Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Η τελευταία μέρα του καλοκαιριού...


Ένα ακόμα καλοκαίρι βαίνει προς το τέλος του. Όλοι μας από λίγο ως πολύ γεμίσαμε με νέες εμπειρίες, όμορφες στιγμές, μαγευτικές εικόνες, ευχάριστη διασκέδαση και πάνω απ' όλα περάσαμε αρκετό χρόνο με φίλους και πρόσωπα που αγαπάμε.
Από το δικό μου καλοκαίρι, θα ήθελα να σας προσφέρω ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα που απόλαυσα από τις ακτές της Τουρκίας, συγκεκριμένα από τη μαρίνα του Τσεσμέ, με φόντο τα βουνά της πολυαγαπημένης μου Χίου.
Καλό φθινόπωρο πλέον...

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Επέστρεψαν τα λεηλατημένα από μουσείο της Αιγύπτου



Οι κλέφτες έκαναν την αυτοκριτική τους και επέστρεψαν 110 από τα 1.050 αρχαία αντικείμενα που εκλάπησαν κατά την πρόσφατη, πρωτοφανή για τα αιγυπτιακά δεδομένα, λεηλασία του Εθνικού Μουσείου Μαλάουι.
Σύμφωνα με την ειδησεογραφική ιστοσελίδα AllAfrica. com, κάτοικοι της περιοχής ανταποκρίθηκαν στην έκκληση του υπουργείου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου -με την υπόσχεση ότι δεν θα υπάρξουν νομικές συνέπειες για όσους επιστρέψουν τα κλοπιμαία- και παρέδωσαν μέρος από τα έργα.
Ο υπουργός Αρχαιοτήτων Μοχάμεντ Ιμπραήμ πληροφόρησε ότι το υπουργείο έχει επανακτήσει, μεταξύ άλλων, 25 χρυσά νομίσματα και ότι έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα ώστε το Μουσείο να μπορέσει να επαναλειτουργήσει τουλάχιστον τμηματικά.
Η πρωτοφανής λεηλασία στο Μουσείο Μαλάουι, που βρίσκεται στη Μίνια της Ανω Αιγύπτου, περίπου 300 χλμ. νότια του Καΐρου, ξεκίνησε πριν από περίπου δύο βδομάδες, στον απόηχο της κρίσης που ξέσπασε ανάμεσα στον αιγυπτιακό στρατό και στους οπαδούς του ανατραπέντος προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι. Το Μουσείο κατασκευάστηκε το 1963 για να στεγάσει τα αντικείμενα από τις ανασκαφές που διενεργούνται στις γύρω αρχαιολογικές θέσεις. Το διώροφο κτήριο στέγαζε μια μεγάλη γκάμα αρχαιοτήτων (1.089), όπως μούμιες, αναθηματικά και λατρευτικά αντικείμενα, ξύλινα φέρετρα, περιδέραια από λίθινες πέτρες, νεκρικές μάσκες, φυλακτά και πολλά κτερίσματα. Μεταξύ των κλαπέντων ήταν κι ένα άγαλμα της κόρης του φαραώ Ακενατών, ένα αριστούργημα, σύμφωνα με τους ειδικούς, επίσης χρυσά και χάλκινα ελληνορωμαϊκά νομίσματα, καθώς και κεραμικά, χάλκινα αγάλματα ιερών ζώων του θεού Θωθ, ο οποίος συχνά απεικονιζόταν με το κεφάλι ίβιδας ή μπαμπουίνου.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=382500

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Λίγη ανθρωπιά πριν το αιματοκύλισμα...




Όπως τις προηγούμενες μέρες, έτσι και στις επόμενες, οι οθόνες μας θα γεμίσουν πάλι με πτώματα άμαχου πληθυσμού. Άνθρωποι που έτυχε να βρίσκονται στη λάθος χώρα ή ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, την λάθος χρονική περίοδο. Άνθρωποι που το κράτος τους, τους μετέτρεψε σε πιόνια και οι μεγάλες δυνάμεις τους χώρισαν σε δύο στρατόπεδα για να αλληλοσφαχτούν. Αδέλφια σκοτώνονται μεταξύ τους για τα συμφέροντα κάποιων άλλων. Κάποιων ξένων.
Αυτές τις εικόνες τις έχουμε δει πολλές φορές. Έχουμε αποδείξει ηθελημένα (ή άθελα) πως είμαστε αιμοβόρα κτήνη. Έχουμε σιωπήσει στην ενοχή απόλαυση εικόνων με ανθρώπους νεκρούς, βαριά τραυματισμένους, ακόμα και διαμελισμένους. Έχουμε τη μαγκιά να κοιτάμε πλέον στα μάτια μόνο τα νεκρά βλέμματα των άψυχων παιδιών.
Αυτές οι εικόνες μας δίνουν δηλητηριασμένη τροφή. Αυτές οι εικόνες μας σαπίζουν. Αυτές τις εικόνες έχουμε ανάγκη να βλέπουμε για να νιώθουμε ακόμα ζωντανοί κι αποβλακωμένοι στους καναπέδες μας.
Αυτές τις εικόνες έχω σιχαθεί πια κι εξοργίζομαι στην ιδέα πως θα τις συναντήσω πάλι τις επόμενες ημέρες.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή θέλω να σας μεταδώσω τη χαρά ενός πατέρα που βρίσκει το γιο του ζωντανό μετά τους βομβαρδισμούς με τα χημικά στη Συρία.
Η εικόνα δεν είναι εμπορική, το γνωρίζω.
Την δημοσιεύω όμως διότι πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι γύρω μου...

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Κόλαση η Μεσόγειος...


Του Γιώργου Δελαστίκ

Φλέγεται κυριολεκτικά ολόκληρη η Μεσόγειος απ' άκρη σ' άκρη, αλλά η οικονομική λαίλαπα που σαρώνει και καταστρέφει για δεκαετίες την Ελλάδα θολώνει δικαιολογημένα το μυαλό των Ελλήνων και δεν τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν σε όλη της την έκταση και το βάθος την τραγικότητα της κατάστασης και τις νέες συμφορές που κυοφορούνται στην περιοχή μας. Στις βόρειες ακτές της Μεσογείου, όλες οι χώρες περιδινίζονται στη χειρότερη οικονομική κρίση που έχουν γνωρίσει στα σχεδόν εβδομήντα χρόνια που κύλησαν από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου....
Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, βαλκανικές χώρες, Πορτογαλία στις δυτικές εσχατιές της ευρωπαϊκής ηπείρου, έξω από την πύλη της Μεσογείου στο Γιβραλτάρ βυθίζονται όλο και βαθύτερα στη φτώχεια και τη μιζέρια με πρωτοφανείς ρυθμούς. Απέναντι, στις αραβικές νότιες ακτές της Μεσογείου, οι εμφύλιες συγκρούσεις που είτε βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη είτε στα πρώτα τους στάδια ή προετοιμάζονται, βάφουν ήδη με ποταμούς αίματος τα γαλάζια νερά της κοινής μας θάλασσας που γέννησε τους αρχαιότερους και μεγαλύτερους πολιτισμούς.
Στην Αίγυπτο, μια χούντα πραξικοπηματιών στρατιωτικών ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο ισλαμιστή πρόεδρο Μόρσι και σφάζει τον λαό της Αιγύπτου που αντιτάσσεται στο δικτατορικό καθεστώς. Νοσταλγοί της χούντας του Μουμπάρακ όλοι τους οι πραξικοπηματίες, οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται στην υπηρεσία των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Στη Συρία, το ηθικά και πολιτικά χρεοκοπημένο καθεστώς του Ασαντ αμύνεται λυσσωδώς σφαγιάζοντας Σύρους πολίτες που δεν είναι μαζί του, ενώ οι αντικαθεστωτικοί είναι πολύ χειρότεροι.
Στίφη κατσαπλιάδων μισθοφόρων των εμιράτων και του Ισραήλ χρησιμοποιούν αδίστακτα χημικά όπλα εναντίον του συριακού πληθυσμού με χιλιάδες νεκρούς, επιχειρώντας να εμφανίσουν τον Ασαντ ως ένοχο χρήσης χημικών όπλων. Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Ισραηλινοί ετοιμάζουν νέο εμφύλιο στον Λίβανο. Πράκτορές τους τοποθετούν τις βόμβες σε σουνιτικά τζαμιά για να αποδοθεί η ευθύνη στη σιιτική Χεζμπολάχ, την οποία τον περασμένο μήνα η ΕΕ χαρακτήρισε επισήμως ως δήθεν «τρομοκρατική» οργάνωση, ώστε να πάρουν επισήμως αμέσως το μέρος των φασιστικών φιλοδυτικών δυνάμεων του Λιβάνου, συνεχιστών των φαλαγγιτών, όταν ξεσπάσει ανοιχτά ο πόλεμος στον Λίβανο που προετοιμάζουν πυρετωδώς. Προετοιμασία εμφυλίου πολέμου εκ μέρους των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ γίνεται και στην Τυνησία, όπου και εκεί η λαϊκή επανάσταση έφερε στην εξουσία ισλαμικές δυνάμεις, καθώς αυτές ανταποκρίνονται στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση των αραβικών πληθυσμών κατά τη σημερινή φάση.
Ο Λευκός Οίκος έχει ξεκινήσει μια αντεπίθεση διαρκείας στις αραβικές χώρες της Μεσογείου προσπαθώντας να ανακτήσει τις χώρες που έχασε με το ξέσπασμα της «αραβικής άνοιξης» ή ακόμη περισσότερο να εμφανίσει ως... «συνέχεια της αραβικής άνοιξης» τη μεθοδευμένη απόπειρα ανατροπής αραβικών καθεστώτων που δεν είναι τυφλά όργανά του. Η επιτυχία των ΗΠΑ και της ΕΕ να ανατρέψουν το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ και Αραβες μισθοφόρους άνοιξε την όρεξη των Αμερικανών και κάποιων Ευρωπαίων να ανατρέψουν και τον Ασαντ. Η πράξη απέδειξε όμως ότι χωρίς τη χρήση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ, οι κατσαπλιάδες μισθοφόροι που εξοπλίζει η Δύση και πληρώνουν τα εμιράτα είναι σχεδόν αδύνατο να ανατρέψουν υφιστάμενα αραβικά καθεστώτα, ακόμη και όταν μια χώρα σαν την Τουρκία παρέχει ολόπλευρη βοήθεια στους Σύρους αντικαθεστωτικούς.
Η Ουάσιγκτον το κατάλαβε αυτό κι έτσι στην Αίγυπτο προχώρησε στην οργάνωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος και στην εγκαθίδρυση χούντας αμερικανόδουλων αξιωματικών, όπως ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης στη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967 στη χώρα μας. Σε μια χώρα σαν την Αίγυπτο άλλωστε με 85 εκατομμύρια κατοίκους, οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ για την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μόρσι είναι πιθανότατο ότι θα οδηγούσε όλους τους αραβικούς λαούς προς την κατεύθυνση της αντιαμερικανικής ριζοσπαστικοποίησης. Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει σε αυτή την ιστορία της προσπάθειας των ΗΠΑ και ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών να καθυποτάξουν όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ισως αποδειχθεί ότι είναι αδύνατον να πετύχουν τον στόχο τους χωρίς να εξαπολύσουν έναν γενικευμένο πόλεμο στην περιοχή - έναν πόλεμο που θα οδηγήσει στην κόλαση των στρατιωτικών συγκρούσεων εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Πηγή: http://ostria-gr.blogspot.gr

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Αυτός είναι ο πόλεμος...




Χωρίς λόγια...

Αλληλεγγύη και φιλανθρωπία



«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές....
Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλεύει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ’ αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.
Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν’ αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας, γιατί είναι άνεργος ή απεργός; Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο και ακαθαρσία και αμορφωσιά και βούρκος και βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλευση, ξύλο και εξαθλίωση και εξαχρείωση γεμάτη είναι η ζωή του εργαζόμενου παιδιού. Το πικρότερο κατακάθι της προλεταριακής δυστυχίας αυτά το πίνουν, το μαρτυρικό στεφάνι αυτά το φορούν. Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι, των πεινασμένων οι πεινασμένοι, των παγωμένων οι παγωμένοι, των άρρωστων οι άρρωστοι, των απόκληρων οι απόκληροι. Αυτά μπαίνουνε στην κόλαση με το πρώτο αντίκρισμα της ζωής. Την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου αυτά δεν τη γνωρίζουν.
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.
Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση. Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.
Άς έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Μια οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το ζήτημα αμέσως. Μια εντατική δουλειά πρέπει ν’ αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα φωτίσει θα κινητοποιήσει μάζες και που πριν απ’ όλα θα διοργανώσει έμπρακτη αλληλεγγύη, θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί. Ας γράψουνε σε μένα, όσοι επιθυμούν να συνεργαστούν στην «Παιδική Βοήθεια»

Αθήνα, Δεκέμβρης 1932 
Δημήτρης Γληνός

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Η σφαγή συνεχίζεται...


Αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες, ένας όρος που άκουσα πρώτη φορά στους βομβαρδισμούς της Σερβίας το 1999 κι ως παιδάκι αναρωτιόμουν πως ήταν δυνατόν να μην βρίσκουν στόχο οι έξυπνες βόμβες των Νατοϊκών-Αμερικανών. Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης δεν ανέφεραν για θανάτους γυναικόπαιδων και λοιπών αμάχων, παρά μόνο για παράπλευρες απώλειες. Έτσι τις ακούγαμε και δεν νιώθαμε τη φρίκη που επικρατούσε στην καρδιά των Βαλκανίων. 
Το ίδιο απαθείς είχαμε μείνει και στους πολέμους του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Πόλεμος λέγαμε. 
Ήταν θέλημα θεού, ακούγαμε από κάποια άλλα στόματα. 
Ποιου θεού όμως; 
Γιατί να τα ρίχνουμε όλα σε ανύπαρκτες οντότητες. 
Οι φρικαλεότητες που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες, είναι αποτελέσματα των ανθρώπων. 
Είναι καιρός να τις δούμε κατάματα, κι αφού περάσουμε το πρώτο μεγάλο σοκ αλλά και τα συναισθήματα ντροπής κι ενοχής, να δράσουμε ως Δύση. 
Η σιωπή είναι το ίδιο ένοχη. 
Ή μήπως κάνουμε τα ίδια κι εμείς ως Ευρωπαϊκή Ένωση, στην κεντρική Αφρική; Λέω εγώ... (δείτε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ "Ο εφιάλτης του Δαρβίνου" για να καταλάβετε τι εννοώ).

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Ήρωας ή προδότης; Σίγουρα άνθρωπος!




Ο Μπράντλεϊ Μάνινγκ, ένας απλός στρατιώτης που υπηρετούσε στις υπηρεσίες πληροφοριών του αµαμερικανικού στρατού στη Βαγδάτη, στέλνει δύο βίντεο στο WikiLeaks: το ένα με εικόνες από μια επίθεση στις 12 Ιουλίου του 2007 ενός αμερικανικού ελικοπτέρου Απάτσι να ανοίγει αδιακρίτως πυρ κατά ομάδας αμάχων στο Ιράκ και ένα δεύτερο από μια αμερικανική αεροπορική επιδρομή με χρήση λευκού φωσφόρου στις 4 Μαΐου 2009 στην πόλη Γκρανάι της επαρχίας Φαράχ του Αφγανιστάν, που σκότωσε πάνω από 100 γυναικόπαιδα.
Μαζί με αυτά τα δύο απόρρητα βίντεο ο τότε 23χρονος Μάνινγκ στέλνει στην ιστοσελίδα WikiLeaks του Τζούλιαν Ασάνζ ακόμη 250.000 διπλωματικά έγγραφα καθώς και 500.000 στρατιωτικές αναφορές σχετικά με το Ιράκ και το Αφγανιστάν, γεγονός που αποτελεί τη μεγαλύτερη διαρροή απόρρητων εγγράφων στην αμερικανική ιστορία.
Για τους πάσης φύσεως ακτιβιστές, ο Μάνινγκ είναι ένας ήρωας που αποκάλυψε τα εγκλήματα πολέμου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, όμως για άλλους, και κυρίως για το Πεντάγωνο και την κυβέρνηση των ΗΠΑ, είναι ένας προδότης που θα μείνει στη φυλακή για πάρα πολλά χρόνια.
Ο συγκεκριμένος νεαρός είχε πλέον να αντιμετωπίσει την εχθρική δικαιοσύνη της Αμερικής που τον αποκαλούσε "προδότη" αλλά και την ελαστική υπεράσπισή του, που τον αποκαλούσε "αφελή αλλά καλοπροαίρετο νεαρό".
Αφελής;
Γίνεσαι αφελής όταν εξοργίζεσαι, παρακολουθώντας από τις οθόνες του κέντρου ελέγχου των στρατιωτικών επιχειρήσεων, τη σφαγή τόσων αμάχων; Ποια λογική σε αναγκάζει να παραμένεις απαθής και με το στόμα κλειστό;
Είχα παρακολουθήσει κάποτε ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο αναφερόταν σε παλιότερος πολέμους, όπου το 70% των βολών απ' όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές, ήταν επίτηδες άστοχο διότι οι απλοί φαντάροι δεν ήθελαν να σκοτώσουν άλλους ανθρώπους. Φυσικά, η συγκεκριμένη ανθρώπινη συμπεριφορά μελετήθηκε από τα αιμοβόρα μυαλά.
Οι πρώτες μάχες του 21ου αιώνα πραγματοποιήθηκαν με φαντάρους που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Στο Αφγανιστάν, είχαν "διδάξει" τους δυτικούς στρατιώτες πως οι εχθροί τους (στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Ταλιμπάν) είναι ζώα και τους παρομοίαζαν με όντα κατώτερα κι από τα κατοικίδια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει μία θεαματική μείωση της αστοχίας των βολών. Το αίμα πλέον κυλούσε άφθονο.
Η ευστοχία επίσης αυξήθηκε διότι οι μάχες γίνονταν με το πάτημα ενός κουμπιού. Φαντάροι, κρυμμένοι σαν ποντίκια σε ειδικούς κλωβούς μπορούσαν να σκοτώνουν κόσμο από απόσταση. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να αισθανθούν την οσμή του αίματος και την παρουσία του θανάτου. Το αποτέλεσμά τους το παρακολουθούσαν μέσα από τις ασπρόμαυρες οθόνες. Εικόνες φρίκης όπως είναι το παραπάνω βίντεο που είχε στείλει ο Μάνινγκ στη WikiLeaks.
Για κακή τους τύχη, μέσα σ' αυτά τα ζώα, που πατούσαν άβουλα τα κουμπιά του θανάτου, βρέθηκε ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με το άλφα κεφαλαίο. Ένας άνθρωπος που δεν δίστασε να παρουσιάσει τη φρίκη του πολέμου, γνωρίζοντας φυσικά τις συνέπειες που θα ακολουθούσαν. Σίγουρα για την χώρα του είναι ένα μαύρο πρόβατο. Ένας προδότης. Ένας φυλακισμένος.
Για όλους εμάς θα είναι ένας ήρωας. Ένας ανθρωπιστής που αξίζει να μνημονευτεί το όνομά του στην ιστορία της παγκόσμιας ειρήνης.
Την στάση αυτή δεν την κρατάω επειδή ξεσκέπασε τη βρωμιά της Αμερικής, όσον αφορά τους πολέμους που έχει πραγματοποιήσει σε πολλές περιοχές της γης. Την ίδια στάση θα κρατούσα για τον συγκεκριμένο ήρωα ακόμα κι αν ξεσκέπαζε βρωμιές της δικιάς μου χώρας.
Πάνω απ' όλα πρέπει να είμαστε άνθρωποι.
Πρέπει να αναγνωρίζουμε τα λάθη της ιστορίας για να μην επαναλαμβάνονται.
Όσο τα κρύβουμε, είμαστε καταδικασμένοι να τα ζούμε ξανά και ξανά.
Και δυστυχώς θα είμαστε για πάντα στο ίδιο έργο θεατές...

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Λεηλατήθηκαν πολιτιστικοί θησαυροί στην Αίγυπτο



Βιτρίνες σπασμένες και λεηλατημένες, αγάλματα κομματιασμένα και πεταμένα στο δάπεδο, περίτεχνες σαρκοφάγοι κατεστραμμένες είναι το σκηνικό ενός πρωτόγνωρου βανδαλισμού που συνέβη όταν υποστηρικτές του ισλαμιστή Μόρσι εισέβαλαν στο μουσείο και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.
Η καταγραφή των ζημιών στο κτήριο δεν έχει ολοκληρωθεί και ο ακριβής αριθμός των εκθεμάτων που έκαναν φτερά δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. Ωστόσο, κατόπιν αυτοψίας του αρχαιολογικού συμβουλίου της περιοχής, ανακοινώθηκε ότι το μουσείο έχει σχεδόν πλήρως λεηλατηθεί. Εχουν αφαιρεθεί 1.040 από τα 1.089 αντικείμενα της μόνιμης συλλογής του, όπως δήλωσε ο επικεφαλής του τμήματος Μουσείων του υπουργείου Αρχαιοτήτων (MSA) Ahmad Sharaf.
Αρχαία αιγυπτιακά αγάλματα ήταν στο στόχαστρο των ισλαμιστών, σύμφωνα με τον κ. Σαράφ. Τα εκθέματα που λείπουν θα μπουν στην κόκκινη λίστα της UNESCO προκειμένου να μπλοκαριστεί η παράνομη διακίνησή τους στη διεθνή αγορά αρχαιοτήτων. Ο κατάλογος των κλαπέντων θα δοθεί στο γενικό εισαγγελέα, αλλά θα διανεμηθεί και σε όλα τα λιμάνια της Αιγύπτου για να αποφευχθεί η απόπειρα να βγούν από τη χώρα.
Το χρονικό της καταστροφής έχει ως εξής: Διαδηλωτές εισέβαλαν την περασμένη Πέμπτη στο μουσείο μπαίνοντας στον κήπο του. Αφού έριξαν την κεντρική είσοδο του κτηρίου, κατέστρεψαν τις κάμερες επιτήρησης, έσπασαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους στις αίθουσες και έκλεψαν σχεδόν τα πάντα. Στο πέρασμά τους πυροβόλησαν και σκότωσαν έναν από τους εργαζομένους στο μουσείο. Γι' αυτό και ο υπουργός Εσωτερικών Μοχάμεντ Ιμπραήμ εξέφρασε τα βαθύτατα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του θανόντος. «Είναι μια μεγάλη απώλεια και είμαι πραγματικά λυπημένος από ό,τι συνέβη σε ένα τέτοιο μουσείο», είπε ο κ. Ιμπραήμ.
Είχε προηγηθεί το μεγάλο κύμα βίας σε εθνικό επίπεδο με τους 600 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες από τους υποστηρικτές του ανατραπέντος προέδρου των ισλαμιστών Μοχάμεντ Μόρσι. Οι ταραχές εξαπλώθηκαν γρήγορα και εκτός Καΐρου και έφθασαν στην πόλη Minya, όπου βρίσκεται το συγκεκριμένο μουσείο. Ο κ. Ιμπραήμ χαρακτήρισε την επίθεση στο αρχαιολογικό μουσείο ως «αήθη» και επέκρινε τους δράστες που έβαλλαν βάναυσα κατά της «πολιτιστικής κληρονομιάς του έθνους». Επίσης, κάλεσε όλους τους πολίτες της Αιγύπτου να προστατεύσουν τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία της πατρίδας τους, καθώς και όλα τα ιστορικά κτήρια.

Εμφαση στα ελληνορωμαϊκά χρόνια

Το ΜΝΜ διαθέτει μια μεγάλη συλλογή αντικειμένων από ένα ιδιαίτερης σημασίας χρονικό διάστημα της αιγυπτιακής ιστορίας, με έμφαση στα ελληνορωμαϊκά χρόνια και στα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν στους αρχαιολογικούς χώρους Τελ ελ Αμάρνα και Ashmounein.
Οι ισλαμιστές του Μόρσι επιτέθηκαν επίσης σε δεκάδες κοπτικές εκκλησίες, σπίτια και επιχειρήσεις που ανήκουν στη χριστιανική μειονότητα. Οι κινήσεις αυτές αποτελούν σαφώς μια εκστρατεία εκφοβισμού και προειδοποίηση προς τους χριστιανούς εκτός Καΐρου να μην ενδώσουν στον πολιτικό ακτιβισμό. Οι χριστιανοί αποτελούν το 10% του πληθυσμού των 85 εκατομμυρίων της Αιγύπτου. Τις τελευταίες ημέρες λεηλατήθηκαν και παραδόθηκαν στην πυρά 40 εκκλησίες, ενώ 23 άλλες έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές. Παρόλο που η χριστιανική κοινότητα προσπαθεί να κρατήσει χαμηλό προφίλ, πολλοί υποστηρικτές του Μόρσι πιστεύουν πως οι χριστιανοί διαδραμάτισαν ένα δυσανάλογα μεγάλο ρόλο στις μαζικές συγκεντρώσεις που απαιτούσαν να παραιτηθεί πριν από το πραξικόπημα.

Πηγή: http://www.enet.gr

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Ο Αύγουστος του φόβου μου



Γράφει ο Καρτέσιος

Το παραμύθι του σοκ έλαβε επίσημα τέλος. Για σοκ θα μιλούσαμε αν κάποιο πρωί σε πετούσαν ξαφνικά από το σπίτι σου δίχως να το περιμένεις. Τώρα πλέον το περιμένεις. Σε προειδοποίησαν με τον πλέον επίσημο τρόπο. Το άφηναν να διαρρεύσει επί μήνες. Δεν αντέδρασες. Το αντίθετο, πήγες διακοπές.
Δε σε κατηγορώ. Αυτό είχες ανάγκη. Άλλωστε ίσως και να μην πίστεψες ότι θα σου πάρουν το σπίτι. Όμως τώρα σε προειδοποίησε ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών. «Αν δε σου πάρουμε το σπίτι, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες», σου είπε....
Αν μάθαινες ότι ξέσπασε φωτιά κοντά στο σπίτι σου θα επέστρεφες κι από την άλλη άκρη του κόσμου για να παλέψεις να το σώσεις. Τώρα, δεν επέστρεψες. Έμεινες εκεί. Καλά έκανες. Δε σε κατηγορώ.
Δε θα έμαθες ότι για την κατάσχεση του σπιτιού σου θα συνυπολογιστούν οι έννοιες των «αποδεκτών συνθηκών διαβίωσης» και του «συνεργάσιμου δανειολήπτη». Πήγες διακοπές. Ή ακόμη κι αν δεν πήγες. Έφαγες όμως τρία γεύματα την ημέρα και δε στήθηκες σε συσσίτιο. Κάπνισες κι ένα πακέτο τσιγάρα. Ίσως αγόρασες κι ένα παγωτό στα παιδιά. Άρα, ζεις σε «αποδεκτές συνθήκες διαβίωσης», οπότε θα μπορούσες να πληρώνεις το δάνειό σου τρώγοντας λιγότερο, μην καπνίζοντας και μην αγοράζοντας παγωτό στα παιδιά σου.
Αν έκανες αυτές τις θυσίες «για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες», τότε παίρνεις το παράσημο του «συνεργάσιμου δανειολήπτη», οπότε ίσως δε θα χάσεις φέτος το σπίτι σου, αλλά του χρόνου. Αναλόγως πόσο κώλο έστησες στις τράπεζες, θα κερδίσεις κάποιους μήνες κάτω από κεραμίδι.
Παρ’ όλα αυτά, δεν επέστρεψες από τις διακοπές σου, δε συσπειρώθηκες, δεν ούρλιαξες, δε βγήκες στο δρόμο. Δεν πειράζει. Θα σε πετάξουν τώρα στο δρόμο οι τράπεζες. Ο δρόμος, πάντως, ήταν ο μονόδρομός σου. Σημασία είχε ο τρόπος που θα έβγαινες στο δρόμο. Αν θα έβγαινες μόνος σου ή αν θα σε πετούσαν. Σου το είχαν ξεκαθαρίσει πριν τους ψηφίσεις. Όμως πήγες και τους ψήφισες. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα.
Κι εσύ, ο κάποιος άλλος, μπορεί να απολυθείς. Βέβαια πρώτα θα αξιολογηθείς. Πόσο νεοδημοκράτης είσαι; Πόσο πιστός πασοκτσής είσαι; Ποιος βαθμός συγγένειας σε συνδέει με κάποιον υπουργό; Κι αν είσαι συγγενής κάποιου βουλευτή, πόσο παλιός και χρήσιμος είναι αυτός ο βουλευτής; Είναι ακόμη εν ενεργεία ή όχι;
Η αξιολόγηση θα είναι αντικειμενική. Έχουν εκδοθεί τόσες εκατοντάδες οδηγίες προσμέτρησης και αφαίρεσης μορίων αξιολόγησης που δε μπορείς να βγάλεις άκρη αν αξιολογήθηκες σωστά ή όχι. Άρα είναι αντικειμενική η αξιολόγηση. Έφτασες στο έσχατο σημείο αναξιοπρέπειας. Κατέκτησες την κορυφή της προσωπικής εξαθλίωσης. Σε αξιολογούν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Γιάννης Μιχελάκης.
Παρ’ όλη την ξευτίλα δεν επέστρεψες από τις διακοπές σου, δε συσπειρώθηκες, δεν πέταξες πέτρα. Δε σε κατηγορώ. Καλά έκανες. Το πήρες απόφαση μάλλον ότι αυτή η μοίρα είναι που σου αξίζει. Ίσως σκέφτεσαι «σ’ εμένα θα τύχει;». Είναι όπως τα τροχαία. «Εγώ θα σκοτωθώ;». Μέχρι που σκοτώνεσαι και παύεις ν’ αναρωτιέσαι. Όταν όμως τύχει να σου πάρουν το σπίτι και να μείνεις άνεργος, δεν έρχεται η λύτρωση. Θα συνεχίσεις ν’ αναρωτιέσαι. Θα έχεις όλο το χρόνο δικό σου για ν’ αναρωτιέσαι πώς συνέβη αυτό. Και θα δηλώνεις σοκαρισμένος.
Αυτός ήταν ο Αύγουστος του φόβου μου. Όχι, δε φοβήθηκα αυτούς. Προειδοποίησαν εγκαίρως. Κυρίως, όμως, απέδειξαν ότι δε μπλοφάρουν. Αυτόν τον Αύγουστο φοβήθηκα εσένα που δεν επέστρεψες, δε συσπειρώθηκες, δεν υπερασπίστηκες τίποτα. Είσαι χειρότερος κι από τα δέντρα. Τα δέντρα στην πυρκαγιά, αν είχαν πόδια θα έτρεχαν να γλιτώσουν. Εσύ έμεινες ακίνητος. Θα καείς. Έκανες την επιλογή σου. Αυτή φοβήθηκα φέτος τον Αύγουστο.

Πηγή: http://ostria-gr.blogspot.gr

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Το φάντασμα του εμφυλίου πολέμου



Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η εκατόμβη της περασμένης Τετάρτης στην Αίγυπτο αφαίρεσε το τελευταίο φύλλο συκής από το στρατιωτικό πραξικήπημα της 3ης Ιουλίου, που ανέτρεψε τον μοναδικό δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη στη χώρα των Φαραώ.
Απέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο την πολιτική αφέλεια ή ηλιθιότητα (αν δεν πρόκειται για κάτι ακόμη χειρότερο) εκείνων... των φιλελεύθερων, ακτιβιστών ή και αριστερών, οι οποίοι είχαν σπεύσει να χαρακτηρίσουν την εκτροπή του στρατηγού Σίσι ως "δεύτερη επανάσταση", μετά από εκείνη του 2011, που οδήγησε στην ανατροπή τουΧόσνι Μουμπάρακ.
Ό,τι και να καταλογίσει κανείς στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τον πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι -οι οποίοι ασφαλώς και διέπραξαν βαρύτατα σφάλματα, με αποτέλεσμα να εισπράξουν την κατακραυγή μεγάλου μέρους του κοινωνικού σώματος- δεν μπορεί να συγκριθεί με το αίσχος των τελευταίων ημερών: Στρατιωτικά ελικόπτερα, τεθωρακισμένα, ελεύθεροι σκοπευτές και ριπές αυτόματων όπλων εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών- μια πραγματική σφαγή εκατοντάδων ή και χιλιάδων αόπλων.
Για πρώτη φορά, ο εθνικός στρατός επιστρατεύεται εναντίον Αιγυπτίων πολιτών, κάτι που δεν έγινε ούτε στις τελευταίες ημέρες του καθεστώτος Μουμπάρακ. Στρατηγοί διορίζονται κυβερνήτες των περισσοτέρων επαρχιών. Ο στρατιωτικός νόμος επιστρέφει, όπως επί των ημερών του παλιού, τυραννικού καθεστώτος. Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που διαδέχθηκε τον Μόρσι είναι μια στρατιωτική χούντα, όπου το πάνω χέρι το έχουν οι άνθρωποι του παλιού καθεστώτος, ενώ οι διάφοροι φιλελεύθεροι ή αριστερίζοντες πολιτικοί περιορίζονται στο ρόλο του μαϊντανού- κάτι που πολύ καθυστερημένα αντελήφθη ο παραιτηθείς αντιπρόεδρος, Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι.
Τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας μετέτρεψαν σε άβυσσο τα διασταυρούμενα ρήγματα που είχαν ήδη ανοίξει μεταξύ οπαδών του λαϊκού κράτους και ισλαμιστών, νοσταλγών του παλιού καθεστώτος και δημοκρατών, αστυνομίας και πολιτών, Χριστιανών και Σουνιτών μουσουλμάνων. Η μεγάλη χώρα του Νείλου μπαίνει σε ένα νέο, σκοτεινό κεφάλαιο της μακρόχρονης ιστορίας της με χαίνουσες πληγές, οι οποίες θα χρειστούν χρόνια ή και δεκαετίες για να επουλωθούν. Το μόνο βέβαιο, για την ώρα, είναι ότι η τρομερή αιματοχυσία των τελευταίων ημερών ανατίναξε κάθε γέφυρα πολιτικής διαπραγμάτευσης μεταξύ στρατού και ισλαμιστών. Οι τελευταίοι δικαιολογημένα θα χάσουν κάθε εμπιστοσύνη στην πολιτική διαδικασία, αφού βλέπουν- όπως διαπίστωσαν και οι σύντροφοί τους στην Αλγερία και στην Παλαιστίνη, το 1992 και το 2006 αντίστοιχα- ότι η ανταμοιβή για την εκλογική τους νίκη είναι οι σφαίρες και τα μπουντρούμια των φυλακών.
Το μέγα ερώτημα είναι αν η οξύτατη πολιτική κρίση της Αιγύπτου κλιμακωθεί σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, όπως συνέβη στην Αλγερία τη δεκαετία του '90 και όπως συμβαίνει, υπό άλλες συνθήκες, σήμερα, στη Συρία. Μια παρόμοια εξέλιξη θα αποτελούσε πραγματικό εφιάλτη για τον αραβικό κόσμο, τις χώρες της Μεσογείου και ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα. Γιατί η Αίγυπτος δεν είναι μια οποιαδήποτε αραβική χώρα. Είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο αραβικό κράτος (ένας στους τρεις Άραβες είναι Αιγύπτιος), η παραδοσιακή χώρα- οδηγός του αραβικού κόσμου, που έχει συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ, συνορεύει με την Παλαιστίνη και αποτελεί στενό σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έγκυροι αναλυτές, μεταξύ των οποίων ο αρθρογράφος της Independent Ρόμπερτ Φισκ- σχετική ανάλυση του οποίου δημοσίευσε το TVXS- θεωρούν το ενδεχόμενο αυτό μάλλον απομακρυσμένο. Τα επιχειρήματά τους είναι εύλογα: σε αντίθεση με την Αλγερία και τη Συρία, η Αίγυπτος είναι εθνικά ομογενής χώρα, χωρίς παράδοση λαϊκών επαναστάσεων και γενικευμένης πολιτικής βίας. Ωστόσο και οι καταστάσεις που βιώνει σήμερα η χώρα είναι χωρίς προηγούμενο: ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρχε τόσο βαθύς εθνικός διχασμός και ποτέ ο στρατός δεν είχε απονομιμοποιηθεί σε τέτοια έκταση, στρέφοντας τα όπλα εναντίον του μισού της κοινωνίας.
Επιπλέον, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που εξωθούνται στην παρανομία και στη βίαιη αντίσταση, είναι μια ιστορική οργάνωση (ιδρύθηκε το 1928), με βαθιές κοινωνικές ρίζες και μεγάλη πείρα σε συνθήκες παράνομης ή μισοπαράνομης δράσης. Αλλά ακόμη κι αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, θα πρέπει να περιμένουμε μακρά περίοδο αστάθειας και πολιτικής βίας, καθώς η βίαιη καταστολή αναπόφευκτα θα ριζοσπαστικοποιήσει μια νέα γενιά ισλαμιστών μαχητών. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο σημερινός αρχηγός της Αλ Κάιντα, Αϊμάν αλ Ζαουάχρι, είναι Αιγύπτιος. 
Σημαντικές ευθύνες για τις δραματικές εξελίξεις φέρουν οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης και πρώτα απ' όλα οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ουσιαστικά στήριξαν το πραξικόπημα της 3ης Ιουλίου και εύχονταν να πετύχει, πασχίζοντας να κρατήσουν τα χέρια τους καθαρά από το αίμα των αθώων. Την περασμένη Τετάρτη κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να έχουν και την πίττα ακέραια και το σκύλο χορτάτο, χωρίς ωστόσο να αλλάξουν ουσιωδώς γραμμή. Περιορίστηκαν σε πλατωνικές διαμαρτυρίες και συμβολικές κινήσεις, όπως η απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να ακυρώσει προγραμματισμένες, κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με την Αίγυπτο.
Δεν ανέλαβαν ωστόσο καμία ουσιαστική πρωτοβουλία, όπως θα ήταν η ακύρωση της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας στο στρατό της Αιγύπτου- η δεύτερη μετά από εκείνη που παρέχεται στο Ισραήλ- και η τοποθέτηση του στρατιωτικού καθεστώτος σε διεθνή, διπλωματική καραντίνα. Αμήχανοι και άτολμοι απέναντι σε εξελίξεις που ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους, οι Δυτικοί ηγέτες θυμίζουν τον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στα βρωμόνερα και πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της...

Πηγή: http://tvxs.gr/news/synergates/aigyptos-fantasma-toy-emfylioy-polemoy-toy-petroy-papakonstantinoy

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Τρομερός είναι ο θυμός ενός λαού που μουρμουρίζει.. (Αισχύλος)





6:19 π.μ.
Μητέρα: Χαμπίμπα, τι γίνεται; Πήγα για ύπνο στη 01:30, δική σου ώρα 11:30. Τι συμβαίνει;
Χαμπίμπα: Ο Στρατός και η Αστυνομία κινούνται προς την πλατεία Ραμπάα. Το κέντρο τύπου έχει μετατραπεί σε νοσοκομείο και η πλατεία είναι σε επιφυλακή.
Μητέρα: Που είσαι;
Χαμπίμπα: Μόνο στους δημοσιογράφους επιτράπηκε να παραμείνουν στο κτίριο. Θα πρέπει να καλύψω τη μάχη στο μνημείο όταν αρχίσει.
Μητέρα: Το μνημείο είναι λίγο μακριά από τη Ραμπάα.
Χαμπίμπα: Όχι πολύ. Η πόρτα είναι  μεγάλη και μπορεί εύκολα να σπάσει.
Μητέρα: Είναι πολλοί οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες;
Χαμπίμπα: Ναι, αλλά μπορεί να κάνουν έναν πόλεμο νεύρων.
Μητέρα: Πως θα πας στο μνημείο;
Χαμπίμπα: Με τα πόδια, όπως όλοι. Εξαρτάται από την κατάσταση.

7:33 π.μ.
Μητέρα: Τι νέα;
Χαμπίμπα: Μόλις ήρθαν ξένοι δημοσιογράφοι στο Κέντρο Τύπου.
Μητέρα: Εννοώ, τι γίνεται με τα πλήθη; Πως είσαι;
Χαμπίμπα: Πήρα τρία χάπια. Κάνει πολύ κρύο και τρέμω. Υπάρχουν πολλά τανκς γύρω. Προσευχήσου για μας, μαμά.
Μητέρα: Ο Θεός να μας δίνει δύναμη. Σε εμπιστεύομαι  στον Παντοδύναμο.

12:46 μ.μ.
Μητέρα: Χαμπίμπα, σε παρακαλώ μίλα μου. Έχω τηλεφωνήσει χιλιάδες φορές. Σε παρακαλώ γλυκιά μου, έχω τρελαθεί από την ανησυχία. Πες μου πως είσαι...

Η Χαμπίμπα Αχμέντ Αμπντ Ελαλίζ, 26 χρονών, ήταν μία από τους τρεις δημοσιογράφους που σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια των ταραχών. Η μητέρα της, η Σαμπρίν Μανγκούντ, έδωσε στη δημοσιότητα τα SMS που αντάλλαξε μαζί της την ημέρα του θανάτου της.
Στο βίντεο παρακολουθούμε Αιγύπτιους να πηδάνε από μία γέφυρα για να αποφύγουν τα πυρά της αστυνομίας και του στρατού!
Ο διάλογος και το βίντεο δείχνουν ένα κομμάτι από τις αιματοβαμμένες όψεις της Αιγύπτου.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Απανθρωπιά...



Δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν στο Περιστέρι και η οργή του κόσμου ακόμα κοχλάζει.
Προτίμησα να κρατήσω μία απόσταση από το γεγονός. Δεν ήθελα να γράψω την άποψή μου με συναισθηματική φόρτιση. Ούτε ήθελα να το παίξω ψευτοδιανοούμενος όπως το έκαναν πολλοί άλλοι για να δουν το ονοματάκι τους να φιγουράρει για λίγες μέρες σε υβριστικές αναρτήσεις στο διαδίκτυο (η τέλεια διαφήμιση).
Μετά από δύο μέρες προσπάθησα να σκεφτώ και τις δύο πλευρές. Έχω πέσει πολλές φορές σε έλεγχο στο μετρό και στα λεωφορεία. Είναι γεγονός πως σχεδόν όλοι οι ελεγκτές έχουν ένα ηλίθια αυστηρό ύφος. Σχεδόν ξενερώνουν όταν διαπιστώνουν πως είσαι νομοταγής πολίτης. Στα έντεκα χρόνια που κατοικώ στην Αθήνα, δεν μ' έχουν πιάσει ούτε μία φορά χωρίς εισιτήριο, κι ο λόγος είναι πως θέλω να 'μαι δίκαιος και να μη δίνω σε κανέναν δικαιώματα. Την περίοδο του μνημονίου που έσφιξαν τα οικονομικά λουριά κι ανέβηκε η τιμή των εισιτηρίων (και των μηνιαίων καρτών), προτίμησα να αφήσω τα Μ.Μ.Μ. και να μετακινούμαι με τα πόδια, κυρίως στο κέντρο με πιο μακρινή απόσταση το Εξάρχεια-Νέος Κόσμος. Αν θέλω να διανύσω μεγαλύτερη απόσταση, επιλέγω τα μέσα αλλά με εισιτήριο πάντα. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι με οικονομικά προβλήματα που θεωρούν απαραίτητα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μ' αποτέλεσμα να τα χρησιμοποιούν χωρίς εισιτήριο. Μία παράβαση που δυστυχώς είναι αναγκαία για να μπορούν να ζουν την καθημερινότητά τους, οι άνθρωποι αυτοί. Ίσως να είναι και το παιδί σ' αυτήν την κατηγορία. Δεν το γνωρίζω και δεν μπορώ να χω άποψη όσον αφορά τον αδικοχαμένο νεαρό. Ας μην ταλαιπωρούμε άλλο την μνήμη του. Μπορεί να μην θέλω να σχολιάσω τον νεαρό αυτό, όμως μπορώ να μιλήσω για γνωστούς μου που για μαγκιά ή για ψευτοϊδεολογία αποφεύγουν να χτυπήσουν εισιτήριο, στο όνομα της οικονομικής κρίσης, την στιγμή που έχουν πράγματι χρήματα για να κυκλοφορούν με ακριβά κινητά και να κάνουν συχνές διακοπές τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Ξέρω πολλούς στον ευρύ κύκλο μου. Αυτούς τους κατηγορώ, διότι είναι εν μέρει ηθικοί αυτουργοί στην αυστηρότητα των ελεγκτών. Κι εξαιτίας της ανόητης στάσης τους, μαζί μ' αυτούς τιμωρούνται κι άνθρωποι που δεν το αξίζουν.
Από την άλλη όμως θέλω να ασχοληθώ με την απανθρωπιά του ελεγκτή (και πιθανότατα του οδηγού). Φαίνεται πάντα και ξεκάθαρα όταν κάποιος είναι παραβάτης άθελα ή ηθελημένα. Ο ελεγκτής θα 'πρεπε να φερθεί λίγο ανθρώπινα, όταν το παλικάρι αυτό εκλιπαρούσε να μην τον γράψουν επειδή δεν έχει λεφτά ούτε αυτός ούτε η οικογένειά του. Αντιθέτως άρχισαν να στάζουν τα σάλια του από το στόμα σαν θηρίο ανήμερο, έχοντας μπροστά του παγιδεύσει την λεία η οποία έσκουζε για να σωθεί. Και δυστυχώς το θράσος εξακολουθούσε να υπάρχει και μετά το τραγικό συμβάν. Οπότε σίγουρα ο άνθρωπος αυτός θα κοιμάται ήρεμος και τα υπόλοιπα βράδια της ζωής του.
Το τραγικό γεγονός του Περιστερίου αποδεικνύει την μέγιστη απανθρωπιά που έχει κυριεύσει τη σύγχρονη κοινωνία μας. Προχθές η απανθρωπιά σκότωσε έναν ακόμα άνθρωπο.
Και δυστυχώς αυτές οι μαύρες στιγμές φέρνουν χειρότερες φουρτούνες.  

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Οι Παναγιές όταν ήταν αρχαίες



Οι Αθηναίοι στη βυζαντινή περίοδο είχαν κάθε λόγο να γιορτάσουν το Δεκαπενταύγουστο πάνω στην Ακρόπολη. Ανηφορίζοντας στο βράχο μπορούσαν να ανάψουν το καντηλάκι της Παναγίας της Σπηλιώτισσας, που διατηρείται μέχρι σήμερα πάνω από το Θέατρο Διονύσου στο φυσικό σπήλαιο όπου δεσπόζει το χορηγικό μνημείο του Θρασύλλου, κι έπειτα να ακολουθήσουν το χωμάτινο μονοπάτι και να ανεβούν να αποθέσουν τα τάματά τους στο λαμπρό ναό της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, στην τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική που ήταν κτισμένη στον Παρθενώνα.
Ασφαλώς θα προσεύχονταν εμπρός στην ιερή εικόνα της Παναγιάς που κατά την παράδοση εικονογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αλλά την εικόνα αυτή πήραν οι άγγελοι και τη μετέφεραν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου για να τη βρουν εκεί οι Αθηναίοι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος, όπως λένε οι θρύλοι, και να ιδρύσουν κοντά στην Τραπεζούντα το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, που υπήρξε η απαντοχή του Ποντιακού Ελληνισμού για 16 αιώνες.
Τα πολύχρονα αναστηλωτικά έργα της Ακρόπολης έχουν δώσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία που χρειάζονταν οι μελετητές του Παρθενώνα για να ξανασχεδιάσουν την Παναγία την Αθηνιώτισσα, όπως ακριβώς ήταν.
Ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ Μανώλης Κορρές την έχει περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια, όπως και ο πρόεδρος της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης, Χαράλαμπος Μπούρας. Αναφέρουν πως η αρχαία λατρεία πρέπει να σταμάτησε στον Παρθενώνα τον 5ο αιώνα. Μετατράπηκε σε ναό χριστιανικό πιθανότατα επί Ιουστινιανού, αλλά «η πρώτη ασφαλής απόδειξη για τη νέα του χρήση είναι τον επόμενο αιώνα», σύμφωνα με τον Μ. Κορρέ.
«Η μετατροπή του επετεύχθη με σχετικά μικρές επεμβάσεις: με τρεις θύρες που ανοίχτηκαν στο μεσότοιχο, το δυτικό διαμέρισμα συνδέθηκε με τον κυρίως ναό και ανέλαβε τη λειτουργία του νάρθηκα με είσοδο, όχι μόνο από τη δυτική θύρα, αλλά και από τις δύο άλλες που ανοίχτηκαν στους πλευρικούς τοίχους».

Αλλη είσοδος

Είναι σαφές πως η εκκλησία είχε αντίθετο προσανατολισμό από τον αρχαίο ναό, αφού η είσοδος γινόταν από την πλευρά που αντικρίζουμε σήμερα μόλις αφήσουμε πίσω μας τα Προπύλαια, ενώ οι αρχαίοι έβλεπαν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Αθηνάς μπαίνοντας από την ανατολική πλευρά (ακριβώς απέναντι). Εκείνη η πόρτα, η ανατολική, καταργήθηκε και «το άνοιγμά της, διευρυμένο κάπως, διαμορφώθηκε σε τόξο μετώπου μιας μεγάλης αψίδος, η οποία κτίστηκε στο μέσον του προνάου. Η αρχική αψίδα ήταν ημικυκλική, κτισμένη με λίθους από αρχαία μνημεία».
Στο βορειοδυτικό τμήμα του νάρθηκα υπήρχε ένα ορθογώνιο βαπτιστήριο με μια ορθογώνια κολυμπήθρα στο μέσον διαμορφωμένη από όρθιες μαρμαρόπλακες. Για την κολυμπήθρα είχε αφαιρεθεί μια πλάκα του αρχαίου δαπέδου. Ξύλινα πατάρια στις δύο πλευρές δημιουργούσαν το υπερώον στον κυρίως ναό, που φωτιζόταν από τρία παράθυρα κοντά στην ξύλινη στέγη. Η μετατροπή του Παρθενώνα σε εκκλησία «υπήρξε παράγων γενικά θετικός για την περαιτέρω διατήρηση του μνημείου», αναφέρει ο κ. Κορρές. «Ωστόσο και αυτή με τη σειρά της είχε ως συνέπεια μερικές πολύ βαριές καταστροφές», προσθέτει. Την απολάξευση των μετοπών και την καθαίρεση μεγάλων αγαλμάτων που ήταν στο κέντρο του αετώματος της ανατολικής πλευράς όταν υψώθηκε η αψίδα του ιερού της Παναγίας.
Από τα χαράγματα στους κίονες του Παρθενώνα, το «λίθινο χρονικό» της πόλης των Αθηνών, γίνεται σαφές ότι ο χριστιανικός ναός είναι αφιερωμένος στη μνήμη της Θεομήτορος, που για πολλούς αιώνες είναι γνωστός ως Παναγία η Αθηνιώτισσα. Μέχρι το 841 αναφέρεται ως Επισκοπή. Από τότε φαίνεται πως προάγεται σε Αρχιεπισκοπή και προ του 981 σε Μητρόπολη. Κάποιοι αρχιεπίσκοποι (θαμμένοι μέσα στον Παρθενώνα) συνέδεσαν το όνομά τους με το μνημείο, γιατί υπήρξαν σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Μιχαήλ Χωνιάτης, αλλά και γιατί προέβησαν σε εκτεταμένα οικοδομικά έργα, όπως ο Νικόλαος του Αγιοθεοδωρίτου (1166-1175), στον οποίο αποδίδεται το γκρέμισμα της παλιάς αψίδας και το κτίσιμο μιας πολύ μεγαλύτερης, με παχύτερους τοίχους και ημιεξαγωνική εξωτερική επιφάνεια. Τότε διαμορφώθηκαν στις τρεις πλευρές της αψίδας και ισάριθμα δίλοβα παράθυρα.

Αθέατος πύργος

Αργότερα κτίστηκε στον οπισθόναο ένας ορθογώνιος πύργος με ελικοειδή σκάλα, που διατηρείται αθέατος μέχρι σήμερα. Ο πύργος αυτός αρχικά εξείχε από τη στέγη, γι' αυτό εικάζεται πως λειτουργούσε ως πύργος κατόπτευσης ή το πιθανότερο ως κωδωνοστάσιο. Πάντως, το 12ο αιώνα ο ναός τοιχογραφήθηκε. Ο λειτουργικός εξοπλισμός του διαμορφώθηκε συν τω χρόνω.
Στην αριστερή πλευρά του προνάρθηκα υπήρχε μεγάλη λεκάνη νερού (φιάλη) και στο ιερό τρεις μαρμάρινες τράπεζες, που ίσως χρησίμευαν ως παρεκκλήσια. Το δάπεδο του ιερού στο μεσαίο κλίτος ήταν υπερυψωμένο, όπως και το δάπεδο της αψίδας κάτω από το οποίο υπήρχε δεξαμενή νερού. Ο άμβωνας ήταν μαρμάρινος και επιβλητικός. «Δυστυχώς ο μαρμάρινος εξοπλισμός του Παρθενώνα (τέμπλο, θυρώματα, θρόνοι, σύνθρονο, κιονίσκοι παραθύρων) έχει καταστραφεί ή δεν κατέστη δυνατόν να αναγνωριστεί μεταξύ των πολυάριθμων μεσοβυζαντινών που βρέθηκαν στην Ακρόπολη, μεγάλος αριθμός από τα οποία μεταφέρθηκαν στο Βυζαντινό Μουσείο», σύμφωνα με τον κ. Μπούρα. Οσο για το περίφημο ψηφιδωτό της Θεομήτορος με το Θείο Βρέφος, που κοσμούσε τον κόγχη του ιερού, δεν ξέρει κανείς πότε ακριβώς κατασκευάστηκε. Η εκκλησία πάντως επειδή αποτελούσε υπερτοπικό προσκύνημα ήταν γεμάτη από πολύτιμα σκεύη, βιβλία, έπιπλα και αναρίθμητα τάματα. Ακόμη και η θύρα του έφερε επάργυρες διακοσμήσεις.

Στη σπηλιά

Σήμερα, το μόνο απομεινάρι της λατρείας της Παναγιάς στην Ακρόπολη είναι στη σπηλιά του βράχου, σε ύψος 30 μέτρων από την ορχήστρα του Θεάτρου του Διονύσου, άγνωστο και απρόσιτο στους κοινούς θνητούς. Μόνο οι τεχνίτες της αναστήλωσης του χορηγικού μνημείου, που έκτισε ο Θράσυλλος το 320/319 π.Χ., ίσως ανεβούν σήμερα το απόγευμα ή αύριο να ανάψουν το καντήλι της Κυρα-Παναγιάς που διαμορφώθηκε στους χριστιανικούς χρόνους.
Οι πολυάριθμοι επισκέπτες της Ακρόπολης δεν θα αντιληφθούν πως πίσω από τη σκαλωσιά των έργων για την ανασύνθεση του αρχαίου μνημείου κρύβεται ο ναΐσκος της Παναγίας της Σπηλιώτισσας, που «διατηρεί όλα τα στοιχεία ενός οργανωμένου παρεκκλησίου», μας είπε ο αναστηλωτής του χορηγικού μνημείου, Κωνσταντίνος Μπολέτης. Εχει τοίχους κτιστούς εντός του φυσικού σπηλαίου, οι οποίοι μάλιστα είναι τοιχογραφημένοι.

Ελληνες πιστοί

Σε ένα σχέδιο του Τζέιμς Στιούαρτ του 1753, που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο, απεικονίζεται μια οικογένεια Ελλήνων πιστών να περιμένει τον παπά και ένα αγοράκι να κρατάει τα κεριά στο χέρι στο μονοπάτι προς την Παναγιά του Βράχου. Η είσοδος της σπηλιάς καλύπτεται από το μαρμάρινο θύρωμα του χορηγικού μνημείου που αναστηλώνεται με βάση τις σχεδιαστικές αποτυπώσεις των ξένων περιηγητών.
Ηταν ένα μαρμάρινο δωρικού ρυθμού μνημείο που έκλεινε την είσοδο του σπηλαίου. Αποτελείτο από δύο βαθμίδες με τρεις παραστάδες. Τα κενά ανάμεσά τους έκλειναν με θύρες. Πάνω στις παραστάδες ακουμπούσε θριγκός επί του οποίου ήταν ο χορηγικός τρίποδας που είχε κερδίσει ο Θράσυλλος σε θεατρικούς αγώνες. Πενήντα χρόνια αργότερα, ο γιος του Θρασύλλου, ο Θρασικλής, ανάρτησε εκατέρωθεν του τρίποδα του πατέρα του τους δύο δικούς του χορηγικούς τρίποδες. Στο εσωτερικό της σπηλιάς, ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας αναφέρει πως ήταν ένα ανάγλυφο σύμπλεγμα του Απόλλωνα και της Αρτεμης που σφάζουν τα παιδιά της Νιόβης. Με την πάροδο κάποιων αιώνων, χρειάστηκε το μνημείο να επισκευαστεί. Η επισκευή του έγινε το 400 μ.Χ. και ίσως τότε τοποθετήθηκε εντός του σπηλαίου άγαλμα του Διονύσου, που απεικονίζεται σε σχέδια περιηγητών του 19ου αιώνα. Το άγαλμα αυτό τελικά εκλάπη, όπως και τα Γλυπτά του Παρθενώνα, από τον Ελγιν και βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Με την επικράτηση του χριστιανισμού, το εσωτερικό του σπηλαίου μετατράπηκε σε εκκλησάκι. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους της Α' Εφορείας Ακρόπολης, «σε αυτή τη φάση ανήκει η σαρκοφάγος που βρέθηκε στο εσωτερικό του σπηλαίου, η μικρή σκάλα που οδηγεί σε δώμα, καθώς και τμήματα τοιχογραφιών που διατηρούνται στους τοίχους». Στο πλαίσιο των έργων αναστήλωσης του χορηγικού μνημείου συντηρήθηκαν και οι τοιχογραφίες του ναΐσκου.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=380150

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Τα Μνημόνια υπονομεύουν τη Δημοκρατία στην Ελλάδα



του Γιώργου Δελαστίκ

Ενα ρίγος αισθάνθηκε να διαπερνά τη σπονδυλική του στήλη όποιος έτυχε να διαβάσει στην Εφημερίδα των Συντακτών προ δύο περίπου εβδομάδων (20/7/2013) μια συνέντευξη του 84χρονου Γερμανού σοσιαλδημοκράτη φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Γίργκεν Χάμπερμας. Αναφερόμενος στις συνθήκες που έχουν προκαλέσει στη χώρα μας τα αλλεπάλληλα Μνημόνια που της επιβάλλει η Γερμανία μέσω της ΕΕ, ο Χάμπερμας ήταν κατηγορηματικά ανατριχιαστικός: «Οι όροι αυτοί μου θυμίζουν τις συνθήκες της όψιμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που οδήγησαν στην κατάληψη της εξουσίας από το φασισμό», δήλωσε χωρίς περιστροφές. «Μια Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν το σύνολο του πληθυσμού έχει την αίσθηση ότι κηδεμονεύεται από μια τρόικα, η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να "μεταφράζει" τις προσταγές των τραπεζών και των χρηματαγορών σε μέτρα λιτότητας και σε πακέτα διάσωσης», πρόσθεσε.
«Με αυτό τον τρόπο οι Έλληνες πολίτες δεν θα κερδίσουν τη δημοκρατική αυτοσυνειδησία τους, την οποία χρειάζονται για να αντισταθούν στην κατάρρευση του πολιτικού πολιτισμού τους», εξήγησε ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος. Με άλλα λόγια, το αίσθημα υποδούλωσης στη Γερμανία και την ΕΕ που -δικαίως- διακατέχει τους Έλληνες οδηγεί στην «κατάρρευση του πολιτικού πολιτισμού μας».
Όσο για την προοπτική λύσης, ο Χάμπερμας είναι εξίσου σαφής: «Στην περίπτωση της Ελλάδας είναι φανερό ότι η αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη αποτελεί το κλειδί για τη λύση των προβλημάτων. Το κλειδί δεν είναι η διά πιστώσεων χρηματοδοτούμενη μετακύλιση των προβλημάτων στις πλάτες των χωρών που μαστίζονται από την κρίση».

Θανάσιμη απειλή

Η άποψη του Χάμπερμας, ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε συνθήκες ανάλογες με εκείνες που βρισκόταν η Γερμανία πριν οι ναζί καταλάβουν την εξουσία, προκαλεί φυσικά σοκ, αλλά θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από την άποψη ενός αξιοσέβαστου γηραιού Γερμανού φιλοσόφου. Σωστό από τυπική άποψη. Το γεγονός όμως που θα έπρεπε να είχε κάνει όλους τους ηγέτες της Ευρώπης να αισθάνονται ότι τους ζώνουν τα φίδια είναι σίγουρα ορισμένες πτυχές των αποτελεσμάτων του Ευρωβαρόμετρου. Της πανευρωπαϊκής, δηλαδή, δημοσκόπησης που διεξάγεται δύο φορές το χρόνο -κάθε Μάιο και Νοέμβριο- ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες-μέλη της ΕΕ υπό την επίβλεψη της Κομισιόν.
Φρίκη προκαλούν τα ευρήματα του Ευρωβαρόμετρου του Μαΐου, τα οποία γνωστοποιήθηκαν στις Βρυξέλλες στις 23 Ιουλίου και αμέσως... καλύφθηκαν από πανευρωπαϊκό πέπλο σιωπής!
Ευνόητο γιατί: αποκαλύπτουν με δραματικό τρόπο ότι η πολιτική της λιτότητας που ακολουθούν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατ' εντολήν του Βερολίνου υπονομεύει με τραγικό τρόπο το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό πολίτευμα - όχι μόνο στην Ελλάδα και στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που πλήττονται από την κρίση, αλλά σε ολόκληρη την ΕΕ.
Επιβεβαιώνουν, δηλαδή, τα λόγια του Χάμπερμας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η πολιτική της Γερμανίας που ασκείται μέσω της Ευρωζώνης και της ΕΕ είναι πλέον πασιφανές ότι συνιστά θανάσιμη απειλή για τη Δημοκρατία σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο, όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν αυτοί που την υπηρετούν.

Το 95% «όχι» στα κόμματα!

Το εύρημα του Ευρωβαρόμετρου, το απίστευτα υψηλό ποσοστό του 90% (!) των Ελλήνων ή του 91% των Ισπανών δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στις αντίστοιχες κυβερνήσεις προκαλεί αίσθηση. Οι εντυπώσεις όμως μπορούν να διασκεδαστούν με την εξήγηση ότι αυτά τα καταθλιπτικά αποτελέσματα αποτυπώνουν την οργή των πολιτών εναντίον κυβερνήσεων που τους εξαπάτησαν και τις οποίες ετοιμάζονται να διώξουν κακήν κακώς από την εξουσία μόλις γίνουν εκλογές.
Το πραγματικό σοκ όμως έρχεται όταν το Ευρωβαρόμετρο αποκαλύπτει ότι το ... 95% (!) των Ελλήνων που ερωτήθηκαν εξέφρασε τη δυσπιστία του απέναντι στα πολιτικά κόμματα συλλήβδην έναντι μόλις 4% που εξέφρασε την εμπιστοσύνη του σε αυτά - πράγμα που σημαίνει ότι στις συνειδήσεις των Ελλήνων δεν υφίσταται ουσιαστικά δημοκρατική εναλλακτική λύση.
Όταν, μάλιστα, το 80% των ερωτηθέντων Ελλήνων δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένο από τη λειτουργία της Δημοκρατίας στη χώρα μας, θα έπρεπε να έχουν ήδη ηχήσει όλες οι σειρήνες πολιτικού συναγερμού. Ποτέ άλλοτε μετά την κατάπτυστη περίοδο της αποστασίας και των αθρόα εξαγοραζόμενων βουλευτών της Ένωσης Κέντρου από τον Ιούλιο του 1965 ως την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967 το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό πολίτευμα δεν είχε εξευτελιστεί τόσο πολύ όσο σήμερα.
Δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε με την πολιτική που ασκεί να τη «φτύνει» το 90% του λαού μας ή το ότι τα ελληνικά πολιτικά κόμματα «πέτυχαν» με τη στάση τους να απορρίπτονται από το 95% των πολιτών.

Μισητή πλέον η ΕΕ

Η πολιτική κρίση είναι πανευρωπαϊκή, όχι μόνο ελληνική. Δεν είναι δυνατή η μακρόχρονη επιβίωση του αστικού κοινοβουλευτικού δημοκρατικού πολιτεύματος με τη σημερινή του μορφή, όταν το απίθανο ποσοστό του 80% των Ευρωπαίων πολιτών στο σύνολο των χωρών της ΕΕ κατά μέσο όρο δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα, έναντι μόλις του 16% που εκφράζει την εμπιστοσύνη του προς αυτά.
Επιπροσθέτως, η πολιτική της ΕΕ εναντίον της χώρας μας κατά τη διάρκεια της κρίσης έχει οδηγήσει πλέον σε πλήρη κατάρρευση της αφελούς προσήλωσης των Ελλήνων προς την ΕΕ και τους συναφείς ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως αποκαλύπτουν ενδεικτικά τα δημοσκοπικά αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου του Μαΐου.
Το 80% των Ελλήνων, λοιπόν, δεν έχει πια εμπιστοσύνη στην ΕΕ και το 82% θεωρεί την ΕΕ υπεύθυνη για την πολιτική της λιτότητας που έχει επιβληθεί στη χώρα μας. Αυτό το 82% είναι το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη των «28» -ας μην ξεχνάμε ότι από την 1 η Ιουλίου η ΕΕ συμπεριλαμβάνει πλέον είκοσι οχτώ χώρες, μετά την ολοκλήρωση της ένταξης της Κροατίας-, αλλά καθόλου αμελητέο δεν είναι το μέσο ποσοστό των πολιτών σε ολόκληρη την ΕΕ που τη θεωρεί υπεύθυνη για τη συμφορά της λιτότητας που εξαθλιώνει εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους. Κάθε άλλο, ανέρχεται στο πρωτοφανές ποσοστό του 64%. Το 87% των ερωτηθέντων αρνείται ότι η ΕΕ έχει συμβάλει στη μείωση του κόστους διαβίωσης, το δε 71 % αρνείται ότι η ένταξη στην ΕΕ έχει βελτιώσει την ποιότητα ζωής. Κατόπιν όλων αυτών, είναι αυτονόητη η πλήρης απαξίωση και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων στις συνειδήσεις των πολιτών: το 77% των ερωτηθέντων δεν έχει εμπιστοσύνη στην Κομισιόν, το 69% δεν έχει εμπιστοσύνη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το τέλος του «ευρωπαϊκού παραμυθιού».

Χωρίς ελπίδα

Παρά τις προπαγανδιστικές ανοησίες με τα success stories της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, οι Έλληνες βρίσκονται σε απόγνωση, δεν τρέφουν καμιά ελπίδα εξόδου από την κρίση.
Μόνο το... 2% (!) πιστεύει ότι η σημερινή κατάσταση της οικονομίας θα βελτιωθεί, έναντι του 96% που έχει την αντίθετη άποψη. Μόνο το 9% ενστερνίζεται την άποψη των αρχηγών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ότι η Ελλάδα βαδίζει στη σωστή κατεύθυνση, ενώ το 80% θεωρεί πως η χώρα οδεύει προς τον γκρεμό. Το 68% των Ελλήνων -όπως και το 83% των Κυπρίων, ειρήσθω εν παρόδω- πιστεύει ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα, ενώ δεν ξεπερνά το 10% το ποσοστό εκείνων που βλέπουν βελτίωση της εθνικής οικονομίας το επόμενο δωδεκάμηνο και το... 1 % (!) το ποσοστό εκείνων που είναι αισιόδοξοι ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση στον τομέα της απασχόλησης.

Εικόνες ντροπής

Τα ίδια συμβαίνουν πάνω κάτω και «εις τας Ευρώπας», όχι μόνο παρ' ημίν. «Όταν οι συναλλαγές υπονομεύουν τη Δημοκρατία» ήταν, για παράδειγμα, ο τίτλος του κύριου άρθρου της γαλλικής εφημερίδας Le Monde το Σάββατο.
«Είναι δυστυχώς σχεδόν καθημερινές σκηνές της πολιτικής ζωής στην Ευρώπη. Ηγέτες, μερικές φορές στο ανώτατο κρατικό επίπεδο, κατηγορούνται για διαφθορά, έλλειψη ηθικής ή παράνομη χρηματοδότηση των κομμάτων τους. (...) Στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία αυτά τα γεγονότα τροφοδοτούν τη δυσπιστία της κοινής γνώμης απέναντι στους πολιτικούς και καταβαραθρώνούν τη Δημοκρατία», γράφει η εφημερίδα, αρχίζοντας το πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της.
«Σε μια Ευρώπη σε κρίση, όπου ο όλεθρος κερδίζει έδαφος κάθε μέρα, η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία -για να μην αναφερθούμε στις περιπτώσεις της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας- προσφέρουν εικόνες εξευτελιστικές γι' αυτές τις Δημοκρατίες», υπογραμμίζει η Le Monde.
Κάποτε οι υποστηρικτές της ΕΕ την πρόβαλλαν ως «φάρο Δημοκρατίας». Σήμερα η πλειοψηφία των πολιτών των χωρών που ανήκουν στην ΕΕ τη θεωρεί απειλή για τη Δημοκρατία εξαιτίας της πολιτικής που υπαγορεύει και επιβάλλει η Γερμανία. Οι καιροί άλλαξαν και όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στις παραμονές μεγάλων γεγονότων.

Πηγή:http://ostria-gr.blogspot.gr

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Από τον Περισσό στις Παρθένους Νήσους


Πριν από 25 σχεδόν χρόνια είδαμε την πτώση του Τείχους και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης. Σ' όλη αυτή τη πάροδο των χρόνων παρακολουθούσαμε την μετατροπή του κομμουνιστικού κράτους της Κίνας, σε μία καπιταλιστική υπερδύναμη. Ήρθε λοιπόν και η στιγμή να πέσει και το προτελευταίο προπύργιο αυτού του καθεστώτος, το δικό μας Κομμουνιστικό Κόμμα. 
Το Κόμμα (με το κάπα κεφαλαίο) το οποίο στέκεται δίπλα στο λαό κι αλληλέγγυο στα προβλήματά του και στους αγώνες του. Στο Κόμμα που αντέδρασε (δίκαια) στις δηλώσεις του Βουλγαράκη, "ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Στο Κόμμα που απέλυσε ένα σωρό εργαζομένους στην Τυπογραφική και στο κανάλι του 902, για να καταφέρει να σώσει τη φωνή του Περισσού. 
Το παραπάνω αυτό Κόμμα, μετά από ένα μυστικό διαγωνισμό, αποφάσισε να πουλήσει τον 902 (ο οποίος είναι κρατικός) στην κυπριακή ιδιωτική εταιρεία «A-ORIZON MEDIA LTD», η οποία 
είχε εγγραφεί στις 19 Μαΐου 2010, από το Δικηγορικό Γραφείο Πανίκου Α. Λεωνίδου (στη Λεμεσό), με σκοπό «διαφημιστικές εργασίες και άλλα».
Η κυπριακή αυτή εταιρία κατέθεσε αίτηση για να γραφτεί στο κυπριακό μητρώο την προηγούμενη Πέμπτη.
Κάτι σας βρωμάει;...
Κι εμένα.
Για πολλοστή παρατηρούμε μία ακόμη ξεφτίλα του Κ.Κ.Ε. 

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Στη χώρα της Μάνης...



Η φημισμένη Μάνη...
Ήρθε ο καιρός να επισκεφθώ κι αυτήν την μακρινή γωνία της χώρας μου.
Η Μάνη είναι ένας τόπος περήφανος διότι όπως λένε οι κάτοικοί της και η νεοελληνική ιστορία μας, ποτέ δεν κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Όσοι δεν έχουμε επισκεφθεί τα χωριά της, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους πατριώτες Μανιάτες να πολεμούν με πάθος τους Τούρκους και να ταμπουρώνονται μέσα στους τεράστιους πύργους τους για να προστατευτούν και να σχεδιάζουν την επίθεσή τους στον εχθρό.
Όταν όμως επισκέπτεσαι τον υπέροχο αυτόν τόπο, προβληματίζεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Ήταν σίγουρα αήττητοι οι Μανιάτες ή πολύ απλά οι Τούρκοι δεν ενδιαφερόντουσαν να κατακτήσουν αυτήν την άγρια γωνιά της Ελλάδος;
Αφού προσπεράσουμε την Σπάρτη κι έχουμε αρχίσει να κατηφορίζουμε προς την Αρεόπολη, το τοπίο γύρω μας αλλάζει. Θεόρατοι βράχοι κι απότομα βουνά, καταλήγουν κάθετα στην θάλασσα. Ένα τοπίο απρόσιτο, έχει πλέον κατακτηθεί από την άσφαλτο, έχοντας μετατραπεί σε έναν τόπο "τουριστικά" φιλόξενο.
Με ορμητήριο την Αρεόπολη, ξεκινήσαμε με το μαχητικό αμαξάκι μας να κάνουμε τον γύρω της χερσονήσου. Ως αφετηρία επιλέξαμε τον Κότρωνα κι από κει θα κατηφορίζαμε μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο και θα ανηφορίζαμε πάλι προς τα πάνω.
Πρώτη στάση πραγματοποιήσαμε στο κάστρο της Αρχαίας Τευθρώνης (00:05-01:30). Από κει ψηλά απολαύσαμε τον κόλπο του Κότρωνα. Η θέα ήταν μαγευτική. Περισσότερο όμορφο δείχνει αυτό το χωριό από κει ψηλά παρά από κοντά όταν το προσεγγίσαμε. Επίσης εκεί ψηλά συναντήσαμε χιώτικα πρόβατα (01:01) τα οποία επάξια έχουν "κατακτήσει" τα απάτητα αυτά βουνά.
Φεύγοντας ήρθαμε σε άμεση επαφή με τα πολιτικά πιστεύω των κατοίκων αυτής της ελληνικής γωνιάς. Σε όλους τους βράχους και τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένα τα σύμβολα της Χρυσής Αυγής, ενώ δεν έλειπαν και οι φιλοβασιλικές τάσεις των Μανιατών, όπως φαίνεται και στο παράθυρο μίας εκκλησίας που έγραφε "Ζήτω ο Βασιλεύς" (00:41).
Επόμενη στάση ήταν το Φλωμοχώρι (01:35-02:05) με τους πρώτους μεγάλους πύργους να μας υποδέχονται. Ένας κάτοικος του χωριού μας είδε με την φωτογραφική μηχανή. Αμέσως προσφέρθηκε να μας δείξει τον πιο παλιό πύργο του χωριού και φυσικά τον πύργο της μητέρας του. Με καμάρι μας τον έδειχνε πίσω από το μαντρότοιχο της αυλής του.
Κατηφορίσαμε στη συνέχεια νότια. Στη διαδρομή συναντούσαμε σκόρπια χωριά με ψηλούς πύργους (02:05-02:20). Που και που πραγματοποιούσαμε και μία στάση με το αμάξι για να απολαύσουμε τη θέα και να την αποθανατίσουμε.
Μία τρίτη στάση πραγματοποιήσαμε στο χωριό Λάγεια (02:21). Πατρίδα ενός από τους τρεις πιλότους που σκοτώθηκαν στα Ίμια το 1996. Ίδιοι πύργοι, ίδια κτίρια. Τελευταίο χωριό πριν το τελείωμα της ανατολικής πλευράς της Μάνης.
Φτάνοντας στο ακρωτήρι Ταίναρος (02:30-02:49), νιώσαμε ένα δέος με την θέα. Σταματήσαμε πάλι το αμάξι σε μία άκρη και κατεβήκαμε να απολαύσουμε την θέα. Το τελείωμα της χερσονήσου που χανόταν μέσα στη θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο και φυσικά τους διάσπαρτους πύργους που απλώνονταν στα βουνά έχοντας το ίδιο χρώμα με το τοπίο.
Από κει άρχιζε η άνοδος πάλι προς την Αρεόπολη. Η δυτική πλευρά δεν ήταν τόσο όμορφη κι άγρια όσο η ανατολική. Κουρασμένοι κι από την πολύωρη οδήγηση, αποφασίσαμε να γυρίσουμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο μιας και τα χωριά που προσπερνούσαμε δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να μας δείξουν.
Την επόμενη μέρα περπατήσαμε στα στενά της Αρεόπολης (02:50-03:39). Το χωριό αυτό φημίζεται για τη νυχτερινή ζωή που έχει, καθώς και για το μεγάλο καμπαναριό της εκκλησίας των Ταξιαρχών. Το ύψος του προσπαθεί να προσπεράσει όλους τους πύργους της γύρω περιοχής. Την προσοχή μου τράβηξε ένα σκαλιστό ανάγλυφο καραβάκι δίπλα σε μία πολεμίστρα. Επίσης στη πρόσοψη ενός σπιτιού (δίπλα στην εκκλησία των Ταξιαρχών), υπήρχαν γραμμένα ποιήματα, τα οποία προσπαθούσαν να συσχετίσουν την ελληνική επανάσταση με τους Μανιάτες και την ανεξαρτησία τους από τους Τούρκους, με την συνέχιση της... βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Μετά απ' αυτό το ιστορικό σοκ, αποφασίσαμε να απολαύσουμε ένα καφεδάκι στο παραθαλάσσιο Λιμένι (03:40-04:00). Εκεί συναντήσαμε τον πύργο του Μαυρομιχάλη. Δίπλα σ' αυτόν καθίσαμε σε μία καφετέρια που στεκόταν πάνω από τα βράχια. Κάτω από τα πόδια μας ακούγαμε το κύμα να σκάει. Πήραμε δυνάμεις κι επιστρέψαμε στην Αθήνα.
Ήταν μία υπέροχη απόδραση.

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Η Λιτότητα είναι Αρετή, το ξεχάσαμε;



Του Γιάννη Μακριδάκη

Πολιτική λιτότητας:
Εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος σημαίνει ύφεση, αύξηση της ανεργίας, μείωση του ΑΕΠ, λιγότερο χρήμα στην αγορά και διάφορα άλλα τέτοια τα οποία τα ζούμε στο πετσί μας, όλα αυτά τα χρόνια. Εντός του οικοσυστήματος όμως, λιτότητα σημαίνει ορθή, φιλοσοφημένη, ήρεμη ζωή, με σεβασμό στο περιβάλλον και στα άλλα πλάσματα, με την προσοχή μας στραμμένη στην βιοποικιλότητα και στην φέρουσα ικανότητα, με τον νου μας διαυγή και το σώμα μας υγιές....
Ποτέ ο λιτός, ο λιτοδίαιτος άνθρωπος δεν ήταν κατακριτέος, απεναντίας πάντοτε αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού και παράδειγμα προς μίμηση, στους θρησκευτικούς μύθους δε, κάθε άγιος και κάθε πρόσωπο άξιο λατρείας, ήταν λιανό, λιτό και απέριττο.
Πολιτική ανάπτυξης:
Στο χρηματοοικονομικό σύστημα σημαίνει άνοιγμα θέσεων εργασίας, κυκλοφορία περισσότερου χρήματος, αύξηση ΑΕΠ, αύξηση κατανάλωσης και διάφορα άλλα τέτοια τα οποία ζούσαμε για κάμποσα χρόνια πριν την λεγόμενη “χρηματοοικονομική κρίση” και μάλλον ονειρευόμαστε να ξαναζήσουμε. Οι πολιτικοί διαχειριστές της μοίρας μας δε, το λένε ξεκάθαρα ότι η επανάκαμψη της ανάπτυξης είναι ο στόχος τους. Κι οι πολίτες, μέχρι και οι αριστεροί, αυτό αναμένουν, για το ότι δεν φέρνουν την ανάπτυξη τους κατακρίνουν αυτούς που κυβερνούν, και με αυτό το βασικό δεδομένο τούς αντιπολιτεύονται.
Στο οικοσύστημα όμως η πολιτική ανάπτυξης, με τον τρόπο που την ορίζει το χρηματοοικονομικό σύστημα, σημαίνει απερίσκεπτη χρήση και σπατάλη ολοένα και περισσότερων φυσικών πόρων, οι οποίοι βέβαια βρίσκονται σε τρομακτική έλλειψη, σημαίνει επίσης αλλοίωση και καταστροφή τοπίων, κλίμακος, κλίματος, αναγλύφου, φυσικής ισορροπίας, πλανήτη εν τέλει, με αποτέλεσμα την πρόκληση, μέσα από τις χαοτικές διαδικασίες που διέπουν τη φύση, απρόβλεπτων, ανυπολόγιστων και μη αναστρέψιμων καταστροφών, οι οποίες τελικά στρέφονται ενάντια στον άνθρωπο και όχι ανάπτυξη δεν του φέρνουν αλλά τον απειλούν άμεσα με αφανισμό Το δίλημμα λοιπόν δεν είναι αυτό που κατά κόρον τίθεται εδώ και χρόνια, κι αυτό που με .έπαρση έθεσαν χθες ο Ομπάμα και ο Σαμαράς από τον Λευκό Οίκο.
Το δίλημμα δεν είναι Λιτότητα ή Ανάπτυξη. Το δίλημμα είναι ξεφουσκώνουμε οικειοθελώς την Φούσκα μας ή συνεχίζουμε να φυσάμε αέρα μέσα της και μέχρι πιο σημείο, αφού είμαστε βέβαιοι ότι όταν σκάσει θα μας σπάσει τα μούτρα.
Η ανθρωπότητα έχει διαπράξει Ύβρη τεράστια και βρίσκεται αυτή την ιστορική στιγμή στην κορφή του ετοιμόρροπου πύργου της Βαβέλ.
Ή ξεκινάει να τον αποκαθηλώνει τουβλάκι τουβλάκι ή συνεχίζει να τον χτίζει, όπως κάνει τώρα, μέχρι να καταρρεύσει.
Ποτέ κανείς δεν βγήκε χαμένος από την Λιτότητα. Η Λιτότητα είναι Αρετή κι εμείς την καταντήσαμε ακόμα κι αυτήν ως κατάρα, ως φόβητρο, ως κάτι το απευκταίο, το κακό, το βασανιστικό, το μισητό. Αυτό ακριβώς προδίδει την Ύβρη που διαπράττουμε. Αυτής της Ύβρεως η συνειδητοποίηση, η μετάνοια (καμία σχέση με θρησκοληψίες εδώ) και η διόρθωση, είναι η μόνη λύση. Ο επανεξανθρωπισμός του καταναλωτή και η επανατοποθέτηση των όρων και των εννοιών στη σωστή τους βάση, είναι ανάγκη απόλυτη και αποτελεί τον μόνο δρόμο προς την επιτυχία. Και όπως όλοι οι δρόμοι αυτού του είδους, είναι δρόμος μοναχικός, τον κάνει ο καθένας μόνος του, πρώτα μέσα του και κατόπιν έξω του. Και τότε αλλάζει το τοπίο τριγύρω.
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά, ιδίως το ότι κάθε Αρετή την καταντήσαμε Κακία και τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι πάμε ακριβώς αντίθετα, λες κι έχουμε αφήσει τον χείριστο και τον κρετίνο εαυτό μας να υπερέχει, τότε θα αντιδράσουμε, θα πράξουμε επιτέλους ως Άνθρωποι. Ποτέ δεν είναι αργά…

Πηγή: http://ostria-gr.blogspot.gr/

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Τσάμπα μάγκες λοιπόν...


Ένας νταής τύπος, θα το παίζει μάγκας όσο δε θα τον προσεγγίζει κανείς για να τον σφαλιαρίσει όσο εκείνος γαβγίζει. Επίσης θα το παίζει μάγκας όσο θα χει γύρω του μερικούς πιθήκους με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, να γρυλίζουν.
Ένας κομπλεξικός άνδρας βαράει και βρίζει τη γυναίκα του μόνο και μόνο για να νιώσει ανώτερος από εκείνην. 
Οι παραπάνω είναι μερικές από τις περιπτώσεις που ανήκουν στην κάστα των ανθρώπων, όπου βρίσκουμε και τον Κασιδιάρη με την "παρέα" του. 
Με αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλω να ασχολούμαι. Είναι χάσιμο χρόνου να προσπαθεί κανείς να αλλάξει τα μυαλά πωρωμένων, φανατισμένων και ημιμαθών ανθρώπων που είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία. Φυσικά και η άγνοια προς την απειλή αυτή, είναι επικίνδυνη. Είναι καλό να κρατάμε τις δυνάμεις μας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας.
Όμως δεν μπορώ να μη διασκεδάσω με το θέμα που έθιξε το ναζιστικό φόρουμ Stormfront.org, το οποίο ρωτάει ομοϊδεάτες του ναζιστή Κασιδιάρη, για το αν είναι, όπως ο ίδιος αυτοαποκαλείται, άρειος, Ευρωπαίος, ακόμα κι Έλληνας.
Οι απαντήσεις που δίνονται είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Κι ο μόνος λόγος είναι πως για πρώτη φορά νεοναζιστές άλλων χωρών ξεσπούν με τον ίδιο τρόπο που ξεσπά ο Κασιδιάρης και οι υπόλοιποι Νεοέλληνες νεοναζιστές στους ξένους της χώρας μου. Για πρώτη φορά ο Κασιδιάρης νιώθει το μίσος που φωλιάζει στο χώρο του. Θα ήθελα να παρουσιάσω μερικούς από τους χαρακτηρισμούς. 
- Ο Ηλίας Κασιδιάρης μάλλον έχει αφρικανικές ρίζες. 
- Ο Ηλίας μοιάζει με Αιγύπτιο. 
- Ο Ηλίας μοιάζει με Βερβέρο. 
- Ο Ηλίας μοιάζει με Βραζιλιάνο μουλάτο, δεν είναι λευκός. 
- Φαίνεται σαν έχει νέγρικο αίμα, δεν θα τον μετρούσα με τους λευκούς. 
- Πολύ δύσκολο, φαίνεται Μεσογειακός. 
- Δεν έχει νέγρικο αίμα, αλλά θα μπορούσε να έχει αίμα από Ρομά από Τούρκους. 
- Αν τον έβλεπα στον δρόμο μάλλον θα υπέθετα πως δεν είναι Έλληνας. 
- Τα χείλη του είναι μεγάλα, θυμίζουν Αφρικανό. 
- Τον συμπαθώ πολύ τον τύπο, αλλά δεν θα συμφωνούσα να παντρευτεί καμία γυναίκα από την οικογένειά μου.
Σίγουρα δε θα ιδρώσει κανένα νεοναζιστικό αυτί. 
Όμως η σφαλιάρα που έσκασε πάνω στο νεοελληνικό νεοναζιστικό σβέρκο, ακούστηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Ανατροπή της Ανατροπής...



Ο βουλευτής του Συ.Ριζ.Α. Πέτρος Τατσόπουλος δήλωσε χθες (07/08/13) ότι δεν αποκλείεται η συνεργασία ΝΔ-Συ.Ριζ.Α μετεκλογικά (εδώ όλη η δήλωση). Σημειώνεται πως ο Π. Τατσόπουλος εκλέχθηκε αυτοπροτεινόμενος στις εκλογές της 6ης Μαΐου και επανεκλέχθηκε την 17η Ιουνίου αφού τοποθετήθηκε σε εκλόγιμη θέση στην λίστα.
Τα μέλη του Συ.Ριζ.Α. ψήφισαν πρόσφατα το καταστατικό του κόμματος που ρητά δηλώνει αντίθετο στο μνημόνιο. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, αν δεν διαμαρτυρηθούν με κάθε τρόπο τα ίδια τα μέλη μαζικά και έντονα απέναντι σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις, ακυρώνουν την ιδέα του ριζοσπαστισμού που είναι κυρίαρχη ιδεολογικά στο χώρο και πιο πολύ από ποτέ αναγκαία σήμερα για την εκ θεμελίων αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Οι πολίτες έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην διαχείρηση αυτής της μοναδικής ευκαιρίας. Η παρέκκληση από τον βασικό στόχο θα βαρύνει με ευθύνες όλους όσους μένουν αδρανείς σε αυτή την ρητορική (πριν να γίνει πρακτική).
Παράλληλα, τέτοιου είδους δηλώσεις, δίνουν την ευκαιρία σε φασίστες και νεοναζί να εξισώνουν το πολιτικό κατεστημένο δεκαετιών με την Αριστερά. Δεν είναι κάποιο φοβικό σύνδρομο (θα σας προλάβω), είναι μόνο αντανακλαστικά.
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή όχι να βάζουμε νερό στο κρασί μας. Σίγουρα όμως οφείλουμε να θυμόμαστε ότι στο τέλος θέλουμε να πιούμε κρασί...

Πηγή: http://xanemo.blogspot.gr

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Σκοτεινές μέρες για τη δημοκρατία



Αποτελούν δυστυχώς σχεδόν καθημερινές σκηνές από την πολιτική ζωή στην Ευρώπη. Ηγέτες, που ορισμένες φορές κατέχουν το ανώτατο πολιτικό αξίωμα, ανακρίνονται για διαφθορά, αμφίβολη ηθική ή παράνομη χρηματοδότηση των κομμάτων τους. Λιγότερο από 10 μήνες πριν από τις ευρωεκλογές του 2014, οι σκηνές αυτές σε Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία τροφοδοτούν τη δυσπιστία προς τους πολιτικούς και βλάπτουν τη δημοκρατία.
Στην Ιταλία, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση για φοροδιαφυγή, με το Ανώτατο δικαστήριο να επικυρώνει την 1η Αυγούστου την πρωτόδικη ποινή. Χάρη στην αμνηστία που ψηφίστηκε το 2006, ο Καβαλιέρε είδε την ποινή του να μειώνεται σε έναν χρόνο και εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας του, ο 76χρονος πρώην πρωθυπουργός δεν θα την υπηρετήσει πίσω από τα κάγκελα. Οι ίδιες οι κατηγορίες, ωστόσο, δείχνουν ότι το ιταλικό πολιτικό σύστημα δοκιμάζεται σκληρά.
Στην Ισπανία, όπου η μοναρχία υπονομεύεται από διάφορα σκάνδαλα, ο επικεφαλής της κυβέρνησης αναγκάστηκε σε μια ταπεινωτική στροφή στο Κοινοβούλιο την Πέμπτη. Ο Μαριάνο Ραχόι αρνήθηκε, με πάθος αλλά χωρίς πειστικότητα, τις κατηγορίες για παράτυπη χρηματοδότηση του Λαϊκού Κόμματος που διατύπωσε ο πρώην ταμίας του κόμματος, Λουίς Μπαρθένας, ο οποίος έχει προφυλακιστεί από τα τέλη Ιουνίου για φοροδιαφυγή.
Ο Ραχόι, που παραδέχτηκε ότι έκανε το λάθος να εμπιστευτεί τον Μπαρθένας, τόνισε ότι επιδιώκει "να σταματήσει τη διάβρωση της εικόνας της Ισπανίας". Η σοσιαλιστική αντιπολίτευση ζήτησε την παραίτησή του. Οι Σοσιαλιστές, ωστόσο, εμφανίζονται ανήμποροι να ανασυγκροτήσουν το κόμμα τους μετά τη συντριβή τους στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2011, που οδήγησε στην κατάρρευση του κόμματος του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο.
Δυστυχώς, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη ούτε στη Γαλλία εξαιτίας της καθημερινής τριβής με υποθέσεις, που, σε διαφορετικούς τομείς και σε διαφορετικούς βαθμούς, πλήττουν τόσο τη Δεξιά όσο και την Αριστερά. Ένας υπουργός, ο Ζερόμ Καουζάκ, έλεγε ψέματα επί μήνες τόσο στον πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και στη γαλλική κοινή γνώμη για τον τραπεζικό λογαριασμό του στην Ελβετία. Ένας πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Νικολά Σαρκοζί, είδε τον λογαριασμό της προεκλογικής του εκστρατείας να ακυρώνεται από το Συνταγματικό Συμβούλιο επειδή δεν σεβάστηκε τους κανόνες του παιχνιδιού -το ύψος των εξόδων- που θα έπρεπε να εγγυάται.
Οι υποθέσεις πολλαπλασιάζονται πλήττοντας τόσο τον Σαρκοζί και τους δεξιούς συμμάχους του όσο και ηγετικά στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Το φαινόμενο έχει αυξήσει τη δυσπιστία της κοινής γνώμης, που γίνεται όλο και βαθύτερη με κάθε έρευνα, ευνοώντας έτσι το Εθνικό Μέτωπο. Σε μια Ευρώπη σε κρίση, όπου ο πεσιμισμός εξαπλώνεται βαθύτερα σε ολόκληρη την ήπειρο κάθε μέρα που περνά, αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, για να μην αναφέρουμε τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, δίνει καταστροφικές εντυπώσεις για τις δημοκρατίες αυτές.
Τον Μάιο, μια έρευνα του ινστιτούτου Ipsos σε 6.198 Ευρωπαίους αποκάλυψε ορισμένα ανησυχητικά στοιχεία. Στο ερώτημα ποιος προσφέρει τις πιο εποικοδομητικές λύσεις απέναντι στην κρίση, η "κυβέρνηση" αναφέρθηκε μόλις από το 21% των ερωτηθέντων στη Γαλλία, το 19% στην Ισπανία και το 15% στην Ιταλία - το αντίστοιχο ποσοστό στη Γερμανία έφτανε το 45%. Αν αυτή η επιβλαβής πολιτική ατμόσφαιρα παραμείνει, υπάρχουν φόβοι ότι ο λαϊκισμός θα γνωρίσει κύμα ανόδου στις ευρωπαϊκές εκλογές του επόμενου Μαΐου.

Πηγή: Le Monde

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

"Η βόμβα του Θεού"




Ξημερώματα της σημερινής μέρας του 1945, πέθανε η Χιροσίμα. Με τα παγκόσμια εγκαίνια της ατομικής βόμβας, η πόλη και οι κάτοικοι της έγιναν κάρβουνο σε ένα λεπτό.
Οι λίγοι που επέζησαν περιφέρονταν ακρωτηριασμένοι, σαν φαντάσματα, ανάμεσα στα καπνισμένα ερείπια.
Τριγύριζαν γυ­μνοί, ενώ στα καμένα σώματα τους είχαν αποτυπωθεί τα ρού­χα που φορούσαν τη στιγμή της έκρηξης....
Στα απομεινάρια των τοίχων, η φωτιά της ατομικής βόμβας είχε αποτυπώσει κάποιες σκιές: μια γυναίκα με τα χέρια σηκωμένα ψηλά, έναν άνδρα, ένα δεμένο άλογο...
Τρεις ημέρες αργότερα, ο πρόεδρος Χάρι Τρούμαν μίλησε από το ραδιόφωνο.
Είπε: «Ευχαριστούμε τον Θεό που έθεσε τη βόμβα στα χέρια μας, και όχι στα χέρια των εχθρών μας, και Τον παρακαλούμε να μας οδηγεί σύμφωνα με τις υποδείξεις και το θέλημα Του.»

Eduardo Galeano 
 Από το βιβλίο ''Οι μέρες αφηγούνται'', 
εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, 
Οκτώβριος 2012

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Χρυσή Αυγή και Κύπρος



του Γεωργίου Μαλούχου

Είναι ιστορικά αδιαμφισβήτητο ότι σε αυτό τον τόπο οι πιο μεγάλοι «πατριώτες» έχουν διαπράξει κάποια από τα μέγιστα εθνικά εγκλήματα, ενίοτε και προδοσίες.
Και για να θυμηθεί κανείς μόνον ορισμένα, το 1897 και τον «Ατυχή πόλεμο» τον οργάνωσε η εθνικά ανεύθυνη «Εθνική Εταιρία» - με τις βλακείες τους οι Τούρκοι κόντεψαν να φτάσουν στη Λαμία και τους σταμάτησαν οι ξένοι, για δικούς τους φυσικά λόγους.
Στην καρδιά της Κατοχής, από τις τάξεις της άκρας δεξιάς βγήκαν οι συνεργάτες των Ναζί που φόρεσαν τις στολές τους και σκότωναν Ελληνες.
Είναι δυνατόν ποτέ Ελληνες πατριώτες να είναι θαυμαστές του Χίτλερ και να ακούν τους ύμνους του; 
Βύθισε ποτέ κανείς άλλος την Ελλάδα τόσο βαθιά στο αίμα και την καταστροφή όσο εκείνο το κτηνώδες γερμανικό καθεστώς;
Πέρα από όλα τα άλλα τερατώδη εγκλήματα που έκανε και τις συμφορές που έφερε απ’ όπου κι αν πέρασε, ο ναζισμός έψηνε ανθρώπους στους φούρνους , ανάμεσά τους και χιλιάδες Ελληνες Εβραίους στο θρήσκευμα.
Ελληνες που αγαπούσαν την πατρίδα τους εξίσου με όλους τους άλλους, που δεν ήταν σε τίποτα λιγότερο Ελληνες. Και που πέρα από Ελληνες, ήταν άνθρωποι!!!
Υπάρχει λοιπόν αληθινός Ελληνας πατριώτης που μπορεί αυτό το γεγονός είτε να το αρνείται είτε, ακόμα χειρότερα, να το θαυμάζει;
Εκείνα τα κτήνη σκόρπισαν παντού τον όλεθρο, σε κάθε άνθρωπο και κάθε τόπο που αντιτάχθηκε στο σκότος τους…
Και φυσικά, πιο πρόσφατα, το χουντικό καθεστώς έκανε την προδοσία της Κύπρου που οδήγησε στην τελευταία εθνική τραγωδία.
Πώς γίνεται λοιπόν να δηλώνει κανείς πατριώτης και να θαυμάζει το καθεστώς που κατέστρεψε την Κύπρο;
Δεν γίνεται, εκτός κι αν επενδύει στην άγνοια: όταν λοιπόν στελέχη της Χρυσής Αυγής, που δεδηλωμένα θαυμάζουν τη χούντα, μιλούν για την Κύπρο είναι να απορεί κανείς αν μη τι άλλο για το πώς αντιλαμβάνονται τη νοημοσύνη των οπαδών τους.
Ο περίφημος «Φάκελος της Κύπρου», αν πραγματικά υπάρχει κάτι τέτοιο υπό τη μορφή τουλάχιστον που του απέδωσε ιδίως το ΠαΣοΚ στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 για προπαγανδιστικούς λόγους και που πάντως στις δεκαετίες της εξουσίας του δεν τον βρήκε ποτέ να τον ανοίξει, το πρώτο πράγμα που θα έχει μέσα, είναι το αυτονόητο: ότι η ευθύνη για την εθνική καταστροφή εκείνου του καλοκαιριού βαραίνει αποκλειστικά τους δικτάτορες που κυβερνούσαν την Ελλάδα δια των όπλων από το 1967 και που οδήγησαν την Κύπρο στον όλεθρο.
Είναι τερατώδες ακόμα και να τολμά να μιλά κανείς, όταν είναι θιασώτης της χούντας, για την Κύπρο: επτά ολόκληρα χρόνια είχαν υφαρπάξει την εξουσία. Άλλος φταίει;
Είναι ακόμα πιο τερατώδες να «κατηγορείται» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γι αυτή την υπόθεση: έλλειπε έντεκα χρόνια από την Ελλάδα, γύρισε και βρήκε ερείπια στην Κύπρο και απόλυτη διάλυση στην Αθήνα, μια χώρα που ενώ την κυβερνούσε ο στρατός, αυτή είχε μείνει χωρίς στρατό που να μπορεί να εκπληρώσει το ελάχιστο καθήκον του!...
Μια χώρα που όχι απλώς δεν είχε τα μέσα να προχωρήσει εκείνη τη στιγμή σε ανακατάληψη του νησιού, αλλά και που αν επιχειρούσε πόλεμο θα ζούσε το νέο 1897.
Πριν φτάσει καν ο Καραμανλής στην Αθήνα, η καταρρέουσα χούντα δεν είχε καν καταφέρει να οργανώσει μία επιστράτευση, ενώ οι άνθρωποι που είχαν φέρει στον ελληνισμό τη μεγαλύτερη εθνική του καταστροφή μετά το 1922 ήταν κι εκείνοι που δεν είχαν αφήσει το στρατό που βρισκόταν στην Κύπρο να πολεμήσει: με διαταγές αντιφατικές και με προδοτική στάση, όχι μόνον προκάλεσαν την τουρκική εισβολή, αλλά την έκαναν και όσο πιο εύκολη μπορούσαν για την Αγκυρα, όπως και την προέλασή της στο νησί.
Ετσι κι αλλιώς, η τραγική πραγματικότητα που ζούμε σήμερα προσφέρει δυστυχώς στη Χρυσή Αυγή πλήθος πεδία να κάνει, εκ του ασφαλούς φυσικά, την προπαγάνδα της.
Ας αφήσει λοιπόν ήσυχη την Κύπρο: στο σπίτι του κρεμασμένου, δεν μιλάνε για σκοινί...

Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Βόλτα στο χρωματιστό χωριό της Ερυθραίας,


Η δεύτερη επίσκεψή μου σ' αυτό το πανέμορφο χωριό της χερσονήσου της Ερυθραίας, ανάμεσα σε Σμύρνη και Τσεσμέ, δε γινόταν να πραγματοποιηθεί χωρίς φωτογραφική κάλυψη. Κι αυτό διότι σε κάθε στενό αυτού του χωριού, συναντάς μία πινελιά όμορφη, ξεχωριστή και με άποψη. Το χωριό που αναφέρομαι δεν είναι άλλο από τα υπέροχα Αλάτσατα.
Αυτή τη φορά όμως η επίσκεψή μου συνοδεύτηκε και με την είσοδό μου στον παλιό ναό της Παναγίας (νυν τζαμί) όπου βρίσκεται το υπέροχο μαρμάρινο τέμπλο του Ιωάννη Χαλεπά. Ένα γκρουπ τουριστών είχε εισέλθει στο χώρο και μας έδωσε την ευκαιρία να μπουκάρουμε κι εμείς. Εντυπωσιάστηκα αμέσως από τις λεπτομέρειες. Ο σπουδαίος αυτός γλύπτης (πατέρας του Γιαννούλη Χαλεπά) είχε αποδώσει τέλεια ακόμα και τις πτυχές που κρέμονταν πάνω από τα παράθυρα. Ένιωθες πως ήταν ένα λευκό ύφασμα. Θα σιγουρευόσουν πως ήταν μάρμαρο μόνο αν το άγγιζες. Το μαρμάρινο τέμπλο του ναού είχε καλυφθεί με ασβέστη όταν η εκκλησία μετατράπηκε σε τζαμί. Σήμερα, με την βοήθεια συντηρητών, το τέμπλο αναδείχθηκε και εκτίθεται στους επισκέπτες. Όμως ένας επιστάτης το καλύπτει κάθε φορά που ο κόσμος φεύγει διότι ο χώρος παραμένει ακόμα τζαμί. Γι' αυτό και η υπόλοιπη διακόσμηση παραμένει λιτή. Στα σημεία που υπήρχαν τοιχογραφίες, τώρα αχνοφαίνονται διάφορα φυτικά μοτίβα. 
Όσο για την πόλη, μπορώ να πω πως έχει μία ιδιαίτερη προσωπικότητα. Το διαπιστώνεις στις προσόψεις των σπιτιών, στις πόρτες, στα σοκάκια αλλά και σε λεπτομέρειες που συναντάς στο δρόμο και σου τραβούν την προσοχή. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε ένα μαγαζί που έπαιζε κλασσική μουσική στη διαπασών. Ο εσωτερικός χώρος ήταν αρκετά μινιμαλιστικός. Λίγα τραπέζια κι άπλετος ελεύθερος χώρος που μπορούσες να κινηθείς άνετα ενώ στο βάθος υπήρχαν προθήκες με χειροποίητα παπούτσια προς πώληση. 
Τα Αλάτσατα όπως και η Σμύρνη, είναι μία ευρωπαϊκή νότα σ' αυτήν την χαώδης ασιατική χώρα που γι' αρκετά χρόνια, η προσωπικότητά της ταλαντεύτηκε μεταξύ Ανατολής και Δύσης. 
Αξίζει να το επισκεφθεί κανείς αν θέλει να κάνει βόλτα στα παράλια της Μικράς Ασίας.

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Μετά το δεύτερο γκρέμισμα...


Για μία ακόμη φορά δεν αντιστάθηκα και βρέθηκα μπροστά στο ιστορικό Τοίχος του Roger Waters και των πολυαγαπημένων Pink Floyd. Είχα πάρει μία γερή δόση το καλοκαίρι του 2011 οπότε ήμουν σίγουρος πως κι αυτή τη φορά θα την απολαύσω ξανά. Είπα να το δω από άλλη οπτική γωνία, οπότε επέλεξα την αρένα. 
Είχα τον φόβο πως σίγουρα θα έχανα πολλές λεπτομέρειες, τις οποίες τις είχα απολαύσει από μία απόσταση πριν από δύο χρόνια. Όμως δεν το μετάνιωσα ακόμα κι από τα πέντε με δέκα μέτρα που στάθηκα μπροστά από τη σκηνή. Δεν το μετάνιωσα διότι είχα τον Roger Waters μπροστά μου να τραγουδάει. Μπορούσα να διακρίνω όλα τα χαρακτηριστικά του και τις εκφράσεις που έπαιρνε σε κάθε τραγούδι. 
Αυτή τη φορά χρησιμοποίησε και τον ρόλο του ηθοποιού, πέρα απ' αυτόν του τραγουδιστή, και η αλήθεια είναι πως μου ξίνισε η όλη εικόνα του. Η εικόνα που είχα για εκείνον, ως ένας πεφωτισμένος άνθρωπος άλλαξε και μετατράπηκε στη μορφή ενός showman. 
Όμως δεν κολλάω στην παρουσία του άλλοτε ηγέτη των Pink Floyd, διότι η ουσία της βραδιάς ανήκει στην ίδια την παράσταση. Το βράδυ της Τετάρτης μαζευτήκαμε 40.000 άνθρωποι για να δούμε το "The Wall" να χτίζεται και να στέκεται εφιαλτικά μπροστά μας μέχρι να γκρεμιστεί.
Τα μηνύματα διαχρονικά κι επίκαιρα εδώ και τριανταπέντε σχεδόν χρόνια. Η αποξένωση, η μοναξιά, η υλιστική αξία που έχει κυριεύσει τον σύγχρονο άνθρωπο, η σάπια παιδεία, ο καταστροφικός ρόλος της μητέρας στην προσωπικότητα του γιου της, τα ναρκωτικά και ο φασισμός. Όλα αυτά που αναγκάζουν τον άνθρωπο να χτίσει έναν τοίχο γύρω του και να κλειστεί μέσα σ' αυτόν. Μία επιλογή που είναι τελείως καταστροφική. Μέσα εκεί στη μοναξιά τον κυριεύει ο κομπλεξισμός και το μίσος. Μέσα εκεί φουντώνει ο φασισμός και ο νεοναζισμός. 
Όμως στην ιστορία του Pinky (ο ήρωας του The Wall), υπάρχει αίσιο τέλος. Ο ήρωας διαπιστώνει εγκαίρως πως όλα αυτά τον πνίγουν. Επιλέγει λοιπόν τον δύσκολο τρόπο της αυτογνωσίας. Αναγνωρίζει τα λάθη του, μαθαίνει τους εχθρούς του κι αποκτά την αυτοπεποίθηση για να τα αντιμετωπίσει όλα. 
Πολύ σωστά είπε ο Roger Waters στο τέλος σε άπταιστα ελληνικά, "πως είναι δύσκολο να γκρεμίσουμε το τοίχο". Δεν είναι όμως ακατόρθωτο. 
Παρ' όλα αυτά ζήσαμε όμως και την βραδιά των αντιθέσεων. Από την μία είχαμε τον Roger Waters με την ομάδα του, οι οποίοι μας πρόσφεραν ένα ακόμα υπέροχο και χορταστικό θέαμα, κι από την άλλη την διοργανώτρια εταιρία η οποία με νεοελληνική τσαπατσουλιά προσπάθησε να πραγματοποιήσει ένα σπουδαίο γεγονός. Θα μου πείτε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται (όταν άλλαζαν ημερομηνίες και τοποθεσίες της συναυλίας), όμως ήλπιζα πως όλα θα πάνε καλά. Δυστυχώς μετά το πέρας της συναυλίας, η έξοδός μας από το στάδιο και η αναχώρηση των θεατών για τα σπίτια τους, έγινε μετ' εμποδίων. Μπορεί να έβλεπες πρόσωπα κουρασμένα, όμως όλοι μας είχαμε ακόμα την έκφραση του θαυμασμού και της απόλαυσης αυτής της τόσο όμορφης βραδιάς.
Αν με ρωτήσετε ποια συναυλία ήταν πιο όμορφη, αυτή του 2011 ή του 2013, θα σας απαντήσω πως του 2011 ήταν καλύτερα οργανωμένη και υπήρχε τρομερός παλμός από το κοινό. Έβλεπες κόσμο να στέκεται όρθιος μέχρι το τελευταίο διάζωμα. Σύστησε όλο το γήπεδο όταν ο Waters τραγούδησε "should I trust the goverment", και φυσικά καταχειροκροτήθηκε με το γκρέμισμα. Ήταν και οι μέρες τότε έντονες λόγω των γεγονότων του Συντάγματος. Στη φετινή συναυλία, το κοινό ήταν πολύ χλιαρό. Αυτό με απογοήτευσε λίγο. 
Όμως όλα τα λεφτά ήταν η στιγμή που ο Waters αφιέρωνε τη συναυλία αυτή σε όλα τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας. Εκεί ο κόσμος ξύπνησε και ξεσηκώθηκε αλλά δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ.
Αν θα ξαναπάω σε συναυλία του Roger Waters; 
Η απάντηση είναι "ναι"!

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Καλό μήνα


... ο οποίος μπήκε δυναμικά χθες το βράδυ στο Ο.Α.Κ.Α. 
Ήρθε η ώρα και για τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού. Εύχομαι λοιπόν καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους σας.