Βαλς με τον Μπασίρ

Αποφάσισα να δω μετά από πολλά χρόνια το αριστούργημα του Ari Folman, "Το βαλς με τον Μπασίρ". Δεν ήταν τυχαία η επιλογή αυτής της ταινίας καθώς ένας νέος κύκλος αίματος ξεκίνησε για μία ακόμη φορά σ' αυτήν την τόσο μικρή και παράλληλα τόσο πληγωμένη περιοχή της γης, ωθώντας με να ανατρέξω στον κινηματογράφο για να θυμηθώ το εμπόλεμο παρελθόν του Λιβάνου.
Το σπουδαίο αυτό αντιπολεμικό αριστούργημα το είχα δει πρώτη φορά στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο. Σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα μέσα στην οποία συντονίστηκαν όλων μας οι βαριές ανάσες όσο προχωρούσε η ιστορία προς το απάνθρωπο μακελειό που πραγματοποιήθηκε στους καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα το 1982.
Το αντιπολεμικό αυτό animation που συνδυάζει τη δράση με το ντοκιμαντέρ είναι μία χειρουργική επέμβαση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθητικό καθώς μας παρουσιάζει με σκληρό κι άλλες φορές σουρεαλιστικό τρόπο, όλη την παράνοια του πολέμου. Μαζί με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, γινόμαστε κι εμείς μάρτυρες μιας ανελέητης σφαγής κι αμέσως τα σωθικά μας γίνονται ένας σφιχτός κόμπος όταν βλέπουμε τους λόφους με τα πτώματα.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ari Folman, ο οποίος συμμετείχε στον πόλεμο του Λιβάνου, κατάφερε να δημιουργήσει ένα αρκετά γήινο animation που μοιάζει με μια βαθιά ψυχολογική ανάλυση καθώς συσχετίζει την δικιά του απώλεια μνήμης με τη λήθη της χώρας του απέναντι σε πρόσφατα εγκλήματα πολέμου. Το αντιπολεμικό του ντοκιμαντέρ στηρίζεται πάνω σε συνεντεύξεις, υπαρκτά πρόσωπα και αρχειακό υλικό, καθώς και στις προσωπικές εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη. Η επιλογή του να τα μετατρέψει όλα αυτά σε κινούμενο σχέδιο, είναι επιτυχής καθώς δίνεται μια άλλη έμφαση στο δράμα, στις εμπειρίες καθώς και στην παράνοια του πολέμου. Η κορύφωση όμως έρχεται στο συνταρακτικό φινάλε όπου το animation παραχωρεί τη θέση του στα πραγματικά συμβάντα. Εκεί είναι που κόβεται η ανάσα του κάθε θεατή.
Ένιωσα ενοχή σαν να ήμουν παρών σ' αυτήν την ανελέητη σφαγή των Παλαιστινίων. Αισθάνθηκα τη ντροπή και την ασφυξία του ήρωα στην τελευταία σκηνή καθώς έρχεται αντιμέτωπος με τα πρόσωπα των γυναικών, των συζύγων, των μανάδων και των κορών που θρηνούν τους νεκρούς τους.
Κι όσο μακρινά μας φαίνονται όλα αυτά, τόσο πιο κοντινά είναι καθώς την ώρα που εγώ παρακολουθούσα για μια ακόμη φορά την ταινία με ασφάλεια στο σπίτι μου, στην περιοχή αυτή σφάζονται ξανά οι ίδιοι άνθρωποι.
Η ταινία αυτή ξεχωρίζει κι αξίζει να την βλέπουμε όποτε νιώθουμε πως η μνήμη μας ξεθωριάζει. Πέρα από την αντιπολεμική της χροιά, κουβαλά και μια έντονη πολιτική θέση που είναι κοινή σε κάθε χώρα καθώς δεν αναφέρεται μόνο στα εγκλήματα των Ισραηλινών. Κάτι ακόμα που ξεχωρίζει στη συγκεκριμένη ταινία είναι η μελαγχολική μουσική του Μαξ Ρίχτερ που δένει τέλεια με τα πλάνα του πολέμου.
Επιμένω πως η ταινία αυτή πρέπει να προβάλλεται τακτικά για θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, διότι η ιστορία κάνει συνέχεια κύκλους. Τα γεγονότα του Λιβάνου είναι ένα κομμάτι της ιστορίας που καλό θα είναι να έχουμε εις γνώσην μας.

Βαθμολογία: 9/10