Ο λαός της διχόνοιας και των άκρων...

Αν ανατρέξουμε στα τελευταία χρόνια (μιας και τα παραδείγματα είναι άπειρα), θα διαπιστώσουμε πως ως λαός ποτέ δε κοιτούσαμε τη μέση και ορθή λύση αλλά επιλέγαμε την κόντρα, τη διχόνοια, τη γρίνια και την πόλωση αρκετών καταστάσεων κι απόψεων. Με λίγα λόγια προτιμούσαμε ένα από τα δύο άκρα μόνο και μόνο για να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου.
Αυτή η αντιπαράθεση γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν ασχολούμαστε σε θέματα που αφορούν την ιστορία μας, διότι εκεί ο καθένας υπερασπίζεται την δική του πηγή, υποστηρίζοντας παράλληλα, άθελά του συνήθως και τα συμφέροντα αυτών των πηγών. Η σφαιρική όμως όψη μίας κατάστασης βοηθάει στην ευκολότερη εύρεση λύσεων.
Έτσι και σήμερα έγινε πάλι πρωτοσέλιδο, η άποψη της κυρίας Ρεπούση στο να αφαιρεθούν τα θρησκευτικά από τα σχολεία. Αμέσως οι δεξιές εφημερίδες έπεσαν να την φάνε ενώ οι αριστερές ραδιοφωνικές φωνές υποστήριξαν τη στάση της, επισημαίνοντας πως είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με κατήχηση στις σχολικές αίθουσες.
Κατά την άποψή μου, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Από την μία γνωρίζουμε όσοι έχουμε ολοκληρώσει την (νεο)ελληνική παιδεία, πως τα θρησκευτικά ήταν ένα βαρετό κι ανιαρό μάθημα το οποίο συνήθως συνοδευόταν μ' έναν ιερέα στο ρόλο του δασκάλου. Την ύλη την επαναλαμβάναμε ξανά και ξανά κάθε χρονιά μέχρι να εμπεδώσουμε τα γεγονότα της Παλιάς και της Καινής Διαθήκης αγνοώντας παράλληλα την ουσία του Χριστιανισμού αλλά και των υπολοίπων θρησκειών.
Τα παιδικά μας μυαλά έζησαν μία εσκεμμένη πλύση εγκεφάλου. Αποφοιτούσαμε έχοντας στο μυαλό μας την ιδέα πως η ορθοδοξία είναι η μόνη σωστή θρησκεία. Γι' αυτόν τον λόγο και είχε αυτόν τον τίτλο, τον οποίο είχαν αποδεχτεί και οι άλλες θρησκείες. Το ορθόδοξος, έλεγε ένας ιερέας δάσκαλος που είχαμε στο γυμνάσιο, σήμαινε ορθή δόξα, δηλαδή ότι πιστεύουμε σωστά. Κι εμείς καμαρώναμε που γεννηθήκαμε ορθόδοξοι.
Με τα χρόνια όμως συνειδητοποίησα τις τραγικές συνέπειες που είχε αυτός ο τρόπος διδασκαλίας. Αρκετοί από μας φτάναμε στο σημείο να θεωρούμε τις άλλες θρησκείες υποδεέστερες. Για παράδειγμα, μας μάθαιναν πως οι μουσουλμάνοι μαθαίνουν να ζουν μέσα στο μίσος (ενώ αν κανείς μελετήσει το Ισλάμ, θα διαπιστώσει πως κι αυτή η θρησκεία βασίζεται στην αγάπη). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό μας σύστημα να μας βάζει παρωπίδες, αντί να διευρύνει τους ορίζοντές μας.
Επίσης ένα άλλο μεγάλο λάθος το οποίο εγώ το έζησα στο δημοτικό, ήταν πως ο ιερέας-δάσκαλος μας, μας πρότεινε να γίνουμε συνδρομητές ενός παιδικού θρησκευτικού περιοδικού, του οποίου ο τίτλος μου διαφεύγει. Για να κερδίσουμε την εύνοιά του, είχαμε γίνει κάποια παιδιά συνδρομητές. Όμως στα μισά της σχολικής μου θητείας αποφάσισα να γίνω συνδρομητής ενός άλλου περιοδικού, συγκεκριμένα του "Γαιοράματος". Όταν δήλωσα την απόφασή μου αυτή στον ιερέα-δάσκαλο, εκείνος επιδίωξε να μου αλλάξει τη γνώμη. Ευτυχώς επέμεινα στην απόφαση που είχα πάρει και δεν το μετάνιωσα.
Τα παραθέτω όλα αυτά, τα οποία βασίζονται σε προσωπικές μου εμπειρίες για να εκφράσω την άποψή μου πως τα θρησκευτικά στα σχολεία δε διδάσκονται σωστά. Γίνεται πραγματική κατήχηση και το μάθημα χάνει πραγματικά το νόημά του και μετατρέπεται σε όργανο προπαγάνδας της ελληνικής εκκλησίας.
Από την άλλη έχουμε αξιόλογους θεολόγους, γνωρίζω προσωπικά έναν εξαιρετικό νέο που θα μπορούσε κάλλιστα τις γνώσεις του στα νέα παιδιά, όσον αφορά τις θρησκείες κι όχι μόνο τον ορθόδοξο χριστιανισμό. Θα ήταν προτιμότερο λοιπόν στις θέσεις των ιερέων-δασκάλων, να τοποθετήσουμε αυτούς τους θεολόγους, οι οποίοι αντί να αποβλακώνουν τα μυαλά των παιδιών, θα μεταφέρουν το νόημα όλων των θρησκειών.
Μόνο έτσι θα εκκολαφτεί ο σεβασμός προς την διαφορετικότητα σε φυλές και θρησκείες.
Μόνο έτσι θα μειωθεί ο ρατσισμός και το μίσος.
Μόνο έτσι θα διευρυνθούν οι ορίζοντες των νέων.
Μπορεί η κυρία Ρεπούση να έχει ένα όραμα αλλά δε το θέτει σωστά. Το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλεί ένα χάος και να δίνει τροφή στο να φαγωθούν τα δύο άκρα της Ελλάδος για μία ακόμη φορά.