"Περιμένοντας το αύριο..."

Ένας χρόνος χωρίς τον μεγάλο μας δάσκαλο και σπουδαίο Βαλκάνιο, κύριο Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Το ταξίδι του προς τα Κύθηρα, έμεινε ανολοκλήρωτο. Ένα ατυχές γεγονός στην Δραπετσώνα του στέρησε τη χαρά της θέας του τερματικού σταθμού.
Έχουν όμως αυτοί οι άνθρωποι ένα τέλος;
Όχι.
Σε δύσκολους καιρούς κατάφερε και γύρισε με την κινηματογραφική του κάμερα όλα τα Βαλκάνια. Μας έκανε περήφανους Βαλκάνιους κι όχι ψευτοευρωπαίους. Εξύψωσε τις αγνές ψυχές και παράλληλα χαντάκωσε την κουτοπονηριά του Νεοέλληνα. Αγαπούσε την ιστορία. Την αληθινή ιστορία. Το έδειχνε μέσα από τις ταινίες του. Τις γνώσεις αυτές μας τις μοίραζε απλόχερα. Αγαπούσε την Ελλάδα.
Την αληθινή Ελλάδα.
Τον κινούσε ο έρωτας...
Ένας έρωτας που πονάει μέσα στις ταινίες του.
Ο έρωτας που αμβλύνει τα ζωώδη ένστικτα και χαρακτηριστικά μας, δίνοντας μας την υπόσταση του ανθρώπου.
Αυτός ο άνθρωπος λείπει έναν χρόνο από κοντά μας. Όμως το έργο του έχει παραμείνει στη γη και περιμένει καρτερικά να μας διδάξει και να μας μάθει να ζούμε με αξίες και ιδανικά. Να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή. Να ανεβαίνουμε στο πιο ψηλό βουνό και να κρυβόμαστε στην πιο ξεχασμένη παραλία για να κοιτάξουμε τον ορίζοντα, το μέλλον...
Κύριε Θόδωρε Αγγελόπουλε, σας ευχαριστώ πολύ για όσα μου χετε μάθει αυτά τα χρόνια...