Τα λέμε του χρόνου...

Καλή συνέχεια στο υπόλοιπο των γιορτών σας. Επιστροφή στο ιστολόγιο με νέες εμπειρίες και εικόνες από τη νέα χρονιά.

Οι θαυματοποιοί δεν επιβιώνουν

Πολλές φορές ακούμε την εξής φράση: "Μία εικόνα χίλιες λέξεις". Μία φράση που καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να χρησιμοποιήσει ο Sylvain Chomet στη νέα του ταινία "Ο θαυματοποιός".
Όσοι είδατε το Τρίο του Μπέλβιλ και ενθουσιαστήκατε, με την νέα του ταινία σίγουρα θα συγκινηθείτε.
Μία ιστορία βουβή η οποία όμως κρύβει πολλές λέξεις, υπέροχους διαλόγους και μία γραμμένη κάρτα προς το τέλος της ταινίας που δείχνει όλη την αλήθεια και την σκληρότητα του σημερινού κόσμου.
Η εικόνα φανταστική και καθαρή. Σε ταξιδεύει από το Παρίσι στο Λονδίνο και από την γη των Χάιλάντερς στο Εδιμβούργο. Σε γνωρίζει ανθρώπους ζεστούς και φιλόξενους οι οποίοι ζουν στα παγωμένα βουνά και ανθρώπους ψυχρούς και κενούς που προσπαθούν να επιβιώσουν στη ζούγκλα των πόλεων. Μας φέρνει σε επαφή με τον κόσμο του θεάματος μιάς άλλης εποχής, στο τέλος αυτής της εποχής. Ένας ηλικιωμένος μάγος, ένας αυτόχειρας κλόουν, τρείς τρελοί ζογκλέρ και ένας χαμογελαστός μίμος συνθέτουν μιά μικρή κοινωνία που προσπαθεί να επιβιώσει σε μία κοινωνία που έρχεται σιγά σιγά σε επαφή με το σινεμά και τους ροκ σταρ.
Η μουσική είναι καταπληκτική. Δένει απίστευτα τόσο με την ταινία όσο και με την ψυχοσύνθεση των προσώπων. Τα συναισθήματα των ηρώων περνάνε με μεγάλη επιτυχία στους θεατές μέσω των υπέροχο κομματιών με πιάνο και βιολί.
Η ταινία είναι σκληρή μα πάνω απ' όλα αληθινή.
Αξίζει να την δουν όλοι γιατί δείχνει πως η μαγεία δε πουλιέται. Δεν επιβιώνει με το χρήμα, αλλά με την πίστη.
Όσοι πιστεύουν και αγαπούν την μαγεία την έχουν ακόμα και στις μέρες μας μέσα τους...
Από μένα έχει πέντε αστεράκια άνετα... *****

Η 666η ανάρτησή μου

Επιτέλους έφτασα και σε αυτόν τον αριθμό...

Το τέλος της χριστουγεννιάτικης αθωότητας

Οι αναμνήσεις μου από τα κάλαντα των Χριστουγέννων είναι γεμάτες εκπλήξεις, προσδοκίες και χαρά. Εκπλήξεις κάθε φορά που μας δίνανε ένα καλό χατζιλίκι (κυρίως οι ηλικιωμένοι άνθρωποι), προσδοκίες γιατί κάθε φορά θέλαμε να φτάσουμε σε ένα χρηματικό ποσό που θα μας βοηθούσε να πάρουμε το παιχνίδι που θέλαμε και χαρά όταν τα καταφέρναμε και τρέχαμε πρώτα σε ένα σπίτι για να μοιραστούμε το ποσό και μετά να κατεβούμε στην αγορά για να πάρουμε αυτά που θέλαμε. Πάντα εγώ κρατούσα τα χαρτονομίσματα ενώ ο "συνάδελφός" μου ξεχείλωνε την μπανάνα του με κέρματα. Από το βάρος πάντα έμενε πίσω και άκουγα τα κουδουνίσματά τους. Όμως ήταν ένα βάρος χαράς. Όσο πιο βαρύ ήταν το τσαντάκι τόσο πιο κοντά φτάναμε στον στόχο μας. Κυκλοφορούσαμε ελεύθερα από το πρωί σε όλη την πόλη του νησιού. Φυσικά ορισμένες περιοχές και ενορίες ενισχύανε τα δικά τους παιδιά. Όμως ευτυχώς όλοι κάπου ανήκαμε και όσο μας βαστούσαν τα πόδια μας και τα κουράγια μας συνεχίζαμε και απομακρυνόμασταν όλο και περισσότερο από τα μέρη μας.
Φυσικά είχαμε συσχετίσει τα κάλαντα με το χρήμα, αν καλοσκεφτούμε πως παλιότερα τα παιδιά τα κερνούσαν με γλυκά και πορτοκαλάδες. Όμως εμείς μαζεύαμε τα λεφτά για να πάρουμε ένα δώρο για τον εαυτό μας. Βγάζαμε το πρώτο μας μεροκάματο. Δεν είχαμε την ντροπή της ιδέας πως μπορεί να ζητιανεύουμε. Είμασταν με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Ένα χαμόγελο αγνό και πάνω απ' όλα παιδικό.
Κάτι που δε βλέπω πια στις μέρες μας. Κυριώς στην Αθήνα. Βλέπω στο μετρό να μπαίνουν παιδάκια, ντυμένα άγιοι βασίλιδες, να χτυπάνε άγαρμπα τα τριγωνάκια τους, να κοιτάνε στο πουθενά, να μη χαμογελάνε καν, να μη ξέρουν τα λόγια τους. Νομίζω πως πλέον με αυτές τις εικόνες χάσαμε το νόημα αυτών των τραγουδιών. Βλέπουμε τη μιζέρια των ημερών, το ψέμα αυτών των γιορτών, την μοναξιά των ανθρώπων που γίνονται εντονότερες αυτές τις ανούσιες μέρες.
Δε χρειάζεται να χουμε Χριστούγεννα, Πάσχα και άλλες γιορτές για να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και πιο στοργικοί και αγαπημένοι με τους δικούς μας. Αυτό είναι προσποίηση. Αυτό είναι ψέμα. Πρέπει να χουμε κάθε μέρα γιορτή. Να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή με την σκέψη πως αύριο μπορεί να μη ζούμε. Ας απολαύσουμε την αποψινή βραδιά (διότι έτσι επιβάλλει η παράδοση) αλλά ας απολαύσουμε και τις άλλες μέρες. Ας κάνουμε δώρα σε ανύποπτες στιγμές. Όχι σε καθορισμένες ημερομηνίες. Ας πούμε το σ' αγαπώ και ας ευχηθούμε υγεία και χαρά κάθε φορά που μιλάμε με κάποιον άνθρωπο και όχι την ώρα που τσουγκρίζουμε ποτήρια και παίρνουμε τηλέφωνα.
Τα Χριστούγεννα πλεον δείχνουν το τέλος της αθωότητας των ανθρωπίνων σχέσεων.
Καλές γιορτές.

Χριστούγεννα στο φυλάκειο 2007

Γιορτή οικογενειακή μα πάνω απ' όλα χριστιανική. Ότι καλύτερο λοιπόν να την περνάς στο φυλάκειο μιάς και ο στρατός είναι μία οικογένεια η οποία υπερασπίζεται εκτός από τα σύνορα και την πίστη μας...
Μία από τις μέρες των Χριστουγέννων θα δεχόμασταν επίσκεψη από τον τότε ταξίαρχο και τον μητροπολίτη του νησιού.
Είχαμε στηθεί όλοι έξω στον προαύλιο χώρο του φυλακείου και τους περιμέναμε. Είχε πολύ κρύο. Τρέμανε τα πόδια μου ενώ το χέρι μου πάνω στην παγωμένη μεταλλική κάννη είχε γίνει μπλε. Μιας και είχαν αργήσει ο λοχαγός μας λυπήθηκε. Πρότινε να μπούμε μέσα στο κτίριο και όταν έρθουν θα βγούμε έξω. Φυσικά θα μας ενημερώσει η πύλη γι' αυτό.
Ο ταξίαρχος έφτασε αλλά μας έπιασε στον ύπνο. Όταν το τζιπ πάρκαρε εμείς τρέχαμε πανικόβλητοι να πάρουμε θέση. Ο ταξίαρχος γέλασε και αναγνωρίζοντας το κρύο και τις λοιπές συνθήκες που επικρατούσαν εκεί πάνω δε ζήτησε τα τυπικά "παρουσιάστε" κτλ. Επίσης πήρε τηλέφωνο τον μητροπολίτη να δει αν αργεί. Ο εκπρόσωπος του θεού και της εκκλησίας δε φωτίστηκε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα να χει φτάσει σε άλλο φυλάκειο προκαλώντας τον πανικό εκεί. Μόλις ενημερώθηκε καλύτερα για τον προορισμό του ανέφερε πως σε λίγα λεπτά θα ναι εκεί. Ο ταξίαρχος τον ρώτησε αν μπορούν οι στρατιώτες να πάνε μέσα για να ζεσταθούν. Όλοι χαρούμενοι που θα μπούμε στα ζεστά περιμέναμε την απάντηση.
"Όχι! Θα με περιμένετε έξω! Αναμένω τις τιμές που μου αναλογούν!"
Αναγκαστικά περιμέναμε όλοι έξω. Ο ταξίαρχος μας έπιασε την κουβέντα. Μας ρώτησε για μας, τις σπουδές μας, τους εορταστικούς προορισμούς μας και διάφορα άλλα προσπαθώντας να δείξει ένα φιλικό πρόσωπο και να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε το κρύο. Εκτίμησα πολύ την προσπάθειά του και πάνω απ' όλα την ειλικρίνιά του.
Σε λίγο έφτασε ο μητροπολίτης.
"Λόχος! Προσοχή!"
"Επ ώμου άρμ...."
"Παρουσιάστε άρμ..."
Με το ζόρι κρατούσαμε το όπλο. Ο μητροπολίτης μαζί με έναν βουλευτή βγήκαν, χαιρέτησαν τον ταξίαρχο και τον λοχαγό μας και κινήθηκε προς το μέρος μας. Με ένα αυστηρό βλέμμα μας "ευλόγησε" και αφού μπήκε μέσα και κάθησε μας έδωσε την άδεια να μπούμε και μεις.
Φυσικά ακολούθησαν τα τυπικά. Είπαμε τα κάλαντα, ακούσαμε αυτά που ήθελε να μας πει ο μητροπολίτης και ο ταξίαρχος. Όλοι περιμέναμε να φύγουν για να πιούμε λίγο κονιάκ και να ζεσταθούμε.
Δε θα ξεχάσω όμως ένα κομμάτι του κενού λόγου του μητροπολίτη. Καθώς μιλούσε και μένα το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, μία φράση με χτύπησε άσχημα και με ταρακούνησε. Κάτι έλεγε αλλά θυμάμαι αυτή την φράση:
"... όταν ήμου αξιωματικός στην Κομοτηνή είχαμε ένα διοικητή, τον Παπαδόπουλο. Όχι τον επαναστάτη..."
Εκεί τελείωσαν όλα. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα παραπάνω. Ήμουν στη φωλιά του κούκου και είχα έναν ακροδεξιό μπροστά μου ο οποίος είχε το θράσος να αποκαλέσει επαναστάτη κάποιον που έχει καταδικαστεί εδώ και τρείς δεκαετίες. Και τον έχουμε σε αυτό το αξίωμα τώρα. Και του δίνουμε το χέρι. Και τον βλέπουμε στα κανάλια.
Ο ταξίαρχος δίπλα του γέλασε αμήχανα. Όσο για τον βουλευτή μάλλον ακόμα αναρωτίεται για ποιόν επαναστάτη ο μητροπολίτης μιλούσε.
Τώρα θα μου πείτε για ποιό λόγο σας λέω αυτήν την ιστορία.
Θέλω να δείξω το πόσο κενοί, επικίνδυνοι και κακοί είναι κάποιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που από μόνοι τους δηλώνουν πως είναι εκπρόσωποι του θεού. Άνθρωποι που αντί να δείξουν την αγάπη και την ισότητα, κυνηγάνε την εξουσία και την επισημότητα της ανωτερότητάς τους.
"Να με περιμένετε έξω στο κρύο", το ζήτησε ένας ιερέας όχι ένας στρατιωτικός.
Και όλα αυτά μία περίοδο ειρήνης, γαλήνης και χαράς για την οικογένεια και την θρησκεία δέχεσαι από ένα θρησκευτικό πρόσωπο τόσο άσχημη συμπεριφορά.
Ήταν η χειρότερη χριστουγεννιάτικη στιγμή της ζωής μου. Και σ' αυτό δεν έφταιγε ο στρατός...

Ευχαριστώ τα Μ.Μ.Μ.

...που με τη στάση τους απέναντί μου, με βοήθησαν να καταλάβω πως η Αθήνα περπατιέται...
Με την φωτογραφία τιμάω την ξεχασμένη στάση Βικτωρία...

Για όσους έχουμε ξεχάσει τα παιδικά μας Χριστούγεννα

Ξεκινάνε επιτέλους οι εορταστικές βδομάδες. Δυστυχώς όμως η κατάσταση που επικρατεί δε βοηθάει καθόλου στο να αναβιώσουμε τις όμορφες παιδικές μας στιγμές που μετρούσαμε μέρα μέρα την αντίστροφη μέτρηση για αυτές τις οικογενειακές μέρες. Φυσικά η χαρά που επικρατούσε τότε ήταν ουτοπική μιάς και σαν παιδιά που είμασταν δε γνωρίζαμε προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν το τι δώρο θα βρούμε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πόσες φορές κοιτούσα τις σακούλες και τα κουτιά κάτω από το δέντρο και περίμενα σαν τρελός την 25η Δεκεμβρίου για να τα ανοίξω. Ευτυχώς οι δικοί μου ήξεραν από πριν τι θέλω γι' αυτό και δε με είχαν απογοητεύσει ποτέ στις χριστουγεννιάτικες προσδοκίες μου.
Τι συμβαίνει όμως όταν το δώρο δεν είναι όμορφο; Συνήθως τα παιδιά δείχνουν εντονότερα την δυσαρέσκειά τους απ' ότι οι μεγάλοι. Δυστυχώς όμως αυτή η ειλικρίνια χάνετε όσο μεγαλώνουμε.
Από την μεριά μου μέσα από το σημερινό παιδικό μουσικό κομμάτι σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα.

Παρουσίαση βιβλίου

Την Δευτέρα το απόγευμα θα παρουσιάσει ο Πάγκαλος το νέο του βιβλίο με τίτλο "Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη" (δε θυμάμαι καλά τον τίτλο και φυσικά δε με νοιάζει κιόλας). Όμως πρέπει να πάμε όλοι στην παρουσίαση να τον "ακούσουμε" και μετά να μας ακούσει και ο ίδιος. Δυστυχώς η εφημερίδα metro δεν αναφέρει το χώρο που θα πραγματοποιηθεί το γεγονός αυτό αλλά ως τότε θα μάθουμε.

Ας είμαστε όλοι εκεί...

Ας τα πάρουμε με την σειρά

Συγχαρητήρια καραγκιόζη Σόμπολε... Είσαι ανίκανος και επικίνδυνος. Τσιράκι των αρχών. Μετά τα γεγονότα του Μαΐου όπου τότε ο ΣΚΑΪ (και με μεγάλη μαγκιά) είχε σπάσει την απεργία των δημοσιογράφων για να μεταδώσει τα γεγονότα της Αθήνας και τον θάνατο των τριών συνανθρώπων μας, είχε ειπωθεί πως θα ρυθμίζεται το πρόγραμμα ώστε οι δημοσιογράφοι να μην απεργούν τέτοιες μέρες και να ενημερώνουν τον κόσμο για τα γεγονότα του κέντρου. Εσύ πράσινε απατεώνα για μία ακόμη φορά φίμωσες τα κανάλια με αποτέλεσμα να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις της χώρας μας μέσα από ξένα site. Ντροπή σου καραγκιόζη. Και συνεχίζω...

Ο πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας κ. Χατζιδάκις ίσως να μην ήταν από τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης της Ελλάδος. Όμως ένιωσε την οργή του κόσμου. Τόσο η φωτογραφία εδώ όσο και το βίντεο που απέσπασα από το ιστολόγιο του Trelokouneli δείχνουν την οργή του κόσμου. Δυστυχώς στη θέση του Χατζιδάκι αλλά και του Κακλαμάνη παλιότερα δε βρίσκονται τα αρχιλαμόγια Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, Τσοχατζόπουλος αλλά και ο παλιομ.... Πάγκαλος. Μάγκες είστε τελειωμένοι. Η φωτογραφία του κ. Χατζιδάκι τα λέει όλα. Εγώ δε χρειάζεται να αναφέρω κάτι παραπάνω. Το πως κατάφερε και έπεσε στα χέρια του λαού ο συγκεκριμένος πολιτικός με τόση αστυνόμευση δε μπορώ να καταλάβω. Όμως μπορώ να το εξηγήσω. Οργή και πάλι οργή... Οι μέρες αφθονίας σας είναι μετρημένες. Όσα φάγατε φάγατε. Τελειώσατε.
Παπανδρέου μας πούλησες. Απέδειξες πως τσάμπα σοσιαλιστής είσαι εφαρμόζοντας χουντικά μέτρα τόσο με την αστυνομία όσο με το τσιράκι σου τον Σόμπολο που βούλωσε σήμερα τα κανάλια...
'Ομως ευτυχώς που υπάρχουν τα μπλογκς και έχουν ακόμα την ελευθερία να μιλάνε και να δείχνουν την αλήθεια.

Η πτώση

Καιρό τώρα ακούγεται πως οι επόμενες χώρες που θα ακολουθήσουν την πορεία της Ελλάδας είναι η Ισπανία και η Πορτογαλία. Φυσικά αυτές οι δύο χώρες δεν είναι εύκολα θύματα και ακόμα αντιστέκονται σε αυτήν την προοπτική. Μάλλον εκεί σέβονται οι αρχές τους κατοίκους και τους ψηφοφόρους τους. Δε γίνονται κατευθείαν τα πειραματόζωο για να αποκαλούνται μετά καλά παιδιά των μεγάλων δυνάμεων όπως συμβαίνει εδώ. Όμως πλέον μπαίνει και το Βέλγιο σε αυτή τη πορεία. Η χώρα αυτή έχει περισσότερες πιθανότητες να μπει πιο γρήγορα μέσα από τις άλλες της Ιβηρικής χερσονήσου εξαιτίας εσωτερικών προβλημάτων. Αν συμβεί αυτό τελικά θα είναι μεγαλύτερο πλήγμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση απ' ότι ήταν η ένταξη της Ελλάδος στον μηχανισμό αυτό. Ο λόγος; Μα επειδή στο Βέλγιο βρίσκεται η πρωτεύουσα της Ε.Ε.

20 χρόνια μετά την πτώση του ανατολικού μπλόκ ήρθε και η σειρά να πέσει και ο δυτικός πολιτισμός. Το κακό στην όλη υπόθεση είναι πως δεν έχεις πια προορισμούς για να αποφύγεις όλη αυτή τη μιζέρια. Οι εικόνες που βλέπαμε στην Ελλάδα τον Μάιο πλέον συμβαίνουν συχνότερα στις υπόλοιπες χώρες, κυρίως στην Αγγλία με τους φοιτητές. Όμως και χθες είχαμε παρόμοιες καταστάσεις στην Ιταλία. Αύριο θα έχουμε ξανά στην Γαλλία και πάει λέγοντας.

Βλέποντας αυτές τις εικόνες τις κολλάω την μία δίπλα στην άλλη και αυτό που βλέπω είναι ένα καζάνι. Θα μου πείτε πως το λέω καιρό τώρα. Ναι είναι αλήθεια. Το έλεγα τόσο καιρό για την Ελλάδα. Όμως όπως έχω ξαναγράψει μας θεωρώ πολύ βολεμένους στο να ξεσηκωθούμε. Τελικά η ελπίδα για μία αλλαγή βρίσκεται εκεί έξω.

Ο κόσμος εκεί γνωρίζει πως ζει στο πτώμα μιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που εδώ έχει σαπίσει πια και μας έχουν φάει οι μύγες αλλά εμείς ούτε μυγοσκοτώστρα δεν παίρνουμε για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Εκεί έξω καίνε το πτώμα αυτό πριν σαπίσει και βρωμίσει πιστεύοντας πως μέσα από τη στάχτη του θα βγει η νέα κοινωνία.

Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή η αλλαγή της κοινωνίας συμβαίνει τώρα και την ζούμε. Σίγουρα θα στερηθούμε πολλά πράγματα από τη ζωή μας και πιθανότατα να μην γνωρίσουμε ποτέ τον καινούργιο κόσμο για τον οποίο οι Ευρωπαίοι ήδη πολεμάνε στις χώρες τους.

Εμείς με την φραπεδιά εδώ τους παρατηρούμε και αν πετύχουν θα το αφομιώσουμε και μεις με τον καιρό, αλλαγμένο και διαστρεβλωμένο ώστε να μη πεινάσουν οι δοσίλογοι που εδώ και 180 χρόνια μας ρουφάνε το αίμα.

Νέο Χιώτικο Blog

Λύνουμε λοιπόν τα σκοινιά και σαλπάρουμε ανοίγοντας νέους ορίζοντες σε ένα νέο ιστολόγιο το οποίο αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε.
Το ιστολόγιο αυτό θα ενώνει τόσο τους μπλόγκερς του όσο και τους αναγνώστες με την Χίο. Ήρθε ο καιρός να μοιραστούμε απόψεις, ιδέες και λύσεις ώστε να βελτιώσουμε την εικόνα του νησιού μας.
Όσοι ενδιαφέρεστε επισκεφθείτε μας στην διεύθυνση http://chiotompala.blogspot.com
Φυσικά το όνομα του ιστολογίου "Τα Χιωτόμπαλα".
Καλή μας αρχή λοιπόν...

Το ανασφαλές σπερματοζωάριο...

Φοβάμαι να βγω εκεί έξω. Δε ξέρεις τι συμβαίνει.
Μπορεί να είναι ένας απλός αυνανισμός.
Ίσως να πέσουμε σε αυτόν τον πλαστικό τοίχο.
Όμως το χειρότερο είναι να τύχουμε σε ομοφιλοφιλική σεξουαλική επαφή.

Εξαιρετική η ερμηνεία του Γούντι Άλεν ως σπερματοζωάριο στην ταινία "Τα πάντα γύρω από το σεξ".

Έξυπνη διαφήμιση

Προτίνω φέτος τα Χριστούγεννα τα παιδάκια αντί να τραγουδάνε τα συνηθισμένα κάλαντα στις πόρτες, να λένε τα τραγουδάκια του τζάμπο που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές στο ραδιόφωνο.

Κυριακή βράδυ προς Δευτέρα πρωί...

Μιά νέα βδομάδα αρχίζει και όπως κάθε βράδυ Κυριακής έτσι και απόψε θα ανεβάσω ένα ακόμα τραγουδάκι για να ξεκινήσει καλά...
Όσοι με διαβάζετε καιρό θα χετε διαπιστώσει την οργή μου για όσους καταστρέφουν την εικόνα της Αθήνας αλλά και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας μας είτε με γκράφιτι είτε με αφίσσες και με φθορές δημοσίων αλλά και ιδιωτικών κτιρίων. Παντού αναρχία και αναβρασμός. Μία κατάσταση που μέσα της κρύβει το μίσος του κόσμου για την κοινωνία και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Δυστυχώς όμως αυτές οι ενέργειες δεν οδηγούν πουθενά. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να χειροτερεύει η εικόνα της πόλης και οι συνθήκες στις οποίες ζούμε.
Σε έναν διάλογο που είχα τις προάλλες έμαθα πως οι φοιτητές των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών ελπίζουν στην Ελλάδα. Και ελπίζουν διότι πιστεύουν πως η αναρχία υπάρχει πια στα ελληνικά πανεπιστήμια. Στα αμφιθέατρα που φιλοξενούν κάποια βράδια νεαρούς οι οποίοι συζητάνε για το μέλλον το δικό τους και αυτού του τόπου.
Έχω λάβει μέρος σε παρόμοιες βραδιές. Αμπελοφιλοσοφίες και τύποι οι οποίοι εμφανίζονται στον χώρο πιο πολύ για να χτυπήσουν γκόμενα παρά να μοιραστούν τις απόψεις τους και τα όνειρά τους. Λίγοι ήταν αξιόλογοι και οραματιστές οι οποίοι και αυτοί με την σειρά τους χάθηκαν στο κυνήγι εύρεσης μιας εργασίας.
Όμως μέσα σε αυτόν τον διάλογο που είχα, σκέφτηκα το Παρίσι. Η Γαλλική πρωτεύουσα ήταν κάποτε ο βόθρος της Γαλλίας. Το μισούσαν και το χλεύασαν. Ήταν ένα χάος γύρω από έναν βρώμικο ποταμό. Αξιόλογα κτίρια έρημα και έτοιμα να καταρρεύσουν. Λίγοι γνωρίζουν πως οι Γάλλοι ήθελαν να γκρεμίσουν τόσο την Παναγιά των Παρισιών όσο και τον παλιό σταθμό της Ορλεάνης, το μετέπειτα μουσείο Ορσέ. Δύο σπουδαίους προορισμούς για τον κάθε επισκέπτη της πόλης σήμερα. Αυτά τα δύο μνημεία σώθηκαν από τον συγγραφέα Βίκτορ Ουγκό (ο ναός) και τον σκηνοθέτη Γουέλς (ο σταθμός). Το Παρίσι, από το πουθενά έγινε μία μητρόπολη και ο πιο διάσημος τουριστικός προορισμός του κόσμου. Μία πόλη μπουρδέλο έγινε μέσα σε λίγες δεκαετίες στολίδι.
Μήπως λοιπόν πρέπει να κάνουμε και μεις υπομονή για την Αθήνα; Μήπως σε λίγες δεκαετίες θα γίνει και αυτή ένα σύγχρονο στολίδι; Μήπως η γενιά μου και η επόμενη γενιά φέρουν τα πάνω κάτω;
Περνάω από την Συγγρού με το 040 και μέσα από τα στριπτιτζάδικα και τα στούντιο βλέπω να ξεπετάγονται υπέροχα κτίρια. Μήπως είναι συμβολικό; Στη θέση ενός παλιού μπουρδέλου στεγάζεται πλέον η Εθνική Ασφαλιστική και τώρα η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Σίγουρα θέλει πολύ δουλειά ακόμα...
Όμως ξαφνικά γέμισα με ελπίδα γι' αυτόν τον ρημαγμένο τόπο...
Το τραγουδάκι που βάζω σήμερα είναι από τους Nouvelle Vague το Friday Night Saturday Morning όπου μέσα από το βιντεοκλίπ του βλέπουμε ένα Παρίσι που θυμίζει λίγο την δικιά μας Αθήνα...

Σταθερή παρουσία

Όλοι αναρωτηθήκατε αν κατέβηκε ο συνήθης ύποπτος στις διαδηλώσεις της Δευτέρας για την επέτειο του θανάτου του Γρηγορόπουλου.
Τελικά δε μας απογοήτευσε ούτε αυτή τη φορά ο σκυλάκος μας. Στην πρώτη γραμμή των επεισοδίων βρισκόταν πάλι...
Να μας ζήσεις σκυλάκο!

Και επίσημα... Καλοκαίρι τέλος!

Πρώτη φορά στη ζωή μου που λέω καλό χειμώνα και να το εννοώ τη δέκατη μέρα του Δεκεμβρίου. Πλέον θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε την άνεση του σπιτιού μας όταν ο καιρός θα αρχίσει για τα καλά να μας απαγορεύει τις μετακινήσεις μας.
Σίγουρα για κάποιους δεν είναι ότι πιο όμορφο ως εικόνα όμως εμένα μ' αρέσει να χαζεύω τα σύννεφα που με ταχύτητα περνάνε αυτή τη στιγμή πάνω από το κεφάλι μου. Μ' αρέσει να βλέπω αυτό το φυσικό όριο που σχηματίζεται μεταξύ της επιφάνειας που ζούμε και του άπειρου που υπάρχει πάνω από το κεφάλι μας. Μ' αρέσει που πλέον μπορώ να φοράω τα χειμωνιάτικά μου μιας και ο καιρός πλέον μου το επιτρέπει.
Ήρθε επιτέλους ο καιρός να αποκτήσουν κάποιο νόημα τα στολίδια που έχουν βγει πολύχρωμα στους δρόμους για να υποδεχτούν τις γιορτές και το νέο χρόνο...
Και για να μη το ξεχνάμε έχουμε δεκαπέντε μέρες από τα Χριστούγεννα και εικοσιμία από την Πρωτοχρονιά...
Καλό μας κρύο λοιπόν...

Φίλιππος Κουτσάφτης

Σήμερα το πρωί διάβασα στην lifo τη συνέντευξη που έγινε σε έναν σπουδαίο και ενδιαφέρον άνθρωπο χαμηλών τόνων. Αναφέρομαι στον κύριο Φίλιππο Κουτσάφτη.

Θα θελα και γω με την σειρά μου να μιλήσω γι' αυτόν τον άνθρωπο που είχα την τιμή να τον συναντήσω και να περάσω 2 μέρες μαζί του σε ένα συνέδριο αρχαιολογίας στο Κόρθι της Άνδρου το 2005.

Ήμουν ακόμα φοιτητής στη σχολή μου και δούλευα εθελοντικά σε ένα μουσείο εκείνο το καλοκαίρι όταν με κάλεσαν και έφυγα Παρασκευή βράδυ για το νησί. Το Σάββατο θα προβαλλόταν το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ - έργο ζωής (και το εννοώ αυτό διότι πράγματι είναι ένα κομμάτι του εαυτού του δημιουργού) του κυρίου Φίλιππου Κουτσάφτη Αγέλαστος Πέτρα (να το δείτε οπωσδήποτε όσοι το γνωρίζετε και δε το χετε παρακολουθήσει ακόμα).

Το βράδυ κάποια μέλη του συνεδρίου φάγαμε σε ένα ταβερνάκι του χωριού. Θυμάμαι στο τραπέζι καθόταν ο πρόεδρος του συνεδρίου, ο δήμαρχος της περιοχής, ο κύριος Αλαβάνος (ως πρόεδρος του Συνασπισμού) ο κύριος Κουτσάφτης και δύο ηθοποιοί. Ήταν μεγάλη μου τιμή και αξέχαστη εκείνη η βραδιά.

Έχοντας τον Αλαβάνο απέναντί μου μιλήσαμε αρκετή ώρα για την Χίο μιας και έχει καταγωγή και από κει!!! Από Βροντάδο μου χε πει.

Εκείνη τη βραδιά βρήκα την ευκαιρία να ευχαριστήσω προσωπικά τον κύριο Φίλιππο Κουτσάφτη για τη δουλειά του. Το ντοκιμαντέρ το είχα ξαναδεί και όσες φορές το βλέπω πάντα με πιάνει η ίδια συγκίνηση και ανατριχίλα.

Του ανέφερα τον ενθουσιασμό μου, την επιτυχία του να περάσει την αγάπη των αρχαίων και των κατοίκων για τον τόπο τους ακόμα και αν αυτός καταντάει σε χωματερή και βιομηχανική περιοχή, την σοφία του τρελού του κύριου Παναγιώτη (αν θυμάμαι καλά το όνομά του) ο οποίος ήταν ο φόβος και ο χλευασμός της περιοχής όμως ο κύριος Κουτσάφτης κατάφερε και τον ανέδειξε ως τον μεγαλύτερο σοφό και άγιο - προστάτη των αρχαίων της περιοχής, κάθε κουβέντα του σου μάθαινε κάτι καινούργιο, τη φωνή του σκηνοθέτη σε όλη τη ταινία, ζεστή, ήρεμη και φιλική σε νανούριζε και παράλληλα σε συγκινούσε για το κάθε τι, την καταγραφή της ζωής των προσφύγων της περιοχής, ίσως να ναι από τις λίγες ταινίες που με χουν κάνει να δακρύσω ακούγοντας τον πραγματικό πόνο και την βίαιη πάλη των ανθρώπων για επιβίωση, άνθρωποι που έχουν δουλέψει όχι για να απολαύσουν αγαθά αλλά για να ζήσουν και όμως τους βλέπεις με ένα χαμόγελο στα χείλη, την έξυπνη καταγραφή της αλλοίωσης μίας πόλης μέσα σε δέκα χρόνια (γι' αυτό μιλάω για έργο ζωής)...

Ο στόχος του κύριου Φίλιππου Κουτσάφτη ήταν να καταγράψει όσο πιο πολλά αρχαία μπορούσε πριν χαθούν για πάντα από τις δαγκάνες των μηχανημάτων που θέλανε στον ιερό τόπο της Ελευσίνας να χτίσουν την βιομηχανική περιοχή της Αθήνας (τόσο μαλάκες είμαστε και μετά από όσα κακά έχουμε κάνει σ' αυτόν τον τόπο και στην κληρονομιά που κουβαλάει εξακολουθούμε να φωνάζουμε πως είμαστε Ελληνάρες, σκατά στα μούτρα μας απαντάω εγώ).

Όσην ώρα μιλούσα ο κύριος Φίλιππος Κουτσάφτης έχοντας τα χέρια του κάτω από το τραπέζι με κοιτούσε και τα μάτια του φωτίζανε. Αντί να κοκορευτεί ή να με αγνοήσει μιάς και είχε κάτι παραπάνω από τα διπλάσιά μου χρόνια, έσκυβε και κουνώντας το κεφάλι του μου έλεγε "Σ' ευχαριστώ!".

Με είχε πιάσει η πολυλογία μου εκείνη τη στιγμή. Όλοι στο τραπέζι είχαν σταματήσει και με άκουγαν ή ίσως σκέφτονταν να βρουν έναν τρόπο να με σταματήσουν. Τότε σηκώθηκε ο δήμαρχος και δείχνοντάς με είπε "Να η ελπίδα της Ελλάδος". Ήταν πολύ υπερβολικός σε αυτό που είπε αλλά όταν το ακούει αυτό ένας έφηβος με όνειρα σίγουρα νιώθει περήφανος. Αυτό με έκανε να σταματήσω έχοντας τα μάτια του κύριου Κουτσάφτη στραμμένα όλο το βράδυ πάνω μου γεμάτα ευγνωμοσύνη που ένας νεαρός κατάφερε να λάβει τα μηνύματα που ο ίδιος με επιφύλαξει τα πρόσφερε σε μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό.

Αυτή η βραδιά μου έμεινε αξέχαστη. Νιώθω τυχερός που την έζησα.

Όταν ο Στρος Καν έρχεται στην Ελλάδα...

... κάποια νέα μέλη μπαίνουν στο κλάμπ.

Εξεγέρσεις μαϊμού

Μη περιμένει κανείς πως με τις προγραμματισμένες εξεγέρσεις και φασαρίες θα αλλάξει ο κόσμος. Ποτέ δεν περιμένεις μία ημερομηνία για να βγεις στους δρόμους και να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου. Πρέπει να σαι ανεύθυνος για να το κάνεις αυτό. Ανεύθυνος διότι γνωρίζεις πως δεν είσαι ικανός να αλλάξεις τα πράγματα.

Έτσι οργανώνοντας μία πορεία, ή περιμένοντας μία ημερομηνία για να ξεσηκωθείς το μόνο που καταφέρνεις είναι μία τρύπα στο νερό.

Οι εξεγέρσεις έρχονται από μόνες τους, ξαφνικά, απροετοίμαστα και πάνω απ' όλα αυθόρμητα. Η δολοφονία του νεαρού Γρηγορόπουλου ξεσήκωσε τα πλήθη. Ήταν μία πραγματική εξέγερση, έπιασε τις αρχές στον ύπνο και για λίγες μέρες νιώσαμε την αναρχία (με την έννοια του ξεσηκωμού) στις πόλεις μας. Κι όμως και εκεί που είχαμε γονατίσει το κράτος (όπως και τον περασμένο Μάιο) λακίσαμε στο τέλος και δε καταφέραμε τίποτα.

Γιατί;

Διότι σαν λαός είμαστε ανεύθυνοι. Φοβόμαστε να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας και να τα αλλάξουμε όλα. Επειδή έχουμε μάθει τόσο από την οικογένειά μας όσο και από το σχολείο και τον στρατό, να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Και έτσι καθόμαστε, και καθόμαστε, και καθόμαστε... πίνουμε καφέ και περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν κάτι. Μόνο που και οι άλλοι σε μία άλλη καφετέρια περιμένουν από μας. Και έτσι δε γίνεται τίποτα.

Οπότε σήμερα που έχουν κατέβει άνθρωποι στο κέντρο και θα κατέβουν και άλλοι, για μένα το μόνο που θα καταφέρουν θα ναι καταστροφές και φασαρίες. Και αύριο η Αθήνα πάλι η ίδια θα είναι.

Μα είστε τόσο ηλίθιοι; Κατεβαίνετε σήμερα κέντρο γνωρίζοντας πως η αστυνομία έχει αποκλείσει όλους τους δρόμους; Ή θα πρέπει να χετε άγνοια των πραγμάτων και απλά κατεβαίνετε δήθεν για να πείτε πως εμείς προσπαθήσαμε. Ναι αλλά προσπαθήσαμε σε μία κατάσταση που δεν έχουμε καμία ελπίδα να πετύχουμε. Γιατί; Γιατί φταίνε οι μπάτσοι. Όχι μάγκες, δεν φταίνε οι μπάτσοι. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους. Αν θέλετε να καταφέρετε κάτι κατεβείτε μία μέρα αυθόρμητα, απρογραμμάτιστα, με τσαμπουκά και πάνω απ' όλα την ευθύνη και τα κότσια πως πάτε να τα αλλάξετε όλα. Όπως έγινε πριν δύο ακριβώς χρόνια. Και αυτή τη φορά να μη λακίσετε...

Ποιός όμως θα σηκωθεί από τη θέση του για να το κάνει αυτό;...

Θαλασσινό ταξίδι

Κάθε Κυριακή βραδάκι θα σας προσφέρω μέσα από το ιστολόγιό μου ένα τραγουδάκι ώστε να ξεκινάμε τη βδομάδα μας όμορφα...

Μια βδομάδα που τελικά δε θέλει να χειμωνιάσει όσες προσπάθειες και αν κάνουν τα Μ.Μ.Ε. τα οποία συνέχεια μας προετοιμάζουν για κακοκαιρίες κ.τ.λ.

Οπότε αποφάσισα να ταξιδέψω σε ανεμοδαρμένες και θαλασσοδαρμένες περιοχές. Να νιώσω την αλμύρα στο προσωπό μου καθώς θα μου την φέρνει ο άνεμος με την ταχύτητά του και το κύμα με την σύγκρουσή του πάνω στο βράχο.

Να διαπιστώσω τη δύναμη της φύσης και του τοπίου και να νιώσω μικρός και εύθραυστος. Να διαπιστώνω πως είμαι κομμάτι αυτού του θαύματος που ονομάζουμε ζωή.

Η θάλασσα είναι ζωή. Η θάλασσα είναι μάγισσα. Η θάλασσα είναι απόδραση. Η θάλασσα είναι γυναίκα.

Κυριακάτικα χαμόγελα

Σήμερα ξύπνησα με μία υπέροχη διάθεση. Ο εφιάλτης της ανεργίας τρύπωσε μέσα στα όνειρά μου και δε με άφησε να απολαύσω τον ύπνο μου. Το ξύπνημά μου ήταν η ευτυχία μου, η χαρά που τελικά έχω ακόμα δουλειά. Ετοίμασα το καφεδάκι μου, χαλάρωσα στο καναπεδάκι μου και πήρα την εφημεριδούλα να διαβάσω. Να διαβάσω τι; Τους εφιάλτες που είχα προηγουμένως στο μυαλό μου.
Για κάτσε λίγο και σκέψου. Δεν είναι τραγικά τα πράγματα αρκεί να τα δεις από την ανάποδη. Πως δηλαδή;
Αν το σκεφτείς μέσα στο 2011 (μιας και το '10 το καλό σχεδόν μας έχει αφήσει) το ποσοστό εργασίας θα είναι 85 %.
Επίσης το 77 % των νέων μέχρι 17 χρονών δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο να πέσουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Το ίδιο ποσοστό, γύρω στο 78% συμβαίνει και με τους ηλικιωμένους.
Βάση αυτού του τρόπου σκέψεις και των παραπάνω στατιστικών διαπιστώνουμε πως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα επιζήσει του μνημονίου.
Οπότε ας μην ακούμε τους δεξιούς και αριστερούς πεσιμιστές.
Ελπίζω να σας έφτιαξα τη διάθεση για την νέα βδομάδα.

Ο καλλωπισμός της πόλης της Χίου που ακόμα αντιστέκεται...

Πριν ένα μήνα σχεδόν λόγω εκλογών βρισκόμουν στο νησί μου. Εκμεταλλεύτηκα τις εκλογικές άδειες για να απολαύσω λίγες μέρες ξεκούρασης και χαλάρωσης. Εκείνες τις μέρες είχα γράψει ένα κείμενο για την γιορτή της ονομαζόμενης από πολλούς Απελευθέρωσης της Χίου. Αρκετοί συμφώνησαν μαζί αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που διαφώνησαν και κοντραρίστηκαν μαζί μου είτε με όμορφο είτε με άσχημο τρόπο. Την μέρα της παρέλασης είχα αναφέρει πως θα προτιμήσω να περπατήσω στους άδειους δρόμους της πόλης, μιάς και όλος ο κόσμος βρισκόταν στην πλατεία για να καμαρώσει τον στρατό που όλοι μισούμε (ως φαντάροι), χλευάζουμε (για τους καραβανάδες) και ειρωνευόμαστε. Όμως πάντα δύο τρείς φορές τον χρόνο θα τον χειροκροτήσουμε λες και βρισκόμαστε σε κάποιο καθεστώς.

Κατά τις έντεκα αναχώρησα από το σπίτι. Άκουγα στο βάθος τα μικρόφωνα από το Δημαρχείο του νησιού που παρουσίαζαν τα σχολεία. Εγώ παράλληλα με την παρέλαση σε έναν άλλο δρόμο κατηφόριζα προς τους Αγίους Αναργύρους και έστριβα για την πλατεία (τις λεπτομέρειες τις αναφέρω για τους Χιώτες ώστε να τους κινήσω την περιέργια να πάνε να θαυμάσουν αυτά τα σπίτια). Κάθε φορά που περνούσα από αυτόν τον δρόμο έβλεπα στο τέρμα του κάποια ερείπια, απομεινάρια παλιών αρχοντικών σπιτιών, και πάντα ήθελα να τα φωτογραφήσω. Όμως πάντα με εμπόδιζε η κίνηση και η βαβούρα του δρόμου. Ευκαιρία λοιπόν σήμερα να τα επισκεφθώ με την φωτογραφική μου μηχανή και να τα απολαύσω. Πράγματι, ήμουν μόνος στο δρόμο και απολάμβανα τη στιγμή. Τα σπίτια με περηφάνια προσπαθούσαν να σταθούν για να τα φωτογραφήσω. Στάθηκα κάτω από την πόρτα ενός από αυτά για να διαβάσω τα στοιχεία της επιγραφής, "Φ. Δ. ΙΟΥΝ. 1 Ε 1878" με τον αριθμό της οικίας ζωγραφισμένο στον τοίχο. Τον σεβάστηκαν τον αριθμό αυτό αφού την γνωστή μπλε πινακίδα την τοποθέτησαν ακριβώς από πάνω του. Στον τοίχο αυτής της οικίας βρισκόταν ένα ανάγλυφο μικρού ναΐσκου με δύο πολεμιστές, όπου η βάση στην οποία πατούσαν είχε χαραγμένο "Φ. Δ. 6 Φεβρουαρίου 1910". Πιο πριν από αυτό το σπίτι στεκόταν ακόμα ένα γωνιακό "ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ του ΔΗΜ. ΣΤ. ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ" με την σκουριασμένη πινακίδα του ακόμα να διακοσμεί την ξύλινη πόρτα του.

Η βόλτα συνεχίζεται σε ένα στενό κοντά στο πνευματικό κέντρο της Χίου. Ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, το οποίο μικρός το είχα προλάβει όρθιο, τώρα προσπαθεί με δυσκολία να κρατήσει την πρόσοψή του όρθια και ακέραια. Το ανάγλυφο πάνω από την πόρτα του παρουσιάζει δύο αγγέλους που βαστάνε έναν σταυρό ο οποίος πατάει πάνω σε ένα πουλί το οποίο πίνει μέσα από έναν κρατήρα ο οποίος αναδύει διάφορα λουλούδια. Κάτω από όλο αυτό το μοτίβο έχει την εξής επιγραφή: " ΦΕΒΡΟΥ 1855 ΑΡ 122 ΑΣ ΑΑ ΜΠΑΧ", η οποία εκτός από την ημερομηνία μας ενημέρωνε και για τον αριθμό της οικίας και πιθανότατα για να αρχικά του ιδιοκτήτη. Σημερινός αριθμός του κτιρίου το έξι. Το διπλανό κτίριο δεν είχε ευτυχώς την ίδια τύχη. Απο εγκατελειμένο που το θυμώμουν τώρα το θαύμαζα για την αξιόλογη ανακαίνισή του και τον ανθισμένο του κήπο. Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι σέβονται και αγαπάνε ακόμα αυτόν τον τόπο.

Η μελέτη των επιγραφών συνεχίζεται στην Απλωταριά και στα στενά της. Πάνω από ένα μαγαζί διαβάζω μέσα σε ένα στεφάνι δάφνης "Γ.Γ. ΤΝ 20 8ΒΡΙΟΥ 1868". Απολαμβάνω τους περιπάτους στα στενά με τα γιασεμιά και τα απλωμένα πολύχρωμα ρούχα. Η βόλτα μου από την Απλωταριά φτάνει μέχρι τον Καμμένο Πύργο. Στα παλιά σπίτια μου αρέσουν τα τούρκικα μπαλκόνια. Πόσο θα θελα να χα είχα ένα και όταν βρέχει να κάθομαι σ΄αυτό και να απολαμβάνω την εικόνα από το παράθυρο. Οι επιγραφές συνεχίζονται. Μία λιτή είχε χαραγμένο το " ΣΛΑ 1924" ενώ μία παρακάτω μας ενημέρωνε " ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ. Μ ΚΑΖΔΑΓΛΗ ΥΔΡΙΘΕ 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1905". Στην τελευταία επιγραφή διαπιστώνουμε πως η χρήση τους ήταν κυρίως ενημερωτική και μετά διακοσμητική. Ένα πιθάρι διακοσμεί ένα άδειο μπαλκόνι ενώ μία γλάστρα χρωματίζει ένα παλιό παράθυρο. Επιστρέφω πάλι στο κέντρο της πόλης. Πάνω από ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας φτηνών προϊόντων βρίσκεται ένα παλιό αρχοντικό σπίτι. Μάλλον θα λειτουργεί ως αποθήκη. Όμως η επιγραφή που έχει μας μαρτυράει την πλούσια ιστορία του, "7βριου Χ.Γ. 1887" ενώ σε ένα χρόνια κλειστό κτίριο κοντά του διαβάζουμε την επιγραφή "ΜΔΖ 1874", με δυσκολία μιας και ενώ τη σεβάστηκε ο χρόνος, δεν την σεβάστηκε ο τεχνικός που πέρασε τα καλώδια ακριβώς μπροστά της. Η αδιαφορία και η ασέβεια του Νεοέλληνα σε όλο της το μεγαλείο.

Φτάνω πίσω από την βιβλιοθήκη του Κοραή. Πολλά εγκατελειμένα αρχοντικά σπίτι περιμένουν να πέσουν. Στο ισόγειο ενός έχει ανοίξει μία ταβέρνα. Σε ένα άλλο υπάρχει μία μεγάλη μαρμάρινη επιγραφή " ΧΑΤΖΗ - ΓΕΩΡ - ΦΥΤΗΛΗ 3 = ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1863". Σε ένα μπαλκόνι προσπαθούσαν να επιβιώσουν λίγες γλάστρες.

Η βόλτα μου ολοκληρώνεται στον δρόμο προς την Λέτσαινα, κοντά στο Ι.Κ.Α. Κάποια προσφυγικά σπίτια στέκουν ακόμα στο δρόμο. Όμως αρκετά έχουν παραδοθεί στη πάροδο του χρόνου και έχουν πέσει. Προσπάθησα να αποθανατήσω τα τελευταία τους σημάδια πριν χαθούν και αυτά για να χτιστεί κάτι καινούργιο, απρόσωπο και αδιάφορο χρηστικό σπίτι.

Στην επιστροφή μου για το σπίτι βρήκα ένα υπέροχο κτίριο στην άκρη του δρόμου. Την προσοχή μου τράβηξε ο αετός στην κορυφή της στέγης. Τον χάζευα και προσπαθούσα να τον βγάλω φωτογραφία. Μία γριούλα πέρασε από δίπλα μου. "Θα μας πέσει στο κεφάλι" μου είπε χαμογελώντας. "Ναι και είναι κρίμα. Είναι υπέροχο σπίτι" της απάντησα. Τότε εκείνη βρήκε την ευκαιρία και στάθηκε δίπλα μου ξεκινώντας να μου λέει " Το πήρε ο κ. Σ. και λέει να χτίσει ένα καινούργιο εδώ". "Και γιατί δεν ξαναφτιάχνει αυτό" της απάντησα στεναχωρεμένος. "Δε ξέρω. Δε μένει εδώ. Θα το χει για τις διακοπές του". "Κρίμα" της απάντησα και συνέχισα να φωτογραφίζω. Τότε με είδε με καχυποψία και με ρώτησε αν είμαι της πολεοδομίας. Της είπα ευγενικά όχι. Τότε με άφησε και συνέχισε τον δρόμο της ενώ εγώ προσπαθούσα να τραβήξω όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορούσα.

Πριν τελειώσω την φωτογραφική βόλτα έβαλα στο βίντεο φωτογραφίες από την πρόσοψη ενός σπιτιού σε ένα στενό δίπλα στο πρώτο γυμνάσιο της Χίου θέλοντας να δείξω πως εκτός από το Στρασβούργο και στη Χίο υπάρχει μία ένδειξη καλλιτεχνικής ανησυχίας.

Σας αποχαιρετώ με το περίεργο βλέμμα μίας γάτας της οποίας καταπάτησα την αυλή...

Μπράβο σας μάγκες

Χθες ζήσαμε επιτέλους σαν χώρα μία μεγάλη έκπληξη. Μία από τις εκπλήξεις που βλέπουμε συχνά στο ποδόσφαιρο (π.χ. Μπαρτσελόνα-Καζαν 0-1) και μας φτιάχνουν την διάθεση. Επιτέλους είδαμε και μία ελληνική ομάδα να πατάει ένα μεγάλο όνομα. Ο Άρης κατάφερε και πήρε ένα ιστορικό διπλό μέσα στην Μαδρίτη νικώντας την Ατλέτικο του Φορλάν. Φυσικά δεν ήταν τυχαία η νίκη ούτε ήταν τυχερός ο Άρης. Όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι διαπίστωσαν πως δεν είναι τα συμβόλαια που κάνουν τη διαφορά αλλά την μαγκιά. Και ο Άρης ήταν πραγματικά μάγκας χθες το βράδυ.

Αυτό ώθησε όλους μας ανεξαρτήτως ομάδος να τραγουδάμε σήμερα "έχεις γκομενά μες την Μαδρίτη, Άρη αλήτη, Άρη αλήτη".

Ευτυχώς οι μεσαίες ομάδες της Ελλάδος κάλυψαν επιτυχώς την απουσία του Ολυμπιακού από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Δουλευόμαστε...

Σήμερα συγκινηθήκαμε όλοι και κλάψαμε από χαρά που ο ηγέτης μας πήρε την 79η θέση παγκοσμίως ως διαμορφωτής του κόσμου. Κατάφερε και πέταξε έξω τα υπόλοιπα τσακάλια Σαμαρά, Παπαρήγα και Καρατζαφέρη και έμεινε μόνος μέσα στην εκατοστάδα.
Μα δουλευόμαστε;
Πόσο ακόμα θα μας περνάνε για μαλάκες. Και δεν έχουν άδικο. Είμαστε μαλάκες. Όταν χλευάζουμε τέτοιες ειδήσεις και μετά τρέχουμε για καφεδάκι λογικό είναι να συνεχίζουν να μας φέρονται έτσι.
Σήμερα το πρωί στο ιστολόγιο του tro-ma-ktikou διάβασα πως ο Τσάβες μίλησε για την χώρα του και την φυλάκιση του υπουργού άμυνας ο οποίος ήταν και προσωπικός του φίλος. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν έκανε κάποια κίνηση να τον γλιτώσει εκείνος απάντησε υπεύθυνα και ξεκάθαρα "Δεν είχε να κάνει μαζί μου αλλά με τον λαό. Από αυτόν έφαγε τα χρήματα. Εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη που του έδειξαν. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τους θεσμούς. Πρέπει να τιμωρούμε και να απομακρύνουμε διεφθαρμένους ανθρώπους διότι όσο τους αφήνεις ελεύθερους θα διαφθείρουν και τους άλλους. Δε θα καταντήσουμε Ελλάδα". Αυτό ακούστηκε στην Βενεζουέλα. Ακόμα και κει μας θέτουν πιο χαμηλά από αυτούς.
Και σίγουρα θα βγουν κάποιοι να γκρινιάξουν και να πουν πως είναι ακραίες αυτές οι αντιλήψεις. Οχι μόνο δεν είναι ακραίες, αλλά είναι πολύ χειρότερες.
Πριν από ένα εξάμηνο πίστεψα πως ξυπνήσαμε σαν λαός. Είχαμε τρομάξει τους πολιτικούς οι οποίοι έψαχναν να βρούν τρόπους για να "αποδράσουν" από τη Βουλή και είχαμε και τρία θύματα. Τρείς νεκρούς ανθρώπους τους οποίους τους έχουμε ξεχάσει πια. Γιατί; Διότι πολύ απλά λιώνουμε για καφέ στη Σκουφά και στο Θησείο (και σε άλλες τόσες περιοχές). Διότι είμαστε ανεύθυνοι, τεμπέληδες και πολύ σωστά όπως ανέφερα πριν μαλάκες.
Όσο δε τιμωρούμε ανθρώπους που μας έχουν φάει τα λεφτά και μας δουλεύουν θα επιμένω πως είμαστε μαλάκες. Και θα το λέω από δω μέσα και ας γίνομαι κακός. Όσο αφήνουμε τη διαφθορά να μας τρώει και να πληρώνουμε εμείς αντί για αυτούς τους αλήτες θα φωνάζω πως είμαστε μαλάκες.
Αν οι νέοι έχουν τάσεις ξεσηκωμού για την 6η Δεκεμβρίου που είναι πλέον κοντά ας μην κάνουν το λάθος να καταστρέψουν για μία ακόμη φορά το ιστορικό κέντρο. Ας κάτσουν να ψάξουν που ακριβώς μένει ο κάθε αλήτης πολιτικός και ας του στήσουν λαϊκό δικαστήριο. Να σταματήσουμε να την πληρώνουμε σαν λαός είτε με τους φόρους είτε με τα επεισόδια στο κέντρο. Οι εχθροί είναι άλλου. Δεν είναι τα καταστήματα του κέντρου. Είναι οι βίλες που έχουν χτίσει οι πολιτικοί με τα δικά μας λεφτά. Και συνεχίζουν να τις απολαμβάνουν προσφέροντάς μας ένα παρόν δύσκολο και ένα μέλλον αβέβαιο.
Πρέπει ο νέος χρόνος να μας ξυπνήσει. Να ναι μία νέα αρχή για όλους μας. Μία καθαρή αρχή διώχνοντας και τιμωρώντας το κάθε λαμόγιο που αυτή τη στιγμή απολαμβάνει τη χλιδή του ενώ εμείς προσπαθούμε να κάνουμε οικονομίες για να βγάλουμε τον μήνα μας...
Ας θέσουμε ένα τέλος και ας πραγματοποιήσουμε μία νέα αρχή που θα μας φέρει τα όνειρά μας πίσω...

Καλό μήνα... ήρθε ο χειμώνας;

Από χθές με το που ξυπνάω αρχίζω να νιώθω μια μικρή ψύχρα στην ατμόσφαιρα. Μόλις βγω από την πολυκατοικία ένα κρύο αεράκι με χαϊδεύει στο πρόσωπο και με βοηθάει να ξυπνήσω πιο γρήγορα καθώς πάω στη δουλειά. Πλέον αρχίζω να θεωρώ απαραίτητο το μπουφάν στις βόλτες και μετακινήσεις μου μέσα στην πόλη. Το περίεργο είναι πως όλα αυτά τα σκέφτομαι αρχές Δεκέμβρη. Ο χειμώνας φέτος άργησε να ρθει, όχι πως έχει έρθει ακόμα αν και κάνει δειλά την εμφάνισή του.
Το φθινόπωρο πέρασε πολύ γρήγορα. Όπως πέρασε όλο το 2010. Αρχίζουμε σιγά σιγά να το λησμονούμε μιάς και μετράμε τις τελευταίες μέρες του άλλοι με χαρά και άλλοι με νοσταλγία.
Έχουμε όμως έναν μήνα ακόμα για να απολαύσουμε αυτή τη χρονιά.
Καλό μήνα λοιπόν.
Καλό χειμώνα.