Αυτό το διαμάντι του ρωσικού κινηματογράφου, είναι αφιερωμένο σε όσους κάηκαν από τον "Ήλιο της Επανάστασης".
Η ταινία είναι βαθιά πολιτική, σε σημείο που θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει καθαρά ανδρική. Δεν υπάρχουν μάχες, δεν υπάρχουν νεκροί (τουλάχιστον σ' όλα τα πλάνα της ταινίας) όμως το φάντασμα του πολέμου και της επερχόμενης τραγωδίας γίνονται αισθητά και πιο έντονα καθώς η ταινία προχωράει.
Οι ηθοποιοί (εκτός από τον Oleg Menshikov) είναι για μένα άγνωστοι αλλά εξαιρετικοί στους ρόλους τους. Μαγική η χημεία του πατέρα στρατηγού Σεργκέι με την κόρη του Νάντια. Κάποιες σκηνές είναι τόσο τρυφερές που κάνουν και τον πιο σκληρό να δακρύσει. Φυσικά την ταινία δεν την χαρακτηρίζεις ως δράμα. Το ευχάριστο κλίμα μετατρέπεται σιγά σιγά σε τραγωδία, κι ο κάθε θεατής αναρωτιέται με τον ίδιο τρόπο: "Πως φτάσαμε ως εδώ"...
Όσο για την μουσική, είναι νοσταλγική και μας γυρνάει σε στιγμές ανέμελες, ήρεμες και οικογενειακές...
Η ταινία αξίζει για πολλούς λόγους.
Καλό είναι να την δουν αρκετοί στον Περισσό που ακόμα υποστηρίζουν μία επανάσταση που αιματοκύλησε έναν ολόκληρο λαό. Ένα καθεστώς, στο οποίο όποιος δήλωνε πατριώτης σφαζόταν ενώ οι γλείφτες ανέβαιναν αξιώματα.
Όλα αυτά τα επαναστατικά συνθήματα και οι παπαρολογίες έχουν πλέον ξεφτίσει. Έχουν γίνει γελοίες. Μόνο μία φράση πρέπει να βγάζουμε από τα χείλη μας...
"Πάνω απ' όλα ο άνθρωπος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου