Το κλασσικό Λονδίνο

Το Λονδίνο είναι μία ιδιαίτερη πόλη και το λέω αυτό διότι χωρίζεται σε δύο ενότητες. Η μία ενότητα είναι οι γειτονιές με τα έντονα φώτα και τα ποικίλα χρώματα που γεμίζουν το χώρο. Η άλλη ενότητα την οποία θα παρουσιάσω εδώ, αναφέρεται στην μονότονη κι άχρωμη πλευρά της πόλης. Ένα στοιχείο που δεν αποτελεί λόγο για να θεωρηθεί η πόλη άσχημη.
Η βόλτα ξεκινάει από την Gowert Str. (00:08). Σ' αυτόν τον δρόμο έμενε ο Δαρβίνος (00:18). Ήταν ωραίο που έξω από αρκετά σπίτια υπήρχαν αυτές οι μπλε ταμπέλες που μνημόνευαν τους διάσημους πρώην ενοίκους τους. Με αυτή τη κίνηση το σπίτι και ο δρόμος αποκτούσαν μία αίγλη. Παίρνοντας λοιπόν αυτόν τον δρόμο, φτάναμε στην Oxford Str. κι από κει συνεχίζαμε για το Soho και το Covert Garden.
Πριν φτάσουμε όμως στις παραπάνω γειτονιές, το βίντεο παρουσιάζει μερικές φωτογραφίες από το Notting Hill (00:22-00:37) με τα πολύχρωμα καταστήματα που απευθύνονταν σε φοιτητές, ροκάδες και εναλλακτικούς επισκέπτες. Μπορεί οι επιλογές και η χρήση των χρωμάτων να είναι παρατραβηγμένες όμως οι Άγγλοι καταφέρνουν να μη ξεπεράσουν το όριο του κιτς. Εξάλλου οι ίδιοι γνωρίζουν να χειρίζονται καλά την pop κουλτούρα.
Επιστρέφουμε πάλι στην Cower Str. Πίσω από το κόκκινο κτίριο διακρίνεται ο BT Tower (00:39). Ο πύργος έχει ύψος 191 μέτρα. Είχε εστιατόριο με πανοραμική θέα την πόλη του Λονδίνο αλλά έκλεισε μετά από βομβιστική επίθεση του ΙΡΑ το 1971. Από τότε παραμένει κλειστός. Η κάθοδος προς το κέντρο της πόλης συνεχίζεται καθώς στη διαδρομή συναντάμε σειρές από πανομοιότυπα σπίτια και πάρκα (00:42-01:07).
Στο τέλος της διαδρομής συναντάμε το διάσημο Βρετανικό Μουσείο (01:08-01:39). Ήθελα να εντάξω το μουσείο αυτό στη μονοτονία της πόλης. Ακόμα και τα καθίσματα που βρίσκονται στο προαύλιο χώρο του έχουν το ίδιο χρώμα με τους τοίχους του κτιρίου (01:14). Η πρόσοψη του κτιρίου μου έβγαζε τη μιζέρια μίας ξεπερασμένης αίγλη. Ο τίτλος Βρετανικό σε ένα μουσείο που έχει θησαυρούς άλλων χωρών, μας θυμίζει την άλλοτε βρετανική αυτοκρατορία. Μέσα εκεί φυλάσσονται ακόμα τα γλυπτά του Παρθενώνα αλλά και μνημεία άλλων περιοχών όπως της πόλης Ξάνθος από την Μικρά Ασία.
Από το ένα μονότονο κτίριο πηγαίνω στο άλλο. Σειρά έχει το παλάτι του Μπάκιγχαμ (01:39-01:58). Ο κόκκινος δρόμος προσδιορίζει την βασιλική οδό και το σεβασμό που οφείλει να δείξει η πόλη του Λονδίνου προς την βασιλική οικογένεια. Εμείς περάσαμε απλά ως επισκέπτες.
Στη συνέχεια κατεβήκαμε στο μετρό (01:59). Ο συρμός μας οδήγησε σε ένα άλλο μουσείο της πόλης, το Tate Britain (02:09-02:36). Η συλλογή του αναφέρεται στους Βρετανούς καλλιτέχνες, τους οποίους τους κατατάσσει α να δεκαετίες σε διάφορες αίθουσες. Το κτίριο μπορεί να φυλάει στους εσωτερικούς του χώρους πολλά χρώματα αλλά δε μπορούσε να κρύψει την μονοτονία αυτής της πόλης οπότε το κατέταξα στη συγκεκριμένη ανάρτηση.
Άρχισε να σουρουπώνει. Ότι πιο όμορφο είναι να κλείνεις την μέρα σου με έναν περίπατο στο πάρκο. Έτσι επιλέξαμε το Hyde Park (02:37-03:30). Οι ανακλάσεις του BT Tower στα νερά μίας λίμνης με συντροφιά δύο πάπιες, ανέδυε στην επιφάνεια της ψυχής μας την κρυμμένη παιδικότητα. Υπήρχαν όμως και μοναχικές ψυχές που αναζητούσαν τη συντροφιά ενός κύκνου. Μέσα σ' αυτό το πάρκο ο καθένας έβρισκε τη θέση που του αναλογεί ανάλογα με την διάθεσή του. Άλλοι έκαναν τζόκινγκ, κάποιοι κάθονταν μοναχικοί στα παγκάκια, άλλοι περπατούσαν και συζητούσαν κι αρκετοί έπαιζαν με τις ανακλάσεις των φώτων ενός λούνα παρκ πάνω στα παγωμένα νερά της λίμνης. Κατά τη διάρκεια του περιπάτου διακρίναμε ανάμεσα από τις φυλλωσιές των δέντρων ορισμένα διάσημα κτίρια του Λονδίνου όπως το Αλμπερτ Χόλ  (03:00) ή καμπαναριά κάποιων καθολικών ναών.
Η νύχτα έπεσε και η βόλτα τελειώνει. Επιστρέφουμε κουρασμένοι στο ξενοδοχείο. Σε έναν τοίχο μίας ιδιωτικής κοινόχρηστης αυλής μία πινακίδα αναφέρει πως απαγορεύονται τα παιχνίδια με μπάλα (03:31). Λυπήθηκα για τα παιδάκια που ζουν σ' αυτήν την γειτονιά και σκέφτηκα το πόσο τυχερός είμαι που μεγάλωσα σε μία πόλη με πολλές αλάνες οι οποίες ήταν προσβάσιμες κι ανεκτικές σε κάθε μας σκανταλιά.
Πριν κλείσει η βόλτα περνάμε μία βόλτα κι από τον Άγιο Παύλο (03:37-03:47). Τεράστια εκκλησία. Αν κι ο τρούλος της είναι υπέροχος, το υπόλοιπο κτίριο δεν διαφέρει από τα γειτονικά οικοδομήματα. Παρ' όλα αυτά ο ιδιαίτερος φωτισμός αποκοπεί τον τρούλο από τον υπόλοιπο ναό και τον ανυψώνει πετυχημένα στον βρετανικό ουρανό.
Το να κοιτάς συνέχεια ψηλά για να παρατηρήσεις τα μνημεία και τις ομορφιές μίας πόλης, σε καθιστά ευάλωτο στη κίνηση των οχημάτων αλλά και άλλων εμποδίων που μπορεί να συναντήσεις στη πορεία σου. Πόσο μάλλον σε μία χώρα που τα οχήματα κινούνται ανάποδα. Ευτυχώς σ' αυτό οι Βρετανοί έχουν προνοήσει και σε προειδοποιούν σε κάθε διάβαση να κοιτάξεις από τη σωστή κατεύθυνση (03:49).
Την βόλτα μας, την ομόρφυναν οι αγαπημένοι μας Archive με το κομμάτι Calm Now. Επέλεξα αυτή τη μουσική συνοδεία διότι σας έδειξα την ήρεμη πλευρά της πόλης του Λονδίνου. Σειρά έχει η μοντέρνα πλευρά.