Τα γνωστά Πριγκηπόννησα, είναι ένα σύμπλεγμα εννιά νησιών στη θάλασσα του Μαρμαρά. Στην πραγματικότητα υπάρχουν δέκα, αλλά μετά από έναν μεγάλο σεισμό, το νησί καταποντίστηκε έχοντας αφήσει ως απομεινάρια κάποιους υφάλους που μοιάζουν με πτερύγια δελφινιών.
Τα πιο γνωστά νησιά απ' αυτό το σύμπλεγμα είναι η Χάλκη και η Πρίγκηπος. Είχα ακούσει πολλά για τα νησιά αυτά. Όσοι τα είχαν επισκεφθεί είχαν ενθουσιαστεί. Άλλοι με την θεολογική σχολή της Χάλκης και άλλοι με την βόλτα στα πλούσια εξοχικά της Πριγκήπου. Ο καιρός επίσης ήταν υπέροχος. Ανοιξιάτικος και ηλιόλουστος. Παρ' όλα αυτά δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα.
Μόλις φτάσαμε Χάλκη, απέφυγα να πάρω την άμαξα που οδηγούσε στην θεολογική σχολή. Προτίμησα να περπατήσω στα στενά της πόλης. Δίπλα στο λιμάνι υπήρχε ένα πρόχειρο γηπεδάκι ποδοσφαίρου. Έπαιζαν μερικά πιτσιρίκια. Κάθισα λίγο να παρακολουθήσω το παίξιμό τους. Ήταν μες την ενέργεια. Όμως εντύπωση μου έκαναν τα ελληνικά που μιλούσαν. Στην αρχή τα πέρασα για ελληνόπουλα και σκάλωσα. Όμως στη συνέχεια διαπίστωσα πως ήταν ντόπια πιτσιρίκια μιας και μιλούσαν τούρκικα.
Συνέχισα τη βόλτα μου στα στενά της πόλης. Η Χάλκη είναι πιο μικρή και πιο ήρεμη από την Πρίγκηπο. Σαν τόπος συντηρείται από την πολεμική ναυτική σχολή που έχει. Στην προκυμαία υπήρχαν αρκετές ψαροταβέρνες και μαγαζιά με αναμνηστικά. Όμως στους πιο πάνω δρόμους συναντούσε κανείς αρχοντικά σπίτια. Άλλα κατοικήσιμα κι άλλα εγκαταλειμμένα. Εντύπωση μου έκανε ένα ξύλινο σπιτάκι όπου είχε πάνω του γραμμένο ένα σωρό κείμενα και φράσεις. Πρώτα απ' όλα είχε το όνομα Χάλκη σε όλες τις γλώσσες. Ένα νεαρό ζευγάρι είχε σταθεί για ώρα και διάβαζαν κάποια σημεία του τοίχου (00:50). Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάτσουμε αρκετή ώρα στο νησί. Κατηφόρισα πάλι προς την προκυμαία. Στο βάθος φαινόταν τα ασιατικά προάστια της Κωνσταντινούπολης ενώ δίπλα μας περίμενε η Πρίγκηπος.
Η Πρίγκηπος ήταν πιο ζωντανό νησί. Είχε πολύ κόσμο. Είναι η αντίστοιχη Αίγινα της Κωνσταντινούπολης. Κι όταν μιλάμε για μία πόλη 16 εκατομμυρίων, τότε μπορούμε άνετα να φανταστούμε τον κόσμο που κατέκλυσε το νησί εκείνην την ηλιόλουστη Κυριακή. Η Πρίγκηπος φημίζεται για να αρχοντικά της σπίτια. Κάποια είχαν αφεθεί στην φθορά του χρόνου ενώ αρκετά άλλα ήταν διατηρημένα κι έτοιμα να φιλοξενήσουν τους πλούσιους ενοίκους τους. Ένας μεγάλος δρόμος ξεκινούσε από το λιμάνι κι έφτανε μέχρι την άλλη άκρη του νησιού. Αριστερά και δεξιά υψώνονταν τα μεγάλα σπίτια. Ο κόσμος τα απολάμβανε πάνω σε άμαξες ή κάνοντας βόλτα με ποδήλατο, πατίνια ή ακόμα και με τα πόδια. Η αλήθεια είναι πως μπούχτισα με την χλιδή και την ερημιά μου που έβγαζαν τα σπίτια. Έτσι κι αλλιώς η μόνοι ένοικοι εκείνη τη περίοδο ήταν οι γάτες.
Η βόλτα όμως δίπλα στη θάλασσα ήταν υπέροχη. Σε χαλαρώνει. Σου διώχνει όλα τα προβλήματα που σε ταλαιπωρούν καθημερινά. Το ίδιο και τα παιχνίδια του φωτός πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας κατά την επιστροφή. Την ώρα που ο ήλιος έδυε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου