Ένα συγκινητικό έθιμο...

Χθες στο νησί είχαμε το γνωστό πανηγύρι που γίνεται προς τιμή της Αγίας Παρασκευής. Δε θα επικεντρωθώ σε αυτό το γεγονός μιάς και αρκετοί άνθρωποι το εκμεταλλεύονται οικονομικά όσο μπορούν μ' αποτέλεσμα να χάνει το νόημά της η γιορτή αυτή. Θα αναφερθώ σε μία άλλη τιμή προς την συγκεκριμένη αγία η οποία είναι προστάτιδα των ναυτικών. Θα αναφερθώ σ' αυτά που πραγματοποιούνται στην θάλασσα του στενού μεταξύ Χίου και Τουρκίας αυτές τις μέρες.

Πρώτη φορά που είχα αυτήν την εμπειρία ήταν πριν δύο καλοκαίρια που ήμουν ακόμα φαντάρος. Με είχαν στείλει να φωτογραφίσω την γιορτή αυτή μιάς και ο στρατός είχε στείλει ένα τάγμα. Κάποια στιγμή κάθισα στα κάγκελα του δρόμου και ετοιμαζόμουν να φωτογραφίσω την περιφορά της εικόνας όταν από πίσω μου άρχισε να ξεπροβάλλει το πλοίο Νήσος Χίος, το οποίο πήγαινε προς Μυτιλήνη. Το άκουσα να σφυρίζει προς τιμή της αγίας. Γύρισα να το δω. Τότε διαπίστωσα πως στο ύψος της εκκλησίας έκανε τρείς κύκλους σφυρίζοντας συνέχεια. Ήταν μία πολύ συγκινητική στιγμή. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πως δεν είμαι ιδιαίτερα πιστός όμως με αγγίζει η έντονη πίστη των ανθρώπων και η ανάγκη που έχουν ορισμένες φορές να νιώθουν την δύναμη και την προστασία κάποιου άγιου. Πόσο μάλλον όταν είναι κανείς ναυτικός. Μπροστά μου έβλεπα ένα μεγαθήριο να υποκλίνεται σε μία μικρή εκκλησία και να σφυρίζει προς τιμή της. Πολύ ιδιαίτερη και σπάνια στιγμή.

Προχθές οδηγούσα προς Βροντάδο. Είχε ήδη μαζευτεί κόσμος γύρω από την εκκλησία και ετοιμάζανε τον χώρο. Καθώς περνούσα δίπλα από την εκκλησία είδα αρκετούς οι οποίοι είχαν μαζευτεί στα κάγκελα. Το πλοίο Θεόφιλος ήταν κοντά στη στεριά και ανέβαινε προς τα πάνω. Δυστυχώς η ηλικία του σκάφους και τα συνεχή τεχνικά προβλήματα που έχει δε του άφηναν το περιθώριο να κάνει και εκείνο στροφές οπότε αποφάσισε να περάσει όσο πιο κοντά γίνεται από τη στεριά και να σφυρίξει προς την εκκλησία. Πολύ αξιόλογη και αξιοθαύμαστη κίνηση από ένα τόσο γερασμένο πλοίο. Την ίδια μέρα από την Δασκαλόπετρα που πήγα να κολυμπήσω είδα πως ένα ακόμα φορτηγό πλοίο που ήταν στο στενό Χίου με Τουρκίας προσπάθησε να κάνει τρείς στροφές και να σφυρίξει. Λόγω του όγκου του οι στροφές είχαν διάρκεια και έπρεπε να διανύσει μία μεγάλη απόσταση μέχρι να ξαναστρίψει, οπότε ανέβαινε μέχρι τον Βροντάδο και κατέβαινε ώς τον Καρφά. Και πάλι το ίδιο.

Η συγκίνηση σε όλο αυτό το έθιμο είναι πως δεν το εφαρμόζουν όλοι, παρα μόνο Έλληνες και κυρίως Χιώτες οι οποίοι γνωρίζουν την εκκλησία και την ιστορία της. Η περιοχή που βρίσκεται η εκκλησία είναι σύνορα της πόλης της Χίου με τον Βροντάδο (της πόλης των ναυτικών). Το σφύριγμα του πλοίου (το οποίο σίγουρα μέσα θα χει κάποιον Έλληνα ή Χιώτη ναυτικό) δεν απευθύνεται μόνο στην εκκλησία αλλά και στις οικογένειες των ναυτικών του νησιού που πάντα κοιτάνε προς την θάλασσα και περιμένουν τον άνθρωπό τους. Είναι ένα χαρμόσυνο μήνυμα προς τις οικογένειες αυτές πως ο άνθρωπός τους τους σκέφτεται, πως σύντομα θα ξαναγυρίσει κοντά τους και πως παρακαλάει την Αγία Παρασκευή να τους έχει καλά...

Μία παράδοση η οποία δυστυχώς αρχίζει και χάνεται... μία παράδοση που αρχίζει να χάνει το νόημά της... μία παράδοση που εμείς τα παιδιά των ναυτικών πρέπει να φυλάξουμε...

Θέλω να κοιμηθώ...

Θέλω να κοιμηθώ. Να αφήσω το σώμα μου ελεύθερο σε μία πλαγιά μακριά από πόλεις και θορύβους και να κοιμηθώ βαθιά. Πολύ βαθιά. Να ξυπνήσω και να μαι πέντε χρονών. Να έχει συννεφιά, να ξυπνάω και να τρέχω στη παλιά σόμπα που είχαμε στο καθιστικό. Να βλέπω τη φωτιά μέσα από το μικρό τζαμάκι και να "χάνομαι". Να με γαληνεύει η ζεστασιά της φλόγας και το παιχνίδι της. Να καθρεφτίζεται αυτό το φως στα δύο παιδικά μου μάτια. Να αφήνομαι σε καταστάσεις που δε μπορώ να προσδιορίσω. Και τότε να ρχεται η μητέρα μου. Να με σηκώνει και να με βάζει στα πόδια της. Μόλις κατάφερε να μου πλέξει μία μάλλινη μπλούζα με μία χελώνα πάνω. Έχω τρελαθεί από τη χαρά μου. Είμαι ακόμα σε μία ηλικία που δε με συγκινούν οι μάρκες, αλλά τα αυθεντικά δώρα με τα έντονα χρώματα. Μία καφετιά μπλούζα με μία πράσινη χελώνα πάνω είναι ότι πρέπει. Δε θέλω να την βγάλω από πάνω μου. Είναι πολύ ζεστή. Και πως να μην είναι αφού είναι χειροποίητη από την μητέρα μου. Τρέχω στο σπίτι με την μπλούζα αυτή, σέρνομαι στο πάτωμα, κρύβομαι κάτω από το τραπέζι, περιμένω τον παππού για να τον τρομάξω με την χελώνα στην κοιλιά μου. Δεν έχω σκοτούρες, δε με νοιάζει ο Ψυχρός Πόλεμος που ακόμα υπάρχει ενώ η έλλειψη του πατέρα μου καλύπτεται με τα δώρα που μου φέρνει κάθε φορά που γυρνάει από ένα μπάρκο. Όμως αυτή η στιγμή είναι υπέροχη, είναι μαγική. Η μουνταμάρα της συννεφιάς και του έντονου αέρα έξω και γω να νιώθω μέσα σε τέσσερις τοίχους ασφαλής με την μητέρα μου να με καμαρώνει και τη φωτιά να μας ζεσταίνει. Γαληνεύω... Όπως είμαι ξαπλώνω στο πάτωμα και χαλαρώνω... Η μητέρα μου με κοιτάει ακόμα. Τα μάτια της είναι υγρά και νοσταλγικά, σαν να με βλέπουν τελευταία φορά σ' αυτήν την ηλικία. Σε μία ηλικία που είμαι ο δικός της Γιώργος και που σύντομα θα βγάλω φτερά να πετάξω κάπου μακριά. Η αγάπη της φαίνεται με την ελευθερία που μου χει δώσει στο άνοιγμα των φτερών μου. Με κοιτάει και με απολαμβάνει σε αυτές τις μοναδικές στιγμές που είμαι στο πάτωμα και λαγοκοιμάμαι. Αρχίζω να βλέπω θολά. Το τρέξιμό μου, η χοντρή μάλλινη μπλούζα και το παίξιμο της φωτιάς με κοιμίζουν. Τότε ξυπνάω πάλι στο γρασίδι. Είμαι στη σημερινή ηλικία. Θέλω πάλι να κοιμηθώ και να γυρίσω στη στιγμή που έζησα. Στιγμές που δε θα ξαναζήσω, στιγμές που δε μπορώ να ξαναζήσω. Έτσι καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η κάθε στιγμή... Πόσο μοναδική είναι η κάθε στιγμή... Απόλαυσε τις στιγμές της ζωής...

Οδός των ονείρων...

Απόγευμα Κυριακής. Από χθες είχα την ευχάριστη έκπληξη που το home cinema μου ξαναλειτούργησε κανονικά. Το εγκαινίασα με μία εξαιρετική ταινία η οποία κράτησε σχεδόν τέσσερις ώρες. Καλό και αποτελεσματικό τεστ με το οποίο διαπίστωσα πως το σύστημα λειτουργεί μιά χαρά. Σήμερα όμως αποφάσισα να ακούσω μετά από πολύ καιρό έναν αγαπημένο δίσκο του Μάνου Χατζιδάκι, την οδό των ονείρων.

Με ταξίδεψαν στην δεκαετία του '60 που η Πλάκα ήταν μία ζωντανή φτωχογειτονιά. Παιδιά να κατεβαίνουν τρέχοντας τις μεγάλες σκάλες, κοπέλες να στέκονται σε γωνίες και να γελάνε κάθε φορά που περνούσε ένας όμορφος νεαρός, γυναίκες μεγάλης ηλικίας να κάθονται με καφεδάκι και γλυκά χιώτικα στα μπαλκόνια και να κουτσομπολεύουν γία τα γεγονότα της περιοχής, τίποτα δεν έμενε κρυφό σε αυτή τη μικρή κοινωνία. Πιο κάτω τα καφενεδάκια, λιτά, φτωχά αλλά φιλόξενα. Οι πόρτες όλες κλειστές. Γάτες να τρέχουν στις ταράτσες ενώ τα σκυλιά από κάτω να προσπαθούν να τις πιάσουν. Φαντάροι να γυρνάνε στα πατρικά τους με τις μαμάδες τους να τους περιμένουν στην εξώπορτα. Εικόνες άλλες εποχές.

Και αναρωτιέμαι... Υπάρχει ακόμα αυτή η παλιά εικόνα της Αθήνας στη σημερινή Πλάκα και τις γύρω περιοχές; Με την πρώτη ευκαιρία θα πάρω την κάμερα και θα ξεχυθώ στα στενάκια της να ανακαλύψω και να φωτογραφίσω αυτούς τους αναμνησιακούς και νοσταλγικούς θησαυρούς...

Διότι σε ορισμένα στενά η Αθήνα είναι πραγματικά όμορφη...

Η φωτιά από το Χαλάνδρι

Ένας ακόμα φίλος μου έγινε θείος...

Ένας ακόμα φιλαράκος έγινε θείος (μετά από τους Γίωργο, Μήτσο, Μάριο, Στράτο και άλλους πολλούς). Να σας ζήσει Μάνο...

Για τους φιλάθλους του Πανασυνασπισμού...

Και όπως γράφεται στο τέλος της αγαπημένης μας εκπομπής στο ΣΚΑΪ, βγάζουμε όλοι το καπέλο μας στον Τζίγγερ που μας βοήθησε να γελάσουμε σ΄αυτές τις δύσκολες μέρες...

Όπως παρατηρούμε οι αριστερά δεν είχε ποτέ σχέση με κεφάλαια!

Αν έχεις "Μπέσα" πέρνα...

Από σήμερα ξεκινάει ο Ολυμπιακός τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις. Είναι πολύ τραγικό για μία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό να ξεκινάει τις υποχρεώσεις του από τόσο νωρίς. Το καλό όμως είναι πως για μας τους Ολυμπιακούς μας καλύπτει εν μέρη το κενό που μας άφησε το μουντιάλ που πριν λίγες μέρες πέρασε... Καλή επιτυχία στο φετινό ευρωπαϊκό ταξίδι της ομάδας μας...

Περι αγάπης... Νο1

Σήμερα αποφάσισα να στραφώ στους αρχαίους Έλληνες και έτσι αγόρασα το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Όταν το πήρα στα χέρια μου και πήγαινα προς το ταμείο με σταμάτησε μία κοπέλα.
"Μιλάει για την ομοφιλοφιλία αυτό το βιβλίο" μου λέει με έναν τόνο περίεργο.
"Μιλάει για την αγάπη" της απαντάω εγώ.
"Ναι αλλά αναφέρεται στους ομοφιλόφιλους".
"Και ποιός σου είπε πως οι ομοφιλόφιλοι δεν αγαπιούνται. Ίσως αυτοί (χρησιμοποίησα το αυτοί διότι πίστεψα πως η κοπέλα με πέρασε για ομοφιλόφιλο) να αγαπιούνται πιο αληθινά και από τους ετεροφιλόφιλους".
"Ότι πεις" μου ανέφερε και με χαιρέτησε με ένα χαμόγελο.
Η αγάπη είναι περίεργο πράγμα. Περιπλανιόμαστε στον χωροχρόνο μέχρι να βρούμε το άλλο μας μισό. Όταν το βρίσκουμε όλα σταματάνε. Νιώθουμε πως είμαστε το κέντρο του κόσμου όταν φιλιόμαστε σε κεντρικό σημείο δυσκολεύοντας την διέλευση μίας νταλίκας όχι επίτηδες αλλά επειδή πολύ απλά μας φαίνεται πολύ μικρή και ασήμαντη μπροστά σ΄αυτό που ζούμε και ας ξέρουμε πως αν πατήσει γκάζι θα μας κάνει κομματάκια.
Η αγάπη υπάρχει παντού. Και αν είναι πραγματική αγάπη επιβιώνει σε όλες τις καταστάσεις και συνθήκες. Πάντα χρησιμοποιώ τον στίχο από ένα αγαπημένο μου τραγούδι από το συγκρότημα Τρίφωνο, "να μ' αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά...". Η πραγματική αγάπη μετατρέπεται σε στοργή και πλέον χρησιμοποιούμε το ρήμα σε νοιάζομαι, αντικαθιστώντας το ρήμα "είμαι ερωτευμένος-η".
Η αγάπη δεν έχει διακρίσεις. Είναι η ίδια στους ετεροφιλόφιλους, στους ομοφιλόφιλους, σε αλλόθρησκους, σε όλους...
Η αγάπη είναι η ίδια είτε οικογενειακή, είτε φιλική, είτε ερωτική...
Η αγάπη είναι το παν...
Η αγάπη δεν έχει εικόνα (γι' αυτό και δεν βάζω καμία φωτογραφία στην ανάρτηση αυτή).

Πολυεθνική Ισπανία

Την στιγμή που σε όλη την Ισπανία υπάρχουν έντονοι πανηγυρισμοί για το πρώτο τους παγκόσμιο κύπελλο στην Καταλονία ένα εκατομμύριο κόσμος βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει κατά της χώρας αυτής και την αυτονόμησή τους. Η Καταλονία ανήκει στην Ισπανία αλλά και από μόνη της είναι ένα κρατίδιο με δικό της κοινοβούλειο, δικιά της γλώσσα και δικιά της σημαία. Η Ισπανία για να μην έχει προβλήματα διάσπασης στο εσωτερικό της έδωσε μία αυτονομία στην περιοχή αυτή (πόσο περίεργο να λειτουργεί ένα κοινοβούλειο κάτω από ένα άλλο κοινοβούλειο), είχε αναγνωρίσει την γλώσσα και κάποια έθιμα. Εξάλλου σε αυτήν την πόλη πιο πολύ καταλανικές σημαίες βλέπεις παρά ισπανικές. Και ως σύμβολό της η Μπάρτσα. Όμως όλα αυτά τα προνόμια τα πήρε πίσω και πρόσθεσε κάποια αυστηρά μέτρα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα εικοσιτέσσερις ώρες πριν την έναρξη του τελικού να κατεβεί πολύ κόσμος για να διαδηλώσει κατά της Ισπανίας. Πολλοί ήταν αυτοί που είχαν πανό που έγραφαν "Αντίο Ισπανία".

Διαπιστώνουμε λοιπόν πως δεν έχει μόνο η Ελλάδα αυτό το πρόβλημα αλλά και άλλες μεσογειακές χώρες. Φυσικά δεν είναι η γνωστή σε μας βαλκανιοποίηση. Η Ιβηρική χερσόνησος έχει άλλη ιστορία. Όμως βλέπουμε πως όλοι αυτή η κατάσταση, όλη αυτή η παγκοσμιοποίηση, τα κοινά ήθη και έθιμα, η ανεργία, ο φανατισμός, ο εθνικισμός και άλλα τόσα που τελειώνουν σε -ισμός φέρνουν μία γενική διάσπαση. Μία διάσπαση που θα μας ξαναφέρει στην εποχή που υπήρχαν οι πόλεις-κράτη. Θα επικρατήσει μία αναρχία ξανά και θα γυρίσουμε πάλι στα όπλα. Σενάριο μακρινό αλλά όχι απίθανο.

Αλλά μιάς και είμαστε ακόμα με τον αέρα του μουντιάλ που τελείωσε θα ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα.

Όλοι αυτοί οι Καταλανοί που βγήκαν στους δρόμους να ζητήσουν αυτονομία, πανηγύρισαν τη νίκη της Ισπανίας;...

Νιώσανε περήφανοι που παίκτες σημαίες της Μπαρτσελόνα (και με καταλανική καταγωγή) φέρανε την εθνική ομάδα της Ισπανίας στη πρώτη θέση στον κόσμο;

Θα τους υποδεχτούνε σαν εθνικούς ήρωες;...

Δυστυχώς το χρήμα και η δόξα κάνουν τους ανθρώπους να τα προδίδουν όλα...
Οι επαναστάσεις όλες θα σβήνουν με ένα πουγκί με νομίσματα...

Γιατί πολύ απλά ο κόσμος έχει αρχίσει να πεινάει...

Ζήτω η αυτόνομη Καταλονία! Ζήτω η Μπάρτσα!

Η πρόβλεψη του τελικού

Μαζί με τον Πώλ το χταπόδι και τον Χάρι τον κροκόδειλο και ο Μάνος πέτυχε τη νικήτρια του Μουντιάλ, Ισπανία...

Το σήκωσαν οι losers

Το παιχνίδι των χαμένων ευκαιριών και των πολλών λαθών από παίκτες κλάσεως (όπως τα δύο χαμένα τέτ α τέτ του Ρόμπεν). Τρομεροί εκνευρισμοί, διαιτητικά λάθη αλλά και τρομερές αποκρούσεις και από τους δύο τερματοφύλακες οι οποίοι κράτησαν το μηδέν μέχρι το 118' λεπτό του αγώνα όπου και ο Ινιέστα κατάφερε και έβαλε το νικητήριο γκόλ.

Τέλος του Μουντιάλ με νικήτρια ένα από τα φαβορί Ισπανία.

Εμπρός Ιπτάμενοι Ολλανδοί!

Ίσως σήμερα θα δούμε τον καλύτερο τελικό των τελευταίων διοργανώσεων του Μουντιάλ. Δύο ομάδες, η μία ως παραδοσιακή ακαδημία ποδοσφαίρου και η άλλη με το μεσογειακό της πάθος θα διεκδικήσουν το πρώτο τους Μουντιάλ. Πιστεύω πως αυτή τη φορά οι Ολλανδοί θα πανηγυρίσουν τον πρώτο τους τίτλο. Είναι κάτι που η ιστορία τους το χρωστάει. Η Ολλανδία είναι η αθόρυβη ευρωπαϊκή δύναμη που επιτέλους πρέπει να επιστεγάσει την υπεροχή της αυτή με το κύπελλο αυτό. Όσο για την Ισπανία νομίζω πως θα της εμφανιστεί το κόμπλεξ κατωτερότητας (το οποίο πολλές φορές δε χρειαζόταν) και θα την γονατίσει. Όλα θα τα μάθουμε σε λίγες ώρες.

Πάμε λοιπόν Ιπτάμενοι Ολλανδοί...

Σήμερα θα το σηκώσει η καλύτερη...

... για μένα Ολλανδία!!!

Αφού έγινε της μόδας...

Οι Γερμανοί έχουν το χταπόδι τον Πωλ ο οποίος έχει πιάσει όλα τα αποτελέσματα της Γερμανίας (για σήμερα έχει προβλέψει νίκη της Γερμανίας και αύριο της Ισπανίας). Το χταπόδι τώρα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση μιάς και πολλοί Γερμανοί θέλουν να το σκοτώσουν και να το φάνε ενώ ο Ισπανός πρωθυπουργός Θαπατέρο ζήτησε την προστασία του (φυσικά και δεν αστειεύομαι μιάς και όλα που αναφέρω παραπάνω είναι αληθινά).
Στην ιστορία αυτή βρέθηκαν και μιμητές. Άλλος έβαλε τον παπαγάλο του ο οποίος διάλεξε Ολλανδία, κάπου αλλού βάλανε έναν κροκόδειλο ο οποίος διάλεξε το ισπανικό κοτόπουλο. Εγώ θα βάλω τον παιδικό μου φίλο τον Μάνο να διαλέξει έναν από τους δύο καφέδες στο αυριανό μαραθώνιο που θα πραγματοποιήσουμε στο Θησείο πριν τον μεγάλο τελικό. Θα δούμε ποιοί θα πέσουν μέσα. Ο παπαγάλος ή ο Πωλ με τον κροκόδειλο. Τον Μάνο θα τον εντάξω αύριο ανάλογα με την πρόβλεψή του.

Καλοκαιρινή Νάρκη...

Είναι μέρες τώρα που δε σκέφτομαι τίποτα... Ή να το θέσω καλύτερα σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο που δε μ' αφήνει να σκέφτομαι τίποτα άλλο. Δεν έχω πια την όρεξη ή την ώθηση να γράψω κάτι άλλο. Εκεί που κάποτε στο μυαλό μου τρέχανε ένα σωρό σκέψεις για πολλά θέματα που απασχολούσαν τόσο εμένα όσο και αρκετό κόσμο τώρα έχουν εξαφανιστεί.
Δεν απολογούμε. Δεν κάνω κάποιο λάθος ώστε να δικαιολογηθώ. Απλά νιώθω πως έχω τόσα πολλά να πω αλλά τίποτα δε βγαίνει τελικά από τα χείλη μου. Έπαθα ένα μπλάκ άουτ από το οποίο εύχομαι να βγω σύντομα.
Ως τότε σας αφιερώνω ένα αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι για να θυμηθούμε ξανά πως εδώ είμαστε Βαλκάνια και στις δύσκολες στιγμές μας... τραγουδάμε!

Γειά σου ρε Πωλ θεέ...

Το Μουντιάλ έχει φτάσει στο μεγάλο φινάλε του με το ζευγάρι του τελικού να είναι πλέον γνωστό. Η ομαδάρα της Ολλανδίας θα αντιμετωπίσει την Ισπανία. Στο μικρό τελικό (ο οποίος θα ναι εξίσου πολύ καλός) θα παίξει η Γερμανία με την Ουρουγουάη. Όμως αυτός ο οποίος έχει κλέψει τις εντυπώσεις σε αυτό το μουντιάλ είναι το συμπαθητικό χταπόδι Πωλ, το οποίο έχει προβλέψει όλα τα αποτελέσματα της Γερμανίας ακόμα και την σημερινή ήττα - αποκλεισμό της. Τρομερός ο Πωλ. Θα μείνει μέσα στις καρδιές μας. Για να δουμε ποιον θα επιλέξει ως νικητή του τελικού της Κυριακής για να το παίξουμε στο στοίχημα...

Όλοι οι καλοί χωράνε...

Αυτές τις μέρες αποφάσισα να παρουσιάζω εικόνες που ανακαλύπτω στην Αθήνα. Εικόνες που πολλές φορές βλέπουμε βιαστικά, εικόνες που χάνουμε επειδή κινούμαστε βιαστικά, οι μυστικοί θησαυροί της πόλης μας όπως τους αποκαλώ εγώ.

Το νέο αυτό θέμα το ξεκινάω με την συγκεκριμένη φωτογραφία που αποθανάτισα στην οδό Φρατζή (Νέος Κόσμος) όπου μια μεγάλη παρέα από πουλιά παρακολουθούν την έντονη κίνηση στο δρόμο μιάς και κείνη τη μέρα είχαν απεργία τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πράγματι όλοι οι καλοί χωράνε αφού ο αριθμός τους εκεί πάνω είναι μεγάλος, τραβώντας έτσι εύκολα την προσοχή μου εκείνο το πρωινό. Αν και πήγαινα στη δουλειά στάθηκα πέντε λεπτά για να τα φωτογραφίσω.

Δυστυχώς τέτοιες στιγμές είναι αδύνατον να κουβαλάω την φωτογραφική μου μηχανή μαζί οπότε χρησιμοποιώ την κάμερα του κινητού μου. Φυσικά η ποιότητα είναι κατώτερη όμως η ουσία είναι το θέμα το οποίο καταφέρνει να περαστεί καθαρά από το φακό στον υπολογιστή και να σας το παρουσιάζω κάθε φορά που έχω κάτι αξιόλογο να δείξω...

Travel in love

Πέρσι πριν ένα χρόνο γραφόμουν στον πολυχώρο του Ash in Art. Μου άρεσε πολύ η ιδέα πως μπαίνω σε έναν χώρο όπου θα συναντήσω κόσμο με κοινές ανησυχίες, κοινά ενδιαφέροντα και την ίδια επιθυμία να ασχοληθούμε με κάτι που μας αρέσει ή μας εκφράζει. Ήμουν σίγουρος πως θα γνωρίσω πολύ καλό κόσμο. Μέσα σ' αυτόν τον καλό κόσμο είναι και ο φίλος μου ο Στάθης ο οποίος είναι στο συγκρότημα Μαμ Κακά και Νάνοι. Τις προάλλες στην Αρχιτεκτονική έπαιξε το καινούργιο του τραγούδι του οποίου παρουσιάζω τους στίχους του εδώ:

Ποτέ εγώ στις σχέσεις μου δεν είχα βρει αγάπη
ποτέ μου δε συνάντησα αυτό που λεν «το κάτι»
που κάνει την καρδιά τρελά να έχει χτυποκάρδια
την αγκαλιά της να ζητά συνέχεια τα βράδια.

Μα δύο μήνες πριν γνώρισα μία θεά την Μαίρη
ψηλή ξανθιά με μπλε μάτια και πέτρα κωλομέρη
ταιριάζαμε απόλυτα και τα χα πια χαμένα
και απ’ όλα το καλύτερο μου είπε και παρθένα.

Εξήντα μέρες βρε παιδιά βάλθηκε να αγιάσω
και ούτε το μπουτάκι της με άφησε να της πιάσω.
Μα χθες πηρέ τηλέφωνο, το βράδυ ετοιμάσου
θα ζήσεις κάτι αξέχαστο και θα γίνω δικιά σου.

Και έφτασα στο σπίτι της, τα βλέπω και τα χάνω
φορούσε κάτι διάφανα με ψάρωσε σαν χάνο.
Μες την κρεβατοκάμαρα χαλάρωσε μωρό μου
απόψε θα πάρεις εσύ το πολυτιμότερο μου.

Μου έκανε κόλπα τρελά μου έβαλε χειροπέδες
και ζάχαρη με γέμισε όπως τους κουραμπιέδες.
Άρχισε ρούχα να πετά με νάζι και όλο χάρη
μα ξαφνικά από το βρακί ξεπρόβαλε παπάρι.

Και όπως λέει ο σοφός λαός αν κάτι δε μπορεί να αποφεύγει
κάτσε και απόλαυσέ το βρε παιδί, μη μου γίνεσαι τώρα αδελφή.

Όσοι έχετε facebook μπορείτε να το ακούσετε εδώ: http://www.facebook.com/profile.php?id=100000437991397#!/video/video.php?v=1509394772101&ref=mf

Απολαύστε τον...

Αυτή η ομαδάρα θα το σηκώσει στον Τελικό!

Για μία ακόμη φορά θαυμάσαμε ποδόσφαιρο από τα πόδια των παικτών της Ολλανδίας. Την έχει πάρει η φόρα. Δε θα την σταματήσει κανείς. Δεν χρειάζεται να φοβάται ούτε την Γερμανία ούτε την Ισπανία.
Εμπρός πάμε ιπτάμενοι Ολλανδοί...

Μία ανατολή ξεχωριστή...

Παρέα με έναν φίλο από τα παλιά μοιραζόμαστε στο κατάστρωμα του πλοίου τα όσα ζήσαμε, τα όσα πέρασαν και τα όσα ζούμε τώρα. Η διάρκεια της κουβέντας στο κατάστρωμα διαρκεί όσο ένα στριφτό τσιγάρο, το μισό από το οποίο "καπνίζεται" από τον αέρα. Εκείνη τη στιγμή περνάμε την Άνδρο. Πριν λίγες μέρες ήμουν εκεί και είχα περάσει υπέροχα. Νότια μας έχουμε την Τήνο όμως εμένα το βλέμμα μου είναι στραμμένο στην Άνδρο και στο ηλιοβασίλεμα.
Ένα υπέροχο τριήμερο με περιμένει στην Χίο...
Ακόμα δε ξέρω πόσο όμορφο θα ναι όμως ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου καθώς κάνω όνειρα και σχέδια. Το ωραίο είναι πως όλα πραγματοποιήθηκαν και αυτό μου δίνει την αισιοδοξία και την δύναμη για το μέλλον.
Για την στιγμή αυτή θα υιοθετήσω (αλλοιώνοντας) μία πολύ έξυπνη φράση ενός φίλο: " Ας απολαύσουμε όλοι το ηλιοβασίλεμα και ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας! ".

Αυτή είναι ομάδα...

Υπέροχο ποδόσφαιρο απολαύσαμε χθές. Η ιπτάμενη ολλανδία έστειλε σπίτι της το φαβορί Βραζιλία και πλέον έχει πολλές πιθανότητες να σηκώσει την κούπα. Αυτές είναι ομάδες΄. Διαφήμιση του ποδοσφαίρου τόσο το Βραζιλία - Ολλανδία όσο και το Ουρουγουάη - Γκάνα. Με βοήθησαν μαζί με την καλή παρέα που είχα στο πλοίο να περάσει ο χρόνος γρήγορα και ευχάριστα. Από τα πιο "γρήγορα" ταξίδια της ζωής μου.

Μεσημέρι Πέμπτης στη Σταδίου

Περπατούσα στη Σταδίου. Μόλις είχα τελειώσει με επιτυχία κάποιες υποχρεώσεις μου και χαλαρός απολάμβανα έναν περίπατο. Είναι μεγάλη η απόλαυση όταν βλέπεις τους γύρω σου να βιάζονται ενώ εσύ είσαι άνετος χωρίς να κοιτάς το ρολόι ή να τρως κάτι στο χέρι.
Το κέντρο της Αθήνας κρύβει πολλά μυστικά τα οποία δεν είναι δύσκολο να βρεις. Αντιθέτως είναι πολύ φανερά μήπως και τα ανακαλύψει κανείς. Όμως όλοι στο κέντρο είναι συνήθως με το κεφάλι σκυμμένο και τρέχουν. Έτσι όποτε βρίσκω την ευκαιρία κυκλοφορώ στο κέντρο για να απολαύσω αυτά τα μυστικά του
Αυτή τη φορά ήταν οι άνθρωποι. Πήγα σε μία γνωστή αλυσίδα φαστφουντάδικου στη παλιά Βουλή κοντά. Παρήγγειλα το φαγητό που ήθελα και έκατσα σε ένα τραπέζι δίπλα στη βιτρίνα του καταστήματος και απολάμβανα την κίνηση έξω.
Την προσοχή μου τράβηξε ένας ναρκομανής. Γνωστή φυσιογνωμία του κέντρου. Από αυτούς που το "σκάνε" από την Σοφοκλέους και σε άθλια κατάσταση ζητάει χρήματα για να μπορέσει να γυρίσει πίσω και να πάρει τη δόση του. Πάντα αυτόν όπως και άλλους ναρκομανείς τους προσπερνάω λόγω βιασύνης. Αυτή τη φορά παρακολούθησα τις κινήσεις του. Το στόμα του ήταν ανοιχτό, αναίσθητο, λες και δε μπορούσε να το κουνήσει. Τα μάτια του θολά. Με προσπάθεια μπορούσε να κρατήσει τα βλέφαρά του ανοιχτά. Δε μιλούσε. Μάλλον δεν είχε τη δύναμη να μιλήσει. Απλά είχε το ένα χέρι τεντωμένο με ανοιχτή τη χούφτα του και απλά περίμενε. Μου κάνουν μεγάλοι εντύπωση αυτοί οι άνθρωποι που στέκονται όρθιοι σ' αυτήν την κατάσταση χωρίς να πέφτουν. Έκανε 20 λεπτά να διασχίσει μία απόσταση που ο υπόλοιπος κόσμος θέλει μισό λεπτό. Η ζωή τους πλέον είναι σε μία μόνιμη αργή κίνηση. Όσο στεκόταν μπροστά μου δε του δωσε κανένας περαστικός χρήματα.
Την ηρεμία που μου πρόσφερε η εικόνα του ναρκομανή μου την χάλασε ένας υπάλληλος του καταστήματος, ο οποίος ήταν για να καθαρίζει τον χώρο και να μαζεύει τους άδειους δίσκους. Μου μιλούσε;... Ήταν κοντά μου και κάτι έλεγε. Προσπάθησα να καταλάβω αυτά που ψέλλιζε αλλά μάταια. Διαπίστωσα πως παραμιλούσε. Όχι απλά παραμιλούσε αλλά έκανε διάλογο με ένα άλλο πρόσωπο ανύπαρκτο. "...έτσι τις είπα ρε φίλε. Έλα σπίτι για ένα ποτό. Δεν της είπα πως θα την γαμήσω. Γιατί δε με χει ξαναπάρει από τότε..." αυτά πρόλαβα να συγκρατήσω μιάς και μετά απομακρύνθηκε με ένα σωρό δίσκους στο χέρι.
Στράφηκα πάλι προς το δρόμο. Είχε κάτσει σε ένα τραπεζάκι έξω ένας κύριος. Είχε μούσι, πρόχειρο ντύσιμο και κρατούσε ένα τετράδιο και έγραφε. Ήταν αλλού. Φαινόταν. Είχε ανάψει ένα τσιγάρο το οποίο απλά το κρατούσε μετά ανάμεσα στα δάκτυλά του χωρίς να το καπνίζει. Έγραφε, άφηνε στη συνέχεια το στυλό, κοιτούσε στο δρόμο, ξαναέγραφε αλλά όχι με πάθος. Γύρισε και με κοίταξε καθώς τον κοιτούσα. Έκλεισε το τετράδιο και έφυγε ενοχλημένος.
Στο τραπέζι του έκατσε ένα ζευγάρι. Μάλλον είχαν σχολάσει από τη δουλειά. Μπήκε μέσα ο συνοδός για να παραγγείλει. Η γυναίκα έμεινε μόνη της και φαινόταν πως βρισκόταν σε αμηχανία. Την προσέγγισε ένας κύριος και της μιλούσε. Δυστυχώς δεν άκουγα τις της έλεγε. Δε ζητιάνευε. Απλά μιλούσε και κείνη του χαμογελούσε. Σε λίγο βγήκε ο συνοδός της. Του χαμογέλασε και του έκανε ευγενικά νόημα να φύγει. Πράγματι έφυγε ο άνθρωπος και έκατσε σε ένα τραπεζάκι πιο δίπλα που μόλις είχε αδειάσει και άρχισε να τρώει ότι είχε περισσέψει.
Ένα γκράφιτι από πίσω του έδειχνε το λάθος ενός δυσλεκτικού αναρχικού ο οποίος είχε φάει το ΝΟ της Οικονομίας με αποτέλεσμα το σύνθημα να ναι το εξής "Η Οικομία έχει πεθάνει".
Σηκώθηκα να φύγω αφού η ώρα είχε περάσει. Αυτή η μικρή κοινωνία που αναπτύχθηκε γύρω μου σιγά σιγά έσβηνε. Σαν τελευταία εικόνα αυτής της στιγμής ήταν το σβησμένο απομεινάρι ενός πούρου πεταμένο σε μία λακούβα με νερό. Η χλιδή με την βρωμιά μαζί.

Χρόνια πολλά πατέρα...

Ημέρα ονομαστικής γιορτής και γεννεθλίων για τον πατέρα μου... Του εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή του. Πολύχρονος. Από δω μέσα τον τιμάω παρουσιάζοντας ένα απόσπασμα από μία περσινή τηλεοπτική σειρά που τα τελευταία γυρίσματα έγιναν πάνω στο πλοίο όπου είναι καπετάνιος. Στη συγκεκριμένη σειρά έπαιξε... τον εαυτό του! Απολαύστε τον...

Κάνουν τελικά κακό οι διαφημίσεις στους μαθητές;...

Η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Μετά το "Χόρα" και το "Σισμίκ" τώρα έχουμε και το "Τσεσμέ" που βολτάρει στο Αιγαίο για να βρει πετρέλαιο. Τότε όμως είχαμε τους Ελληνάρες που φωνάζανε βυθίστε το "Χόρα". Το '86 που το έζησα με το "Σισμίκ" είχε αδειάσει όλη η Χίος μιας και είμασταν και οι δύο πλευρές έτοιμες για πόλεμο. Ακόμα βλέπω φωτογραφίες από τα γεννέθλιά μου εκείνης της χρονιάς που είμασταν πολλοί λίγοι άνθρωποι σπίτι γιατί πολύ απλά όλοι οι υπόλοιποι λείπανε Αθήνα. Τώρα απλά ρωτάμε την Τουρκία για το τι κάνει το "Τσεσμέ" στο Αιγαίο. Φυσικά δε βγήκε ούτε για βαρκάδα ούτε για ψάρεμα. Είναι αυτά που έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση μου πως η Τουρκία έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει πάλι μεγάλη δύναμη και να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Και καλά κάνει εδώ που τα λέμε διότι μας αξίζει αυτή η συμπεριφορά. Εξάλλου και μεις στη θέση της τα ίδια κάνουμε. Αφού είμαστε τόσο βλάκες και δεν έχουμε κάνει μελέτες και έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο ας το κάνουν οι φίλοι μας οι Τούρκοι. Είναι αυτό που λέμε ως σοφοί Έλληνες: "όταν έχουμε κάτι δε το εκτιμούμε, μόλις το χάσουμε όμως θα καταλάβουμε την αξία του". Ας δώσουμε την ευκαιρία στους Τούρκους να μας βοηθήσουν να εκτιμήσουμε τον φυσικό μας πλούτο...

Καλό μήνα...