Ένας μεγάλος κόσμος...

Μετά από κάθε ταξίδι διαπιστώνω το πόσο μεγάλος είναι αυτός ο κόσμος αλλά και το πόσο μεγάλη είναι και η μοναξιά μας...
Αεροπλάνα σε πηγαίνουν στον βορρά, τραίνα στον νότο, πλοία στην ανατολή και πούλμαν στη δύση. Πρόσωπα χαρούμενα, προβληματισμένο, σκυμμένα, δακρυσμένα, χαμογελαστά. Ένα μωσαϊκό ιδιαίτερο και καθόλου βαρετό.
Και μέσα στο πλήθος το βλέμμα ενός σκύλου σε κοιτάει. Καρφώνεσαι πάνω του. Ίσως είναι η τελευταία οντότητα αυτού του πλανήτη που μπορεί να εκφράσει τόσο εύκολα μέσα από τα μάτια του, το τι πραγματικά αισθάνεται.
Στην Ρώμη είτε κοιτούσαμε αριστερά, είτε δεξιά, εκτός από τα μνημεία και τα υπόλοιπα αξιοθέατα, βλέπαμε την ίδια εικόνα που έχουμε στην καθημερινότητα της Αθήνας. Άνθρωποι να κοιμούνται στα σκαλιά αφού πρώτα ζητούσαν λεφτά από περαστικούς και τουρίστες.
Τους κοιτάμε με συμπόνοια. Άλλες φορές ενοχλημένοι τους σκουντάμε για να φύγουν από μπροστά μας. Δε θέλουμε να μας χαλάνε την εικόνα που θέλουμε να χουμε για μία πόλη ή για μία κοινωνία. Προτιμάμε την ουτοπία. Ποτέ όμως δε σκεφτόμαστε πως το "έλεος είναι κάτι που κανείς δε το θέλει, μέχρι που φτάνει στο σημείο να βγάζει το χέρι"...
Γυρνώντας από την μαγευτική Τοσκάνη, το γεμάτο φεγγάρι κρεμόταν από πάνω μας, αφού πρώτα διέσχισε τον ορίζοντα. Πιο μεγάλο από ποτέ. Χανόταν το βλέμμα μου στο έντονο φως του. Με ωθούσε να βγω στο δρόμο. Να τρέξω στους αμπελώνες. Να εξαφανιστώ στην ηρεμία του τοπίου.
Να αποφύγω έτσι την άρνηση του κόσμου για την αγάπη που νιώθω... Προτιμώ να περπατάω μόνος μου κι όχι πίσω από άλλα βήματα. Θέλω να γελάω και να κλαίω χωρίς να γίνομαι αντιληπτός από κανέναν.
Μόνος.
Μοναδικός...
Κομμάτι όμως ενός κόσμου μεγάλου...