Ο πατέρας μου με τα αδέλφια του ήταν μέσα σε εκείνο το παιχνίδι. Ακόμα γιορτάζανε τη νίκη του Ολυμπιακού απέναντι στην Α.Ε.Κ. όταν κάτω από τις κερκίδες που χοροπηδούσαν εικοσιένα παιδιά χάνανε τη ζωή τους.
Δεν επικρατούσε πανικός, δεν έπεφτε ξύλο ούτε δακρυγόνα. Απλά βιάζονταν να γιορτάσουν και αυτά τον θρίαμβο αυτό στο προαΰλιο χώρο του γηπέδου Καραϊσκάκη. Δεκαεννιά φίλοι του Ολυμπιακού και δύο φίλοι της Α.Ε.Κ.
Δεν θέλω να τους κάνω ήρωες ούτε αγίους όπως κάνουν όλοι. Θα τους παρουσιάσω ως ανθρώπους που βρίσκονται ακόμα σε ζωή και μας κοιτάνε με οίκτο εμάς τους ζωντανούς να σφαζόμαστε στο όνομα του οπαδισμού και του φανατισμού.
Τους χαιρετισμούς μου στις 21 αδικοχαμένες ψυχές που βρίσκονται εκεί ψηλά!
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΘΥΜΗΘΗΚΕΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΑΛΛΑ ΕΙΧΕ ΦΥΓΕΙ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ................
Ήμουν μικρή όταν αυτό το θέμα είχε ξαναβγεί στο προσκήνιο, νομίζω για τα είκοσι χρόνια μετά...μέση δημοτικού, νομίζω, και μου δημιουργήθηκε ένας μύχιος φόβος για τα γήπεδα...
ΑπάντησηΔιαγραφή