Ο λύκος της αυτογνωσίας

Πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσα το βραβευμένο βιβλίο του Εσσέ, ο λύκος της στέπας. Η φήμη του με ακολουθούσε από την εποχή της θητείας μου στο στρατό, όταν κάποιος (δε θυμάμαι ούτε πρόσωπο ούτε όνομα - γερνάω σιγά σιγά) μου το είχε προτίνει ως το καλύτερο βιβλίο που χει διαβάσει ποτέ.
Από τότε ο τίτλος του βιβλίου κυκλοφορούσε στο μυαλό μου αλλά ποτέ στη βιβλιοθήκη μου μέχρι που τα Χριστούγεννα μου το κάνανε δώρο. Ενθουσιάστηκα στην ιδέα πως θα διαβάσω επιτέλους ένα βιβλίο που με είχε στοιχειώσει.
Ο ενθουσιασμός μου όμως δε κράτησε πολύ. Το βιβλίο το αντιπάθησα και παράλληλα το συμπάθησα. Μου άφησε ένα μπερδεμένο συναίσθημα μόλις το έκλεισα και το τοποθέτησα σε ένα ράφι να ξεκουραστεί.
Ο ήρωας που παρουσιάζει έχει πολλά κοινα στοιχεία με μένα όμως με κάνει να μη τον συμπαθώ (δε θέλω να χρησιμοποιήσω το ρήμα αντιπαθώ). Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος ο οποίος έχει πέσει με τα μούτρα στη μελέτη τόσο των βιβλίων όσο και της καλής μουσικής. Φτάνει όμως σε μία ηλικία που νιώθει μόνος και άδειος. Που πήγαν όλες αυτές οι γνώσεις που είχε; Σε τι του φάνηκαν χρήσιμες; Μήπως τελικά στη ζωή πήρε μηδέν;
Το βιβλίο με έβαλε σε σκέψεις η αλήθεια είναι. Αν όμως στη ζωή μας έχουμε μέτρο και ξέρουμε να χειριζόμαστε τις γνώσεις τότε πιστεύω πως δε θα καταντήσουμε σαν τον ήρωα. Έναν ήρωα που για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα κρύβοντας τη μοναξιά του πίσω από τον αυτοαποκαλούμενο χαρακτηρισμό "λύκο της στέπας".
Νομίζω πως κλείνοντας τον βιβλίο έπιασα τον εαυτό μου να ρίχνει μία μούτζα. Δε ξέρω αν πήγαινε στον ήρωα του βιβλίου ή σε μένα.
Στην ερώτηση αν σας το προτίνω να το διαβάσετε η απάντηση που θα εισπράξετε θα είναι "δε ξέρω!".