Δεύτερη εξόρμηση στο νησί της Τήνου, κι αυτή τη φορά κινήθηκα από την άλλη πλευρά. Έχοντας ως ξεναγό τον φίλο μου τον Γιάννη επισκέφθηκα και γνώρισα τα καθολικά χωριά του νησιού (για τα οποία έχω ετοιμάσει ένα δεύτερο φωτογραφικό βίντεο), απόλαυσα το μπάνιο μου στην καταπληκτική παραλία της Κολυμπήθρας και γεύτηκα τοπικά πιάτα στην παραδοσιακή ταβέρνα του Μάκη στο χωριό Αγάπη.
Έδρα μου σ' αυτήν την εξόρμηση ήταν το χωριό Κώμη. Σαν τοπικιστής θα ήθελα να αναφέρω πως Κώμη έχουμε και στην Χίο, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση το όνομα το πήρε επειδή είναι το μεγαλύτερο χωριό του λιβαδιού της Τήνου. Ένα μακρόστενο, ήρεμο χωριό με ενορία την καθολική εκκλησία του Άι Γιάννη.
Ξυπνώντας το πρωί του Σαββάτου, σαν πρώτη εικόνα αντίκρισα το Εξώμβουργο. Ένας τεράστιος βράχος όπου πάνω σ' αυτόν στέκεται ένας μεγάλος σταυρός. Η βόλτα μου ξεκίνησε μ' αυτή τη θέα. Τα σπίτια του χωριού φρεσκοασβεστομένα αντανακλούσαν το φως του ήλιου κάνοντας τα σοκάκια πιο φωτεινά και τα χρώματα των λουλουδιών πιο έντονα.
Σημείο αναφοράς του χωριού η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη με τις τρεις παλιές κολόνες (άγνωστης προέλευσης) να βρίσκονται σε διάφορα σημεία του προαυλίου χώρου, μιας μικρής πλατείας με μία πηγή και πολλά τραπεζάκια.
Όπως και στον Πύργο, έτσι κι εδώ υπάρχουν πολλές ανάγλυφες μαρμάρινες επιφάνειες πάνω από τις πόρτες των σπιτιών, ως διακοσμητικά.
Καθώς περπατούσα για αρκετή ώρα βρέθηκα έξω από το χωριό. Ακολούθησα την πορεία ενός ξεροπόταμου. Ο δρόμος με οδήγησε σε ένα μικρό χωριουδάκι, την Περάστρα. Αφού ζύγωσα και το περπάτησα κι αυτό, έκανα μεταβολή και γύρισα πάλι στην Κώμη. Διέσχισα κατά μήκος όλο το υπόλοιπο χωριό.
Στο δρόμο μου συνάντησα ένα ετοιμόρροπο κτίριο. "Θα μπορούσε να ταν το στολίδι του χωριού", μου είχε πει το προηγούμενο βράδυ ο Γιάννης. "Η αρχιτεκτονική του είναι ξενόφερτη και τα χαρακτηριστικά του, ιδιαίτερα. Είχαμε κινητοποιηθεί όλοι στο χωριό για να το σώσουμε αλλά δυστυχώς μας πρόλαβε η πτώση της σκεπής. Πλέον έχει κάνει παντού μεγάλες ρωγμές. Δεν έχει ελπίδες. Μέρα με την μέρα, το βλέπουμε να καταρρέει". Ανέβηκα σε ένα μπαλκόνι για να το δω καλύτερα. Πράγματι είναι κρίμα ένα τόσο όμορφο κτίριο να αργοπεθαίνει. Το φωτογράφισα προσπαθώντας να το διασώσω τουλάχιστον μέσα από τις εικόνες.
Στην είσοδο του χωριού συνάντησα κι ένα άλλο ερειπωμένο σπίτι. Πολύ όμορφο κι αρχοντικό. Βρήκα μία κρυφή σκάλα κι ανέβηκα μέχρι πάνω. Σε κάποια ράφια υπήρχαν ακόμα παλιά μπουκάλια. Η σκεπή του είχε πέσει όπως και το εσωτερικό πάτωμα. Δείχνοντάς το μετά στον Γιάννη, μου είπε πως έχει αγοραστεί και θα ανακαινιστεί. Τουλάχιστον ένα αρχοντικό σπίτι θα σωθεί.
Δίπλα του ένα εκκλησάκι, κατάλευκο και λερωμένο από το μπλε καμπαναριό του. Η μπογιά είχε τρέξει στον τοίχο, προσφέροντάς του μία όμορφη πινελιά γαλάζιου χρώματος στη κατάλευκη πρόσοψή του.
Ως μουσικό κομμάτι επέλεξα ένα της Ελένης Καραΐνδρου, από την υπέροχη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, "Το λιβάδι που δακρύζει". Πιστεύω πως ταιριάζει απόλυτα αυτή η μουσική με το συγκεκριμένο χωριό.
Παραπάνω πληροφορίες για το χωριό αυτό πατήστε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου