Δεν είναι λίγα τα δέκα χρόνια που είχα να επισκεφθώ το Παρίσι. Κι όμως αυτό το μεγάλο χρονικό χάσμα δεν κατάφερε να σβήσει ούτε μια εικόνα απ' όσες είχα αποκομίσει στς τότε μου περιπλανήσεις.
Περπατώντας τη δευτερη φορά στις όχθες του Σηκουάνα, διαπίστωσα πως θυμόμουν πεντακαθαρά το κάθε τι που με είχε μαγέψει τότε, όπως η λυγισμένη ιτιά του Ιλ ντε Λα Σιτέ, τα δεμένα ποταμόπλοια που έχουν μετατραπεί σε σπίτια, τα φωταγωγημένα μέγαρα που δεσπόζουν έχοντας μια απόσταση το ένα από το άλλο δίνοντας μ' αυτόν τον τρόπο άπλετο χώρο για να αναδείξουν με άνεση όλο τους το μεγαλείο. Και φυσικά σημείο αναφοράς ο πολυαγαπημένος πύργος του Άιφελ.
Αυτή τη φορά πρωταγωνιστικό ρόλο στις περιπλανήσεις μου, είχε η Παναγιά των Παρισιών καθώς αναπτύχθηκε μια οικειότητα με το συγκεκριμένο μνημείο διότι έμενα σχετικά κοντά της. Κάθε πρωί που ξεχυνόμουν στους δρόμους του Παρισιού, έπεφτα πρώτα πάνω της. Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί το πόσο γοητευτική είναι η όψη της έχοντας το φως της αυγής να προβάλει ακριβώς από πίσω της.
Όμως αυτή τη φορά βρήκα την Παναγιά των Παρισιών λαβωμένη από την περσινή πυρκαγιά. Παρόλο που η κατάλευκη της πρόσοψη προσπαθούσε να διατηρήσει λίγη από την λαμπρότητα του κύρους της, οι πλαϊνές τις όψεις φανέρωναν την καταστροφή που υπέστη. Οι θεαματικές αντηρίδες του Ζαν Ραβί στηριζόντουσαν σε ξύλινες επενδύσεις και η ροζέτα με τα υπέροχα βιτρό ήταν καλυμμένη με νάιλον ενώ η απουσία της ξύλινης οροφής με των ενενήντα μέτρων οβελίσκο του Βιολέ-λε-Ντυκ ήταν αποκαρδιωτική. Περιμετρικά του ναού είχε στηθεί ένας φράχτης που κρατούσε τους επισκέπτες σε μια απόσταση ασφαλείας από το μνημείο. Αυτό είχε ως, αποτέλεσμα ο περίπατος γύρω από τον ναό να συνοδεύεται με μια έκθεση φωτογραφιών που έδειχναν την καταστροφή εκείνης της μέρας αλλά και τις προσπάθειες που έκαναν οι πυροσβέστες για να σώσουν ότι μπορούσαν.
Κάθε φορά που βόλταρα γύρω από τον ναό, σταματούσα στην μπροστινή του όψη και θαύμαζα με τη βοήθεια του τηλεφακού μου την πύλη της Παρθένου που είναι περιστοιχισμένη με αγίους και βασιλείς και φυσικά την Στοά των Βασιλέων όπου απεικονίζονται οι 28 βασιλείς της Ιουδαίας να ατενίζουν τα πλήθη. Όσο για την πολύχρωμη ομορφιά της δυτικής ροζέτας, κατάφερα να τη θαυμάσω σε ένα υπαίθριο ψηφιδωτό πάνω στη πρώτη γέφυρα που βρίσκεται ανατολικά του ναού.
Αυτή τη φορά έδωσα περισσότερη σημασία στο Ιλ ντε λα Σιτέ. Περπάτησα γύρω από το πελώριο σύμπλεγμα κτιρίων του Παλαί ντε Ζυστίς με τους παλιούς του πύργους να βρίσκονται κατά μήκος των αποβάθρων και διέσχισα αρκετές φορές την Ποντ Νεφ ή αλλιώς Νέα Γέφυρα, η οποία παρά το όνομά της είναι η παλαιότερη του Παρισιού και την πιο δημοφιλής τόσο στους επισκέπτες όσο και στους καλλιτέχνες που την έχουν απαθανατίσει σε πολλά έργα τους.
Κάθε φορά που ο δρόμος με βγαζε στη βόρεια μεριά του Ιλ ντε λα Σιτέ, πάντα κοντοστεκόμουν κι ατένιζα προς την περιοχή του Μαραί, όπου δεσπόζει το πανέμορφο Δημαρχείο, ένα αρχοντικό κτίσμα του 17ου αι. που κάηκε το 1871 κι ανακατασκευάστηκε λίγα χρόνια μετά. Ένα μέγαρο περίτεχνο με πυργίσκους κι αγάλματα στην πλούσια γλυπτή διακόσμηση της πρόσοψής του. Πέρα όμως από την ομορφιά του κτιρίου, η πλατεία που ανοίγεται μπροστά του ήταν κάποτε χώρος εκτελέσεων και φρικιαστικών μαρτυρίων.
Αφήνοντας πίσω μου το Ιλ ντε λα Σιτέ, οι περιπλανήσεις μου συνεχιζονταν στο Σηκουάνα είτε από την Οδό Φρανσουά Μιτεράν όπου είναι το μουσείο του Λούβρου είτε από την οδό Βολταίρου όπου βρίσκεται η σχολή των Καλών Τεχνών και το πολυαγαπημένο μου Μουσείο του Ορσέ. Στις βόλτες μου αυτές, συναντούσα συχνά σημάδια από τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις, τις μεγαλύτερες που έχει ζήσει το Παρίσι μετά τον Μάη του '68.
Προσπερνώντας τα δυο μεγάλα μουσεία, κοντοστέκομαι πάντα και θαυμάζω την κομψότατη τοξωτή γέφυρα του Αλεξάνδρου Γ που βρίσκεται στο 8ο Διαμέρισμα του Παρισιού. Η κατασκευή της γέφυρας έγινε για να αντιμετωπιστεί η αποσυμφόρηση του Παρισιού αλλά και για την Διεθνής Έκθεση που έλαβε χώρα το 1900. Ο θεμέλιος λίθος αυτής της πανέμορφης γέφυρας τοποθετήθηκε από τον τσάρος Νικόλαος Β' καθώς η γέφυρα ονομάστηκε Αλέξανδρος Γ' για να τιμηθεί ο πατέρας του τσάρου, ο οποίος είχε υπογράψει την γαλλορωσική συμμαχία του 1892. Την κατασκευή του έργου ανέλαβαν οι αρχιτέκτονες Μπερνάρ Κασιέ και Γκαστό Κουζίν καθώς και οι μηχανικοί Ζαν Ρεζάλ και Αμεντά Αλμπί, οι οποίοι παρουσίασαν ένα σχέδιο της γέφυρας που συμβόλιζε την Γαλλορωσική φιλία, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την θέα των ιστορικών κτηρίων της ευρύτερης περιοχής.
Στις εισόδους της γέφυρας στέκονται τέσσερα λιοντάρια δίπλα σε τέσσερις πυλώνες 17 μέτρων, στην κορυφή των οποίων υπάρχουν τα επιχρυσωμένα χάλκινα αγάλματα φτερωτών Πηγάσων και της θεάς Φήμης. Στους πρόποδες των πυλώνων της δεξιάς όχθης βρίσκονται πέτρινα αγάλματα με αλληγορικές παραστάσεις που αναφέρονται στις περιόδους της γαλλικής ιστορίας, και συγκεκριμένα στην εποχή του Καρλομάγνου και της σύγχρονης Γαλλίας. Παρόμοια, στους πυλώνες της αριστερής όχθης οι παραστάσεις των αγαλμάτων αναφέρονται στην εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας, καθώς και στην εποχή της γαλλικής αναγέννησης. Αυτό όμως που λατρεύω περισσότερο στη συγκεκριμένη γέφυρα είναι τα τριάντα δύο κηροπήγια κατά μήκος της που έχουν στυλ Αρ Νουβό και τα χάλκινα αγάλματα των νυμφών. Από πλτη μία πλευρά έχουμε τις «Νύμφες του Σηκουάνα» κι από την άλλη τις «Νύμφες του Νέβα» σε ένδειξη τιμής στην γαλλορωσική συμμαχία.
Στο βάθος δεσπόζει η εκκλησία Ντομ με τον χρυσό της τρούλο, η οποία σήμερα στεγάζει τον τάφο του Ναπολέοντα, του οποίου τελευταία επιθυμία ήταν να επαναπαυθεί η στάχτη του διπλα στις όχθες του Σηκουάνα. Ενώ από την άλλη όχθη κερδίζουν τις εντυπώσεις με την κομψότητά τους το Γκραν και Πετίτ Παλαί.
Οι περίπατοί μου πάντα καταλήγουν στον πύργο του Άιφελ, το σύμβολο της πόλης αλλά κι ολόκληρης της Γαλλίας. Το άλλοτε ψηλότερο κτίριο του κόσμου που στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του δεν γέμιζε το μάτι των Παριζιάνων, σήμερα εξακολουθεί αγέρωχος κι ολόλαμπρος να ατενίζει από τα 324 μέτρα την πολυαγαπημένη πόλη του Φωτός. Απ' όποιο σημείο κι αν σταθώ να τον απολαύσω κανένα δε συγκρίνεται με την άκρη της Γέφυρας του Μπιρ Χακίμ. Έχω την αίσθηση πως δε το ξέρει πολύ κόσμος καθώς βρίσκω συνήθως το σημείο αυτό έρημο σε αντίθεση με το Τροκαντερό που σφύζει από κόσμο. Αντιθέτως στην άκρη του Μπιρ Χακίμ ανοίγει ένα όμορφο πλάτωμα στο κέντρο του οποίου βρίσκεται το υπέροχο άγαλμα της Αναγεννημένης Γαλλίας. Εκεί μπορεί κανείς να χαλαρώσει μόνος του πάνω από το ποτάμι και να αισθανθεί πως ολόκληρη η πόλη του ανήκει.
Και στις δυο μου επισκέψεις στο Παρίσι έχω συσχετίσει την αναχώρησή μου με τον πύργο του Άιφελ. Την πρώτη φορά πετώντας από το αεροδρόμιο Ορλύ, τον είδα στο βάθος του ορίζοντα να παρακολουθεί την απογείωση του αεροπλάνου ενώ αυτή τη φορά, έχοντας πάρει το αεροπλάνο ύψος από το αεροδρόμιο Σαρλ Ντε Γκωλ, είχα γείρει στο παράθυρο και παρακολουθούσα τα φώτα της πόλης μέχρι που ένα φλας μου τράβηξε την προσοχή. Έστρεψα την προσοχή μου προς τα κει μέχρι που ξαναάστραψε. Τότε κατάλαβα πως ήταν οι δυνατοί προβολείς στην κορυφή του πύργου που με αποχαιρετούσαν. Μια συγκινητική κίνηση που αποδείκνυε το δέσιμό μου μ' αυτήν την πόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου