Δε θέλω να ισοπεδώσω την ταινία. Είχε δυνατές στιγμές, όμορφα εφέ κι έξυπνους διαλόγους με προβληματισμούς σχετικά με την αστρονομία, τα μαθηματικά μα πάνω απ' όλα για το νόημα της ζωής και στη σημασία που δίνουμε τόσο βάρος στην αναζήτηση άλλων πλανητών κατάλληλων για να μας φιλοξενήσουν τη στιγμή που είμαστε ανάξιοι να χειριστούμε τον όμορφο πλανήτη μας.
Όμως το σενάριο πατούσε σε αρκετά κενά. Πρώτα απ' όλα δεν αναφέρεται το πότε και γιατί ξεκίνησε το κακό στην Γη. Ούτε μας δίνονται στοιχεία για το παρελθόν του πρωταγωνιστή, ο οποίος φαίνεται στα μάτια των επιστημόνων της NASA ως ένα πρόσωπο σημαντικό κι αναντικατάστατο. Στον αδικαιολόγητα τεράστιο και κουραστικό πρόλογο της ταινίας, δε δίνεται καμία ουσιώδης απάντηση ή αναφορά για να πατήσουμε πάνω. Τι ήταν αυτό που σήκωνε τεράστιες αμμοθύελλες και κατέστρεφε τις καλλιέργειες των ανθρώπων. Για μία ώρα αναρωτιόμουν για ποιον λόγο έχει γίνει τόσο ντόρος για μία πατάτα σαν αυτή. Η ιστορία αποκτά ουσία και νόημα από τη στιγμή που ξεκινάει το ταξίδι στο διάστημα και μετά. Όμως μέχρι τότε η αντοχή και η ανοχή μου είχε εξαντληθεί μ' αποτέλεσμα να μην έχω και πολύ όρεξη να προβληματιστώ στα ερωτήματα που μου προκαλούσε η ταινία.
Έπειτα οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν ήταν καθόλου καλές. Η άλλοτε γοητευτική Αν Χάθαγουέι είναι τελείως ξενέρωτη κι επιφανειακή, ενώ ο συμπαθητικός Μάικλ Κέιν έπαιξε έναν ακόμα ρόλο για να κολλήσει λίγα ένσημα στο βιογραφικό του. Ο χειρότερος όλων όμως ήταν ο Μάθιου ΜακΚόναχι ο οποίος έχει καβαλήσει αρκετά το καλάμι μετά τις τελευταίες του διακρίσεις και προσπαθεί τόσο πολύ να γίνει ρεαλιστικός στους ρόλους του που καταφέρνει με την υπερβολική του ερμηνεία να γίνει σουρεαλιστικός. Και μη μου πει κανείς πως μιλάω υποτιμητικά για έναν ηθοποιό που έχει κερδίσει το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, διότι αν κοιτάξουμε και παλιότερους νικητές θα παραξενευτούμε με τις επιλογές της εκεί επιτροπής (π.χ. Χάλι Μπέρι). Οπότε και στις ερμηνείες η ταινία παίρνει μηδέν.
Η επιλογή των ρομποτικών μορφών ήταν αστεία. Ακόμα και σ' αυτό το σημείο φοβάμαι πως ο Νόλαν είχε στο μυαλό του την εικόνα της μαύρης πλάκας που παίζει σπουδαίο ρόλο στο 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος, μ' αποτέλεσμα αντί να σχηματίσει μία μορφή πιο ενδιαφέρουσα αρκέστηκε σε ένα δυσκοίλιο ορθογώνιο όγκο. Κρίμα.
Τέλος, εκνευρίζομαι απίστευτα με την αμερικανοποίηση του σύμπαντος. Έχω βαρεθεί να βλέπω την αμερικανική σημαία στα πέρατα του σύμπαντος. Ο ιμπεριαλισμός των Αμερικανών δεν έχει όρια.
Η ταινία δε μου άρεσε παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε στο τέλος. Το παιχνίδι το χάνει στην αρχή...
Ο Νόλαν είναι άριστος στο είδος του. Μας έχει χαρίσει την υπέροχη τριλογία Μπάτμαν και το Inception. Αλλά το συγκεκριμένο είδος επιστημονικής φαντασίας που δοκίμασε πιστεύω ότι δεν του πηγαίνει και αυτό φαίνεται στον τρόπο που "αφομοίωσε" το σενάριο που του έγραψαν: δεν μπορούσε να αποφασίσει σε τι να εστιάσει και τι να αφήσει απ' έξω, προκειμένου να δώσει στην ταινία του τη δική της ταυτότητα. Έτσι έφτιαξε ένα συνοθύλλευμα εικόνων όπου η μία δεν δικαιολογεί την άλλη. Και για να δέσει το οικοδόμημα, κατέφυγε στην εύκολη λύση του μελοδραματισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θύμισε κατά κάποιο τρόπο τις ταινίες Alien, αν και είναι εντελώς διαφορετικές. Οι δύο πρώτες ήταν καλές γιατί τις είχαν κάνει σκηνοθέτες που τους πήγαινε το θέμα και ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν, ο Ρίντλει Σκοτ και ο Κάμερον. Οι άλλες δύο ήταν μάπα, γιατί δύο άλλοι σκηνοθέτες που δεν τους πήγαινε καθόλου το συγκεκριμένο franchise έφτιαξαν ταινίες χωρίς να έχουν αποφασίσει τι θέλουν να δείξουν, ποιο θα είναι το στίγμα τους. Και δεν ήταν καθόλου κακοί σκηνοθέτες οι άλλοι δύο, όπως αποδείχθηκε, ο ένας ήταν ο Φίντσερ, που μετά μας έδωσε το Seven και το Fight Club, ο άλλος ήταν ο Ζαν Πιέρ Ζενέ, που μας έδωσε... την Αμελί!
Και δεν θα συνέκρινα το Interstellar με την Οδύσσεια του Κιούμπρικ, αν ο ίδιος ο Νόλαν δεν είχε επιλέξει να αναμετρηθεί μαζί της (μέχρι και μουσική που θυμίζει Ρίχαρντ Στράους διάλεξε), καθώς και με το έτερο έπος, το Σολάρις του Ταρκόφσκι, αλλά και με το Contact του Ζεμέκις. Κάθε ταινία κρίνεται ανάλογα με τους στόχους που θέτει. 5.5/10 για μένα.
Σπύρος Βουγιουκλάκης
Το ότι δε θα μοιάσει ο Νόλαν στον Κιούμπρικ, δε σημαίνει παράλληλα πως τον υποτιμώ. Πολύ σωστά το αναλύεις. Όντως ο μελοδραματισμός ήταν υπερβολικός για μία ταινία επιστημονικής φαντασίας κι ο ΜακΚόναχι έχει το πιο ψεύτικο κλάμα που έχω δει ποτέ στην οθόνη. Πολύ σωστά τα παραδείγματά με τα Alien, αν και θα ήθελα να προσθέσω πως το Alien 4 μου άρεσε... Τέλος όπως αναφέρω κι εγώ στην ανάρτηση, ο ίδιος ο Νόλαν μας προκαλεί να συγκρίνουμε την ταινία του με το 2001 και τώρα που το λες έχεις ένα δίκιο, θυμίζει πολύ το εξαιρετικό Contact! Για το Solaris δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Άλλο ύφος αυτή η ταινία...
ΑπάντησηΔιαγραφή