Έχω εκφράσει πολλές φορές την αντίθεσή μου στην στάση των υπαλλήλων των μέσω μαζικής μεταφοράς. Δε καταφέρνουν να προστατεύσουν κανένα δικαίωμά που κατέχουν κι απειλείται με το να εναντιώνονται στον λαό. Οι 24ωρες απεργίες τους μόνο στο επιβατικό κοινό κάνει κακό. Αντιθέτως στα κεφάλια προσφέρει ένα εσωτερικό δάνειο, μιας κι αρκετοί (σχεδόν όλοι) χάνουν ένα μεροκάματο από τον μισθό τους.
Το ίδιο ισχύει για όλους μας όταν σαν πρόβατα ακολουθούμε τις εντολές των εργατοπατέρων μας για απεργίες ημερήσιες. Μόνο με απεργία διαρκείας μπορείς να πολεμήσεις για κάτι. Αλλά ποιος θέλει να ρισκάρει στις μέρες μας;...
Αλλά όπως ανέφερα κι εχθές, τέρμα η κλάψα. Ήρθε ο καιρός μέσα από αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα (ως κράτος κι όχι ως ιδέα, για να μη θιχτούν μερικοί), να δούμε την θετική πλευρά της καθημερινότητας και των εμποδίων της μπας και καταπολεμήσουμε την κατάθλιψη που καιρό τώρα μας έχει περικυκλώσει επικίνδυνα.
Ίσως αυτή η ανάρτηση να μην αφορά όλους. Θέλω να απευθυνθώ σε όσους η δουλειά τους είναι κοντά στο σπίτι τους ή τους αρέσει το περπάτημα.
Τι πιο όμορφο να ξυπνάς και να πηγαίνεις μετά μουσικής στη δουλειά. Αυτό φυσικά το κάνω τον τελευταίο χρόνο μιας και η οικονομική μου κατάσταση δε με βοηθάει να συνεχίσω να βγάζω την μηνιαία κάρτα των μέσων. Έχω βρει όμως την υγεία μου. Έχω οργώσει σχεδόν όλο το κέντρο της Αθήνας με τα πόδια. Η πιο μακρινή περιοχή που διανύω με μεγάλη ευχαρίστηση κι ευκολία είναι Νέος Κόσμος - Εξάρχεια.
Σε όλους αυτούς τους περιπάτους έχω δει πολλά σκηνικά μπροστά μου, έχουν περάσει από το μυαλό μου άπειρες σκέψεις, έχω συναναστραφεί με αρκετό κόσμο.
Έχω γνωρίσει την Αθήνα από την καλή της κι από την ανάποδη. Εικόνες που σίγουρα χάνεις στα υπόγεια τούνελ του μετρό. Φυσικά φεύγω αρκετή ώρα πριν από το σπίτι και ποτέ μα ποτέ δεν είμαι στην ώρα μου κάπου. Σίγουρα όμως έχω καλύτερη διάθεση κι απολαμβάνω καλύτερα την χαλάρωση σε έναν καναπέ μετά από περπάτημα.
Ας σκεφτούμε λοιπόν την ζωή μας κάπως εναλλακτικά.
Ας μην βασιζόμαστε στα μέσα συγκοινωνίας αν μπορούμε να καλύψουμε τις αποστάσεις μόνοι μας...
Καιρός να στηριχθούμε στα πόδια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου