του Αλφόνσο Τζιάνι
(μετάφραση-απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος)
Η εβδομάδα που μόλις πέρασε, από τις 18 έως τις 25 Οκτωβρίου, σημάδεψε μια σημαντική διαδρομή για τον προσδιορισμό του νέου πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου που ωριμάζει στη χώρα μας. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό δεν συνέβη στα θεσμικά στεγανά, αλλά στις πλατείες ή στις δημόσιες συγκεντρώσεις.
Μιλάνο, 18 Οκτωβρίου: η διαδήλωση «Stop στη μετανάστευση» που διοργάνωσε η Λέγκα του Βορρά με τη σημαντική συμμετοχή των πιο ζωντανών νεοφασιστικών οργανώσεων εκτός Λομβαρδίας.
Φλωρεντία, 24 – 26 Οκτωβρίου: Λεοπόλντα 5, οι τρεις ημέρες της διάσκεψης που διοργάνωσε ο Ματέο Ρέντσι και χρηματοδοτήθηκε πλουσιοπάροχα από το χειρότερο εγχώριο καπιταλισμό και όχι μόνο.
Ρώμη, 25 Οκτωβρίου, στη Πλατεία του Αγίου Τζιοβάνι: η πιο μεγάλη λαϊκή διαδήλωση τουλάχιστον της τελευταίας δεκαετίας στα μέρη μας, γιατί θα πρέπει να ανατρέξουμε σε αυτή εναντίον του πολέμου στις 15 Φεβρουαρίου του 2003 για να έχουμε ένα ποσοτικό μέτρο σύγκρισης στο ύψος της, που χρηματοδοτήθηκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους διαμέσου της εγγραφής στο συνδικάτο, ενώ προηγήθηκε η απεργία των Συνδικάτων Βάσης την προηγούμενη ημέρα. Η όχι και τόσο πρόσφατη παράσταση του Γκρίλο στο Σίρκο Μάσιμο, που δεν αποτέλεσε ασφαλώς μια μεγάλη επιτυχία, φαίνεται να ξέφτισε στις αναμνήσεις.
Το καθένα από αυτά τα τρία ραντεβού έδωσε ένα μήνυμα και μια ακριβή σημασία, που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί και με την οποία πρέπει να λογαριαστούμε.
Μιλάνο: η πλατεία της μνησικακίας, για να κλέψω τον πετυχημένο τίτλο από ένα βιβλίο του Άλντο Μπονόμι. Μιας έχθρας διάχυτης, όχι πια κωφής, αλλά σαφούς που ξεθυμαίνει εναντίον του εύκολου αποδιοπομπαίου τράγου του μετανάστη, σύμφωνα με μια ιεροτελεστία που ανάγεται, θα έλεγε ο Ρενέ Τσιράρντ, στην αυγή της ανθρωπότητας και που πάντα επαναλαμβάνεται και ανανεώνεται. Που βάζει στο στόχαστρο την καθεστηκυία τάξη όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά στην Ευρώπη, με την ίδια ψυχική σύγχυση και πλαστή συνείδηση της για την εξέγερση εναντίον των εβραϊκών και μασονικών πλουτοκρατιών του προηγούμενου αιώνα. Μερικές δεκάδες χιλιάδες στον περίβολο του Καθεδρικού Ναού του Μιλάνο, που δεν ήταν οι εκατό μία χιλιάδες που είπε ο [λεγκίστας] Σαλβίνι, αποτελούν πάντως μια επίδειξη δύναμης που δεν πρέπει να υποτιμηθεί.
Διάβασα ότι η σύγκριση με το φασισμό είναι λανθασμένη, ότι ούτε ο λεπενισμός, που εμπνέεται σαφώς ο Σαλβίνι, μπορεί να προσδιοριστεί με αυτό τον όρο. Σίγουρα η Μαρί Λε Πεν είναι περισσότερο προσεκτική και «σύγχρονη» από τον πατέρα. Ασφαλώς κανένα πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς. Ούτε η μαρξιστική μεταφορά της επανάληψης σαν φάρσας αποτελεί έναν επιστημονικό νόμο. Εδώ βρισκόμαστε σε ένα νέο γεγονός: τη διαμόρφωση ενός λαού της δεξιάς, όχι απλώς από τον κυκεώνα των υπολειμμάτων του παρελθόντος, που επιλέγει την όχθη της καθαρής αντίδρασης για να προχωρήσει τη μάχη του εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της κρίσης. Είναι διαφορετικός από τον αναγεννώμενο φασισμό της δεκαετίας του '20 του προηγούμενου αιώνα; Ασφαλώς, πράγματι είναι χειρότερος. Φθάνει να συγκρίνουμε τις τότε διακηρύξεις στην πλατεία του Σαν Σεπόλκρο [του Μιλάνο από το Μουσολίνι στις 23 Μαρτίου του 1919] με τα συνθήματα που ακούστηκαν τώρα κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης και από την εξέδρα του Μιλάνο.
Φλωρεντία: η διάσκεψη της αλαζονείας. Λένε ότι υπήρχαν 19 χιλιάδες συμμετοχές σε τρεις ημέρες. Δεν εντυπωσιάζει κανένα ο αριθμός, αυτός καθ΄ αυτός. Συναντήθηκαν οι νέες ελίτ της χώρας με μια μεγάλη αυλή φιλόδοξων υποψηφίων και αναπόφευκτους λάτρεις τους. Ο Ρέντσι έφθασε μάλιστα να παρουσιάσει τη συνάντηση ως την αντιδιαδήλωση σε σχέση με τη Ρώμη. Απερίσκεπτος; Όχι, προκλητικός και προβοκάτορας, αλλά ειλικρινής. Στην πραγματικότητα η Λεοπόντα αποτέλεσε το αντίπαλο δέος της διαδήλωσης στη Ρώμη. Ακούστηκαν πράγματα που ακόμη δεν είχαν διαφύγει ούτε από το… γιαπωνέζικο χρόνο. Όχι μόνο το άρθρο 18 [της προστασίας των εργαζομένων από τις απολύσεις] πέθανε και ενταφιάστηκε, αλλά μέχρι και το δικαίωμα της απεργίας ακόμη και στις τιθασευμένες πλέον μορφές του. Οι χρηματιστές όπως οι Σέρα, που δεν γνωρίζουν τίποτα από τη ζωή και την εργασία, ανακηρύχτηκαν νέοι ερμηνευτές του κόσμου. Μετανοημένοι συνδικαλιστές, μερικοί εκ των οποίων με λίγη ντροπή, και πρώην εκπρόσωποι της «ριζοσπαστικής αριστεράς», πέρασαν χαμογελώντας ταπεινωμένοι δραματικά από τους νέους νικητές. Οι καθυστερημένες δηλώσεις του Ρέντσι σε σχέση με τη διαδήλωση της Ρώμης, αποτελούν μόνο τον πρόδρομο για να δηλώσει την ασχετοσύνη προς το πλαίσιο και ένα πολιτικό σύστημα που εδώ και καιρό και σήμερα έχει στεγανοποιηθεί απέναντι στη λαϊκή πίεση. Για το Ρέντσι δεν μετράει καθόλου ότι η τεράστια πλειοψηφία εκείνων που παρέλασαν στην πλατεία ήταν εκλογείς και μέχρι και ακτιβιστές του κόμματός του, γιατί αυτό δεν υπάρχει αφού πλέον και η Λεοπόλντα επισφράγισε την εξαφάνισή του. Το «κόμμα αντίσκηνο», όπως είπε η Νάντια Ουρμπινάτι, ή όπως προτιμώ το «κόμμα πάρτα όλα», αλλά όχι το «κόμμα του έθνους» μιας και βρισκόμαστε μπροστά από μια διάρθρωση της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και μπροστά σε ένα όχι κόμμα. Σκηνές για να απορροφήσουν το σύνολο και όχι για να αντιπροσωπεύσουν ένα τμήμα μιας ασάφειας που εννοεί, ή καλύτερα, στηρίζεται στον ηγετισμό και τη μη συμμετοχή, στις συντεχνίες και προωθημένα τμήματα μικρών λειτουργικών εξουσιών για να στηρίξουν το πλαίσιο, ενός αυτοαναφερόμενου συστήματος αναίσθητου μπροστά στα κοινωνικά κινήματα, που φέρνουν προτάσεις. Ο λαϊκισμός από τα πάνω δεν αποδέχεται αντίγραφα από τα κάτω.
Ρώμη: Η πλατεία του αγώνα και της ελπίδας. Ένα εκατομμύριο και ίσως παραπάνω εναντίον της πολιτικής αυτής της κυβέρνησης. Από όλες τις γενιές με μια πολύ ισχυρή νεανική παρουσία. Η απτή διάψευση της ρεντσικής προπαγάνδας σύμφωνα με την οποία όποιος υπερασπίζεται το άρθρο 18 σβήνει το μέλλον των νέων και το σύνηθες παιχνίδι της αντιπαράθεσης παλιών και νέων, εντός και εκτός αγοράς εργασίας, δηλαδή της κυρίαρχης ρητορικής πριν από την έλευση της εποχής του μπερλουσκονισμού, που μας οδήγησε στη διάλυση των δικαιωμάτων και της εργασίας. Για την πλατεία του Σαν Τζιοβάνι ο νέος βασιλιάς είναι γυμνός. Ο κόσμος της αριστεράς ξαναβρέθηκε. Αναζητά μια αριστερά του λαού που δεν υπάρχει, που δεν φαίνεται, παρά τα μερικά γενναιόδωρα επιχειρήματα σε εξέλιξη, όπως εκείνο της «Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα». Η εξαιρετική ημέρα της Ρώμης δεν αποτελεί λοιπόν μια νίκη ούτε σταθερή ούτε οριστική. Πολλά θα εξαρτηθούν από τις διαστάσεις που θα πάρει η ανακοίνωση της γενικής απεργίας. Ειδικά γιατί είναι δεκαετίες που δεν βλέπουμε μια, ενώ την ίδια στιγμή άλλαξε η σύνθεση της εργασίας. Το στοίχημα είναι μεγάλο. Θα χρειαστούμε την εξυπνάδα, τη σωφροσύνη και την ικανότητα της ανανέωσης στο περιεχόμενο και τις μορφές για να πείσουμε σε περίοδο ύφεσης να χάσει κάποιος μια μέρα αποδοχών.
Η νέα πορεία άρχισε. Τουλάχιστον το περίγραμμα των δυνάμεων που βρίσκονται στο πεδίο προσδιορίζονται, στο κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο. Μια επιθετική και επικίνδυνη δεξιά, γιατί έχει λαϊκές ρίζες, μια νεοολοκληρωτική ελίτ της διακυβέρνησης, που αρνείται τη δημοκρατία από τις πλέον βαθιές βάσεις, ένας λαός της αριστεράς που δεν αγαπά τις διασπάσεις και κυρίως τις πλαστές αφηγήσεις. Το πανόραμα είναι πιο ξεκάθαρο. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να επιλέξει.
*Ο Αλφόνσο Τζιάνι ήταν υφυπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης στην κυβέρνηση Πρόντι, βουλευτής του PdUP, του PCI και της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, προσχώρησε αργότερα στην Αριστερά Οικολογία Ελευθερία, σήμερα συμμετέχει στην ALBA, τη Συμμαχία για την Εργασία, Κοινά Αγαθά και Περιβάλλον και στο Συντονιστικό της «Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα». Είναι διευθυντής του «Ιδρύματος Αναζητούμε Ακόμη», που προεδρεύει ο Φάουστο Μπερτινότι. Το άρθρο του αυτό δημοσιεύτηκε στο «Μανιφέστο» στις 28 Οκτωβρίου 2014.
Πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου