Κήπος του Λουξεμβούργου (Jardin du Luxembourg) είναι ίσως το πιο δημοφιλές πάρκο στο Παρίσι. Βρίσκεται στον 6ο διαμέρισμα, κοντά στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Το πάρκο, είναι περίπου 55 στρέμματα και σχεδιάστηκε το 1612 σε γαλλικό στυλ. Τον 19ο αιώνα, αυτό το ιδιωτικό πάρκο άνοιξε για το κοινό. Στο κέντρο του πάρκου μία οκταγωνική λίμνη, γνωστή ως Grand Bassin. Μπορείτε να νοικιάσετε μικρές βάρκες για μια βόλτα στη λίμνη κάτι που είναι δημοφιλές για παιδιά. Ένας άλλος πόλος έλξης για τα παιδιά είναι το θέατρο μαριονέτας. Γύρω από τη λίμνη θα βρείτε τέλειο γρασίδι και μονοπάτια, όλα σε γεωμετρικά σχήματα. Πολυάριθμα αγάλματα, καθώς και το άγαλμα της Saint-Geneviève, προστάτιδας του Παρισιού. Ο κήπος του Λουξεμβούργου διαθέτει δύο αξιοσημείωτα συντριβάνια. Το πιο γνωστό είναι το Fontaine de Medicis, ένα μπαρόκ συντριβάνι σχεδιασμένο το 1624 που βρίσκεται στο τέλος μιας μικρής λιμνούλας στη βορειοανατολική πλευρά του πάρκου ενώ στο νότιο άκρο του πάρκου, γνωστό ως Jardins de l'Observatoire, είναι άλλο ένα συντριβάνι, το Fontaine de l'Observatoire σχεδιασμένο από τους Davioud, Carpaux και Frémiet το 1873. Η κρήνη περιλαμβάνει ένα άγαλμα ενός πλανήτη που υποστηρίζονται από τέσσερις γυναίκες, μία για κάθε ήπειρο. Για να διατηρηθεί η συμμετρία η Ωκεανία σε αυτό το σχέδιο έμεινε απ'έξω. Το παλάτι του Λουξεμβούργου κατασκευάστηκε στο βόρειο άκρο του Jardin du Luxembourg μεταξύ 1615 με 1627 για τη Μαρία των Μεδίκων, τη μητέρα του Λουδοβίκου του 13ου. Ήταν ιταλικής καταγωγής, και έτσι ο αρχιτέκτονας, Salomon de Brosse σχεδίασε το παλάτι με το αρχιτεκτονικό στιλ της Φλωρεντίας. Το 1794, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το παλάτι χρησίμευσε ως φυλακή. Επίσης υπηρέτησε ως το αρχηγείο της Πολεμική Αεροπορίας των Γερμανών κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ενώ σήμερα στεγάζει τη γαλλική Γερουσία. (Πηγή πληροφοριών: taxidologio)
Απο εκεί πήρα το μετρό κι ανέβηκα στην Μονμάρτρη. Η προέλευση της ονομασίας αυτής της τόσο διάσημης κι αγαπημένης γειτονιάς κουβαλά πολλες αμφιβολίες. Κατ' άλλους προήλθε από το "Mont de Mars, (Όρος του Άρη), σύμφωνα με αναφορά στην παρουσία ενός ναού αφιερωμένου στον Άρη κατά τη ρωμαϊκή περίοδο. Κατ' άλλους από το "Mont de Mercure" (Όρος του Ερμή), ομοίως από αναφορά ύπαρξης ναού αφιερωμένου στο θεό Ερμή. Τέλος κατ' άλλους από το "Mont des martyrs" που σημαίνει πιθανόν Όρος των μαρτύρων, καθώς σύμφωνα με μία παράδοση, εκεί αποκεφαλίστηκαν οι Άγιοι Διονύσιος, επίσκοπος του Παρισιού, Ελευθέριος και Ρούστικος, περίπου το 252. Πάντως όπως και να έχει οι πρώτες μαρτυρίες αυτές αποδεικνύουν ότι η ύπαρξη της Μονμάρτρης ή Μονμάρτης ανάγεται στην απώτατη αρχαιότητα.
Για να μην αλλάζω γραμμές στο μετρό, κατέβηκα σε μια κοντινή στάση και κίνησα με τα πόδια προς το σταθμό Anvers που συνήθως εκεί κατεβαίνει όποιος θέλει να ανέβει κατευθείαν στην Ιερή Καρδιά. Μόλις είδα μέσα από τα κτίρια να ξεπροβάλλει ο ναός, ένιωσα το ίδιο σκίρτημα που με είχε πιάσει όταν τον αντίκρισα πρώτη φορά πριν δέκα χρόνια. Ένα στενό δρομάκι με καταστήματα αναμνηστικών με βγαλε στο άνοιγμα με το καρουζέλ και την κινηματογραφική αύρα της πολυαγαπημένης μου Αμελί. Κι από κει τα στριφογυριστά σκαλιά με ανέβασαν με χορευτικές κινήσεις στην Ιερή Καρδιά.
Περιπλανήθηκα αρκετή ώρα γύρω από την εκκλησία και προσπαθούσα να αποτυπώσω στη μνήμη μου την κάθε της λεπτομέρεια. Πάντα με γοήτευε ο άγγελος που κρύβεται πίσω από τους χοντρούς τρούλους, σαν να αποφεύγει τον κόσμο που ανεβαίνει εκεί πάνω για να θαυμάσει τον ναό αλλά και την θέα της πόλης από κάτω.
Στη συνέχεια χάθηκα στα στενά της σοκάκια που έχουν μετατραπεί σε μικρές υπαίθριες γκαλερί. Στη πλατεία των καλλιτεχνών, απόλαυσα τις δουλειές των ζωγράφων μπλέκοντας τη γραφικότητα της γειτονιάς με τα χρώματα που ήταν απλωμένα στους καμβάδες. Οι σημερινοί αυτοί ζωγράφοι συνεχίζουν μια παράδοση που είχε ξεκινήσει από τις αρχές του 19ου αιώνα όπου η Μονμάρτρη είχε εξελιχθεί σε ένα σημαντικό κέντρο καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και σε τόπο συγκέντρωσης πολλών, κυρίως φτωχών, διανοούμενων, καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο Ανρί Ματίς και ο Πάμπλο Πικάσο, καθώς επίσης γυναικών ελευθερίων ηθών και διαφόρων σπουδαστών, που όλοι σχεδόν από τον τρόπο ζωής τους έδιναν ένα ιδιότυπο χαρακτήρα στην περιοχή, που ονομάστηκε μποέμικη.
Αφού απόλαυσα ένα καφεδάκι στους Δύο Μύλους, το θρυλικό καφέ της Αμελί, πήρα το μετρό και κινήθηκα προς το Τροκαντερό που βρίσκεται στο 16ο διαμέρισμα του Παρισιού, απέναντι ακριβώς από τον Σηκουάνα και από τον ιστορικό πύργο του Άιφελ. Ο λόφος του Τροκαντερό, σε μια μακρινή εποχή, αποκαλούνταν λόφος Σελώ (Chaillot), καθώς φιλοξενούσε κάποτε ένα μικρό χωριό με την εν λόγω ονομασία. Το τοπωνύμιο ονομάστηκε έτσι προς τιμή τη μάχης του Τροκαντερό, η οποία έλαβε χώρα στην κοιλάδα του Τροκαντερό στην Ισπανία όπου η Γαλλικές ένοπλες δυνάμεις κατέλαβαν το μέρος υπό τις οδηγίες του Δούκα της Ανγκουλέμ, γιo του βασιλιά Καρόλου Ι΄ της Γαλλίας. Το κυριότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Πάρκου του Τροκαντερό είναι το αποκαλούμενο συντριβάνι της Βαρσοβίας, το οποίο δυστυχώς είχε κρυφτεί μες στους γερανούς και τις σκαλωσιές καθώς το Παρίσι φρεσκάρεται για να υποδεχτεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.
Διέσχισα το πάρκο που ήταν ασφυκτικά γεμάτο με τουρίστες και μικροπωλητές και στάθηκα στο πλάτωμα της κορυφής για να απολαύσω τον Πύργο του Άιφελ κι όλη την νότια πλευρά του Σηκουάνα. Κι αφού πέρασα τα χρυσά αγάλματα και τις κομψές καφετέριες που υπάρχουν ακριβώς από πίσω από το Τροκαντερό, έφτασα στη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων.
Τα Ηλύσια Πεδία (Avenue des Champs-Élysées) είναι η πιο εμπορική αλλά και η πιο ακριβή λεωφόρος της Ευρώπης. Το πλάτος της φτάνει τα 71 μέτρα και εκτείνεται σε μήκος δύο χιλιομέτρων, από την πλατεία Κονκόρντ (Place de la Concorde) μέχρι την Place Charles-de-Gaulle (Place de l’Étoile), όπου βρίσκεται η Αψίδα του Θριάμβου. Το όνομά της προέρχεται από την ελληνική μυθολογία, όπου τα «Ηλύσια Πεδία» αποτελούσαν τμήμα του Άδη και ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.
Η σημερινή της μορφή υλοποιήθηκε το 1838 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ignaz Hittorf, ο οποίος, μάλιστα, έφτιαξε πεζοδρόμια και εγκατέστησε βρύσες και φανούς αερίου. Μέχρι το 1900 η περιοχή «πλημμύρισε» καταστήματα, ρεστοράν και ξενοδοχεία, ενώ ο τελευταίος επανασχεδιασμός της λεωφόρου πραγματοποιήθηκε το 1994 από τον Bernard Huet. Προστέθηκαν επιπλέον πεζόδρομοι, δημιουργήθηκαν υπόγειοι χώροι στάθμευσης και φυτεύτηκαν νέα δέντρα.
Η διάσημη αψίδα του Θριάμβου που δεσπόζει στη κορυφή των Ηλυσίων Πεδίων βασίστηκε στην Αψίδα του Τίτου στη Ρώμη. Ορθώθηκε το 1806 από το Ναπολέοντα για τον εορτασμό των νικών του και ολοκληρώθηκε το 1836. Το ύψος της φτάνει τα 50 μέτρα και στην επιφάνειά της είναι χαραγμένα τα ονόματα των νικών των γαλλικών στρατευμάτων αλλά και των 558 στρατηγών που διοίκησαν τα γαλλικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ναπολέοντα με τα υπογραμμισμένα ονόματα καταδεικνύουν όσους από αυτούς έπεσαν σε μάχες. Ακριβώς στο κέντρο της Αψίδας βρίσκεται η Αιώνια Φλόγα του Αγνώστου Στρατιώτη και είναι αφιερωμένη στη μνήμη των πεσόντων του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι τέσσερις κίονες στους οποίους στηρίζεται η αψίδα διακοσμούνται από πολύ μεγάλα ανάγλυφα, τα οποία απεικονίζουν: Την Έξοδο των Εθελοντών του 1792 (έργο του Φρανσουά Ρυντ), το Θρίαμβο του Ναπολέοντα το 1810 (έργο του Ζαν-Πιέρ Κορτό), την Αντίσταση του 1814 και την Ειρήνη του 1815 (έργα του Αντουάν Ετέξ).
Για την τελευταία μέρα κράτησα την περιοχή του Λε Μαραί (γαλλ. Le Marais) η οποία θεωρείται ως μια από τις πιο ιστορικές συνοικίες του Παρισιού. Η περιοχή του Λε Μαραί ήταν παλιά βαλτώδης περιοχή στην οποία δραστηριοποιούνταν από τον 12ο αιώνα θρησκευτικά τάγματα (ανάμεσά τους το Τάγμα των Ναϊτών), τα οποία εγκατέστησαν εκεί της μονάδες τους. Στις αρχές του 17ου αιώνα, με την κατασκευή της Πλατείας των Βοσγίων, η συνοικία αυτή μετατράπηκε σε τόπο κατοικίας της παριζιάνικης αριστοκρατίας. Τότε κατασκευάστηκε ένας μεγάλος αριθμός ιδιωτικών μεγάρων, πολλά εκ των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα αλλά στα μέσα του 18ου αιώνα η συνοικία εγκαταλείφτηκε από την παριζιάνικη ελίτ για χάρη του Faubourg Saint-Honoré και του Faubourg Saint-Germain που πρόσφεραν περισσότερο χώρο. Η Γαλλική Επανάσταση αποτελείωσε τον εκδιωγμό των πλούσιων κατοίκων.
Η συνοικία, έκτοτε, κατοικούνταν από καλλιτέχνες και εργάτες οι οποίοι διέμεναν στα παλιά ιδιωτικά μέγαρα και έχτιζαν τα εργαστήριά τους στις παλιές αυλές τους. Η κοινωνική της "υποβάθμιση" την έβγαλαν έξω από τα μεγάλα έργα ανακατασκευής του Παρισιού που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, μ' αποτέλεσμα την ως σήμερα διατήρηση των στενών της δρόμων αλλά κι ενός μεγάλου αριθμού αξιόλογων κτιρίων που σταδιακά κατεδαφίστηκε. Όμως το 1969, ο Αντρέ Μαλρώ ξεκίνησε ένα πρόγραμμα διατήρησης και ανάδειξης της περιοχής, το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η διασωθείσα, πλέον, συνοικία, χάρη στα όμορφα κτίριά της, δέχεται τις επισκέψεις τουριστών, ενώ έχει πέραση στις οικονομικά άνετες κοινωνικές ομάδες του Παρισιού.
Από εκεί κατηφόρισα προς τα δυο νησιά του Σηκουάνα κι αγνάντευσα για τελευταία φορά την πληγωμένη Παναγιά των Παρισιών. Κάθε τόσο σταματούσα και τις έριχνα κλεφτές ματιές. Ήξερα πως ο χρόνος δεν ήταν πολύς καθώς έπρεπε να φύγω για το αεροδρόμιο. Γι' αυτό κοντοστεκόμουν και προσπαθούσα να παγώσω το χρόνο. Πριν κατηφορίσω στο μετρό και χάσω από τα μάτια μου την ομορφιά της πόλης, έδωσα μια υπόσχεση πως θα την επισκεφθώ ξανά σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου