Όπως άλλοτε...

Η συγκεκριμένη φωτογραφία δεν τραβήχτηκε πριν από 41 χρόνια, αλλά πριν από λίγες ώρες, επεξεργασμένη από έναν διαδικτυακό "φίλο". Από το πρωί άκουγα για 7.000 αστυνομικούς στην πρωτεύουσα. Στην αρχή πίστευα πως τόσο μεγάλο αριθμό έχω συναντήσει ξανά στο παρελθόν. Όμως η πραγματικότητα με διέψευσε. Σε κάθε στενό του κέντρου συναντιόμουν με κάποιον ένστολο ή με κάποιον ύπουλο ρουφιάνο ασφαλίτη. 

Όμως το σοκ το έζησα στη στροφή της Σταδίου προς το Σύνταγμα. Οι κλούβες παραταγμένες σε μία περίεργη καμπύλη, η οποία μας έσπρωχναν προς τα πάνω. Όμως έναν πανικό μου τον προκάλεσε η τριπλή ζώνη ματατζήδων οι οποίοι προστάτευαν... τα ξενοδοχεία (φωτογραφία ανάρτησης). Με ψηλά το κεφάλι τους προσπεράσαμε... 

Παρ' όλη την αστυνομοκρατία και τον φόβο για τυχόν προβοκάτσια, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους να τιμήσει το Πολυτεχνείο. Από απόψε όμως τα συστημικά κανάλια κι από αύριο οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες θα μιλάνε για μία ακόμη μέρα επεισοδίων και ζημιών στο κέντρο της Αθήνας. Για τον περισσότερο κόσμο που προτιμάει την άνεση του καναπέ, θα περαστεί με μεγάλη επιτυχία η προπαγάνδα και για μία ακόμη φορά θα ακουστεί το ερώτημα, "μα γιατί θέλουν οι νεολαίοι να τα σπάνε κάθε 17 Νοέμβρη". 

Την ίδια στιγμή όσοι κατεβήκαμε απόψε στους δρόμους θα νιώθουμε τη μοναξιά της αλήθειας. Η πορεία ήταν τεράστια. Είχα χρόνια να δω τόσο κόσμο συγκεντρωμένο. Η πορεία ήταν άκρως ειρηνική. Ο κόσμος δε προκάλεσε ούτε μία φορά. Αντιθέτως το σημερινό καθεστώς, έδειξε πως εκτός από ηλίθιο κι επικίνδυνο, είναι και πολύ εγωιστικό. Τα όργανα καταστολής ένιωσαν ηττημένα μετρώντας τα χιλιάδες κεφάλια που γέμισαν τους δρόμους. Δυστυχώς, γι' αυτούς, οι τρομοκρατία τους τις προηγούμενες μέρες, δεν έπιασε. Αντιθέτως πείσμωσε τον κόσμο και τον κατέβασε στους δρόμους. Αυτό ενόχλησε τους ματατζήδες οι οποίοι σαν κοπρόσκυλα όρμησαν στο πλήθος, και συγκεκριμένα στο γνωστό μαύρο μπλοκ (για να μπορούν να χουν άλλοθι) κι έσπασαν την πορεία στη μέση. 

Ήταν ανατριχιαστικό να περνάς την αμερικανική πρεσβεία και να ακούς στο βάθος να σκάνε οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και τα δακρυγόνα. Κι ενώ κατηφορίζαμε μέσω Μιχαλακοπούλου προς το κέντρο, διαπιστώσαμε πως κανένας δεν έφυγε από τη θέση του. Οι υπόλοιπες παρατάξεις συνέχιζαν ακάθεκτες τη πορεία τους. Κι αυτό με γέμισε περηφάνια που ανήκω σε ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο πεισμώνει όλο και πιο πολύ κάθε φορά που το καθεστώς τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό. 

Τα αιτήματα που ακούγονταν 41 χρόνια δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμα. Το "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" όχι μόνο δεν έχουν εκπληρωθεί αλλά πλέον τα χάνουμε μέσα από τα χέρια μας με τα αντιδημοκρατικά κι απάνθρωπα μέτρα που παίρνει αυτή η κυβέρνηση κάθε μέρα. Το άσχημο είναι πως δεν ξέρουμε πως θα τα διεκδικήσουμε. Οι πορείες και οι απεργίες δε βοηθάνε. Οφείλουμε να εμπνευστούμε από τις παλαιότερες γενιές για να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα αγωνιστούμε σήμερα...

Ο καιρός περνάει. Δεν πρέπει να ζήσουμε μία ακόμη χαμένη άνοιξη...