Ετοιμάζεται μια επανάσταση στη Νότια Αμερική...

Κι όταν μιλάμε για επανάσταση, δεν αναφερόμαστε σε όπλα και ξεσηκωμούς, αλλά στην συσσώρευση σπουδαίων προσώπων σε χώρες που ήταν κάποτε υποδείγματα για την οικονομία τους, την παιδεία τους και το κράτος δικαίου, μέχρι που κατέβηκαν τα αρπακτικά της Σχολής του Σικάγο και τα κατέστρεψαν όλα. Πρώτα με πραξικοπήματα και στη συνέχεια με το ΔΝΤ.

Όμως μετά από χρόνια ανέβηκαν πάλι πολλά σπουδαία πρόσωπα που εκλέχτηκαν από τον λαό και αγαπήθηκαν. Είναι πρωτόγνωρη η λατρεία που δείχνει ο λαός στον Ούγκο Τσάβες όπως επίσης και στους Έβο Μοράλες, Λούλα, Κορέα και Λούγκο.

Πρόσωπα με οράματα και σχέδια για να ξαναφέρουν την παλιά αίγλη της Λατινικής Αμερικής. 

Κι όμως όλες αυτές οι προσωπικότητες παρουσιάζονται από τα αμερικανικά κανάλια ως δικτάτορες. Αντιθέτως εκείνοι τρέφουν μία συμπάθεια στον αμερικανικό λαό, χωρίς να ξεχνάνε το παρελθόν φυσικά, και ζητάνε να δημιουργηθεί μία γέφυρα επικοινωνίας και συνεργασίας με την Βόρεια Αμερική. 

Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν, ταξιδεύει στην Λατινική Αμερική, συναντιέται με τον σατανικό εχθρό των Ηνωμένων Πολιτειών, Ούγκο Τσάβες και παρουσιάζει το πραγματικό του πρόσωπο. Ένας άνθρωπος λαϊκός, φιλόδοξος και οραματιστής που δεν ξεχνάει τις ρίζες του αλλά και τον λαό του. Δεν ξέρω αν είναι ψεύτικες ή καλά σκηνοθετημένες οι εικόνες του ντοκιμαντέρ, όμως σίγουρα η αγάπη των παιδιών γι' αυτόν τον ηγέτη είναι πραγματική και δεν μπορεί να  κρυφτεί, ούτε είναι προσποιητή. Κι αυτό μετράει. 

Στη συνέχεια  ο σκηνοθέτης ταξιδεύει σε άλλες χώρες, όπου συναντιέται και μιλάει με τους αντίστοιχους ηγέτες. Τον Μοράλες, τον Κορέα, τον Λούλα, την Κίρτσνερ και τον Λούγκο. Άνθρωποι ήρεμοι, φιλειρηνικοί και προσιτοί. Την συμπάθειά μου κέρδισε εύκολα ο πρόεδρος της Παραγουάης Φερνάντο Λούγκο ενώ τον σεβασμό μου ο Λούλα και φυσικά ο Τσάβες. 

Αν και μοιάζουν αυτονόητα (και πασίγνωστα) όσα λέγονται από τον Όλιβερ Στόουν και τους πολιτικούς της Λατινικής Αμερικής, σε μας τους Ευρωπαίους (φθάνουν χωρίς φίλτρα στα αυτιά και τα μάτια μας), στους Β. Αμερικάνους ίσως φανούν "επικίνδυνα" ή και ενοχλητικά, καθώς η προπαγάνδα που ασκούν τα μέσα (της Β. Αμερικής) είναι πιο ισχυρή από κάθε εξουσιαστική (συνταγματική) δράση. Αναμενόμενα δε, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αποκτά η σκηνή με τον  Τσάβες. Η προσπάθεια του Στόουν - τελικά - να καταρρίψει τον μύθο του "σκληρού δικτάτορα" όσο και "μεγίστης απειλής για την Αμερικανική κοινωνία" (από ενδεχόμενη Επάνάσταση της Λατινικής Αμερικής) στο πρόσωπό του, κρίνεται πετυχημένη από τα αδιάσειστα επιχειρήματα που τεκμηριώνει σε μια σειρά κοινότυπων "ψυχροπολεμικών" ερωτημάτων, ενώ συχνά - πυκνά αντιμετωπίζεται η κατάσταση - κι από τις δυό πλευρές - με χιούμορ και αυτοσαρκασμό...

Η Επανάσταση λοιπόν μπορεί να ρθει με νέες ιδέες και νέα μυαλά...

Βλέποντας αυτές τις προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής, ντρέπομαι που έχουμε εδώ στην Ελλάδα άχρηστους πολιτικούς που πουλάνε μούρη κι εξυπνάδα. Ακούγοντας τις φωνές ανθρώπων λαϊκών και αριστερών, ξενερώνω που για αριστερές φωνές εδώ έχουμε τον Τσίπρα και τον Κουβέλη. Παρατηρώντας την αλληλεγγύη των χωρών αυτών, απογοητεύομαι με την συμφεροντολογική Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Το ντοκιμαντέρ θα παίζεται από Πέμπτη σε κεντρικό σινεμά της Αθήνας. 

Αξίζει να το δείτε...