ναι"!

Νικήτρια με διαφορά αναδείχθηκε η ομάδα που υποστήριξε την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα σε αγώνα επιχειρηματολογίας που διοργανώθηκε στο Λονδίνο
Στο debate του οργανισμού Intelligence Squared με θέμα την επιστροφή των Γλυπτών από το Βρετανικό Μουσείο παρατάχθηκαν από τη μία πλευρά ο γνωστός Βρετανός ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και τηλεοπτικός παρουσιαστής Στίβεν Φράι και ο συμπατριώτης του βουλευτής των Φιλελεύθερων Δημοκρατών και επικεφαλής της οργάνωσης Marbles Reunited, Άντριου Τζορτζ, υποστηρίζοντες την επιστροφή και από την άλλη ο Βρετανός ιστορικός και επίσης βουλευτής (με τους Εργατικούς) Τρίστραμ Χαντ με τον Ισπανό καθηγητή ιστορίας στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Νοτρ Νταμ, Φελίπε Φερνάντεθ-Αρμέστο.

Ο Βρετανός βουλευτής τόνισε ότι η επιστροφή των γλυπτών δε θα ήταν ταπεινωτική κίνηση για τη Βρετανία, ούτε θα άνοιγε της πύλες για τον επαναπατρισμό άλλων εκθεμάτων του μουσείου – θα ήταν πολύ απλά η ηθικά σωστή απόφαση. Πρόσθεσε ότι τα γλυπτά λεηλατήθηκαν από το λόρδο Έλγιν από μία χώρα υπό κατοχή και απέρριψε τον ισχυρισμό του Βρετανικού Μουσείου περί παρουσίασης των γλυπτών στο πλαίσιο του παγκόσμιου πολιτισμού, λέγοντας ότι η συλλογή του είναι μια συγκυρία ιμπεριαλιστικής πολιτικής και όχι προαιώνιο πεπρωμένο εκπροσώπησης της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Σημείωσε ότι η αίθουσα που τώρα φιλοξενεί τα γλυπτά θα μπορούσε να γεμίζει με περιοδικές εκθέσεις άλλων αρχαιοελληνικών κλασικών αριστουργημάτων, καθώς η ουσία του επιχειρήματος επιστροφής των γλυπτών στην Αθήνα είναι η αξία της επανένωσής τους, είτε στην Ελλάδα είτε στο Λονδίνο είτε αλλού – σημειώνοντας βέβαια ότι ο καταλληλότερος χώρος για κάτι τέτοιο είναι αναμφισβήτητα η Αθήνα και το Νέο Μουσείο Ακρόπολης.

Ο κ. Τζορτζ αμφισβήτησε επίσης και τη νομιμότητα του περίφημου φιρμανιού του σουλτάνου που έδινε την άδεια μεταφοράς των γλυπτών στο λόρδο Έλγιν.

Ο Στίβεν Φράι υπερθεμάτισε λέγοντας ότι θα ήταν αρχοντικό και θα έδειχνε φινέτσα και ανωτερότητα αν οι Βρετανοί έπαιρναν την πρωτοβουλία να επιστρέψουν τα γλυπτά στην Αθήνα και να γεμίζουν την αίθουσα του βρετανικού μουσείου με γύψινα αντίγραφα. Όπως είπε ο κ. Φράι, η θέση των μαρμάρων είναι εκεί που γεννήθηκαν, εκεί από όπου προέρχεται το πεντελικό μάρμαρο της δημιουργίας τους, εκεί που γεννήθηκαν οι ιδέες οι οποίες με τη σειρά του γέννησαν τα γλυπτά, δηλαδή η αρχιτεκτονική, η φιλοσοφία, ο εμπειρισμός, η αμφισβήτηση, η ιστορία, η αστρονομία, η δικαιοσύνη, τα μαθηματικά, η άλγεβρα. «Ο Παρθενώνας είναι αφιερωμένος στη θεά της Σοφίας, ένα σύμβολο ότι η ο άνθρωπος είχε ξεφύγει από την επιθετική και άγρια φύση του και είχε μετουσιωθεί σε όν σκεπτόμενο», πρόσθεσε ο Στίβεν Φράι.

Απέρριψε ως ανόητο το επιχείρημα ότι το Λονδίνο δικαιούται τα γλυπτά διότι ο λόρδος Έλγιν τα έσωσε από την καταστροφή, λέγοντας ότι αν έσωζε κανείς κάποιους πίνακες από το φλεγόμενο σπίτι του γείτονά του δε θα τα κρατούσε ο ίδιος όταν ο γείτονας επέστρεφε. Κατέληξε λέγοντας ότι αν και με την υπάρχουσα κρίση χρέους ακούμε ότι η Ελλάδα είναι αυτή που χρωστά, ο ίδιος πιστεύει ότι όσα κι αν κάνει για την Ελλάδα η Βρετανία ποτέ δε θα μπορέσει να ξεπληρώσει όσα χρωστά η ίδια στο ελληνικό πνεύμα.

Από το άλλο στρατόπεδο ο Τρίστραμ Χαντ επιχειρηματολόγησε ότι τα γλυπτά δεν μπορούν να ενωθούν πραγματικά αφού μεγάλα κομμάτια έχουν καταστραφεί και χαθεί προ πολλού. 

Στάθηκε ωστόσο ιδιαίτερα στη νομική υφή του ζητήματος λέγοντας ότι ο Έλγιν τα έφερε στην Βρετανία με την άδεια της ισχύουσας τότε νομοθεσίας στην Ελλάδα. Υπογράμμισε πολλές φορές ότι η ελληνική πλευρά δεν έχει διεκδικήσει ποτέ νομικά τα γλυπτά, υποστηρίζοντας ότι το ελληνικό ενδιαφέρον είναι όψιμο και ορμώμενο από εθνικιστικά αισθήματα.

Τάχθηκε υπέρ του Βρετανικού Μουσείου λέγοντας ότι τα Γλυπτά αποτελούν ζωτικό κομμάτι του κοσμοπολίτικου χαρακτήρα του ιδρύματος του Μπλούμσμπερι και έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία προηγούμενου σε περίπτωση επαναπατρισμού των γλυπτών. Σημείωσε μάλιστα ότι ίσως και η Εθνική Πινακοθήκη ή το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Ελλάδα να βρίσκονταν αντιμέτωπα με αιτήματα επαναπατρισμού εκθεμάτων τους. «Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μοίρασμα των πολιτιστικών στοιχείων των λαών, χρειαζόμαστε διεθνισμό και όχι εθνικισμό», κατάληξε ο κ. Χαντ.

Ο καθηγητής Φερνάντες-Αρμέστο σε μια μάλλον ατυχή αρχική παρουσίαση των επιχειρημάτων του που αναλώθηκε κυρίως σε προσωπική επίθεση σαρκασμού σε βάρος του Στίβεν Φράι, προκαλώντας αποδοκιμασίες από το ακροατήριο, υποστήριξε ότι το Βρετανικό Μουσείο είναι ένα αρχείο της ιστορίας του κόσμου. Επέκρινε το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης για την αρχιτεκτονική του και το χαρακτήρισε «μουσείο-καθρέφτη» αντί για «μουσείο-παράθυρο», εξηγώντας ότι περιορίζεται στην παρουσίαση του ελληνικού πολιτισμού, σε αντίθεση με το λονδρέζικο μουσείο. 

Το βασικό του επιχείρημα κατά της επανένωσης των γλυπτών ήταν το ζήτημα της δημιουργίας προηγούμενου καθώς και ότι η διασπορά των γλυπτών σε πολλά σημεία του κόσμου βοηθά το έργο μελέτης των ακαδημαϊκών. Απέρριψε επίσης το επιχείρημα ότι τα γλυπτά ανήκουν στη σύγχρονη Ελλάδα, λέγοντας ότι οι αρχαίοι Έλληνες ουδεμία σχέση έχουν με τον Περικλή, κάτι που ισχύει για όλους τους λαούς.

Πριν την αρχή του debate οι παριστάμενοι ψήφισαν για την επιστροφή των γλυπτών με το αποτέλεσμα να είναι 196 υπέρ, 202 κατά και 158 αναποφάσιστοι. Το τέλος του debate ανέδειξε νικητές τους υποστηρικτές της επιστροφής με συντριπτική διαφορά: 384 υπέρ έναντι 125 κατά με 24 αναποφάσιστους.

http://www.skai.gr/news/culture/article/205298/

"Τα μεγάλα πράγματα έχουν μικρό ξεκίνημα"

Αυτή τη φράση μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε από το πρώτο blockbuster του καλοκαιριού, το "Prometheus", η αρχή της θρυλικής πλέον τετραλογίας του Alien.
Το τρέιλερ μας προετοίμαζε για μία καλή περιπέτεια που θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις του κάθε θεατή-θαυμαστή των Aliens. Αν συγκρίνουμε την ταινία αυτή με την σειρά τότε θα απογοητευτούμε. Η παρουσία των γνώριμων τεράτων είναι ανύπαρκτη. Αν κάποιος πάει σινεμά γι' αυτόν τον λόγο και μόνο, σίγουρα θα απογοητευτεί. Από την άλλη, οι ρόλοι είναι συνηθισμένοι γι' αυτού του είδους τα έργα. Πάντα υπάρχει μία σκύλα (Charlize Theron), ένα ή δύο πρόσωπο αγνά που έχουν σκοπό την εκπλήρωση ενός στόχου (το ζευγάρι της ταινίας), ένας τρελός (ο γεωλόγος) και άλλες προσωπικότητες που είναι επιφανειακές που τις ξεχνάς μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους. Φυσικά αποκάλυψη για μία ακόμη φορά ήταν ο Michael Fassbender (φωτογραφία), που υποδύεται ένα ρομπότ. Πετυχημένη η προσπάθεια να μην εξωτερικεύει τα συναισθήματά του (το είχαμε ξαναδεί αυτό στον Εξολοθρευτή) αλλά λίγο τραβηγμένοι οι προβληματισμοί και οι αναζητήσεις του πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη και την θρησκεία. Η φωνή του και ο τρόπος σκέψης του, μου θύμισαν τον κεντρικό επεξεργαστή της ταινίας 2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος. Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η παρουσίαση των εξωγήινων μορφών.
Μέχρι τα μισά η ταινία βλέπεται με μεγάλο ενδιαφέρον και άγχος.Τα εφέ και οι τοποθεσίες είναι καταπληκτικές. Επίσης μου ξύπνησε εφηβικές αναμνήσεις, σκηνές τρομακτικές ή ανατριχιαστικές που με ανάγκαζαν να κλείσω τα μάτια ή να απομακρύνω το βλέμμα μου από την οθόνη. Το έκανα ασυναίσθητα σε μία σκηνή του έργου. Όσο για την πλοκή, οι πληροφορίες είναι γρήγορες και καθόλου κουραστικές. Φυσικά κατά την διάρκεια του έργου, σου προκαλούνται ερωτήματα τα οποία περιμένεις να απαντηθούν στη συνέχεια. Μόνο που εκεί έρχεται η απογοήτευση. Υπάρχουν αρκετά κενά στο σενάριο που γίνονται αισθητά. Η δράση δεν είναι τόσο έντονη όσο σε προϊδεάζει το τρέιλερ της ταινίας ενώ το φινάλε για μία ακόμη φορά σου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για μία συνέχεια, κάτι που πλέον έχει αρχίσει να κουράζει εμένα προσωπικά.
Επίσης ο ρόλος της Charlize Theron είναι ενδιαφέρον και είναι κρίμα που δεν αναπτύσσεται όσο πρέπει. Μπορεί να μην είναι η πρωταγωνίστρια της ταινία αλλά αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις στο τέλος. Όσο για τον πρωταγωνιστή του ζεύγους της ταινίας, αν σας θυμίζει κάποιον, θα σας πρότεινα να ξαναδείτε το πρώτο Scream.
Τέλος θα ήθελα να αναφέρω την γνώμη μου για την νοοτροπία του αμερικανικού κινηματογράφου που την παρατήρησα και στο Prometheus. Πόσο εύκολα περνάνε τον θάνατο. Πόσο συνηθισμένες πλέον φαίνεται στις οθόνες, οι σφαγές, οι ακρωτηριασμοί, οι θάνατοι και οι ανθρώπινες απώλειες. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι Αμερικανοί σκοτώνονται πιο άνετα από τους υπόλοιπους λαούς. Αυτό  με ενόχλησε αλλά δεν αφορά μόνο αυτήν την ταινία.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως δε μετάνιωσα που την είδα. Η ταινία από μόνη της είναι καλή αλλά πολύ λίγη αν την συγκρίνεις με τα δύο πρώτα Alien.
Πάντως αξίζει να την απολαύσει κανείς σε ένα θερινό σινεμά.

Το τρέιλερ της ταινίας είναι εδώ.

Η σφαγή του Διστόμου και οι φασίστες σήμερα...

Μία βδομάδα πριν ξαναμπούν οι φασίστες στην Βουλή, μία μαύρη επέτειος έρχεται να μας θυμίσει τις θηριωδίες που προκάλεσαν οι ναζιστές - πρότυπα των σημερινών μελών της Χρυσής Αυγής αλλά και κάποιων σταγονιδίων που κρύβονται στους κόλπους της Ν.Δ. Προς αυτούς τους ανίδεους και επικίνδυνους ανθρώπους που θα εκμεταλλευτούν την σαπίλα και την πόλωση του συστήματος, για να εδραιωθούν στην εξουσία και να συνεχίσουν να κυνηγάνε μετανάστες και ομοφυλόφιλους στους δρόμους, τους αφιερώνω την παρακάτω μαρτυρία από το Δίστομο κι ας αναθεωρήσουν την στάση που έχουν απέναντι στον Χίτλερ (που γι' αυτούς δεν τον έχει κρίνει ακόμα η ιστορία) και στα Ες-Ες.

Η μαρτυρία προέρχεται από τον Παναγιώτη Περγαντά του Θωμά (Κιθάρας), 22 χρονών τότε :
«Κατά τις δέκα το πρωί στις 10 Ιουνίου 1944 μέρα Σάββατο κατέβηκα από το πατρικό μου και πήγα στο καφενείο του Μαράλιου. Καθόμουνα με δυο – τρεις άλλους. Περνάει από κει το μικρό ανηψάκι μου, ο Γιάννης της αδερφής μου Φρόσως Σταθά, το γένος Περγαντά. Το φώναξα και του έδωσα μια ρουφηξιά ούζο. Ύστερα έφυγε να παίξει. Σε λίγο ακούμε φωνή τρομαγμένη «έρχονται οι Γερμανοί».Πεταχτήκαμε και μέσα από το στενό του Μάριου προς τα Μεσινά ανέβηκα στου Καρσνά το ρέμα, προς τα λακκώματα. Εκεί έμεινα και είχα στραμμένη την προσοχή μου στο χωριό με αγωνία. Είδα [……], ώσπου όταν βασίλεψε ο ήλιος κι έπαιρνε να νυχτώσει οι γερμανικές φάλαγγες τράβηξαν για τη Λιβαδειά.
Τότε κατεβαίνω κι εγώ προς το χωριό. Φτάνω σε απόσταση διακόσια μέτρα από τα πρώτα σπίτια. Το σπίτι της αδερφής μου Φρόσως ήταν στην άκρη. Ακούω μια γυναικεία φωνή να σκούζει, να οδύρεται, να θρηνολογεί. Ήταν η μάνα μου. Φτάνω τρέχοντας και τι να δω! Την αδερφή μου κομματιασμένη, βιασμένη, κατακρεουργημένη. Κατασκισμένα ρούχα και σάρκες είχαν γίνει ένα. Το αίμα έτρεχε από τα σκέλια της. Τα βυζιά της κατασφαγμένα, φέτες. Το πρόσωπό της παραμορφωμένο και σ’ όλο το σώμα σημάδια άγριας πάλης. Δίπλα της σε μια κούνια το μικρό κορίτσι της τη Ζωή, εφτά μηνών, το είχαν ξεκοιλιάσει, του είχαν κόψει το λαιμό και κρέμονταν τα λαρύγγια του στο στήθος μπλεγμένα με τα βγαλμένα έντερα.
Το αγόρι της, αυτό που το πρωί του έδωσα λίγο ούζο στο καφενείο, έτρεξε να κρυφτεί στο διπλανό σπίτι του Νταγιαλή. Οι εγκληματίες το κυνήγησαν και το εκτέλεσαν τινάζοντάς του τα μυαλά στον αέρα κάτω από τη σκάλα. Επίσης και το άλλο κορίτσι της ίδιας αδερφής μου, την Ελένη, εφτά χρονών, το έσφαξαν κι αυτό. Τέλος ο πεθερός της αδερφής μου εκτελέστηκε μπροστά στη Δημαρχία μαζί με τον Θανάση Πανουργιά.
Την επομένη το πρωί τους θάψαμε όλους σε ομαδικό τάφο μπροστά στην αυλή του σπιτιού τους».

πηγή: Καταγραφή αφηγήσεων από το Στάθη Σταθά

Σάββατο βράδυ σε μια γωνία...

Σάββατο βράδυ σ' ένα κλαμπ στο χάος,
κοιτάς τον κόσμο που χορεύει και τον κόσμο που δουλεύει.
Ένας φίλος σου περνάει, χαιρετάει και φεύγει
δεν υπάρχει νόημα, ο ρυθμός ανεβαίνει.
Υπάρχει μόνο το κορμί σου και κάμποσοι άλλοι
τυχαίες σχέσεις που συμπίπτουν γιατί είναι Σάββατο βράδυ.
Σάββατο βράδυ σε μια γωνία,
σκέφτεσαι τι είναι αυτό που έχει πιο μεγάλη σημασία,
η θέση των άστρων ή η παγκόσμια ιστορία
ένας μεγάλος έρωτας ή μια απλή συνουσία.
Πιο τρελός κόσμος δε θα μπορούσε να υπάρξει
δες τους πλούσιους, τους μεσαίους, την εργατική τάξη.
Σε χτυπάνε και νομίζεις πως χτυπιέσαι όταν χορεύεις,
γύρνα και χτύπα τους με όλα αυτά που εσύ πιστεύεις.
Αυτή είναι μια αιτία να μπορείς να γελάς
ή απλά κάποιοι στίχοι να μπορείς να τραγουδάς.
Δες την ψυχή μου, είναι τόσο πεινασμένη
σα μια τίγρη που είναι στο κλουβί κλεισμένη.
Κοίταξε, η ζωή μάς ανήκει,
δε θα χαθούμε γιατί ένας δρόμος ανοίγει.
'Ει, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι,
κι έλα μαζί μου γιατί είναι Σάββατο βράδυ
Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ!

Σάββατο νύχτα στο ρολόι στην πλατεία,
παραμένεις μια ζωή στην αλητεία.
Μ' ένα σκύλο που γαβγίζει όποιον περάσει,
αυτό είναι το τίποτα, κι εκεί του λεωφορείου η στάση.
Άκου το χρόνο, τικ τακ, όταν περνάει πώς νιώθει,
όταν εσύ ονειρεύεσαι, η αγάπη πέφτει σα χιόνι.
Σαν μια ιστορία όπου κι οι δυο είμαστε χαμένοι,
χαμένοι στο διάστημα, μα ποτέ χωρισμένοι,
τυλιγμένοι κι οι δυο στο δικό μου παλτό
μέχρι το σπίτι σου, κι εκεί σ' ένα στρώμα διπλό.
Δύναμη τ' ουρανού, δύναμη της αγάπης,
ελευθερία στην έκφραση, ζωή δίχως τάξεις.
Δες τι αργά που ο ήλιος ανεβαίνει,
κι αυτό που ήθελα να γίνει πόσο ξεμακραίνει.
Δες την πρωινή δροσιά πάνω στα φύλλα,
μέσα στα μάτια μου τοπία ακατοίκητα.
Δώσ' μου την αγάπη σου για να πετάξω,
δώσ' μου ένα άλλο κόσμο να ζήσω, να πεθάνω
δώσ' τη χαρά σ' αυτούς που πονάνε,
στ' αδέρφια μου, σ' όσους δε βρίσκουν αιτία να γελάνε.
Έι, σε σένα μιλάω,
έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί,
Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί!

Στέρεο Νόβα - Προάστια
http://www.youtube.com/watch?v=kE-U7GjmLXk

Η Ελλάδα που πληγώνει...

Η ιστορία του σχολείου μας έχει περάσει μία Ελλάδα αδικημένη, μία Ελλάδα που της χρωστάει όλος ο κόσμος και που όλοι πρέπει να την σέβονται και να την αγαπάνε, μα πάνω απ' όλα να την προσέχουν και να την προστατεύουν γιατί είναι η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού (μεγάλο ψέμα, η κοιτίδα του πολιτισμού βρίσκεται στην Μεσοποταμία). Ποτέ όμως δεν μας έμαθαν ότι η Ελλάδα έχει φάει τα ίδια της τα παιδιά.
Κρύβοντας αυτά τα λάθη, είμαστε αναγκασμένοι να τα ξαναζήσουμε...
Σας παρουσιάζω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Σεφέρη, "Έξι νύχτες στην Ακρόπολη" (σελ. 26). Μία αφήγηση από το μακρινό παρελθόν ή από το κοντινό μέλλον;...

"Άκουσα σήμερα από έναν πρόσφυγα τούτο: Βγήκαν κυνηγημένοι σ' ένα ελληνικό νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, έκλεισαν μονομιάς. Αυτός με τη γυναίκα του μέσα στο κοπάδι. Το μωρό έξι μέρες να τραφεί, έκλαιγε, χαλνούσε τον κόσμο. Η γυναίκα παρακαλούσε για νερό. Τέλος από ένα σπίτι της αποκρίθηκαν: ένα φράγκο το ποτήρι. Και ο πατέρας συνεχίζει: Τι να κάνω κυρ Στρατή; έφτυσα μέσα στο στόμα του παιδιού μου για να το ξεδιψάσω."

Και η Ισπανία στο χορό (;)...

Από αύριο το βράδυ θα 'χουμε παρέα.

Δε θα 'μαστε πλέον μόνοι. 

Δε θα είμαστε το μόνο μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Η Ισπανία, η οποία δε συγκρίνεται οικονομικά με την Ελλάδα, μπαίνει στον χορό της διεθνούς οικονομικής στήριξης (πιθανότατα το βράδυ του Σαββάτου). 

Ήμασταν η αρχή... 

Οι τράπεζες στράφηκαν σε νέο θήραμα τώρα που η Ελλάδα σαν κράτος πέθανε. Που σαν οργανισμός του αφαιρέθηκε όλο το αίμα και το κουφάρι του τώρα έχει πεταχτεί σε μία χωματερή για να σαπίσει μόνο του μακριά από τα ένοχα μάτια κάποιων. 

Οι Ισπανοί δεν ήθελαν να το πιστέψουν. Προσπάθησαν αλλά...

Εγώ από δω έχοντας φάει δακρυγόνα και κυνηγητό όλον αυτόν τον καιρό στους δρόμους της Αθήνας, τους εύχομαι καλό κουράγιο, και τους ανταποδίδω την εκτίμησή μου με την παραπάνω φωτογραφία που τραβήχτηκε στους δρόμους της Βαρκελώνης. 

Στο πανό γράφει το εξής: 

"Αν κάνετε τους Σουηδούς (αν κάνετε τους Κινέζους), θα κάνουμε τους Έλληνες."

Η πόλωση ευνοεί τον φασισμό!

Είναι τραγική ειρωνεία το ξάφνιασμα των πολιτών με τα χαστούκια του αλήτη προς την Κανέλη. Πολύ πριν το συμβάν (γύρω στις 9) κι ενώ βρισκόμουν στη δουλειά κι άκουγα ραδιόφωνο, ενημερώθηκα από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς (δε θέλω να αναφέρω τα ονόματά τους) πως στο πάνελ του Παπαδάκη βρίσκονται Δούρου, Κανέλη και Κασιδιάρης. Οι παρουσιαστές της πρωινής ραδιοφωνικής εκπομπής, θεωρούσαν βέβαιο πως θα γίνει φασαρία. Θεωρούσαν σίγουρο πως η επιλογή αυτών των προσώπων στο ίδιο τραπέζι είχε γίνει με σκοπό να προκληθεί κάποιο θέμα και να παιχτεί μετά σε όλα τα κανάλια. Δε νομίζω πως είναι τόσο ηλίθιος ο Παπαδάκης στο να μη γνωρίζει πως Κανέλη και Κασιδιάρης σίγουρα θα τσακώνονταν (ίσως να μη περίμενε να φτάσουν σε αυτό το σημείο). Τους εξέπληττε (τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς) που ο χρόνος περνούσε και οι εκπρόσωποι των κομμάτων παρέμεναν φρόνιμοι, μέχρι που η ώρα πήγε δέκα παρά δέκα και ζωντανά από το ραδιόφωνο άκουσα το θέαμα που παρακολουθούσαν οι ομιλητές από την οθόνη του στούντιό τους. Όλοι μας το περιμέναμε αυτό. Και πραγματικά δε πιστεύω πως το ξύλο που έριξε ο Κασιδιάρης θα μειώσει το ποσοστό της Χ.Α. Τα ζώα που ψήφισαν τους ναζιστές, θα τους ψηφίσουν πάλι.
Επίσης είναι ύπουλη και η ομοφωνία των κομμάτων εις βάρος της Χ.Α. Ξέροντας το πόσο σκατά είναι όλοι τους αναζητούν ένα μαύρο πρόβατο για να καλύψουν τα δικά τους κατορθώματα και τις δικές τους ευθύνες που βρίσκεται η χώρα μας σε αυτήν την κατάσταση, και το βρήκαν στην Χ.Α.
Η πόλωση που προκαλούν τα δύο μεγάλα (πλέον) κόμματα ευνοούν την ανάπτυξη του φασισμού σ' αυτόν τον τόπο. Χωρίζουν τον ελληνικό λαό σε δύο ομάδες ενώ τα φασισταριά δρουν ανενόχλητα και ενισχύονται πίσω από τις πλάτες όλων μας. Ο νέος εθνικός διχασμός που ήδη μεγαλώνει όσο φτάνουμε στις δεύτερες εκλογές (και πιθανότατα στις τρίτες) θα μας φέρει στα άκρα, στα πρόθυρα ενός εμφυλίου και στην αύξηση του φασισμού.
Αν δεν υπάρξει συνεργασία των κομμάτων μετά τις εκλογές, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο άσχημα.
Τα μαχαίρια έχουν βγει από τις θήκες τους και ήδη έχουν μαχαιρώσει πολύ κόσμο...
Ο κίνδυνος είναι κοντά μας και καλό είναι να τον αποφύγουμε πριν γίνουμε κι εμείς θύματα αυτού του εχθρού.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. ΕΜΕΊΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ.

Δεν θα είσαι ποτέ αρκετός για έναν άνθρωπο που δε ξέρει τι θέλει...

Από την μία το έντονο φεγγάρι, από την άλλη η ιδιαίτερη αυτή βραδιά, δε δίνουν άλλο περιθώριο από το να απολαύσουμε αυτά τα υπέροχα δύο μουσικά κομμάτια.
Για μένα ο Chet Baker είναι ο σημαντικότερος τζαζίστας του είδους του. Καταφέρνει και περνάει με υπέροχο τρόπο την μελαγχολία της καθημερινότητάς μας. Τόσο το σαξόφωνό του όσο και η φωνή του (εδώ τη μουσική τη συνοδεύει η φωνή του Elvis Costello) βοηθούν πολύ στη μετάδοση των κατάλληλων συναισθημάτων...
Απολαύστε την υπέροχη μελωδία και τους ειλικρινείς στίχους αυτών των τραγουδιών...

Όταν εσείς πανηγυρίζατε, εγώ ανησυχούσα...

Πριν ακριβώς τρεις μήνες αναρωτιόμουν αν δικαιολογούνται όλοι αυτοί οι πανηγυρισμοί στα κανάλια για το κούρεμα χρέους (διαβάστε εδώ). Μέσα από την ανάρτηση αυτή που είχε δημοσιευθεί στις 9 Μαρτίου του 2012 αναφερόμουν σε παλιές δηλώσεις του Πάγκαλου, ο οποίος αρκετές φορές πετούσε κάποιες αλήθειες αλλά κανείς δεν τον άκουγε γιατί είχε γίνει το μαύρο πρόβατο της πολιτικής.
Ο Πάγκαλος παλιότερα έλεγε πως ένα κούρεμα του χρέους θα έφερνε την καταστροφή στα ασφαλιστικά ταμεία. Είχε πει συγκεκριμένα τα εξής: "Αν γίνει ένα κούρεμα της τάξης του 30% θα προκληθεί ζημιά. Διότι κάποια από αυτά τα χρέη ανήκουν σε ελληνικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς και ελληνικές τράπεζες. Αν κοπεί αυτό το χρέος θα τελειώσει το τραπεζικό και το ασφαλιστικό σύστημα του κράτους. Δε θα υπάρχουν ούτε συντάξεις ούτε τίποτα."
Μετά από εκείνη τη μέρα που πάλι μας "σώσανε" από την χρεοκοπία, διαπίστωσε ο ελληνικός λαός πως για μία φορά ακόμα έπεσε κορόιδο. Η παραπληροφόρηση των καναλιών και η εξάντληση της υπομονής των πολιτών, δεν άφησε κανέναν να κοιτάξει στο άμεσο μέλλον τις συνέπειες αυτού του κουρέματος.
Συνέπειες;
Οι καρκινοπαθείς δεν έχουν φάρμακα για την ΥΓΕΙΑ τους. Τριτοκοσμική χώρα και επίσημα η Ελλάδα από χθες.
Παππούλης 94 χρονών περίμενε μιάμιση ώρα υπομονετικά στην ουρά του φαρμακείου του ΕΟΠΥΥ στην Ομόνοια για να πάρει τα φάρμακά του, και με μία φωνή γεμάτη χαρά που κατάφερε να τα αποκτήσει (λες και είναι ακατόρθωτο σε μία πολιτισμένη χώρα να χουμε πρόσβαση στα φάρμακά μας) έλεγε σε δημοσιογράφο του ραδιοφώνου του ΣΚΑΪ πως τα έχει στα χέρια του (σαν τρόπαιο). Αυτός ο παππούλης αντιπροσωπεύει την ταπεινότητα του ελληνικού λαού, να χαίρεται, αντί να οργίζεται μετά από μία μαραθώνια ταλαιπωρία για να πάρει τα φάρμακα που θα τον κρατήσουν στη ζωή (κι ο συγκεκριμένος ήταν τυχερός επειδή υπήρχαν στα ράφια!).
Και μας βγαίνει μετά ο κάθε μαλάκας επικοινωνιολόγος της Ν.Δ. με τα τραγικά σποτάκια (στυλ Ξανθόπουλου) και ο κάθε ψευτοεπαναστάτης κουραδόμαγκας του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. στα κανάλια για να διχάσει τον λαό. Κι εμείς σαν πρόβατα αντί να τους τα χώσουμε και να τους πούμε "Συνέλθετε και συνεργαστείτε", χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα διότι από την φύση μας έχουμε μάθει να ανήκουμε κάπου για να νιώθουμε πως αξίζουμε σαν οντότητα.
Λυπάμαι αλλά με αναγκάζετε να μην ελπίζω σε αυτό το επίσημο (πλέον) μπουρδέλο που ονομάζεται Ελλάδα!

Και τώρα ανάπτυξη!

Ξαφνικά η Ευρώπη ανακάλυψε πως με τις απειλές και με τα απάνθρωπα μέτρα, δε μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματα που έχουν προκύψει στην κοινωνία. Αντιθέτως τα βλέπει να διογκώνεται, τους Ευρωπαίους του νότου να είναι σαν ένα καζάνι έτοιμο να σκάσει και η κρίση να διεισδύει απειλητικά προς την καρδιά της Ευρώπης (Γερμανία και Γαλλία).
Έτσι σήμερα τα μεγάλα κεφάλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισαν για μέτρα ανάπτυξης. Σύμφωνα με το κείμενο του σχεδίου που έχει στην κατοχή του το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters και δημοσιεύεται στο σημερινό φύλο της Handelsblatt, το γερμανικό σχέδιο ανάπτυξης προβλέπει την αύξηση του κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων κατά 10 δις ευρώ για τη στήριξη χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση με δάνεια κατά προσέγγιση 15 δις ευρώ, την χρησιμοποίηση αδιάθετων κοινοτικών πόρων για τη χρηματοδότηση συγκεκριμένων έργων, την καταπολέμηση της νεανικής ανεργίας, σύμφωνα με το σχέδιο της Κομισιόν με πόρους από τον κοινοτικό προϋπολογισμό και αποτελεσματικότερο συντονισμό της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη.
Σύμφωνα με το κείμενο του σχεδίου που έχει στην κατοχή του το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters και δημοσιεύεται στο σημερινό φύλο της Handelsblatt, το γερμανικό σχέδιο ανάπτυξης προβλέπει την αύξηση του κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων κατά 10 δις ευρώ για τη στήριξη χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση με δάνεια κατά προσέγγιση 15 δις ευρώ, την χρησιμοποίηση αδιάθετων κοινοτικών πόρων για τη χρηματοδότηση συγκεκριμένων έργων, την καταπολέμηση της νεανικής ανεργίας, σύμφωνα με το σχέδιο της Κομισιόν με πόρους από τον κοινοτικό προϋπολογισμό και αποτελεσματικότερο συντονισμό της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη.
Την στιγμή που βλέπουμε μία Ευρώπη να αλλάζει στάση, να κυνηγάει επιτέλους την ίδρυση μίας ομοσπονδίας που όλα τα μέλη της θα είναι ισότιμα και θα χουν τα ίδια δικαιώματα και της ίδιες ευκαιρίες για ανάπτυξη, να αποκτά μία κοινή πορεία προς συμφέρον της Ένωσης κι όχι του κάθε κράτους μέλους, την στιγμή αυτή λοιπόν θα πουλήσουμε τσαμπουκάδες;
Πιστεύω πως ο κάθε λογικός Έλληνας θα διαπιστώσει πως η Ευρώπη είναι η μόνη λύση, αρκεί και η Ευρώπη να αλλάξει (και τα πράγματα αυτό δείχνουν).
Πρέπει σ' αυτές τις εκλογές να μη κυνηγήσουν τα κόμματα το αποτέλεσμα της κάλπης αλλά την συνεργασία. Καλό είναι να μείνουμε στον χορό τώρα που η Ευρώπη αλλάζει και θα φέρνει νέα μέτρα ανάπτυξης. Η επιλογή της απομόνωσης και της μαγκιάς θα μας φέρει στην καταστροφή. Συμφωνώ στην αντίσταση του μνημονίου αλλά έχουμε κάποιες δεσμεύσεις. Το μνημόνιο μπορεί να αλλάξει. Δεν έχει μόνο αρνητικά. Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου, οφείλεται στο μνημόνιο.
Είναι λάθος η μετωπική σύγκρουση.
Ήρθε ο καιρός για συνεργασία.
Η ευκαιρία είναι εδώ και δε πρέπει να την χάσουμε μέσα από τα χέρια μας.
Ο λαός θα ψηφίσει.
Οι πολιτικοί πρέπει να συνεργαστούν.

Αυτή η πόλη μας σκοτώνει (;)

Ή αν δεν μας σκοτώνει, σίγουρα έχει πάψει να μας προσφέρει τον αστικό τρόπο ζωής που ονειρευόμασταν όσο ζούσαμε στην επαρχία. Εδώ σίγουρα θα ακούσω την ατάκα "γύρνα λοιπόν στο χωριό σου". Ναι θα ήθελα να γυρίσω στο "χωριό" μου κι εγώ συγκεκριμένα στο νησί μου, αν θα μπορούσα φυσικά να πάρω και την δουλειά μου μαζί εκεί. Αυτό είναι ανέφικτο, οπότε συμβιβάζομαι με την κατάσταση που επικρατεί εδώ. 

Πολλές φορές δε συνειδητοποιούμε τα αρνητικά αυτής της πόλης παρά μόνο όταν τα βλέπουμε σαν στατιστικές μελέτες σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστολόγια. Τις τελευταίες μέρες έπεσε στο μάτι μου μία μελέτη που έδειχνε τον χρόνο που ξοδεύει ο μέσος κάτοικος του Λεκανοπεδίου, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πολλές ώρες. Δεν τις αντιλαμβάνεσαι κατά την διάρκεια της μετακίνησης παρά μόνο όταν γυρνάς κουρασμένος στο σπίτι κι αναρωτιέσαι γιατί είσαι πτώμα. Τότε έρχονται οι αριθμοί για να σου αποδείξουν πως το 8ωρο της δουλειάς κοντεύει να γίνει 12ωρο και το υπόλοιπο του ελεύθερου χρόνου (που δικαιούται σε κάθε άνθρωπο) ξοδεύεται στις μετακινήσεις. Οπότε αναγκάζεσαι να κλέψεις λίγο χρόνο από τον ύπνο σου για να μπορέσεις να κάνεις κάτι και για τον εαυτό σου. 

Με λίγα λόγια, φθείρεσαι και δε το καταλαβαίνεις...

Η ανεργία της Αθήνας είναι μία ευκαιρία για αποκέντρωση. 

Πως μπορεί όμως ένας στην ηλικία μου να πάρει την απόφαση να φύγει στην επαρχία και να αρχίσει να παράγει και να προσφέρει, όταν μία ζωή έχει μάθει να τα χει όλα έτοιμα; 

Και θα σας φέρω γι' αυτό ένα παράδειγμα. Αρχές Μαΐου που ακόμα όλοι σχολίαζαν κι ανέλυαν τις εκλογές, ένα ρεπορτάζ μεγάλης σημασίας πέρασε απαρατήρητο. Σε έναν νομό της Θεσσαλίας ζήτησαν σχεδόν 300 νέους για να πάνε να δουλέψουν το καλοκαίρι στα χωράφια για την συγκομιδή εσπεριδοειδών. Κάποιοι από αυτούς θα μένανε και για τον υπόλοιπο χρόνο (αρκεί να δείχνανε καλή εικόνα). Στην αίτηση αυτή απάντησαν μόνο 26 νέοι!!! Η κάμερα του καναλιού πήγε σε καφετέριες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, όπου άνεργοι "έψαχναν" δουλειά πίνοντας τον φραπέ τους, και τους ζητούσε η δημοσιογράφος να εξηγήσουν για ποιο λόγο δεν πήγαν να δουλέψουν. Ακουγόταν η συνηθισμένη δικαιολογία, "δε το 'ξερα". Η κανονική απάντηση όμως είναι η εξής: Δε θα δεχόμουν καμία δουλειά στην οποία δε φοράω γραβάτα και δεν θα έχει ο υπολογιστής ίντερνετ για να μπαίνω στο facebook. Αυτοί είμαστε...

Οι ευκολίες και οι ανέσεις που προσφέρει (ακόμα) η αστική ζωή έχουν αναγκάσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε αργό θάνατο...

Δύο και 5/12...

Oh, loneliness
Lonely times we're spending.
Life made in dreams
Lost in sleep descending.
If all we see is all to believe,
Then let the music play,
let's not think of tomorrow...

Ο άνθρωπος που ξανάχτισε τον Παρθενώνα

Ο καθηγητής του ΕΜΠ Μανόλης Κορρές είναι από τα βασικά μέλη στην Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως και έχει συνδεθεί άμεσα με την αποκατάσταση του Παρθενώνα. Σήμερα, 34 χρόνια μετά, μιλά στον Σταύρο Διοσκουρίδη για το μνημείο, το έργο του αλλά και για την ικανοποίηση που νιώθει με την κατασκευή του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης.

Πριν από 34 χρόνια ιδρύεται η ΕΣΜΑ. Σε τι αποσκοπεί;

Το 1975 ιδρύεται η Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) και γίνεται μια νέα αρχή στην ιστορία των αναστηλώσεων της Ακρόπολης. Συμμετείχαν αρκετοί αρχαιολόγοι και καθηγητές του Πολυτεχνείου, με πρόεδρο τον Χαράλαμπο Μπούρα. Βασιζόμασταν στη γνωστή Χάρτα της Βενετίας, ένα έγγραφο που αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά, που περιέχει πλήθος άρθρων στα οποία ορίζονται αρχές που ενισχύουν την εκτέλεση έργων σε ιστορικά μνημεία: τα ιστορικά μνημεία αποτελούν κοινωνικό αγαθό, την πατρογονική κληρονομιά για τους πολίτες αλλά και παγκόσμια κληρονομιά. Επίσης, οι επεμβάσεις σε αυτά είναι μια άκρως επιστημονική υπόθεση και δεν επαφίεται στην απόφαση ενός αλλά περισσότερων, μετά από μια διαδικασία διαλόγου όπου κάθε επιστήμη συμβάλλει με τις δικές τις δυνάμεις. Τέλος, μια διεθνής πρωτοτυπία που ανήκει στον καθηγητή όλων μας, τον κ. Μπούρα, είναι τα διεθνή συνέδρια που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα (1976) και αφορούσαν το μεγάλο πρόγραμμα της αναστηλώσεως του Ερεχθείου. Δημιουργήθηκε μια δεοντολογία και ένα πρότυπο που λειτούργησε σε πολλά άλλα αναστηλωτικά έργα ανά την Ελλάδα. Πρέπει να τονίσουμε πως σε αυτόν τομέα η Ελλάδα πρωτοπορεί.

Από πότε ξεκίνησαν τα αναστηλωτικά έργα;

Ξεκίνησαν από το 1834-35. Τότε είχε χρησιμοποιηθεί κοινός βιομηχανικός σίδηρος. Από τότε ακολούθησαν αρκετές αναστηλώσεις στον Παρθενώνα αλλά και σε άλλα μνημεία του Βράχου. Το μεγαλύτερο πρόγραμμα αναστήλωσης ξεκίνησε το 1922 και ήταν μια προσπάθεια να αποκατασταθεί όλο το κομμάτι που είχε ανατιναχθεί κατά τον Τουρκοενετικό πόλεμο τον 17ο αιώνα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν σαφές πως ο βιομηχανικός σίδηρος προκαλούσε οξείδωση και διόγκωση στα αναστηλωμένα μέρη, με αποτέλεσμα να είναι επείγουσα μια νέα επέμβαση. Παρατάθηκε αυτή η εκκρεμότητα εξαιτίας της δικτατορίας, αν και το 1969 στάλθηκε ένα έγγραφο από την Unesco που έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου πως τα μνημεία της Ακροπόλεως κινδυνεύουν.

Έκαναν λάθος δηλαδή με τη χρησιμοποίηση του βιομηχανικού σιδήρου;

Ναι. Μάλιστα, το 1895 ο Γερμανός υπουργός Δημοσίων Έργων είχε γράψει ένα ιστορικό κείμενο προσπαθώντας να πείσει το ελληνικό κράτος να μην προβεί σε έργα με τη χρησιμοποίηση τέτοιου σιδήρου. Σήμερα στα νέα έργα χρησιμοποιείται μόνο τιτάνιο μετά από την εισήγηση του καθηγητή Σκουλικίδη, που ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της ΕΣΜΑ.

Η δική σας αρμοδιότητα ποια ήταν;

Ήμουν υπεύθυνος της αποκατάστασης του Παρθενώνα από το 1983 έως το 1999. Για να προχωρήσουμε έπρεπε να γίνει λεπτομερής έρευνα. Για κάθε λίθο υπήρχε και ένας φάκελος με καταγραφή, σχεδιασμούς και μετρήσεις για τις παραμορφώσεις, τις διογκώσεις των σιδηρών στοιχείων και πολλές άλλες παρατηρήσεις: λ.χ. χρωματικές αλλοιώσεις. Ακόμα, κείμενα για τις επεμβάσεις μαζί με φωτογραφίες από όλες αυτές τις φάσεις. Φανταστείτε σ' ένα μνημείο που τελείται τέτοια μεγάλη επέμβαση πόσο μεγάλο είναι αυτό το αρχείο.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες;

Οι μεγαλύτερες δυσκολίες άπτονται κατ' αρχάς στο θεσμικό επίπεδο. Στις διάφορες επιφυλάξεις που είχαν οι παράγοντες του πολιτικού βίου και πως έπρεπε να προχωράς βήμα βήμα για να τους πείσεις. Εμείς, ευτυχώς, χάρις στο κύρος των μελών της ΕΣΜΑ τύχαμε ευνοϊκής μεταχείρισης προς όφελος και δικό μας αλλά και της πολιτειακής ηγεσίας, αφού έτσι πρόλαβε να δει τα έργα προτού αποδημήσει σε άλλο κόσμο. Οι τεχνικές δυσκολίες, τώρα, ήταν όλες αυτές που προέκυπταν κατά τη διάρκεια. Πάλι θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του νοσοκομείου. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στον οργανισμό ενός ανθρώπου κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης και πολλές φορές κατά τη διάρκεια της εγχείρησης γίνονται αλλαγές στη διαδικασία που θα ακολουθηθεί. Αυτό που συνέβη στο μνημείο της Ακροπόλεως ήταν ότι, παρ' όλη την εξαντλητική διερεύνηση, κάποιες βλάβες έγιναν ορατές την ώρα που γινόταν η επέμβαση. Άλλες πάλι φάνηκαν μετά, με αποτέλεσμα να παρατείνεται το έργο. Ο καθηγητής Μπούρας έχει πει χαρακτηριστικά ότι «η συνεχής πρόοδος της έρευνας δημιουργεί πληροφορίες και οι πληροφορίες νέες ανάγκες». Η παράταση του χρόνου ήταν το αποτέλεσμα αυτής της εμβάθυνσης της έρευνας που δημιουργούσε νέα προβλήματα.

Αν δεν είχε γίνει καμία αναστήλωση, σε τι κατάσταση θα βρισκόταν το μνημείο;

Κατ' αρχάς έχουμε μια μαρτυρία από τον Πλούταρχο, που στην εποχή του ο Παρθενώνας ήταν ήδη πεντακοσίων χρονών. Λέει ο Πλούταρχος πως δεν ξέρει αν τον εκπλήσσει η τεχνική ποιότητα ή η αγέραστη νεότητα. Ο Παρθενώνας έχει την πρωτοτυπία να είναι από ένα μόνο υλικό, η επιφάνεια και η μάζα του είναι από ένα υλικό ενώ συνήθως τα οικοδομήματα έχουν στοιχεία από διάφορα υλικά, πράγμα που βοηθάει τα διάφορα καιρικά φαινόμενα να τα καταστρέφουν μέσα στους αιώνες. Ο Παρθενών αδιαφορούσε για το χρόνο που περνούσε γύρω του. Η φθορά που υπέστη ήταν αποτέλεσμα μόνο έκτακτων περιστατικών.

Το πρώτο μουσείο δεν ήταν τόσο σπουδαίο;

Όχι, κάθε άλλο. Όταν έγινε ήταν ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου, γιατί εν αντιθέσει με άλλα που ήταν πολυσυλλεκτικά είχε ως περιεχόμενο τη διαφύλαξη, ανάδειξη και προβολή μόνο των ευρημάτων της Ακρόπολης. Είχε ένα περιεχόμενο με μια μοναδική εσωτερική ενότητα. Όλα δηλαδή «συνομιλούσαν» μεταξύ τους και δεν ήταν ξένοι μεταξύ ξένων. Πρέπει να αναλογιστείτε πως τον καιρό που σχεδιάστηκε προοριζόταν για ελάχιστους επισκέπτες και όχι για το σημερινό μαζικό τουρισμό. Τότε ήταν για τους ανθρώπους των γραμμάτων και όχι για όλο τον κόσμο. Και τότε βέβαια υπήρχαν οι «άχρηστοι» επισκέπτες, αλλά οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι των γραμμάτων. Το μουσείο αυτό λοιπόν ήταν προτιμότερο για εκείνη την εποχή γιατί προσέφερε τη συγκίνηση να βλέπεις τη συλλογή του στο σημείο που ακριβώς βρέθηκε. Ειδικότερα τα Αρχαϊκά. Σήμερα με το νέο Μουσείο μπορούμε να πούμε πως έχουν αποξενωθεί από το οικείο τους περιβάλλον, καθώς είναι περικυκλωμένα από ένα αστικό τοπίο με πολυκατοικίες, θερμοσίφωνες και κεραίες σε πάρα πολύ μικρή απόσταση. Δυστυχώς αυτό είναι το κόστος των οραμάτων. Αν είχε ευοδωθεί το όραμα του Κλεάνθη για μια Αθήνα ευρωπαϊκή, με κήπους και ανοιχτούς χώρους, χωρίς αυτή την αθρόα ιδιωτικοποίηση, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε ένα Νέο Μουσείο Ακροπόλεως και χίλια μέτρα μακριά. Αν σήμερα βρίσκεται σε ένα περιβάλλον τόσο μέτριο αυτό δεν είναι ευθύνη των αρχαίων αλλά ούτε του καθηγητή Παντερμαλή, που εδώ και μια δεκαετία έδωσε τον εαυτό του. Είναι ευθύνη όλων και συνέπεια της απρονοησίας.

Αισθάνεστε, όμως, ικανοποίηση με τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου;

Φυσικά. Οι εποχές άλλαξαν. Ο τουρισμός είναι μαζικότερος από ποτέ. Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να βομβαρδίζονται από εικόνες και οι απαιτήσεις είναι όλο και μεγαλύτερες. Σήμερα όλοι θέλουνε περισσότερη άνεση και αναψυχή μέσα στο μουσείο. Είμαι απολύτως ικανοποιημένος γιατί ζούμε σε μια Ελλάδα με εκκρεμότητες και επιτέλους είναι ένα πρόγραμμα που υλοποιήθηκε. Τα υπόλοιπα θα τα κρίνει ο χρόνος. Προσωπικώς, ως αρχιτέκτων, θα προτιμούσα τα πράγματα να είχαν αντιμετωπιστεί καλύτερα, αλλά όπως γίνονται τα πράγματα το Μουσείο είναι ένας άθλος και δεν θα γινόταν αν ο καθηγητής Παντερμαλής δεν ήταν τόσο μαχητικός και τόσο επίμονος.

Αντέχουμε το μνημείο ως πόλη;

Στην ψηφοφορία για τους Μεγάλους Έλληνες του Σκάι ο κ. Καρασμάνης είπε κάτι πολύ σωστό: «Αυτή η ψηφοφορία δεν έδειξε ποιοι είναι οι υποψήφιοι αλλά ποιοι είναι οι ψηφοφόροι». Αν ο Πλάτωνας ή ο Αριστοτέλης είναι σπουδαίοι δεν θα το κρίνουμε εμείς. Αυτή είναι και η απάντηση για την ερώτηση που μόλις θέσατε, δηλαδή αν είμαστε άξιοι μιας τέτοιας κληρονομιάς. Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε; Κάθε εποχή ανήκει σε αυτούς που θαυμάζουμε και αυτό που μένει είναι να αναλογιστούμε εμείς ποιοι είμαστε. Αυτοί όλοι που χτίσανε τον Παρθενώνα ήταν πρωταγωνιστές μιας εποχής, ενώ σ' εμάς περνάει ο φακός της επικαιρότητας αραιά και πού.

http://www.lifo.gr/mag/features/1554

Καλό (εκλογικό) μήνα Νο 2

Επιτέλους καλοκαίρι. 

Και καιρός είναι να το καταλάβει κι ο καιρός αυτό, ώστε να σταματήσει τις βροχές και τις πτώσεις της θερμοκρασίας. 

Από τον έναν εκλογικό μήνα, πηγαίνουμε στον άλλον. Και κομματικές συνεργασίες δε βλέπω. Κάτι μου λέει πως παρακολουθούμε ένα deja vu των εκλογών του 1966-67 όταν προσπαθούσε ο Ε.Ρ.Ε. με την Ένωση Κέντρου, να κάνουν μία συγκυβέρνηση, για τα μάτια του κόσμου. Την συνέχεια πάνω κάτω την ξέρουμε όλοι...

Όμως ο Ιούνης θα είναι ένας γεμάτος μήνας. Ευτυχώς!

Εκτός από τον προεκλογικό θίασο θα παρακολουθήσουμε μπαλίτσα. Τουλάχιστον να ευχαριστηθούμε λίγο θέαμα με την ελπίδα ότι η Ελλάδα θα τα πάει καλά μιας και η ιστορία έχει δείξει πως χώρες με οικονομικοπολιτικοκοινωνικά προβλήματα πάντα πηγαίνανε καλά σε αυτές τις διοργανώσεις. 

Καλό μήνα λοιπόν και καλό καλοκαίρι...