Τις μέρες που κράτησε έντονα ένας διαδικτυακός καβγάς μεταξύ κινηματογραφόφιλων για την μεγαλύτερη μπαρούφα που σάρωσε στα φετινά και πλέον υπερεκτιμημένα βραβεία oscar, στις σκοτεινές αίθουσες έκανε είσοδο μια εξαιρετική κι έντονα κοινωνικοπολιτική ταινία από την Γαλλία. Μετά από αρκετό καιρό, ο γαλλικός κινηματογράφος έδειξε πως παρά την ποιοτική του πτώση, εξακολουθεί να είναι παρών σε γεγονότα που έχουν τραυματίσει και σημάδεψει τις κοινωνίες μας τα τελευταία χρόνια. Το "Revoir Paris" είναι μια απ' αυτές τις ταινίες που είμαι βέβαιος πως θα συζητηθούν αρκετά, ενώ η θεματολογία της κι ο τρόπος που την παρουσιάζει και την αναλύσει, κάνει την ταινία συνταρακτικά επίκαιρη μετά την τραγωδία στα Τέμπη. Προσωπικά, με συγκλόνισε και με συγκίνησε απρόσμενα.
Η ιστορία περιφέρεται γύρω από την τραυματική εμπειρία της Μία, την οποία υποδύεται η εξαιρετική Βιρζινί Εφιρά, η οποία βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος. Μετά από μια αμήχανη βραδινή έξοδο με τον σύντροφό της, αποφασίζει να συνεχίσει τη βραδιά της, μόνη της, σε ένα παριζιάνικο μπιστρό. Όμως, τη βραδιά εκείνη, μια εγκληματική ομάδα εισβάλλει στο χώρο κι αρχίζει να εκτελεί εν ψυχρώ το προσωπικό και τους θαμώνες. Η Μία καταφέρνει να γλιτώσει από την ανελέητη σφαγή που συντελείται γύρω της αλλά χάνει τη μνήμη της απέναντι σε καθετί που συντελέστηκε σε εκείνο το τραγικό συμβάν.
Λίγους μήνες μετά, μια απροσδιόριστη ανάγκη την οδηγεί ξανά στον τόπο του εγκλήματος. Εκεί μαθαίνει πως έχει σχηματιστεί μια ομάδα επιζώντων εκείνης της βραδιάς, οι οποίοι προσπαθούν μεταξύ τους να αλληλοβοηθηθούν, αναζητώντας στήριξη κι απαντήσεις σε όσα ερωτήματα τους βαραίνουν. Οι συναναστροφές της Μίας μ' αυτούς τους ανθρώπους, θα την βοηθήσουν να ξετυλίξει το κουβάρι της μνήμης της και να επαναφέρει στην επιφάνεια τα όσα έζησε εκείνο το βράδυ.
Είναι γεγονός ότι η έβδομη τέχνη έχει επιχειρήσει αρκετές φορές να παρουσιάσει στη μεγάλη οθόνη κάποιες από τις τρομοκρατικές ενέργειες που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Όμως θεωρώ πως στην συγκεκριμένη ταινία, η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Άλις Βινοκούρ επικεντρώνεται στο μετέπειτα. Επηρεασμένη κι η ίδια από τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε Μπατακλάν και Charlie Hebdo που έλαβαν χώρα το 2015, κι έχοντας η ίδια τον αδελφό της παρόντα κι επιζήσαντα στην επίθεση στο Μπατακλάν (αφιερώνοντάς του την ταινία), επικεντρώνεται στα τραύματα που κουβαλούν οι άνθρωποι μετά από αντίστοιχα γεγονότα.
Μέσα από τις αναζητήσεις της πρωταγωνίστριας, γινόμαστε κοινωνοί των τραυμάτων που κουβαλούν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι και παρακολουθούμε τους τρόπους με τους οποίους προσπαθούν να τα επουλώσουν. Άλλοι ρίχνουν ευθύνες σε άλλους για πράγματα που προκάλεσαν οι ίδιοι, άλλοι προσπαθούν να μάθουν τις τελευταίες σκέψεις και τα τελευταία λόγια των δικών τους ανθρώπων κι άλλοι πνίγονται στις ενοχές που κατάφεραν να διασωθούν.
Το βέβαιο είναι πως όσοι έχουν επιζήσει από αντίστοιχες τραγωδίες, ξαναγεννιούνται και προσπαθούν από το μηδέν να στήσουν μια νέα ζωή, με νέα πρόσωπα και νέα δεδομένα. Να δημιουργήσουν νέες φιλίες με ανθρώπους που βίωσαν ακριβώς την ίδια τραυματική εμπειρία διότι με έναν απροσδιόριστο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους. Παίρνουν ριζικές αποφάσεις, θεωρώντας πως τους δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία για να αναθεωρήσουν λάθος καταστάσεις και μίζερες στασιμότητες που βίωναν στη παλιά τους ζωή. Η σκηνοθέτης επικεντρώνεται άψογα στο συγκεκριμένο σημείο, διότι για τους επιζήσαντες είναι κομβικό για την υπόλοιπη ζωή τους, σε αντίθεση με την κοινωνία, της οποίας το σοκ διαρκεί μέχρι να μαζέψουν τα συνεργεία καθαρισμού τα λουλούδια και τα κεράκια που αφήνει συνήθως το πλήθος στα σημεία που έχει συντελεστεί κάποια τραγωδία.
Με μαεστρικό τρόπο, η δημιουργός περνάει και το κοινωνικοπολιτικό της μήνυμα, εκθέτοντας την απαστράπτουσα μετααποικιακή Γαλλία. Παρουσιάζοντας το τραγικό συμβάν, ξεφλουδίζει σαν κρεμμύδι τις τάξεις της γαλλικής κοινωνίας, φανερώνοντας τις ανισότητες, την ανασφάλεια και φυσικά τον φόβο που κυριαρχεί. Μέσα από τις εξιστορήσεις των επιζησάντων, θίγεται το θέμα της μετανάστευσης, της εργατικής εκμετάλλευσης των ξένων εργατών που δεν έχουν διαβατήρια και νόμιμα χαρτιά στη Γαλλία και φυσικά των τρομοκρατών που εκδηλώνουν την οργή τους με ανελέητες τυφλές επιθέσεις, "τιμωρώντας" με βάρβαρο τρόπο την αστική τάξη για όλα τα δεινά των κατατρεγμένων και των απανταχού αδικημένων.
Παράλληλα, μέσα από τα ανθρώπινα αδιέξοδα των πρωταγωνιστών της ιστορίας, η δημιουργός αποκαλύπτει τον κάλπικο κόσμο των σύγχρονων σχέσεων, οι οποίες είναι πιο εύθραυστες και συμβιβαστικές. Γι' αυτόν τον λόγο, τονίζει έντονα την αίσθηση ελευθερίας που πλημμυρίζει την πρωταγωνίστρια μετά την τραγωδία. Ελεύθερη από τα βαρίδια του παρελθόντος, την δείχνει να βασίζει με περισσότερη σιγουριά προς το μέλλον, διατηρώντας την ουλή της τρομοκρατικής επίθεσης σε εμφανές σημείο, ώστε να της θυμίζει που ήταν πριν και προς τα που οδεύει πλέον.
Σ' αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο κι η ηθοποιός Βιρζινί Εφιρά, η οποία πρόσφερε μια ακόμη εξαιρετική ερμηνεία χωρίς εξάρσεις και μελοδραματισμούς. Με εκπληκτική εκφραστικότητα και με ένα υπέροχο βλέμμα, ειλικρινές και συναισθηματικά φορτισμένο, μεταφέρει στους θεατές όλα αυτά που βιώνει κανείς μετά από μια τραγωδία. Δικαίως κέρδισε το βραβείο Σεζάρ στην κατηγορία της Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας. Όμως κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί παίζουν με όρεξη και υποστηρίζουν άψογα τους χαρακτήρες που ερμηνεύουν, προσφέροντας έναν ρεαλισμό τόσο στην ιστορία όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Το "Revoir Paris" είναι ένα συνταρακτικό κινηματογραφικό διαμαντάκι που αναζητά καθετί ανθρώπινο κι αλληλέγγυο που ξεπηδά μετά από μεγάλες τραγωδίες, προσπαθώντας να φωτίσει λίγο τις ψυχές μας απέναντι στο ζόφο του κοινωνικού ανταγωνισμού και της απάνθρωπης ξενοφοβίας που έχουν κυριαρχήσει εφιαλτικά σε μια κοινωνία κουρασμένη, απελπισμένη και γερασμένη.
Βαθμολογία: 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου