Αμφιλεγόμενη κι επικίνδυνη οργή...

Η κινηματογραφική χρονιά βαίνει προς το τέλος της με μία ακόμη απογοήτευση, αμερικανικής προελεύσεως κι αυτή τη φορά. Χθες αποφάσισα να αφιερώσω για μία ακόμη φορά δύο πολύτιμες ώρες για να "απολαύσω" ένα ακόμη blockbuster. Η ταινία είναι απογοητευτική κι... επικίνδυνη.

Πριν φτάσω στο επικίνδυνο νόημα και τις ύπουλες παγίδες της, θα ήθελα να αναφερθώ στις ερμηνείες και το σενάριο. Για μία ακόμη φορά οι Αμερικανοί το ρίχνουν στο φθηνό μελοδραματισμό. Η προσπάθειά τους είναι υπεράνθρωπη, αυτό το αναγνωρίζω. Οι ίδιοι οι ήρωες όταν προσπαθούν να προσφέρουν λίγο δράμα, αρχίζουν τα κλάματα μήπως και τα δάκρυά τους γίνουν μεταδοτικά στη σκοτεινή αίθουσα. Μάταια όμως. Όσον αφορά όμως τις ερμηνείες, η ταινία είναι γεμάτη από ανούσιους διαλόγους και με επαναλήψεις φράσεων παρόμοιου ύφους με την φωσκολική "Λάμψη" και την "Καλημέρα ζωή". Τέλος μου έκανε άσχημη εντύπωση κάποιες λεπτομέρειες σημαντικές όπως είναι η εξωτερική εμφάνιση των ηρώων σχετικά με την πολεμική κατάσταση στην οποία ζουν, με πιο δυνατό παράδειγμα μία ανατίναξη δύο χειροβομβίδων σε εσωτερικό χώρο, οι οποίες δεν "αγγίζουν" καν τα πτώματα των ηρώων, την ώρα που οι Γερμανοί έσκαγαν σαν μπαλόνια σε κάθε αμερικανική σφαίρα. Όσον αφορά το σενάριο, πιστεύω πως η ταινία έχει ένα αρκετά τραγικό φινάλε, όσο ηρωικό κι αν φανεί στους περισσότερους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο μέσος θεατής έχει μάθει να βλέπει ταινίες στυλ Ράμπο, οπότε δε θα του φανεί "παράξενο" το πλάνο με το οποίο κλείνει η ταινία. Επίσης είναι τελείως αβάσιμη και ανόητη μία αντιπολεμική κι ανθρώπινη (υποτίθεται) σκηνή στο τέλος (δεν αναφέρω παραπάνω λεπτομέρειες για να μη χαλάσω την αγωνία σε όσους αποφασίσουν να δουν το έργο).  

Αυτά με την τραγικότητα της ταινίας. Τώρα θα αναφερθώ στους λόγους τους οποίους την θεωρώ άκρως επικίνδυνη. Το βασικό νόημα της ταινίας είναι πως η πολυπόθητη ειρήνη θα ρθει μόνο όταν κάποιος καταφέρει να ξεπαστρέψει ολοκληρωτικά τον εχθρό του. Ο ορισμός της γενοκτονία δηλαδή. 

Η ταινία προσπαθεί να δικαιολογήσει με μεγάλο θράσος την ιμπεριαλιστική δράση των Ηνωμένων Πολιτειών. Το μήνυμα το περνάει ξεκάθαρα. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο. Η ανθρωπιά είναι απούσα, ενώ στη ταινία εξυμνείται ο  "αμερικανικός" ηρωισμός σε αντίθεση με τους Γερμανούς που τους παρουσιάζει ως τέρατα. 

Από την άλλη η ταινία είχε σκοπό να περάσει την ωμότητα του πολέμου αλλά πολλές φορές η υπερβολή φέρνει άσχημα αποτελέσματα και ύπουλες παρερμηνείες. Και στη συγκεκριμένη ταινία η υπερβολή ξεπερνάει τα όρια κατά πολύ.

Το μόνο ενδιαφέρον της ταινίας είναι η πολτοποίηση ενός πτώματος από τα τανκς που μπαίνουν σε μία πόλη, διότι μου θύμισε ένα απόσπασμα από το σπουδαίο αντιπολεμικό βιβλίο του Μαλαπάρτε, "Το δέρμα" αλλά είμαι σίγουρος πως είναι μετρημένοι οι Αμερικανοί που έχουν διαβάσει αυτό το βιβλίο. 

Η ταινία είναι απαίσια. Σίγουρα δε θα βαρεθεί κανείς από τα εφέ, τις εκρήξεις και τους διαμελισμούς αλλά από κει και πέρα τίποτα. Ένα μηδέν.

Δε τη συνιστώ σε κανέναν.