Μπορεί να ζω τα τελευταία δώδεκα χρόνια στην Αθήνα, αλλά τα υπόλοιπα 18 τα πέρασα στη Χίο. Από μικρός είχα μπει στην αρρωστημένη νοοτροπία της κλειστής κοινωνίας, "τι θα πει ο κόσμος".
Το "τι θα πει ο κόσμος" είναι μία φράση τόσο φυσιολογική για τους ανθρώπους μίας μικρής πόλης, οι οποίοι έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, επιφανειακή γνώση, ανύπαρκτη άποψη μα πάνω απ' όλα μία κενή καθημερινότητα. Δε ρίχνω σε όλους το φταίξιμο. Κάποιοι το κάνουν εν αγνοία τους επειδή έτσι έχουν μάθει. Πολλοί είναι όμως αυτοί που το κάνουν από κακία και πονηριά.
Η φράση "τι θα πει ο κόσμος" προκαλεί μία απάνθρωπη καταπίεση στο θύμα της υπόθεσης, κυρίως τα αδύναμα μέλη μίας οικογένειας, τα παιδιά. Η τυφλή υπακοή τους στις εγωιστικές τάσεις των γονιών τους μπορεί να μετατρέψει αρκετούς νέους από άβουλα πλάσματα έτοιμα να πολτοποιηθούν στα γρανάζια μίας απάνθρωπης κοινωνίας μέχρι αντιδραστικούς αυτοκαταστροφικούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να συμπαρασύρουν στο χάος και τους γύρω τους. Και στις δύο περιπτώσεις, ένα είναι το αποτέλεσμα, η άνοδος του φασισμού.
Αυτά σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα την εξαιρετική θεατρική παράσταση "Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα" στο θέατρο του Άλλοτε στην Θεσσαλονίκη. Βρήκα πολύ έξυπνη την επιλογή του συγκεκριμένου βιβλίου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε μία περίοδο που ο φασισμός ανεβαίνει τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Το θέμα της είναι οικείο στα ελληνικά δεδομένα κι αυτό δείχνει το πόσο μοιάζουνε οι παραδόσεις και οι νοοτροπίες των λαών της Μεσογείου. Πέντε κοπέλες είναι κλεισμένες στο σπίτι τους κι αναγκασμένες να πενθήσουν για οχτώ χρόνια το θάνατο του πατέρα τους. Όμως το πάθος για τη ζωή και τον έρωτα, δε μπορεί να κρατηθεί για πάντα εγκλωβισμένος μέσα σε τέσσερις ψηλούς τοίχους. Ο φόβος που τους εκπέμπει η αυστηρή μάνα, εκφράζεται με μίσος και ζήλια μεταξύ τους. Η διχόνοια τις κρατάει σε απόσταση και πάντα υποδουλωμένες στην απολυταρχική στάση της μάνας τους. Το τέλος σου κόβει την ανάσα.
Θα μου μείνει η συγκλονιστική φράση "Μισούμασταν μεταξύ μας επειδή φοβόμασταν να σε μισήσουμε". Ο φόβος...
Η παράσταση πραγματοποιείται σε ένα παλιό κτίριο (απ' ότι έμαθα είναι το παλιότερο ξενοδοχείο της πόλης) το οποίο είναι καταπληκτικό και οι θεατές είναι λίγοι σε κάθε παράσταση διότι δε κάθονται σε καρέκλες αλλά ζουν οι ίδιοι την ιστορία και περιφέρονται μαζί με τους ηθοποιούς στο σπίτι-φυλακή. Στο τέλος όλοι μαζί ξεχύνονται στην Θεσσαλονίκη ζητώντας την ελευθερία που όλοι δικαιούμαστε κι απαιτούμε.
Η ιστορία είναι από μόνη της μία γερή γροθιά στο στομάχι. Όταν όμως ερμηνεύεται τόσο όμορφα γίνεται ακόμα πιο δυνατή και το σοκ των παιδικών μας χρόνων επανέρχεται στην επιφάνεια να μας υπενθυμίσει πως τα φασισταριά δεν εμφανίστηκαν λόγω της οικονομικής κρίσης που μας έχει γονατίσει τα τελευταία χρόνια. Ο φασισμός είναι ένα κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Θέλει πολύ δύναμη να τον καταπολεμήσεις και να τον πνίξεις μέσα σου και μετά να βοηθήσεις και τους γύρω σου για να βγουν έξω απ' αυτόν τον βούρκο. Για όσους το έχουμε συνειδητοποιήσει, η παράσταση απλά μας υπενθυμίζει την ευθύνη της αφύπνισης για τους γύρω μας. Αντιθέτως σε όσους είναι ακόμα βαλτωμένους, είναι μία καλή ευκαιρία να ξανασκεφτούν τα παιδικά τους τραύματα και να αναζητήσουν τη λύση μόνοι τους.
Μη φοβηθείτε να κοιτάξετε την αλήθεια κατάματα κι αναζητήστε τη λύση!
Κείμενο τέλους: Μαρία Ράπτη
Μουσική: Δημήτρης Χαριζάνης
Φωτογραφία: Δημήτρης Συμεωνίδης
Κοστούμια: Κατερίνα Αμπρικίδου
Σχεδιασμός αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου
Παίζουν:
Μπερνάρντα ‘Αλμπα: ‘Ολγα Καλαμάρα
Πόνθια: Ευρώπη Αργυροπούλου
Αγκούστιας: Μαρία Ράπτη
Μαρτύριο: Τζώρτζια Βογιατζόγλου
Μαγκνταλένα: Μαρία Σεμερτζίδου
Αμέλια: Ιωάννα Λιούτσια
Αντέλα: Σίσσυ Ιγνατίδου
Υπηρέτρια: Θεοδώρα Παππά
Κόρη της Λιμπράδα: Βαρβάρα Δουμανίδου
Φωνή Μαρίας – Χοσέφα: Ντίνα Τσολάκη
Θέατρο του Άλλοτε
Μπενσουσάν Χαν Εδέσσης 6 (‘Ανω λαδάδικα)
Αριθμός θεατών 30 (αυστηρά)
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6982031199
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου