Έχασα το Σώμα μου

Όταν άκουσα για το συγκεκριμένο animation αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε ποτέ ένα ζωντανό κομμένο χέρι που περιφέρεται στα παρακμιακά προάστια του Παρισιού να σηκώσει μόνο του μια ολόκληρη ταινία. Κι αν όντως τα κατάφερνε, θα μπορούσε να αλληλεπιδράσει με τους θεατές; Ξεκινώντας την προβολή της ταινίας δεν περίμενα πως η απάντηση θα δινόταν από τα πρώτα κιόλας λεπτά της όπου μεμιάς εισχώρησα στην ιστορία του κομμένου χεριού που αναζητά τον κάτοχό του.

Η ιστορία ξεκινάει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου μέσα σε ένα ψυγείο φυλάσσονται ακρωτηριασμένα ανθρώπινα μέλη. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και το δωμάτιο φωτίζεται χωρίς όμως να φανερώνει στο που ακριβώς βρισκόμαστε. Πριν κυριαρχήσει όμως η απορία μου, την προσοχή μου τραβάει ένα χέρι που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από μια σακούλα. Και πριν προλάβω να αναρωτηθώ για το κομμένο χέρι και το βάζο με τα μάτια μες στο ψυγείο, εκείνο το σκάει από το κτίριο αρχίζοντας μια πρωτότυπη περιπέτεια που παρασέρνει κι εμάς σε σημεία της πόλης μη προσπελάσιμα. Από τις υδρορροές όπου φτιάχνουν τα περιστέρια τις φωλιές τους κι από τους κάδους σκουπιδιών μεταφερόμαστε στις ράγες του παριζιάνικου μετρό που είναι γεμάτες αρουραίους. 

Παράλληλα το χέρι κουβαλάει μαζί του μια μνήμη που μας την ξετυλίγει σταδιακά όσο προσπαθεί να φτάσει σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος της πόλης. Έτσι ζώντας με άγχος τις περιπλανήσεις του στην πόλη, μαθαίνουμε τη συγκινητική ζωή του κατόχου του, ενός παιδιού από μια πλούσια αστική οικογένεια που μεγάλωνε με το όνειρο να γίνει αστροναύτης και πιανίστας. Όμως ένα τροχαίο θα στοιχίσει τη ζωή των γονιών του. Ορφανός πια, θα ταξιδέψει στο Παρίσι για να μεγαλώσει μαζί με κάποιο συγγενικό του πρόσωπο. Η ζωή του θα αλλάξει ολοκληρωτικά και η ρομαντική του φύση που τόσο όμορφα χτιζόταν με τη βοήθεια των γονιών του θα τον δυσκολέψει αρκετά στο να ενταχθεί  στη σκληρή πραγματικότητα της νέας του καθημερινότητας. 

Στη μοναχική του βουβή πορεία το κομμένο χέρι μας προσφέρει απίστευτες σκηνές. Από τη μια αγχωνόμαστε σε σημείο που μας κόβεται η ανάσα κι από την άλλη γαληνεύουμε στις μελωδίες ενός τυφλού πιανίστα και στο τέλος πετάμε με μια ξεχαρβαλωμένη ομπρέλα πάνω από μιας ταχείας κυκλοφορίας οδική αρτηρία. 

Παράλληλα ζούμε τον εφηβικό έρωτα του νεαρού Ναουφέλ με μια νεαρή κυκλοθυμική βιβλιοθηκάριο, την Γκαμπριέλ με την πρωτότυπη γνωριμία τους να γίνεται μέσω ενός θυροτηλεφώνου. Η γνωριμία τους που θα δημιουργηθεί μετά από μια αναποδιά του Ναουφέλ, θα σταθεί αφορμή για να αλλάξει τη ζωή του. Από 'κείνη τη στιγμή και μετά θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τη γνωρίσει από κοντά κάτι που θα τον οδηγήσει σε έναν νέο εργασιακό χώρο. Κι όσο παρακολουθούμε τα δυο αυτά πρόσωπα να έρχονται πιο κοντά, τόσο το κομμένο χέρι προσεγγίζει το μέρος που προσπαθεί εναγωνιωδώς να φτάσει. 

Οι δύο ιστορίες που εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι από μόνες τους συναρπαστικές. Όμως γίνονται ακόμα πιο όμορφες καθώς εμπλουτίζονται με περίσσια ευαισθησία και γίνονται αρκετά προσιτές με τον ντροπαλό ρομαντισμό του πρωταγωνιστή, με τις τρυφερές σκηνές των παιδικών του χρόνων που θυμάται αλλά και με τα παροντικά του αδιέξοδα που περιγράφονται με ένα πικρό χιούμορ. Τα πλάνα με τα υπέροχα σχέδια μας εισχωρούν ως θεατές στη νωχελική καθημερινότητα του μελαγχολικού νεαρού, που ψάχνει και αυτός στους δρόμους του Παρισιού τρόπο να γεμίσει τα δικά του κενά και τις ελλείψεις του. Μια εσωτερική ανασκόπηση που δεν παρασέρνεται από συναισθηματισμούς, ούτε ενδίδει σε εύκολες απαντήσεις. 

Με λιτό και σε πολλές στιγμές λυρικό λόγο, η ταινία μετατρέπεται σε μια σπουδή για τις αυθόρμητες αποφάσεις των εφηβικών μας χρόνων και τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες που γίνονται αιώνια βάρη στη μνήμη μας. Ακόμη κι η ανάγκη του χεριού να ενωθεί με το υπόλοιπο σώμα μαρτυρά αυτή την βαθιά επιθυμία που έχουμε όλοι να νιώθουμε ολοκληρωμένοι και να κυνηγάμε καθημερινά να βρούμε ότι πιστεύουμε πως έχουμε χάσει αλλά κι όλα αυτά που δεν έχουμε κατακτήσει ακόμη. Αυτό όμως που με συγκίνησε περισσότερο είναι η παρουσίαση αυτού του ανεξήγητου συναισθήματος που μας προσφέρει τόσο μαγικά η ζωή, επιτρέποντάς μας να νιώθουμε ευτυχισμένοι μες στη πληρότητά μας ακόμη κι όταν είμαστε "κομματιασμένοι".

Επίσης αυτό που λάτρεψα πολύ στη συγκεκριμένη ταινία είναι η μουσική. Ταξιδιάρικη, μελαγχολική, ονειροπόλα κι άκρως τρυφερή όπως είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Σε βύθιζε τόσο αρμονικά στα έντονα χρώματα της ιστορίας, σε παρέσερνε στις περιπετειώδεις περιπλανήσεις του χεριού και σε συγκινούσε με τις παιδικές του αναμνήσεις. Μαζί με τον ήρωα επανέφερα κι εγώ στη μνήμη μου τις ανέμελες στιγμές των παιδικών μου χρόνων δίνοντας περισσότερη βαρύτητα κι αξία σε εικόνες, στιγμές και πρόσωπα που πέρασαν ανεπιστρεπτί από τη ζωή μου. Στοιχεία του χαρακτήρα μου που άφησα πίσω μου στο σκοτάδι, να με αναζητούν σαν ένα κομμένο χέρι.

Το "Έχασα το Σώμα μου" είναι ένα πολύχρωμο ποίημα αφιερωμένο στην ανάγκη ενός ανθρώπου να έχει ταυτότητα κι από φάντασμα να μετατρέπεται σε ενεργό μέλος μιας ταχύρυθμης κοινωνίας. Είναι ένα ρέκβιεμ για την απώλεια του παιδικού μας αφελή ρομαντισμού λίγο πριν την βίαιη προσαρμογή στη ζούγκλα των ενήλικων. Είναι αυτό το άλμα στο χάος που το ρισκάρουν μόνο οι ασυμβίβαστοι ονειροπόλοι. Ένα άλμα που μόλις επιτευχθεί αφήνει μια άγριων ενστίκτων κραυγή να απλωθεί πάνω από τις άδειες ταράτσες και τις μοναχικές ψυχές. Είναι η ανάγκη επανασύνδεσης της παροντικής μας ζωής με τις παρελθοντικές μας ρίζες. Είναι η αποθέωση της αγνής ντροπαλότητας και της αθώας ονειροπόλησης σε καιρούς γκρίζους και νεκρούς. 

Βαθμολογία: 9/10