Ένα παπούτσι γεμάτο αναμνήσεις...

Όταν ξεκίνησε η πολιορκία στο ηρωικό Κομπάνι, πολλοί κάτοικοί του έφυγαν έντρομοι προς τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας για να σωθούν. Ο φόβος τους ήταν τόσο μεγάλος που δε πρόλαβαν να πάρουν τίποτα μαζί τους. Κάποιοι στάθηκαν τυχεροί επειδή είχαν συγγενής στη γειτονική χώρα και βρήκαν φιλοξενία. Όχι όμως όλοι. 

Για τους πρόσφυγες κατοίκους της ηρωικής αυτής πόλης, η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία θα μπορούσε να είναι η παραπάνω, η οποία δείχνει ένα κοριτσάκι να αναπαύεται έξω από τη σκηνή του έχοντας ως αναμνηστικό από τον πατέρα της ένα παπούτσι του. Ούτε κουκλάκι ούτε φωτογραφία. Ένα απλό παπούτσι. Ένα παπούτσι γεμάτο αναμνήσεις.

Ο πατέρας της έμεινε στη πόλη για να την υπερασπιστεί. Οι σπουδαίοι αυτοί Κούρδοι μαχητές, εκτός από το Κομπάνι πολεμάνε για όλα τα ιδανικά που εμείς εδώ στην υποτιθέμενη Δύση, τα έχουμε βρει έτοιμα και τα θεωρούμε (κακώς) δεδομένα. Οι Κούρδοι δεν υπερασπίζονται μόνο την πατρίδα τους. Οι Κούρδοι, άνδρες και γυναίκες μαζί, μάχονται για την ανεξιθρησκεία, για την ισότητα, για την δικαιοσύνη αλλά και για την ελευθερία. Εύχομαι κάποια μέρα να συναντηθούν ξανά όλοι οι άνθρωποι που τους χώρισε ο πόλεμος. Πόσο μεγάλη θα είναι η χαρά μου αν αυτό το κοριτσάκι χαθεί ξανά στην αγκαλιά του πατέρα του. Όποιο όμως κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, το κοριτσάκι αυτό θα νιώθει περήφανο για την καταγωγή του και για τον πατέρα της.

Η εικόνα της αξιαγάπητης πιτσιρίκας μου θύμισε την πρόγιαγιά μου. Την ίδια ηλικία είχε όταν με ένα μπογαλάκι έφυγε με τους γονείς της από την Σμύρνη και πέρασαν στην Ελλάδα. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται...

Ας κλείσουμε τον μήνα με μία σκέψη στην ηρωική αυτή πόλη με τους σπουδαίους κατοίκους της...

Οι σαλταδόροι

της Ντίνας Μπατζιά

Μια σταλιά παιδικές ψυχές, τα παλικαράκια που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, ξεγελώντας το θάνατο και μετατρέποντας τον αγώνα για επιβίωση σε παιχνίδι.
Που παίξαν τη ζωή τους κορόνα γράμματα με τα φασιστικά ντουφέκια, για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτούς τιμάμε σήμερα, τους σαλταδόρους της Κατοχής.
Ένα μοναδικό φαινόμενο στην κατοχική Ευρώπη, η ιδιότυπη Αντίσταση των παιδιών της Αθήνας, μια σημαντική πλευρά του λαϊκού αγώνα κατά του φασισμού. Μικροί αντάρτες με φαντασία, μια χούφτα πανέξυπνων και παράτολμων πιτσιρικάδων σε κάθε λαϊκή γειτονιά, προσφυγόπουλα τα περισσότερα, στο Βύρωνα η πιο γνωστή ομάδα, αλλά και στη Καισαριανή, στην Αθήνα, στα δυτικά, στον Πειραιά.
Μικρο κατεργαραίοι, αλάνια που έκαναν «σάλτο-ρεσάλτο» σαν αίλουροι, σε καμιόνια, σε φορτηγά εν κινήσει, σε αποθήκες και άλλες γερμανικές εγκαταστάσεις και απαλλοτρίωναν ότι έβρισκαν και μπορούσαν: κουραμάνες, μπιτόνια με συνθετική βενζίνη, ρεζέρβες αυτοκινήτων, ακόμη και όπλα. 
Έπαιρναν για το σπίτι τους ότι θα βοηθούσε την οικογένεια να επιβιώσει στη μεγάλη πείνα, αλλά οι μάγκες τα υπόλοιπα τα μοίραζαν σε περαστικούς και στη γειτονιά. Πρώτα στα ορφανεμένα σπίτια. Η δίκαιη αναδιανομή των τροφίμων.. Κονσέρβες και ψωμί για τους πεινασμένους. "

Ο σαλταδόρος" Μιχάλης Γενίτσαρης

Ζηλεύουνε δε θέλουνε ντυμένο να με δούνε 
μπατίρη θέλουν να με δούν για να φχαριστηθούνε 
Θα σαλτάρω θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να τους πάρω 
Μα εγώ πάντα βολεύομαι γιατί την εσαλτάρω 
σε κανα αμάξι Γερμανού και πάντα τη ρεφάρω 
Θα σαλτάρω θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να τους πάρω 
Βενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε 
γιατί έχουνε πολλά λεφτά και μόρτικα γλεντάμε 
Σάλτα ρίξε τη ρεζέρβα γίνε ντου και σήκω φεύγα 
Οι Γερμανοί μας κυνηγούν μα εμείς δεν τους ακούμε 
εμείς θα τη σαλτάρουμε ώσπου να σκοτωθούμε.  

Την ίδια ώρα, οι αισχροί και στυγνοί μαυραγορίτες και οι λαδάδες άρπαξαν περιουσίες για ένα μπουκάλι λάδι, αλλά κοίτα πως γίνεται, αυτοί βρέθηκαν φτιαγμένοι μετά το πόλεμο.

Οι λαδάδες του Γενίτσαρη

Όσοι πουλάνε ακριβά, οι παλιομασκαράδες, 
θα τους κρεμάσουνε κι αυτούς, όπως τους δυο λαδάδες. 
Που τους κρέμασαν και τους δυο ψηλά σε μια κολόνα 
κι όσοι πέρναγαν από κει τους έφτυναν το πτώμα. 
Προσέχτε οι υπόλοιποι, μην το περνάτ' αστεία, 
γιατί θα σας κρεμάσουνε στην ίδια την πλατεία». 

Κι είχαν δικούς τους κωδικούς για να συνενοούνται, οι μάγκες.σαν συμμορία: Λίιιιου, για τη συνάντησή τους, ντου ντου ντου που σήμαινε όρμα τώρα και χάπατες που προειδοποιούσε κίνδυνος, πρόσεχε.

Έχασαν τη ζωή τους πολλοί σαλταδόροι, σε ριψοκίνδυνα σάλτα, όπως ο αρχισαλταδόρος ο Φώντας, που έγινε τραγούδι όταν σκοτώθηκε εκεί «στη στρίψη του Βοτανικού», όπου έκοβαν ταχύτητα τα γερμανικά καμιόνια, δίνοντας ευκαιρία για το ρεσάλτο. Ανηφόρες, στροφές και γραμμές τραμ, ήταν οι ευκαιρίες να κόψει το γερμανικό φορτηγό ταχύτητα και να σαλτάρουν τα ατρόμητα μορτάκια. Και ο Τζίμης στην Πανεπιστημίου που πυροβολήθηκε εν ψυχρώ για μία κουραμάνα. Και άλλοι που άφησαν ιστορία, και οι περισσότεροι πέρασαν στον ΕΛΑΣ. Ο Μάκης που πρώτος έκλεψε όπλο για να το δώσει στην Αντίσταση στο Βύρωνα, οι τετραπέρατοι Πίκολο και Φιφίκος.
Τα λάφυρα από τους γερμανούς, τα αποθήκευαν σε ξεροπήγαδα στην περιοχή Ασυρμάτου των Πετραλώνων, πάνω από τα ατταλιώτικα, ακόμη και νάρκες και όπλα.
Τα έβαλαν οι σαλταδόροι, μαζί με τους έφηβους σαμποτέρ και τα άλλα παιδιά της Κατοχής που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, με τη πείνα -πόσο να αντέξεις στη θέα των καροτσιών γεμάτων νεκρούς- αλλά και τη φασιστική και ναζιστική μπότα, με τη φόρα που έχουν τα νιάτα, που δεν τη διυλίζει η πολιτική σκέψη ή η συνείδηση, αλλά η ταξική πραγματικότητα .
Αν είναι για το ψωμί, ή ένα κωλοεισιτήριο ή ένα ντου στο σούπερ μάρκετ, μία μάχη για να έχουμε τη ζωή που θέλουμε, ίσως να αξίζει ένα σάλτο μορτάλε...

Πηγή: http://www.stokokkino.gr/article/13373/Oi-saltadoroi

Ο αγώνας συνεχίζεται!

Ο αγώνας κατά του φασισμού και η πάλη για μία λαοκρατία συνεχίζεται. Η προδοσία του ελληνικού λαού από τους Συμμάχους και το ξεπούλημα της χώρας μας στους Βρετανούς οι οποίοι έσωσαν τους συνεργάτες των ναζί και τους έδωσαν τις θέσεις που είχαν και στην Κατοχή, γκρέμισαν την ιδεολογία και την ελπίδα των Ελλήνων. 

Εβδομήντα χρόνια μετά, είναι φανερό πως η άνανδρη επικράτηση των δοσίλογων και των γερμανοτσολιάδων, εκκόλαψαν όλα αυτά τα χρόνια πολιτικής αστάθειας με μεγάλη επιτυχία το αβγό του φιδιού, το οποίο σέρνεται ξανά ανάμεσά στα πόδια μας, τα τελευταία χρόνια που μας έχει γονατίσει η οικονομική κρίση.  

Η 28η Οκτωβρίου οφείλει να αποκτήσει ξανά το παλιό της νόημα. Η μέρα αυτή δεν ανήκει σε κανέναν Μεταξά. Η μέρα αυτή ανήκει στην ηρωική αντίσταση του Ε.Α.Μ., του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ του ΔΣΕ, κι όλων των θυμάτων από τις ναζιστικές θηριωδίες. 

Ο αγώνας συνεχίζεται!

Μία επέτειος που έχασε το νόημά της...

Όσους και να ρωτήσουμε τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, θα μας απαντήσουν λακωνικά το "Όχι". Από κει και πέρα όμως υπάρχει μία σύγχυση. Πέρα από τους ανίδεους που θα πουν πως το ιστορικό "Όχι" απευθυνόταν στους Τούρκους, υπάρχουν ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που μπορούν να αναπτύξουν παραπάνω τις ιστορικές τους γνώσεις πάνω στη συγκεκριμένη ημερομηνία-ορόσημο.
Απ' αυτούς τους ανθρώπους, σίγουρα αρκετοί θα προβληματιστούν στην ιδέα ότι θεωρούμε σημαντικό πρόσωπο έναν δικτάτορα που είχε ως πρότυπο τον Χίτλερ. Επίσης θα αναρωτηθούν γιατί ένας ηγέτης φασίστας αρνήθηκε την διέλευση-συνεργασία άλλων φασιστών στη χώρα του. Και τέλος το πιο λογικό απ' όλα γιατί γιορτάζουμε την έναρξη ενός πολέμου κι όχι την απελευθέρωσή της χώρας μας από τους ναζί. Ερωτήματα άκρως λογικά κι ενδιαφέροντα αλλά συνάμα αρκετά ευαίσθητα όσον αφορά τις πηγές από τις οποίες οφείλουμε να αναζητήσουμε την πραγματικότητα.
Φυσικά σε όλο αυτό το μπάχαλο έχει μεσολαβήσει η προπαγάνδα του κράτους, πάνω στην Ιστορία που μελετάτε στα σχολεία.
Από την περίοδο της βρόμικης δεκαετίας του '60 και της χούντας, έγιναν αρκετές προσπάθειες να σβηστούν κάποια σημαντικά κεφάλαια της νεοελληνικής ιστορίας. Συνεχίζοντας την άποψη του δικτάτορα Παπαδόπουλου, πως οι Έλληνες από τη φύση τους δεν πρέπει να πιστεύουν στον κομμουνισμό, ξεγράφτηκαν ουσιώδεις λεπτομέρειες όπως ήταν ο αγώνας των ανταρτών στην περίοδο της Κατοχής και ο Εμφύλιος Πόλεμος που ακολούθησε (ο οποίος διδάσκετε σε λίγες γραμμές στα σχολικά βιβλία) ενώ αξία απέκτησαν γεγονότα ανούσια.
Την περίοδο της Κατοχής, υπήρξε ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων ανταρτών που πήρε τα όπλα κι ανέβηκε στα βουνά για να αντισταθεί στον ναζιστικό ζυγό. Ήταν ο Ε.Α.Μ.- ΕΛΑΣ. Οι Ελασίτες συνεργαζόταν με τους Βρετανούς όλη τη περίοδο της Κατοχής μιας και είχαν κοινό εχθρό, τους Γερμανούς.
Η έναρξη του πολέμου, σήμαινε εκείνη τη περίοδο γι' αυτούς τους ανθρώπους, τον αγώνα κατά του φασισμού και της εισβολής του στη χώρα μας. Ο αγώνας τους όμως ενάντια στους Γερμανούς, ήταν παράλληλα και μία πάλη στο να μη ξαναβρεθεί η χώρα μας στην ίδια μαύρη περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Έτσι η 28η Οκτωβρίου είχε άλλη σημασία τότε. Ήταν μία επέτειος την οποία υμνούσε ακόμα κι ο Ζαχαριάδης. Τελειώνοντας όμως ο πόλεμος, η ημερομηνία αυτή έπαψε να ισχύει και ο σκοπός της θα ολοκληρωνόταν αν δεν μεσολαβούσαν οι Βρετανοί. Πότε δεν ήρθε η λαοκρατία που ζητούσε ο ελληνικός λαός. Η ημερομηνία άρχισε να στοιχειώνει τα μυαλά των Ελλήνων, οι οποίοι έβλεπαν τις ελπίδες τους να σβήνουν. Η επέτειος αυτή έπρεπε να αποκτήσει μία άλλη ουσία. Κάποιοι προσπάθησαν να της δώσουν ένα άλλο νόημα.
Ποιοι ήταν όμως αυτοί; Οι αντάρτες καθ όλη τη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τους Γερμανούς, είχαν να αντιμετωπίσουν και τους γερμανοτσολιάδες. Όλοι αυτοί οι αλήτες, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες που πλούτιζαν εις βάρος του ελληνικού λαού, δε θα είχαν στον ήλιο μοίρα, αν δεν τους αξιοποιούσαν οι Βρετανοί, μετά το τέλος του πολέμου, για να εξαλείψουν κάθε ίχνος κομμουνισμού στην Ελλάδα. Οι καιροί είχαν αλλάξει, ο ναζισμός είχε τσακιστεί και οι Δυτικοί είχαν έναν νέο εχθρό. Έτσι άρχισαν να κυνηγούν και να σκοτώνουν, αυτούς που μέχρι χθες θεωρούσαν συμμάχους.
Κι επειδή ο νικητής είναι αυτός που γράφει την Ιστορία, οι πρώην συνεργάτες των ναζί άλλαξαν το νόημα αυτής της επετείου, τιμώντας έτσι τον πολιτικό τους πατέρα, τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος συγκαταλέγεται μάλιστα στη συλλογή ηγετών μίας συντηρητικής ελληνικής εφημερίδας με βρώμικο παρελθόν. Αναφέρομαι στην Καθημερινή.
Έτσι ως μαθητές μάθαμε για το ηρωικό όχι του Μεταξά κι όχι για τον ηρωικό αγώνα των προγόνων μας απέναντι στον κατακτητή. Μας έπεισαν πως οι Βρετανοί ήρθαν ως σύμμαχοι στη χώρα μας κι όχι ως ιμπεριαλιστές που απλά αντικατέστησαν τους ναζί, αφήνοντας τους ίδιους προδότες στα ίδια πόστα. Δε μάθαμε τίποτα για τον Εμφύλιο Πόλεμο. Δεν μας μίλησε κανείς για την Μακρόνησο, τον σύγχρονο Παρθενώνα της Ελλάδος. Δεν μας έδωσαν καμία αφορμή για να κρατήσουμε ζωντανή τη δόξα του ΕΑΜ ΕΛΑΣ. Μα πάνω απ' όλα δε μας έδωσαν ούτε μία βάση για να πατήσουμε ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πολιτική αστάθεια που έχει η χώρα μας από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα.
Για μία ακόμη φορά αύριο θα ζήσουμε μία φασιστική παρέλαση και θα απολαύσουμε τις κοντές σχολικές φούστες και τον στρατό στη Θεσσαλονίκη, κουνώντας βαριεστημένα την γαλανόλευκη σημαία. Η αποχαύνωση δυστυχώς συνεχίζεται...

Ραντεβού στο Ζάλογγο

του Καρτέσιου

Τίποτε δεν αλλάζει. Εκτός από την ώρα. Που κι αυτή, μια μπρος – μια πίσω, τελικά ίδια μένει. Ο πρωθυπουργός έδωσε εντολή να αποζημιωθούν οι πληγέντες για την ανυπαρξία Κράτους. Εντολή για το αυτονόητο. Που κι αυτό κάθεται στον πάγκο ανέμελο επειδή ξέρει ότι δε θα παίξει ποτέ στο γήπεδο, καθώς οι εντολές, εντολές μένουν. Χρόνια τώρα.
«Δεν θα απολογηθώ εγώ για το ΠΑΣΟΚ», είπε ο υπουργός Εσωτερικών στους πολίτες που βγήκαν στους δρόμους με βρεγμένο βρακί.... Και οι πολίτες εκείνοι έπαθαν αυτό που παθαίνουμε όλοι μπρος στο απύθμενο θράσος της βλακείας. Κόλλησαν! Μπλόκαραν! Κάτι ψέλλιζαν. Με τι δύναμη να φωνάξεις όταν στέκεται μπροστά σου το θλιβερό κουστούμι; Σε παραλύει η αμηχανία. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος να αντιδράσεις σε αυτή τη ράτσα.
Αρνείται να απολογηθεί, λοιπόν, ο Ντινόπουλος για το ΠΑΣΟΚ με το οποίο συγκυβερνά, όμως το έτερον της ασυναρτησίας ο Άδωνις Γεωργιάδης απαιτούσε από τη Δούρου να απολογηθεί για τον Σγουρό. Για όσα δεν έκανε επί χρόνια. Κι έδωσε ο κ. Γεωργιάδης για πολλοστή φορά, δείγμα της ερασιτεχνικής πολιτικής του σκέψης σώζοντας τη Δούρου. Διότι τη νέα… ριζοσπάστρια Περιφερειάρχη μόνο μια βροχή την έσωζε από τις πολιτικές επιπτώσεις της έγκρισης του προϋπολογισμού, με τον οποίο συνεχίζει να χαρίζει εκατομμύρια σε τσέπες προέδρων ποδοσφαιρικών ομάδων. Κι ενώ η Δούρου είχε στριμωχτεί και κανείς δε δεχόταν τις πραγματικά αστείες εξηγήσεις της για την εξυπηρέτηση σε διαπλεκόμενους, βγήκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ και άλλαξε την ατζέντα χρεώνοντάς της ευθύνες για τις πλημμύρες, που όλοι γνωρίζουν πως δεν έχει.
Πολιτικοί ευκαιρίας. Της στιγμής. Γκαφατζήδες ολκής. Πρωταγωνιστές στην ηγεμονία του Τώρα. Τυχάρπαστοι. Αρπακολλατζήδες. Μας έχουν χεσμένους. Ξεχασμένους. Δεν ασχολούνται μαζί μας. Μεταξύ τους. Τα πάντα. Επί προσωπικού οι μάχες. Καβγάδες της γειτονιάς. Το «πολιτικό επίπεδο» αυτοεξορίστηκε ταπεινωμένο. Τους άφησε να μαλλιοτραβιούνται σαν πουτάνες για έναν πελάτη. Άντε καλά, για δέκα πελάτες. Τόσοι είναι οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες που κάνουν περασιά από τις πιάτσες των πολιτικών.
Κι εμείς; Εμείς, τι; Τίποτα. Παράδειγμα: Σε νομό 150.000 κατοίκων, το ΕΚΑΒ διέθετε 11 ασθενοφόρα και 2 ειδικά εξοπλισμένες μηχανές μεγάλου κυβισμού. Τα 10 από τα 11 ασθενοφόρα είναι εδώ και μήνες παροπλισμένα λόγω μηχανικών βλαβών. Για τις μηχανές δεν υπάρχει προσωπικό. Τουτέστιν, 150.000 άνθρωποι εξαρτώνται από ένα ασθενοφόρο κι ακόμη ένα που δόθηκε δανεικό από γειτονικό νομό.
Έχει και χειρότερο η ιστορία. Οι εργαζόμενοι πήγαν και ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΑΝ ιδιωτική επιχείρηση να κάνει δωρεά ΚΑΠΟΙΑ από τα έξοδα για να φτιαχτούν οι βλάβες σε 2 ασθενοφόρα. Οι εργαζόμενοι! Πριν πάνε όμως να ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΟΥΝ οι εργαζόμενοι, είχαν λάβει υπόσχεση από τους κυβερνητικούς βουλευτές του νομού ότι θα έκαναν ερώτηση στη Βουλή. Και έκαναν. Προς τον Βορίδη. Και απάντηση ΘΑ δοθεί.
Και αυτό ακριβώς είναι το χειρότερο. Ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές που ψήφισαν «ναι σε όλα», δηλαδή ψήφισαν «ναι, να μην υπάρχουν κονδύλια για τις βλάβες των ασθενοφόρων» και «ναι, όποιος έχει λεφτά ας καλέσει ιδιωτικό ασθενοφόρο, δε θα πεθάνουν στην πείνα οι ιδιώτες», πάνε τώρα και ρωτάνε τον Βορίδη, τί; Τι τον ρωτάνε;
Και τι να τους απαντήσει ο Βορίδης; Να τους υπενθυμίσει ότι όλοι μαζί ψήφισαν πως όποιοι από τους 150.000 πολίτες που δεν έχουν χρήματα για ιδιωτικό ασθενοφόρο μπορούν να ψοφήσουν τιμημένοι καθώς θα ενταχθούν στις «θυσίες των Ελλήνων» για ένα καλύτερο αύριο των τραπεζιτών;
Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα κυβερνητικού μίσους προς τους πολίτες. Μιας τιμωρητικής διάθεσης των κυβερνώντων η οποία μπορεί ίσως να εξηγηθεί μόνο από την ψυχιατρική επιστήμη. Είναι serial killers οι άνθρωποι.
Αγαπητοί συνάνθρωποι, ανενόχλητοι από τη συνείδησή μας παραδεχτήκαμε ότι έχουμε αφήσει τα πράγματα και τις ζωές μας στην τύχη. Εδώ και καιρό βλέπουμε ότι η τύχη δεν είναι με το μέρος μας. Μήπως, λέω μήπως, ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να ξύνουμε τ’ αρχίδια μας και το ΣΚΡΑΤΣ; Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουμε λίγο πιο σοβαροί; Εννοείται, φυσικά, αν μπορούμε να γίνουμε πιο σοβαροί. Διατηρώ αμφιβολίες. Ο καθένας μας ας αποδείξει στον εαυτό του και τί θέλει και τι μπορεί. Διαφορετικά, καλό ξύσιμο.

Πηγή: http://kartesios.com/?p=173932

Φτύσιμο, η καλύτερη στάση απέναντι σε ακροδεξιούς και σε φασίστες...

Τα τελευταία χρόνια έχουμε απολαύσει πολλές ανούσιες κι αδιέξοδες κοκορομαχίες ακροδεξιών/φασιστών με αριστερούς στα παράθυρα των ιδιωτικών σταθμών, με τους τηλεπαρουσιαστές και ιδιοκτήτες των καναλιών να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης παρά για την ουσία των πραγμάτων και το ξεκαθάρισμα κάποιων απόψεων, σκέψεων και λύσεων.

Υπήρξαν στιγμές που ο παρουσιαστής ξεπερνούσε τα όρια και προκαλούσε, όπως στην πρωινή εκπομπή του Παπαδάκη, στην οποία ο νεοναζί Ηλίας Κασιδιάρης χαστούκισε την υποτιθέμενη κομμουνίστρια Λιάνα Κανέλη. Στη συγκεκριμένη σκηνή όλο το κατηγορώ, έπεσε πάνω στον Κασιδιάρη κι όχι αδίκως αλλά κανείς δεν πείραξε τον τηλεπαρουσιαστή που φιτίλιαζε την ένταση.

Από την άλλη είχαμε πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις προσώπων της αριστεράς όπως ο Βαρεμένος, ο Κυρίτσης, ο Σκουρλέτης κι άλλοι πολλοί απέναντι σε ακροδεξιούς/φασίστες όπως ο Γεωργιάδης, η Βούλτεψη κι ο Κρανιδιώτης κι άλλοι πολλοί. Κάθε φορά που επεδίωκε κάποιος από την Αριστερά να αναπτύξει μία άποψη ή να αναλύσει μία θέση του κόμματός του, πετάγονταν σαν ελατήριο οι φασίστες με μία κουτοπόνηρη ερώτηση και έκαναν τη συζήτηση μπάχαλο. Άντε να αποδείξεις σε έναν ανεγκέφαλο πως δεν είσαι ελέφαντας. Με τη προβοκατόρικη στάση που κρατούσαν οι ακροδεξιοί και οι φασίστες της τωρινής κυβέρνησης, χανόταν η ουσία της συζήτησης, προκαλούταν μία σύγχυση και δε μαθαίναμε ποτέ καθαρά (όσοι ενημερώνονται μόνο από τα συστημικά τηλεοπτικά κανάλια) τις απόψεις και τις στάσεις της αντιπολίτευσης. Στη συνέχεια περνούσε στον κόσμο η παραπληροφόρηση πως επικρατεί μία πολυφωνία και μία ανωριμότητα στο αντίπαλο στρατόπεδο. Πως ένας παππούλης που ψηφίζει τόσα χρόνια συντηρητικά και κλαίει για το πετσόκομμα της σύνταξής του, θα μάθει την άλλη άποψη ή την άλλη πρόταση που δίνεται (το αν θα εφαρμοστεί ή όχι είναι άλλο θέμα);

Το θέμα όμως ήταν πως οι εκπρόσωποι της Αριστεράς δε συνειδητοποιούσαν το λάθος που έκαναν με το να δίνουν σημασία στις κουτοπονηριές των ακροδεξιών. Τη λύση την έδωσε ο Νίκος Μπογιόπουλος σε μία πρωινή εκπομπή του Alpha στις 18 Οκτωβρίου. Την ώρα που πήγε να αναπτύξει έναν προβληματισμό και να αναλύσει μία πραγματικότητα (θα την αναφέρω παρακάτω), πετάχτηκε ο Φαήλος Κρανιδιώτης και τον ρώτησε με ειρωνικό ύφος για το που θα βρουν τα λεφτά (συγκεκριμένα ρώτησε αν θα γίνει με δανεικά η αποκατάσταση). 

Πριν φτάσουμε όμως σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, ακούσαμε την ψύχραιμη ανάλυση του Νίκου Μπογιόπουλου όσον αφορά την κατάσταση της Ελλάδος κι ακολούθησε η απελπιστική ειρωνεία του Κρανιδιώτη, ο οποίος πέταξε και μία Β.Κορέα στην ομιλία του για να προκαλέσει μία ακόμη σύγχυση (ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει την Ελλάδα Β.Κορέα). Όταν ο λόγος δόθηκε ξανά στον Νίκο Μπογιόπουλο, ο Κρανιδιώτης του επιτέθηκε με την ειρωνική αυτή ερώτηση. Την έκανε μάλιστα τρεις φορές με τον φόβο φανερό στο πρόσωπό του. Αναρωτήθηκε μάλιστα γιατί δε παίρνει καμία απάντηση. Ευτυχώς η στάση του Μπογιόπουλου ήταν πολύ ώριμη και ξεκάθαρη. Αγνόησε την ηλίθια ερώτηση του φασίστα και συνέχισε την ανάλυσή του. 

Από κει βγήκαν σπουδαία συμπεράσματα. Ένα απ' αυτά είναι πως χάθηκαν αρκετά δισεκατομμύρια από τις ελληνικές τράπεζες. Επίσης πως οι δισεκατομμυριούχοι της Ελλάδος αυξήθηκαν από εννιά σε έντεκα και η περιουσία τους εκτοξεύθηκε από τα 16 δισεκατομμύρια στα 18. Τέλος συμπλήρωσε πως αυξήθηκε ο δημόσιος πλούτος που κατέχουν. 

Με λίγα λόγια ο Νίκος Μπογιόπουλος, ο οποίος κατακρίθηκε για την μετεγκατάστασή του στον Real fm, αγνοώντας τον φασιστάκο σύμβουλο του Αντώνη Σαμαρά, πρόσφερε στον κόσμο τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Έδωσε τη λύση στην προβοκατόρικη συμπεριφορά των ακροδεξιών, το φτύσιμο. 

Είναι σημαντικό λοιπόν από τώρα και στο εξής, όταν θα ξανασυμπέσουν ακροδεξιοί με αριστερούς, οι δεύτεροι να αγνοήσουν τις ηλίθιες απορίες των πρώτων για να μπορλεσουν έτσι να μεταφέρουν στο κόσμο προβληματισμούς που θα τους δώσουν λύσεις σε αρκετά θέματα μα πάνω απ' όλα να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα με στοιχεία που δε προέρχονται από την Β.Κορέα (όπως σαρκαστικά ανέφερε ο Μπογιόπουλος απέναντι στις ειρωνείες του Κρανιδιώτη) αλλά από στατιστικές εταιρίες που υπηρετούν στην καρδιά του καπιταλισμού και κρύβονται από τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Καλό είναι να απολαύσετε το βίντεο, να παρατηρήσετε τη ψυχραιμία του Νίκου Μπογιόπουλου και να ευχαριστηθείτε τον πανικό που κυρίευσε τον Κρανιδιώτη όταν αντιλήφθηκε πως ο γνωστός δημοσιογράφος δεν έπεσε στην παγίδα του. (πατήστε εδώ)

Μέισα Έμπντο: «Αν ήθελαν να χτυπήσουν το ISIS, υπήρχε τρόπος…»

Ενώ το αμερικανικό Πεντάγωνο και η Άγκυρα με χαρακτηριστική άνεση συνεχίζουν να προαναγγέλλουν την πτώση του Κομπάνι, οι ηρωικοί Κούρδοι μαχητές επιμένουν να αντιστέκονται με καλάσνικοφ απέναντι σε βαρέα όπλα. Σε αντίθεση με τη Μοσούλη ή τη Ράκα, που έπεσαν σε ελάχιστες ώρες, το Κομπάνι αντιστέκεται έναν ολόκληρο μήνα. Η Μέισα Έμπντο είναι διοικητής των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG) στο Κομπάνι. Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από δύο συνεντεύξεις της στο Rosava Report. 

Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο σκοπός αυτής της επίθεσης;

Θέλουν να καταστρέψουν τη γη, τους λαούς και τους πολιτισμούς. Στο Κομπάνι εκπέμπεται η ακτινοβολία των Κούρδων στη Μέση Ανατολή, η ύπαρξή τους ως ανεξάρτητη δύναμη, η ικανότητά τους να δρουν χωρίς να λαμβάνουν υποστήριξη από κανέναν, και ο ηρωισμός τους. Έχουμε μπει στο στόχαστρο. Οι διεθνείς δυνάμεις προσβλέπουν στην καταστροφή του Κομπάνι σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Αντιλαμβάνονται τον κουρδικό και τους άλλους λαούς ως εμπόδιο στα σχέδιά τους. Διέλυσαν ακόμη και τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό που δρούσε σύμφωνα με τα δικά τους σχέδια. Στη συνέχεια έστρεψαν την προσοχή τους στις YPG που συνέχισαν να αντιστέκονται και να παραμένουν όρθιες στη Συρία και στη Μέση Ανατολή. Το Κομπάνι είναι περικυκλωμένο από τις συμμορίες του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) σε τρεις πλευρές, και στην τέταρτη πλευρά βρίσκεται η Τουρκία, η οποία υποστηρίζει τις συμμορίες. Δεν πρόκειται για επιθέσεις που θα μπορούσαν να οργανωθούν από αυτές τις συμμορίες. Καμία δύναμη δεν θα μπορούσε να αντισταθεί μόνη της μπροστά μας. Πρόκειται για μια διεθνή επιχείρηση. Πότε, πώς, σε ποια πλευρά και σε ποια σημεία θα επιτεθούν είναι από πριν οργανωμένο. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές πτέρυγες στην επίθεση εναντίον του Κομπάνι και κάθε πτέρυγα αντιπροσωπεύει μια ξένη δύναμη.

Ποιος είναι ο ρόλος της Τουρκίας;

Υπάρχει μια ειρηνευτική διαδικασία στην Τουρκία. Αλλά η Τουρκία πάντα καθυστερούσε αυτή τη διαδικασία. Περίμενε να αποδυναμωθούν οι Κούρδοι στη Ρόζαβα. Όλα αυτά θα μπορούσαν να επηρεάσουν το Βόρειο Κουρδιστάν. Αυτός είναι ο στόχος πίσω από τη στήριξη της Τουρκίας στις επιθέσεις στο Κομπάνι. Η Τουρκία δεν έχει καμιά πρόθεση να επιλύσει το κουρδικό ζήτημα. Όπως βλέπουμε έχει αναλάβει ενεργό και επιχειρησιακό ρόλο σε αυτή την επιχείρηση. Παρέχει τα βαρέα όπλα. Όλα τα σύνορα είναι ανοιχτά για τους τζιχαντιστές. Πολλές φορές τα μέλη των συμμοριών που έχουν χαθεί, επανασυνδέονται με τις ομάδες τους μέσω της Τουρκίας. Η Τουρκία θεωρεί την εκκαθάριση των Κούρδων ως κατευθυντήρια αρχή της. Μπορούμε να το δούμε αυτό στο πώς αντιμετωπίζουν τις συνοριακές πύλες που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ISIS, και πώς αντιμετωπίζουν αυτές που είναι στον έλεγχο των Κούρδων. Η Τουρκία κλείνει τα σύνορα γύρω μας. 

Η Τουρκία φέρνει στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση για ζώνη ασφαλείας εντός της Συρίας.

Όσο είμαστε εδώ, δεν μπορούν να σχηματίσουν αυτή τη ζώνη. Μέχρι σήμερα δεν αποτελούσαμε απειλή για την Τουρκία. Μετά την κατάκτηση του Κομπάνι από το ISIS θα πουν ότι ένα μεγάλο τμήμα των συνόρων ανήκει στο ISIS και θα καλέσει τη διεθνή κοινότητα λέγοντας «κοιτάξτε, υπάρχει μια απειλή στα σύνορά μας και χρειαζόμαστε μια ζώνη ασφαλείας». Με το συνασπισμό που σχηματίστηκε εναντίον του ISIS, περίμεναν ότι το Κομπάνι θα πέσει μέσα σε δύο ή τρεις ημέρες. Το Κομπάνι θα έπεφτε και αυτοί θα χτυπούσαν το ISIS μέσα στο Κομπάνι. Σχεδίαζαν να γίνει όπως στη Μοσούλη. Θα το καταλάμβαναν σε δύο έως τρεις ημέρες. Το σχέδιο τους αποτράπηκε.
Αν ήθελαν, πραγματικά, να χτυπήσουν το ISIS, υπήρχαν τεχνικές. Μπορούν να δουν αν έστω και ένας άνθρωπος κινείται. Πώς μπορεί να μη βλέπουν τα χιλιάδες μέλη του ISIS γύρω από το Κομπάνι και δεν τους χτυπάνε;

Οι επιθέσεις στο Κομπάνι μπαίνουν στην 24η μέρα. Σε μια ομιλία του, χθες, ο Ερντογάν είπε πως το Κομπάνι πέφτει.

Ο Ερντογάν ονειρεύεται. Οι επιθέσεις εναντίον μας έχουν ξεκινήσει εδώ και ενάμισι χρόνο. Αλλά τώρα το ISIS έχει ρίξει στη μάχη εναντίον μας όλα τα διαθέσιμα μέσα. Ο λαός μας έχει επιδείξει ισχυρή αντίσταση. Έχουμε χάσει συναγωνιστές σε κάθε χωριό και κάθε λόφο. Η τελευταία επίθεση έγινε ταυτόχρονα από πέντε μέτωπα. Το ISIS συγκέντρωσε δυνάμεις από το Ιράκ και τη Συρία και επιτίθεται με βαρέα όπλα.
Αλλά για να καταλάβουν το Κομπάνι πρέπει να περάσουν πάνω από τα πτώματά μας. Ορκιστήκαμε πως δεν θα εγκαταλείψουμε τις θέσεις μας πριν πεθάνουμε, και όπου το ISIS εισέβαλε στην πόλη οι μαχητές μας αντιστάθηκαν μέχρι να γίνουν μάρτυρες. Αλλά και εκατοντάδες μαχητές του ISIS σκοτώθηκαν επίσης. Πολεμούν με τανκς, πυροβολικό και ρουκέτες και παρ’ όλα αυτά έχουν υποστεί ισχυρά χτυπήματα και μεγάλες απώλειες. Μέχρι τώρα αντιμετωπίζουμε τις συμμορίες του ISIS με ενέδρες και παγίδες, με ευφάνταστες αμυντικές τακτικές και μια αποφασιστικότητα αυτοθυσίας που έχουν μετατρέψει τα πεδία της μάχης σε κόλαση γι’ αυτούς.

Σε δηλώσεις από το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HPD) στην Τουρκία ειπώθηκε ότι διαπράχθηκε προδοσία σε βάρος των Κούρδων.

Η Τουρκία προσπαθεί να σπάσει την κουρδική θέληση στο Κομπάνι. Αλλά δεν μπορεί να εξοντώσει το σύνολο του κουρδικού λαού. Αυτό η Τουρκία το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Έχει ανοίξει ένα τεράστιο πολεμικό μέτωπο ενάντια στον εαυτό της. Έχει ριχτεί μόνη της σε μια μεγάλη πυρκαγιά. Από τώρα και στο εξής, η Τουρκία και η κυβέρνηση του ΑΚΡ θα είναι υπεύθυνοι για όλες τις περιπλοκές που μπορεί να υπάρξουν. Ένας μεγάλος πόλεμος θα μπορούσε να ξεσπάσει και να κρατήσει χρόνια. Μπορεί να συρθεί σε μια τεράστια καταστροφή. Οι Κούρδοι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την εχθρότητα εκ μέρους του τουρκικού κράτους. Η Τουρκία πρέπει να κάνει προσεκτικούς υπολογισμούς. Δημιουργεί η ίδια τα προβλήματά της.


Πηγή: http://www.e-dromos.gr/synenteuksi-meisa-ebdo/#sthash.zLsalcLv.dpuf

Πράσινος εμπρηστής

του Γιάννη Μακριδάκη

Από χθες το απόγευμα η Χίος ξαναζεί εφιαλτικές στιγμές πυρκαγιάς, αυτή τη φορά στην βορειοδυτική πλευρά της. Μέχρι τώρα έχουν γίνει στάχτη αρκετές χιλιάδες στρέμματα αγροτικής και δασικής έκτασης, βοσκοτόπια καθώς και πολλές εκατοντάδες ελαιόδεντρα.
Η αιτία της πυρκαγιάς σύμφωνα με δημοσιεύματα και φωτογραφίες του τοπικού τύπου ήταν μια ανεμογεννήτρια η οποία προφανώς δεν άντεξε τον ισχυρό νοτιά και σπινθήρισε, κάηκε ολοσχερώς ο μηχανισμός της και προκάλεσε όλην αυτή την καταστροφή η οποία ακόμη συνεχίζεται παρ' όλες τις υπεράνθρωπες και ολονύχτιες προσπάθειες πυροσβεστικής και εθελοντών οι οποίοι τελούν εν αναμονή των βροχών που θα σβήσουν τις φλόγες μιας και οι πολύ ισχυροί νότιοι άνεμοι καθιστούν αδύνατη την προσέγγιση αεροπλάνων και ελικοπτέρων.
Ανεμογεννήτρια λοιπόν ο εμπρηστής σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες. Η πράσινη ανάπτυξη καρβουνιάζει τον τόπο και το τοπίο γύρω της.
Βεβαίως, θα πει κάποιος, οι ΒΑΠΕ που θα μας φέρουν δεν είναι σαν αυτές τις παλαιού τύπου μικρές ανεμογεννήτριες. Αυτές είναι πραγματικά ασφαλείς και πράσινες. Κι όμως δεν είναι έτσι. Εκτός από τις ήδη γνωστές περιβαλλοντικές καταστροφές που προξενούν όπως την κατακρήμνιση ολόκληρων βουνών, την ισοπέδωση και την κοπή εκατομμυρίων δέντρων, την τσιμεντοποίηση των τοπίων σε γιγάντια κλίμακα αφού η κάθεμιά χρειάζεται ένα στρέμμα τσιμεντένιας βάσης για να στηθεί, τις εκσκαφές και τις διανοίξεις δρόμων επί παρθένων και περήφανων ορέων τα οποία θα καταντήσουν ρημαδιό με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στους υδροφόρους ορίζοντες και στην ζωή ανθρώπων και πλασμάτων άλλων ολόγυρα, οι "σύγχρονες" ΒΑΠΕ που θέλουν να μας φέρουν είναι πολύ παλαιάς τεχνολογίας, πριν την εποχή της ελληνικής ευμάρειας, κατασκευασμένες το 2002, και απέμειναν απούλητες στις αποθήκες των εταιριών που εξυπηρετούνται από τέτοιου είδους πολιτικές αποφάσεις πολιτικών εξυπηρετητών του πολυεθνικού συμφέροντος και όχι της πατρίδας.
Οι τοπικές κοινωνίες σε όλη την Ελλάδα έχουν ήδη κατανοήσει το μέγεθος της καταστροφής και της κοροϊδίας. Γι' αυτό και υπάρχουν παντού γενικευμένες πλέον αντιδράσεις ενάντια στην εγκατάσταση αυτών των Βιομηχανικών ΑΠΕ. Πολίτες, σύλλογοι, σωματεία, συνδικάτα, Δήμοι εκφράζουν με κάθε τρόπο την αντίθεσή τους σε ένα σχέδιο καταστροφής της Ελλάδας δίχως κανέναν στρατηγικό σχεδιασμό ανάπτυξης ούτε καν "ανάπτυξης", έχουν λάβει ήδη τις αποφάσεις τους και προβαίνουν σε συνεχείς δράσεις ενημέρωσης των πολιτών και πλήρους αντιστροφής του κλίματος και απομυθοποίησης της λεγόμενης πράσινης αυτής ανάπτυξης, που είναι ουσιαστικά μαύρη ερπύστρια ισοπέδωσης.
Το ζητούμενο είναι τώρα πια να νιώσουν και οι άνθρωποι των αστικών κέντρων την ουσία του μεγάλου αυτού προβλήματος και να προσαρμόσουν όσο μπορεί ο καθένας την ζωή τους στην κατεύθυνση της εξοικονόμησης ενέργειας προς σωτηρία των δασών και των ορέων της χώρας μας, να συνδέσει δηλαδή ο καθένας μας την κάθε μικρή του κίνηση που χρειάζεται ενέργεια με ένα δέντρο, με μια βουνοπλαγιά και μια κορφή που δεν θα υπάρχουν πια.
Ας συνδέσουμε όλοι μες στο μυαλό μας την καθημερινότητά μας και τις μικρές μας καθημερινές κινήσεις με τις συνέπειές τους στο οικοσύστημα και όχι μόνον στο σύστημα, δηλαδή στην τσέπη μας.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος αντίδρασης από ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα ή την διάθεση ή τον χρόνο να αντιδράσουν αλλιώς.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/

71 λεπτά χωρίς ανάσα...

Βρέθηκα χθες βράδυ στο Ιντεάλ να απολαύσω την αντιπολεμική ταινία "'71", η οποία είναι η πρώτη του σκηνοθέτη Yann Demange. Οι λόγοι που με τράβηξαν να δω αυτό το έργο ήταν το θέμα του, ο πόλεμος στην Ιρλανδία, ο ΙΡΑ και οι ύπουλες επεμβάσεις της Αγγλίας σε άλλους λαούς, σπέρνοντάς τους τη διχόνοια (όπως είχε πράξει στην αρχή του ελληνικού εμφυλίου πολέμου).
Μετά από το αριστουργηματικό "Ο άνεμος χορεύει στο κριθάρι" και το ιδιαίτερο "Breakfast with Pluto", αποφάσισα να μη χάσω καμία άλλη ταινία με τη συγκεκριμένη θεματολογία, μία πληγή που ακόμα στάζει αίμα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οπότε δε με πτόησε η σκέψη πως η ταινία ήταν η πρώτη δουλειά ενός νέου σκηνοθέτη, ούτε πως οι πρωταγωνιστές ήταν απολύτως άγνωστοι για μένα. Κι όχι μόνο δε μετάνιωσα με το χθεσινό κινηματογραφικό ρίσκο, αλλά βγήκα από την αίθουσα κατενθουσιασμένος και προβληματισμένος.
Η ταινία είναι γρήγορη κι αποφεύγει τις γνωστές κοιλιές που έχουν συνήθως οι πολεμικές ταινίες. Όλη η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σ' ένα εικοσιτετράωρο και είναι γεγονός πως η δράση είναι αμείωτη. Οι σκηνές είναι αρκετά δυνατές και σκληρές. Το ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους του Μπέλφαστ σου προκαλεί ένα βάρος στο στήθος. Η κίνηση της κάμερας και οι βαθιές ανάσες του πρωταγωνιστή, οι οποίες γέμιζαν όλη τη σκοτεινή αίθουσα μας έβαζαν μες το έργο. Τρέχαμε κι εμείς μαζί του στα στενά για να γλιτώσουμε και να κρυφτούμε, ακούγαμε τις σφαίρες που έσκαγαν ακριβώς από πίσω μας, νιώθαμε τη ζεστασιά από τις εκρήξεις και πονούσαν κι εμάς τα τραύματά του.
Το έργο δε ξεπερνάει κανένα όριο. Είναι απολύτως ανθρώπινη η εξέλιξη. Κανένα πρόσωπο της ιστορίας δεν κυνηγάει το ρόλο του ήρωα. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας βρετανός στρατιώτης, τον οποίο στέλνουν με άλλους νεοσύλλεκτους στο Μπέλφαστ για να βοηθήσουν τους Ιρλανδούς προτεστάντες στο κυνήγι κατά των Ιρλανδών καθολικών. Σε ένα μπλόκο, εγκλωβίζεται μέσα στο μαινόμενο όχλο και από κείνη την ώρα ξεκινάει ένα ατελείωτο κυνηγητό...
Ο πρωταγωνιστής παίζει πολλές φορές με τον θάνατο. Όμως κατά τη διάρκεια αυτού του κυνηγητού ζει τον φανατισμό των δύο πλευρών, μαθαίνει για το μίσος που κοχλάζει ανάμεσά τους αλλά διαπιστώνει και την αηδία που νιώθει ο Ιρλανδικός λαός απέναντι στους Άγγλους. Μα πάνω απ' όλα περνάει αρκετά αντιπολεμικά μηνύματα. Υποσημείωση: ο πιτσιρικάς που βοηθάει τον πρωταγωνιστή να διαφύγει είναι όλα τα λεφτά.
Η περιγραφή των γεγονότων είναι λακωνική και ξεκάθαρη. Φυσικά δε ξεφεύγει από τη παγίδα της προπαγάνδας μιας και τους Ιρλανδούς καθολικούς τους χαρακτηρίζουν ως εθνικιστές. Όμως δεν φοβάται να σχολιάσει τον ύπουλο ρόλο της Αγγλίας, η οποία επιδιώκει να βρει δοσίλογους στο αντίπαλο στρατόπεδο για να το αποδυναμώσει από μέσα.
Από κει και πέρα ως ταινία είναι καλογυρισμένη με υπέροχη φωτογραφία κι επιβλητική μουσική. Τα παιχνίδια με τον φωτισμό μας προκαλεί μία έντονη κλειστοφοβία ακόμα κι όταν ο ήρωας τρέχει σε έναν άδειο δρόμο.
Τέλος θέλω να πω πως η εικόνα του φλεγόμενου Μπέλφαστ από ψηλά μου θύμισε την Αθήνα που καιγόταν τον Φεβρουάριο του 2012.
Αξίζει πολύ να δείτε την ταινία. Δε θα το μετανιώσετε και σίγουρα θα σας βάλει σε πολλές σκέψεις. Κι αναφέρετε σε γεγονότα που είναι τόσο κοντά με το σήμερα.
Βαθμολογία: 8,5/10

Βαπόρια δεν έχομε….

Για μας τους νησιώτες, το βαπόρι που μπαίνει και φεύγει από το λιμάνι μας, είναι μέρος του συστήματος αναφοράς μας, είναι η προέκταση των δρόμων της πόλης μας, φλέβα ζωής. Ακούγομαι υπερβολικός, αλλά η σιγουριά, «θα πάρω το βαπόρι να πάω στον Περαία να δω τι γίνεται» σε χιλιάδες κουβέντες μας, είναι παρηγοριά και δικλείδα ασφαλείας σε πλείστες περιπτώσεις. Όσο κι αν σας είναι δύσκολο, προσπαθήστε να το καταλάβετε, εσείς οι στεριανοί που σας πιάνει τρόμος και κοπετός, έτσι και κλείσουν κάνα δυο μέρες οι δρόμοι, από χιόνια ή ό, τι άλλο.
Στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, Χίο και Μυτιλήνη, μέχρι το χειμώνα του 2012-2013είχαμε κάθε μέρα ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά. Με τις αβαρίες μας, με τα απαγορευτικά μας, με τις γκρίνιες μας. Αλλά το «θα πάρω το βαπόρι…», ίσχυε. Από πέρσι το χειμώνα, με νομοθετική πρωτοβουλία της ενδόξου κυβερνήσεως, επί υπουργίας του ενδόξου Υπουργού Ναυτιλίας Μουσουρούλη (συμπατριώτη μας Χιώτη, που επέστρεψε στη δουλειά του ως γραφειοκράτης των Βρυξελλών όπου δεν έχει βαπόρια και άλλες μπαναλαρίες), από πέρσι το χειμώνα λέγω, εδόθη το δικαίωμα στις ακτοπλοϊκές εταιρείες, τους μήνες υποχρεωτικής ακινησίας και ελέγχου των πλοίων τους να μην δρομολογούν άλλο στη γραμμή. Έτσι, για να μην μπλέξουμε στα νομικίστικα, πέρσι είχαμε 4 δρομολόγια τη βδομάδα, φέτος προαναγγέλλονται 3 δρομολόγια.
Πρακτικά, για να το σπάσουμε σε δίφραγκα, για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι τι σημαίνει αυτό; Τα μισά δρομολόγια, αστοχίες, προγραμματισμοί δύσκολοι, το ταξίδι που αφ’ εαυτού γίνεται δυσκολότερο. Για παράδειγμα δεν μπορεί κάποιος να ταξιδέψει από τα νησιά για το μεγάλο λιμάνι Παρασκευή για Σαββατοκύριακο, πρέπει να φύγει από Πέμπτη. Αντίστροφα Κυριακή από τα νησιά για τον Πειραιά βαπόρι δεν έχει. [να μην ξεχάσουμε να κάνουμε καμπάνιες για τον εσωτερικό τουρισμό]. Να μην ξεχνάμε ότι το πλοίο είναι η μόνη λύση για τον οικονομικά ανήμπορο, για τον φτωχό, για τον άνεργο, για τον συνταξιούχο, για τον ζορισμένο μεροκαματιάρη. Το αεροπλάνο με κάπου ένα 100άρικο ευρά, one way είναι απαγορευμένο.
Ακούω στο βάθος, κάποιες φωνές της σύνεσης από ορθολογικούς φίλους που θα λένε. «Μα καλά αφού το καθημερινό δρομολόγιο στα νησιά, είναι ελλειμματικό το χειμώνα, γιατί να μην εξοικονομήσουν οι εταιρείες;». Ω απέραντη σοφία της συνετής σκέψεως. Της σοβαρότητος και του μεταρρυθμιστικού ορθολογισμού. Αφήνω στην πάντα κάτι ανατρεπτικά περί γραμμών δημόσιας υπηρεσίας και μεταφορικού ισοδυνάμου με δημόσια στήριξη και δημόσιου ακτοπλοϊκού φορέα –μην μας πουν και μπολσεβίκους, μέρες που είναι. Απαντώ με επιχείρημα της πιάτσας σχετικά με τις εταιρείες «άμα είναι μάγκες να τσιμπάτε από τα φιλέτα του καλοκαιριού, ας πάρετε στην πλάτη σας και τη χασούρα του χειμώνα… και πάλι θα ρεφάρετε, χαμένοι δεν θα βγείτε…». Αλλά ποιος να την κάνει και ποιος να δεχτεί μια τέτοια ρύθμιση; Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό για δυο μεγάλες υποχωρήσεις: ακόμα κι αν ένα δρομολόγιο μας προσθέσουν ίσως είμαστε και ευχαριστημένοι, σαν τον Ναστρεδίν Χότζα. Κι ακόμα, κλεισμένα τα νησιά στον εαυτό τους και στην απομόνωση, δίχως επικοινωνία μεταξύ τους, θα γίνονται όλο και χειρότερα. Προβλέπω ότι συντόμως, με τα ίδια μυαλά στο πηδάλιο, θα πούνε το χειμώνα ένα δρομολόγιο τη βδομάδα, στοιβαχτείτε στ’ αμπάρια κι οι μη έχοντες κουπί στη γαλέρα.

Πηγή: https://redkangaroo.wordpress.com

Από τις πιο μισητές κυβερνήσεις παγκοσμίως...

Δε θα σταθώ στη θέση που κατέλαβε η χώρα μας σ' αυτή τη λίστα. Και μόνο ότι ανήκει σ' αυτήν, είναι ένας λόγος παραπάνω για να αντιληφθεί αυτή η κυβέρνηση, πως δεν είναι επιθυμητή πλέον και πως καμία ψήφο εμπιστοσύνης δε θα τη διατηρήσει περισσότερο χρόνο στην εξουσία. 

Κάθε μέρα που περνάει μ' αυτήν την κυβέρνηση να υπάρχει ακόμα, ο Σαμαράς και το επιτελείο του, αποδεικνύουν πως δεν τους καίγεται καρφί για το τι θέλει ο λαός. Η ψευτομαγκιά του πρωθυπουργού, η οποία ξεχείλισε πριν από λίγα βράδια στο βήμα της Βουλής, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το τελευταίο γρύλισμα λίγο πριν ξεψυχήσει ή... πριν ορμήσει για τελευταία φορά. 

Ας ελπίσουμε πως δημοκρατικά θα αφήσουν την εξουσία και θα οδηγήσουν το λαό στις κάλπες. Έτσι φαίνεται κι από το ξέσπασμα του Μπουμπούκου στην εκπομπή του, ο οποίος φυσούσε και ξεφυσούσε από τον καημό του κι έλεγε πως δεν είχε διάθεση να πουλήσει ταμπλέτες (τα βιβλία είναι ξεπερασμένα πια) ενώ σε λίγη ώρα θα παρακολουθήσουμε το ρεζιλίκι του Γιακουμάτου στην εκπομπή του Χατζηνικολάου (κάτι μου λέει πως ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος θέλει να τους ξεπαστρέψει όλους στις εκπομπές του).

Το μίσος για την κυβέρνηση φουντώνει όλο και περισσότερο όταν τα ύπουλα παιχνίδια της βγαίνουν στη φόρα, μέσα από τα στόματα δικών της πολιτικών. Τελευταία αποκάλυψη ήταν η απαγόρευση της τηλεφωνικής επικοινωνίας του Νίκου Μαζιώτη από τις φυλακές για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο ίδιος ο Μπουμπούκος δήλωσε πως το κόμμα του νέκρωσε όλα τα τηλέφωνα της φυλακής κόβοντας έτσι την επικοινωνία όχι μόνο του Μαζιώτη αλλά και των υπολοίπων φυλακισμένων με τον έξω κόσμο. Σε λίγο καιρό που θα είναι μερικοί απ' αυτούς στις φυλακές θα δουν πόσο αναγκαία είναι η επικοινωνία όταν είσαι κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους.

Το άσχημο των τελευταίων ημερών όμως είναι πως εμείς εδώ μαλακιζόμαστε και βιάζουμε μέρα με τη μέρα την δημοκρατία και το σύνταγμα, τη στιγμή που ο εθνικισμός φουντώνει επικίνδυνα στα Βαλκάνια και οι Τούρκοι προκαλούν για νέα "Ίμια" στην Κύπρο... 

Η προηγούμενη χούντα μας άφησε μία Κύπρο χωρισμένη. Να δούμε τι θα αφήσει η τωρινή...

Επανιδρύοντας την κοινωνία: Αποανάπτυξη, Άμεση Δημοκρατία, Αυτοδιαχείριση

Αποσπάσματα από την ομιλία του Σερζ Λατούς στη Θεσσαλονίκη

Tι είναι η αποανάπτυξη; Ποιο κομβικό ρόλο παίζει στην άμεση δημοκρατία; Πώς σχετίζεται με το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη; Σ’ αυτά τα ερωτήματα απάντησε ο ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Paris-Sud και θεωρητικός του ρεύματος της αποανάπτυξης, Serge Latouche, στην ομιλία του με θέμα “Επανιδρύοντας την κοινωνία: Αποανάπτυξη, άμεση δημοκρατία, αυτοδιαχείριση”. Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα...

Αυτονομία, Ετερονομία και Αποανάπτυξη:

Η αποανάπτυξη σχετίζεται άμεσα με την αυτονομία, στο βαθμό που η οικονομία της μεγέθυνσης σχετίζεται άμεσα με την ετερονομία. “Ο Καστοριάδης αντιπαραβάλλει στην αυτονομία την ετερονομία, βασίζοντας τη δεύτερη στην παράδοση. Σκοπός της αποανάπτυξης είναι ακριβώς η άρνηση της παράδοσης. Το σχέδιο της αποανάπτυξης είναι η έξοδος από την οικονομία σε ανάπτυξη. Περισσότερο είναι η άρνηση της ανάπτυξης για την ανάπτυξη κι ακόμα περισσότερο η άρνηση της ανάπτυξης με στόχο τη μεγέθυνση”.
Για τον Λατούς, ο αυτοπεριορισμός του ατόμου και ο έλεγχος της υπέρμετρης παραγωγής και κατανάλωσης συνιστά στοιχείο χειραφέτησης. “Στην οικονομία της αποανάπτυξης έχουμε να κάνουμε με το σταμάτημα της ακραίας παραγωγής και κατανάλωσης, την καταστροφή των πόρων για χάρη του κέρδους. Αυτή η οικονομία που βασίζεται στην άμετρη ανάπτυξη δεν είναι επιθυμητή, είναι καταστροφική. Γιατί αυτή η άμετρη ανάπτυξη καταστρέφει τη βιόσφαιρα, καταστρέφει την ίδια την ανθρωπότητα. Ουσιαστικά, αυτη η άμετρη ανάπτυξη επιφέρει πάρα πολλές ανισότητες. Η ανάγκη για αυτοπεριορισμό είναι αυτό που μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχιση της ανθρωπότητας.
“Μιλάμε για μια κοινωνία που γίνεται όλο και πιο ετερόνομη και βασίζεται όλο και περισσότερο στους νόμους της αγοράς. Είναι απαραίτητο να δούμε ποιες είναι οι νέες αξίες, ουσιαστικά για να καταπολεμήσουμε αυτή την κοινωνία που γίνεται όλο και πιο ετερόνομη. Eδώ μιλάμε για την ιδέα μιας πολιτικής και οικονομικής ενότητας. Αυτή είναι η βιοπεριοχή – βιόσφαιρα (bioregión) – και είναι αυτόνομη, έχει δικούς της “κανόνες” και τρόπους ρύθμισης. Εδώ μιλάμε για την ιδέα μιας κοινωνίας αυτοκυβερνούμενης (είτε είναι αστική είτε αγροτική). Στο επίπεδο της μεγαλούπολης, αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί σε écoquartier (οικολογικοί δήμοι). Μιλάμε για μια πυραμιδική κατασκευή που βγάζει τους αντιπροσώπους της και μπορεί να φτάσει στο επίπεδο της παγκόσμιας συνομοσπονδίας. Ωστόσο αυτό το σχέδιο είναι ρεφορμιστικό ή επαναστατικό;”

Ρεφορμισμός ή Επανάσταση;

Μια από τις κριτικές που θα μπορούσε να δεχτεί η θεωρία της αποανάπτυξης, είναι ότι δεν επιθυμεί να αποδομήσει ριζικά το υπάρχον σύστημα, θέλει απλώς να το μετακινήσει προς μια πιο αμεσοδημοκρατική κατέυθυνση και, άρα, δεν είναι αρκετά επαναστατική. Ωστόσο για τον Latouche – αλλά και για τον Καστοριάδη – ο ριζοσπαστισμός μιας επανάστασης δεν κρίνεται με βάση το πόσο έτοιμη είναι να καταλάβει την εξουσία, αλλά με βάση το πόσο συνειδητά την αρνείται.
“Αναρωτιόμαστε αν προκειται για μια πραγματικά ριζοσπαστική δημοκρατία ή για μια δημοκρατία ρεφορμιστικού τύπου. Για τον Καστοριάδη, αυτό είναι μια επανάσταση, μια ριζική τομή. Μια τέτοια επανάσταση, ωστόσο, δεν στοχεύει στην κατάληψη της εξουσίας – όπως, για παράδειγμα, η Οκτωβριανή Επανάσταση. Κατά τον Καστοριάδη, μια κατάληψη της εξουσίας τέτοιου τύπου θα είχε ως αποτέλεσμα απλώς την κατασκευή ενός νέου γραφειοκρατικού μηχανισμού. Άρα, το ερώτημα είναι ποιο θα ήταν το υποκείμενο σε μια τέτοια επανάσταση. Ποιο είναι τελικά το κύριο υποκείμενο της ιστορίας. Η απάντηση του Καστοριάδη είναι πως είμαστε όλοι, είμαστε το 99% όπως λέγανε και στο Occupy WallStreet”.

Περί Δημοκρατίας:

“Έχουμε έναν άξονα: από τη μία η έννοια της ριζοσπαστικής δημοκρατίας (κατά τον Καστοριάδη) κι από την άλλη η έννοια της σχετικής δημοκρατίας (κατά πολλούς ρεφορμιστικής) του Jean Baechcler. Για τον Baechler, από την προϊστορία ακόμα κύρια σκέψη των ανθρώπων ήταν η δημοκρατία και όχι η δικτατορία. Για τον Καστοριάδη, ωστόσο, η δημοκρατία υπάρχει ουσιαστικά σε δύο ιστορικές περιόδους. Μιλάμε για την Αθήνα του 4ου αιώνα και για τις κομμούνες στο τέλος του Μεσαίωνα. Για τον Colin Crouch, ζούμε σε ένα καθεστώς μετα-δημοκρατικό, το οποίο ελέγχεται από λόμπι και μικρές ομάδες. Για τον Λεουϊ δε ζούμε παρά στιγμές δημοκρατίας, κι όχι ένα σύστημα καθ’ όλα δημοκρατικό. Για τον Λεουϊ πρόκειται για ένα σύστημα πάρα πολύ εύθραυστο και συνοψίζεται ας πούμε στις κοινότητες στη Γερμανία (με τον Τόμας Μούντσερ), στην Κομμούνα του Παρισιού, στους πρώτους μήνες της Οκτωβριανής Επανάστασης, στην Ισπανία του ’36, στη Βουδαπέστη κτλ.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη υπήρχε πάντα μια διαδοχή δικτατοριών και δημοκρατιών. Ο Σλάβοι Σίζεκ μιλά για démocrature (démocratie + dictature), κάτι ανάμεσα σε δημοκρατία και δικτατορία. Για τον Καστοριάδη η δημοκρατία είναι το να μορφώνεσαι πώς να είσαι πολίτης, το να μορφώνεσαι πώς να ζεις σε ένα σύστημα πιο δημοκρατικό. Πέρα από πολιτικός φιλόσοφος ήταν και ψυχαναλυτής. Έτσι, ασχολήθηκε και με το άτομο, με το πώς ένα άτομο μπορεί να γίνει πολίτης, ποια είναι τα στάδια που πρέπει να περάσει.

Άμεση Δημοκρατία και Εξουσία:

“Σκεφτόμαστε την άμεση δημοκρατία σαν ένα σκοπό, χωρίς να ξέρουμε/ να μαστε σίγουροι για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Δεν πρόκειται να καταλάβουμε την εξουσία βάσει ενός συγκεκριμένου σχεδίου, αλλά ουσιαστικά να την πιέσουμε να κινηθεί σε πιο αμεσοδημοκρατικά πλαίσια. Στο βαθμό που ζούμε σε συστήματα που είναι σχετικά κλειστά, μπορούμε να μπολιάσουμε την ίδια την εξουσία προς μια τέτοια κατεύθυνση. Εδώ μιλάμε για το θεσμό της εκλογής ανθρώπων, οι οποίοι δε θα χουνε (όπως σήμερα) τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουνε και η θέση τους θα είναι άμεσα ανακλητή εφόσον αποφασιστεί και εφόσον χρειαστέι. Το παράδειγμα των Τσιάπας, οι νεοζαπατίστικες περιοχές. Άλλο παράδειγμα άμεσης δημοκρατίας: οι κοοπερατίβες”.
Για τον Latouche, η κατάληψη της εξουσίας δεν θα πρεπε να είναι το ζητούμενο, ούτε και το αποτέλεσμα μια επαναστατικής διαδικασίας που θέτει ως πρόταγμα την άμεση δημοκρατία. Η εξουσία διαφθείρει και φέρνει αποτελέσματα αντίθετα απ’ αυτά που επιδίωκε εξ αρχής. Θεωρεί, λοιπόν, ότι ο στόχος θα πρεπε να είναι η άσκηση πίεσης από τα κάτω, προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα και να υιοθετηθεί ένα αμεσοδημοκρατικό πρόγραμμα από όλους.
(* Η αποανάπτυξη είναι πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό ρεύμα, το οποίο έχει ως βάση τον αντικαταναλωτισμό και τον αντικαπιταλισμό. Οι εκφραστές του κινήματος αυτού έρχονται σε ρήξη με την υπέρμετρη παραγωγή και κατανάλωση, τονίζονταις τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν αυτά στο περιβάλλον και την κοινωνία. Ο ίδιος ο Latouche ασχολείται εντατικά με το ρεύμα αυτό ήδη από το 2002).
(*Η ομιλία του Latouche πραγματοποιήθηκε την Τρίτη, 14 Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη και συνδιοργανώθηκε από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες, τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΣ, την Εφημερίδα των Συντακτών, το Συν Άλλοις και τις Εκδόσεις των Συναδέλφων. Επόμενη ομιλία του Latouche την Παρασκευή 17 Οκτώβρη στη Νομική -Αθήνα.)

Πηγή: http://eagainst.com/articles/latouche/

Η γυναικεία συμμετοχή στα απελευθερωτικά κινήματα: Το παράδειγμα των μαχητριών στην περιοχή του Κομπανί

της Αλίκη Κοφυσολόγου

Δε χωρά αμφιβολία πως η κεντρική συμβολή των γυναικών στα γεγονότα που συμβαίνουν στο Κομπανί θα αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη για τις ίδιες και για τους άνδρες συναγωνιστές τους διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για μια πιο ισότιμη κοινωνία.
Οι πληροφορίες που μας κατακλύζουν σε σχέση με τα όσα διαδραματίζονται στην περιοχή Ροζάβα της Συρίας το τελευταίο διάστημα, όπου μάλλον όπως συνομολογείται από κύκλους αναλυτών εκεί λαμβάνει χώρα η τελευταία πράξη της συριακής τραγωδίας, επαναφέρουν την διεθνή κοινότητα ενώπιον ενός ακόμη χρονίζοντος και δισεπίλυτου διεθνούς προβλήματος.
Oι φτωχές μου γνώσεις για το κουρδικό ζήτημα και την ιστορική εξέλιξη των διεκδικήσεων για την αναγνώριση του κουρδικού κράτους με γεμίζουν αμηχανία αναφορικά με πτυχές των υπό εξέλιξη μαχών στην περιοχή του Κομπανί. Μάλιστα μέχρι πρότινος οι σημαντικότερες αναπαραστάσεις μου για την κουρδική υπόθεση εξαντλούνταν σε μια πλέον θολή ανάμνηση μιας συναυλίας διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος για την παράδοση του κούρδου ηγέτη στις τουρκικές αρχές από την τότε ελληνική κυβέρνηση, στην ταινία του Φατίχ Ακίν Η άκρη του ουρανού, όπου με τρυφερότητα εξιστορείται η περιπετειώδης ζωή μιας νεαρής κούρδας από την Τουρκία μέχρι την Γερμανία αλλά και στις διάφορες δημόσιες πρωτοβουλίες των όχι λίγων κούρδων της Αθήνας.
Το κείμενο του David Graeber με τίτλο Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους κούρδους επαναστάτες στη Συρία;, το οποίο αναδημοσιεύτηκε στο rednotebook στις 8.10 μου φαίνεται επαρκώς τεκμηριωμένο για να με κατατοπίσει σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις που έχουν συμβάλλει στο μετασχηματισμό του κουρδικού κινήματος αλλά και του ίδιου του PKK που άλλοτε θεωρούνταν σταλινικό. Ειδικότερα, ο Graeber αναφέρεται ακόμη και σε πολιτικό ιδεολογικό αναπροσανατολισμό του ίδιου του φυλακισμένου από το 1999 σε μια τούρκικη βραχονησίδα Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Όπως υποστηρίζει αυτές οι εξελίξεις αποτυπώνονται στην αλλαγή των στόχων του ίδιου του κινήματος, όπου μετά από ένα μακροχρόνιο αγώνα εναντίον του τουρκικού κράτους το PKK έχει προσανατολιστεί πλέον στη δημιουργία ελεύθερων αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων στη βάση των αρχών της πολιτικής και κοινωνικής οικολογίας αφήνοντας για την ώρα στην άκρη το αίτημα της δημιουργίας κουρδικού κράτους. Σύμφωνα με τον Graeber ένα τέτοιο πείραμα επιχειρείται στις επαρχίες της Ροζάβα την αυτονομία της οποίας απέναντι στο ακραιφνώς βίαιο και βαριά οπλισμένο στρατιωτικό σκέλος του ISIS, υπερασπίζονται οι κούρδοι και κούρδες αντάρτες και αντάρτισσες στην περιοχή. Μέσα σ αυτό το πλαίσιο και με πηγή έμπνευσης πτυχές της στρατηγικής των Ζαπατίστας, στις επαρχίες της Ροζάβα συμβαίνει, παρά τις όποιες υπάρχουσες δομικές αντιφάσεις, μια σημαντική προσπάθεια πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης των κοινοτήτων και διαμόρφωσης των προϋποθέσεων για την πολιτική συμμετοχή των μελών τους: εισαγωγή οριζόντιων δομών διοίκησης, λαϊκές συνελεύσεις, ενθάρρυνση των συνεταιριστικών πρωτοβουλιών και κυριότερα απ όλα εισαγωγή θεσμών που προκρίνουν την έμφυλη ισότητα και ενθαρρύνουν την πολιτική συμμετοχή των γυναικών. 
Ειδικότερα, σε σχέση με το τελευταίο θα μπορούσε μάλιστα να ειπωθεί ότι η ισχυρή παρουσία της γυναικείας πολιτοφυλακής ΥJA Star ή αλλιώς Ένωση Ελεύθερων Γυναικών και η έμπρακτη συμβολή της στο πεδίο της μάχης έχει συνεισφέρει στην απόδοση ακόμη μεγαλύτερης δημοσιότητας στην υπόθεση. Εκατοντάδες φωτογραφίες νεαρών κοριτσιών μαχητριών της ΥJA διακινούνται μέσω των μεγαλύτερων ειδησεογραφικών δικτύων. Ακόμη και τηλεοπτικοί σταθμοί όπως το CNN, τα ΜΜΕ του NBC κα. φιλοξενούν στις επίσημες ιστοσελίδες τους και στα τηλεοπτικά τους προγράμματα ιστορίες κοριτσιών που κατετάγησαν από την πρώιμη εφηβεία τους στο αντάρτικο και σήμερα είναι επικεφαλής ολόκληρων μεραρχιών. Πρόκειται για τα ίδια δίκτυα που μέχρι και πρότινος αναπαρήγαγαν τον διεθνή χαρακτηρισμό του PKK ως τρομοκρατικής οργάνωσης. Βέβαια, αυτές είναι αναμενόμενες εξελίξεις και ενταγμένες σε μια γενικευμένη πολιτική στρατηγική των κυρίαρχων ΜΜΕ για την ενσωμάτωση αυτών των πολύπλοκων ιστορικών και κοινωνικών γεγονότων σε αυτήν την γραμμική και μονόπλευρη ιστορία του κόσμου που θέλουν να αφηγούνται. 
Παρά τα όλα όσα όμως και χωρίς αμφιβολία αποτελεί εξαιρετικού ενδιαφέροντος ζήτημα αυτό της ενεργής γυναικείας συμμετοχής στον πόλεμο για την υπεράσπιση των σκοπών του εν λόγω κινήματος και κατά συνέπεια στην πολιτική δραστηριότητα. Οπωσδήποτε, είναι πλούσια η ιστορία των απελευθερωτικών κινημάτων με τέτοια παραδείγματα οργανωμένης γυναικείας παρουσίας: οι Mujeres Libras το παράδειγμα των οποίων επικαλείται ο Graber, οι αντάρτισσες του ΕΑΜ, οι αντάρτισσες στην επανάσταση στη Νικαράγουα καθώς και στην Κούβα ή στις Τσιάπας που αναφέρθηκαν και προηγουμένως και αλλού.
Συνήθως οι καταγραφές αυτών των ιστορικών εμπειριών διέπονται από δύο στοιχεία: αφενός από τον λανθάνοντα αν όχι ρητά δηλωμένο θαυμασμό προς τα επιτεύγματα των σύγχρονων αμαζόνων της ελευθερίας (εφόσον πρόκειται για απελευθερωτικά κινήματα) κι αφετέρου από έναν αναστοχασμό αναφορικά με τις υλικές και μακρόχρονες υλικές συνέπειες αυτής της μορφής πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης της γυναικείας συμμετοχής στο κυρίαρχο σύστημα των κοινωνικών σχέσεων. Σε ποιό βαθμό η ενεργή γυναικεία παρουσία στο δημόσιο χώρο ή ακόμη πιο συγκεκριμένα η αμφισβήτηση του αυστηρού έμφυλου καταμερισμού του πολέμου απειλεί τελικά το κυρίαρχο καθεστώς φύλου; Προφανώς στην ανάλυση αυτού του προβλήματος δε χωρούν υπεραπλουστευτικές εξηγήσεις. Είναι βέβαιο πως η συμμετοχή αποτελεί προαπαιτούμενο για την χειραφέτηση των κοινωνικά καταπιεσμένων κατηγοριών ωστόσο από μόνη της δεν αποτελεί εχέγγυο της. Οι βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις που επιβίωσαν στην Ισπανία ακόμη και στις περιοχές που για καιρό βρίσκονταν υπό των έλεγχο των Δημοκρατικών ή οι περιπτώσεις των ανταρτισσών του ΕΑΜ που στην μετεμφυλιακή εξορία τους πια βρίσκονταν στο στόχαστρο της κοινότητας ως άγαμες μητέρες παιδιών που είχαν αποκτηθεί τα χρόνια του αντάρτικου αποτελούν δείγματα της αποτυχίας εγχειρημάτων που απέβλεπαν στον βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό.
Όχι όμως, ούτε απαισιόδοξες γενικεύσεις χωρούν εν προκειμένω. Δε χωρά αμφιβολία πως η κεντρική συμβολή των γυναικών στα γεγονότα που συμβαίνουν στο Κομπανί θα αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη για τις ίδιες και για τους άνδρες συναγωνιστές τους διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για μια πιο ισότιμη κοινωνία. Ακόμη όμως κι αν κι εκεί το μέλλον δείξει αποτυχία, ακόμη κι έτσι αυτές οι εμπειρίες θα έχουν εγγραφεί στη συλλογική μνήμη σπέρνοντας τον σπόρο των επόμενων ιστορικών διεκδικήσεων της χειραφέτησης. Εξάλλου, η υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής υπηρετείται μέσα από διαρκείς αγώνες.

Πηγή: http://rednotebook.gr/2014/10/gynaikeia-symmetoxi-kobani/

Ελεύθερο το Κομπάνι!

Ανάσα για τους ηρωικούς κατοίκους του Κομπάνι. 

Ο κλοιός όμως σφίγγει στην Βαγδάτη...

Επικίνδυνη έκρηξη αλβανικού επεκτατισμού

του Ανδρέα Αθανασίου

Τα όσα συνέβησαν στην ποδοσφαιρική συνάντηση μεταξύ Σερβίας και Αλβανίας δεν αφορούν στο ποδόσφαιρο, αλλά μείζονα ζητήματα της ευρύτερης περιοχής, που ακουμπούν άμεσα τη χώρα μας. Η εμφάνιση πάνω από το γήπεδο ενός τηλεκατευθυνόμενου αεροπλάνου που έσερνε τη σημαία της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας», πέρα από τα πρωτοφανή έκτροπα που προκάλεσε, ανέδειξε, μία ακόμη φορά, τη διεκδίκηση εδαφών από τα Σκόπια, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και την Ελλάδα.
Ολόκληρη την Ηπειρο, τη Δυτική Μακεδονία και την Κέρκυρα. Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαία ούτε η σύλληψη ως υποκινητή των επεισοδίων του Ολσι Ράμα, αδελφού του Αλβανού πρωθυπουργού, ούτε τα πανηγύρια που έστησαν φανατικοί εθνικιστές στην Πρίστινα και τα Τίρανα. Ολα μαζί επισημαίνουν πως η πρόκληση των Αλβανών εθνικιστών ήταν, όχι μόνο προσχεδιασμένη, αλλά και άνωθεν οργανωμένη.
Γίνεται έτσι φανερό πως η ιδέα για μια «Μεγάλη Αλβανία» φουντώνει όλο και περισσότερο στην ταραγμένη γειτονιά μας. Απειλεί τη σταθερότητα στην περιοχή, την υπόσταση των Σκοπίων, την ακεραιότητα γειτονικών χωρών. Εμπεριέχει σαφή διεκδίκηση ελληνικών εδαφών και υποκινεί τους ισχυρισμούς για Τσάμηδες, για «γενοκτονία που διαπράχθηκε εις βάρος τους», για διεκδικήσεις περιουσιών και αποζημιώσεων. Τόσο, άλλωστε, τα μεγάλα κόμματα όσο και ο Τύπος της γείτονος στηρίζουν το ρεβανσισμό που εκφράζουν οι οργανώσεις τους και κατασκευάζουν θέματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (επιστροφή ανθρώπων και περιουσιών) σαν αντιπερισπασμό στο υπαρκτό ζήτημα της καταπίεσης των Βορειοηπειρωτών. Αποκαλύπτουν, ταυτόχρονα, ότι έβαλαν σε εφαρμογή σχέδιο που στόχο έχει την ανάδειξη των Αλβανών που εργάζονται στη χώρα μας σε αναγνωρισμένη μειονότητα. Καταδεικνύουν έτσι πως «εκεί που μας χρωστάγανε, γυρεύουν τώρα και τ' αμπέλι». 
Είναι προφανές πως τα ζητήματα που έντεχνα κατασκευάζονται -Τσάμηδες και αλβανική μειονότητα- αποτελούν παράμετρο του Αλβανικού Μεγαλοϊδεατισμού, που ήδη απλώνεται σαν απειλή για τη σταθερότητα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Και αυτό, όσο απομακρυσμένο κι αν φαίνεται, δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό. Κανένας, άλλωστε, δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο κάποιοι να καθίσουν κάποια στιγμή γύρω από ένα τραπέζι για να αποφασίσουν ώς τα πού μπορεί να φτάνει η «Μεγάλη Αλβανία». Και να βάλουν τότε στο χάρτη, όπως ήδη το κάνουν οι εθνικιστές των Τιράνων, περιοχές από όλα τα γειτονικά κράτη.
Στην εποχή των ασύμμετρων απειλών θα ήταν έγκλημα να αγνοούνται, να υποτιμούνται και να αποκλείονται υπαρκτοί κίνδυνοι. Δεν μπορεί, άλλωστε, να λησμονείται το γεγονός πως το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα της γείτονος, υποκινούμενο και χρηματιζόμενο από την Αγκυρα, είχε καταφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας και έχει καταφέρει να ακυρώσει τη συμφωνία για την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης των δύο χωρών, που είχε υπογραφεί από τις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή και Σ. Μπερίσα. Οπως και το γεγονός ότι η χώρα μας, αποδεικνύοντας τη σταθερή βούλησή της για σχέσεις καλής γειτονίας, συγκατατέθηκε στην ενταξιακή πορεία της Αλβανίας προς την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά και το γεγονός ότι στήριξε την οικονομία της και στηρίζει τους μετανάστες που ήρθαν στη χώρα μας εδώ και χρόνια.
Τίποτε, ωστόσο, από όλα αυτά δεν σημαίνει, ούτε εγκατάλειψη της αξίωσης για σεβασμό των διμερών συμφωνιών, ούτε υποστολή της σημαίας των αγώνων για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στα βορειοηπειρωτικά εδάφη. Αυτό άλλωστε είναι και το μόνο υπαρκτό μειονοτικό ζήτημα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Αφορά στον Ελληνισμό της Αλβανίας, το σεβασμό των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών, το σεβασμό της περιουσίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας.

Πηγή: Ελευθεροτυπία
Σκίτσο; Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Πόσο «κοστολογείται» ο ρεαλισμός;

της Κικής Σταματογιάννη

Οι άνθρωποι που προσπαθούν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους συσπειρώνονται γύρω από οράματα, γύρω από σύμβολα. Αυτή η συσπείρωση είναι που δημιουργεί κινήματα. Στις Σκουριές ορθώθηκαν σε σύμβολα το δάσος, ο αέρας, το νερό, η ίδια η ζωή. Στον αγώνα των καθαριστριών το δικαίωμα στη δουλειά, η αξιοπρέπεια, ήταν αυτά που κινητοποίησαν «μια χούφτα γυναίκες» που άνοιξαν δρόμους για όλους και όλες εμάς. Ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν ο «Δεκέμβρης του Αλέξη», ένα σύμβολο που έβγαλε μια ολόκληρη γενιά εφήβων και νέων στους δρόμους.
Όλα τα παραπάνω είναι παραδείγματα που μας βάζουν μπροστά στο ερώτημα: Πότε η Αριστερά, ευρισκόμενη σε δύσκολες συνθήκες, πέτυχε πραγματικές νίκες; Όταν στάθμισε και «κοστολόγησε» ρεαλιστικά τα πράγματα; Όταν, κολλημένη με την πλάτη στον τοίχο, έκανε «μόνο όσα μπορούσε και όχι όσα θα ήθελε»; Καλός και χρήσιμος ο ρεαλισμός, αλλά χρειάζεται και ένα ψίχουλο έμπνευσης. Αυτό είναι που κινητοποιεί τον κόσμο. Αυτό είναι που βάζει μπρος τα σκουριασμένα γρανάζια. Η Αριστερά και τα κινήματα καταφέραμε μικρά και μεγαλύτερα πλήγματα στον ταξικό αντίπαλο, όταν πήγαμε ένα βήμα πέρα από τους συσχετισμούς που, άλλωστε, δεν στάθηκαν και ποτέ υπέρ μας, όταν τους αμφισβητήσαμε.
Σε μια στιγμή που τα δύο στρατόπεδα αναδιατάσσουν τις γραμμές τους, είναι καλό να επανεξετάσουμε τα εργαλεία με τα οποία απευθυνόμαστε στον κόσμο. Ταξική μεροληψία και κοστολογημένο πρόγραμμα δεν συμβαδίζουν. Όταν ξέρουμε ότι αυτό που θα ζήσουμε την επομένη της ανάληψης της κυβέρνησης από την Αριστερά θα είναι συνθήκες ταξικού πολέμου και τίποτα λιγότερο από αυτό, το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καλλιεργούμε ψευδαισθήσεις. Δεν έχουμε την πολυτέλεια νεοκεϊνσιανών σχημάτων ή ενός νέου New Deal. Δεν έχουμε την πολυτέλεια της αυταπάτης ότι οι ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές θα χρηματοδοτήσουν ένα σχέδιο ανατροπής της λιτότητας. Οι επιλογές που θα κληθούμε να κάνουμε θα πρέπει να είναι ρηξιακές, αλλιώς δεν θα ευδοκιμήσουν να ζήσουν για πολύ.
Σε αυτές τις επιλογές, το κάθε στρατόπεδο συγκεντρώνει τον κόσμο του. Ο δικός μας είναι ο κόσμος της εργασίας και των καταπιεσμένων. Ο εργαζόμενος ενδιαφέρεται ασφαλώς για το ψωμί, το σπίτι, το πετρέλαιο, τις μεταφορές, για όλα όσα συγκροτούν την υλική του υπόσταση. Εκείνα, όμως, που τον ξεπερνάνε, που τον ξεβολεύουν, που τον κάνουν να σκέφτεται πως η ζωή πηγαίνει πολύ πιο πέρα από την απλή επιβίωση, είναι τελικά αυτά που τον κινητοποιούν. Δεν χωρά σε κοστολόγηση το οξυγόνο, η αξιοπρέπεια, η ζωή ενός παιδιού. Δεν μας ακούς που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές, ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές. Το πλησίασμα με τον κόσμο, η απεύθυνση σε αυτόν, απαιτεί κάτι που η Αριστερά το πέτυχε σε οριακές στιγμές: Να αγγίξουμε εκείνες τις χορδές, δίχως τις οποίες ο άνθρωπος νιώθει λειψός. Νιώθει να ζει μισή ζωή. Κάποτε ο κόσμος περίμενε να ελπίσει σε κάτι. Τώρα περιμένει να εμπνευστεί από κάτι. Κι αυτό είναι για άλλη μια φορά καθήκον όλων όσων τασσόμαστε στο «αποδώ» μετερίζι. Για να αλλάξουμε έστω και λίγο τα πράγματα, πρέπει να τ’ αλλάξουμε όλα. Για να γίνει η ζωή έστω και λίγο ανθρωπινότερη, για να πετύχουμε και τη μικρότερη ανακούφιση για τους ανθρώπους μας, πρέπει να φέρουμε στην ημερήσια διάταξη ξανά το σοσιαλισμό

Λήξη εκεχειρίας...

Πρώτη σημαντική αεροπορική επιχείρηση της Τουρκίας κατά των κούρδων ανταρτών από την έναρξη της ειρηνευτικής διαδικασίας πριν από δύο χρόνια. Τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη έπληξαν την Κυριακή θέσεις του PKK στη νοτιο-ανατολική Τουρκία. Την ίδια ώρα, κρατά τα σύνορά της με τη Συρία, στο αιματοβαμμένο Κομπάνι, κλειστά.
Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας Hurriyet, τα αεροπορικά πλήγματα προκάλεσαν "σημαντικές καταστροφές" στο PKK και πραγματοποιήθηκαν έπειτα από τις επιθέσεις τις τελευταίες ημέρες εναντίον στρατιωτικού φυλακίου από κούρδους αντάρτες στην επαρχία Χάκαρι, κοντά στα τουρκο-ιρακινά σύνορα. Ο τουρκικός στρατός δεν έχει σχολιάσει το δημοσίευμα.
Και τα κουρδικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν ότι σημειώθηκαν οι επιδρομές αυτές.
Σύμφωνα με τη Hurriyet, "βομβαρδιστικά F-16 και F-4 απογειώθηκαν από τις βάσεις του Ντιγιάρμπακιρ και της Μαλάτια και έπληξαν στόχους του ΡΚΚ ύστερα από τις επιθέσεις του ΡΚΚ τις τελευταίες ημέρες με βαρέα όπλα και εκτοξευτήρες ρουκετών εναντίον στρατιωτικού φυλακίου στην περιοχή Ντάγλιτζα".
Το γενικό επιτελείο, σε ανακοίνωσή του, αναφέρει ότι οι τουρκικές δυνάμεις "άνοιξαν πυρ αμέσως μετά απαντώντας με σφοδρότητα", χωρίς να αναφέρει τις αεροπορικές επιδρομές.
Παράλληλα τουρκικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη βομβάρδισαν χθες βράδυ θέσεις του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν στη νοτιο-ανατολική Τουρκία.
Στη γειτονική περιοχή Τουντσελί, επιθετικά ελικόπτερα επίσης άνοιξαν πυρ χθες εναντίον άλλων μονάδων του ΡΚΚ, ύστερα από συγκρούσεις μεταξύ ανταρτών και του στρατού γύρω από το Γκεϊκσουγιού, σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.
Τα σοβαρά αυτά επεισόδια, τα πρώτα αυτού του μεγέθους από τότε που το ΡΚΚ κήρυξε μονομερή εκεχειρία τον Μάρτιο του 2003, αντανακλούν τις σοβαρές απειλές για την εύθραυστη ειρηνευτική διαδικασία που άρχισε μεταξύ της Άγκυρας και του ΡΚΚ πριν από δύο χρόνια.
Η αιτία για την ξαφνική κλιμάκωση της έντασης βρίσκεται στη Συρία, όπου οι τζιχαντιστές του ΙΚ πολιορκούν την κουρδική πόλη Κομπάνι.
Χιλιάδες νεαροί Κούρδοι στην Τουρκία, οργισμένοι με την άρνηση της Άγκυρας να πραγματοποιήσει αεροπορική επιχείρηση για να βοηθήσει τους κούρδους μαχητές στο Κομπάνι, κατέβηκαν στους δρόμους την περασμένη εβδομάδα, με αποτέλεσμα να προκληθούν βίαιες ταραχές που συγκλόνισαν τη χώρα, κατά τις οποίες τουλάχιστον 34 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν.
Ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ύψωσε τους τόνους καταδικάζοντας τη δράση "συμμοριών" για λογαριασμό "τρομοκρατικής οργάνωσης", στην προκειμένη περίπτωση το ΡΚΚ και κατήγγειλε απόπειρα "υπονόμευσης" των διαπραγματεύσεων, τις οποίες υποσχέθηκε να διασώσει.
Ο βασικός του συνομιλητής, ο φυλακισμένος αρχηγός του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, έχει προειδοποιήσει ότι η πτώση του Κομπάνι θα σημάνει τον τερματισμό ντε φάκτο κάθε διαπραγμάτευσης ασκώντας πίεση στην Άγκυρα να παρουσιάσει πριν από αύριο, Τετάρτη, χρονοδιάγραμμα για την επανάληψη τους.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Το Κομπάνι, η Γκουέρνικα των Κούρδων

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μια μικρή πόλη περίπου 50.000 κατοίκων στα σύνορα Συρίας και Τουρκίας έγινε παγκοσμίως διάσημη, τον τελευταίο μήνα, χάρη στην πεισματική αντίσταση των Κούρδων υπερασπιστών της απέναντι στις κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις των φανατικών ισλαμιστών. Στη συλλογική συνείδηση των Κούρδων έχει ήδη πολιτογραφηθεί ως η δική τους «Γκουέρνικα», κατ’ αναλογία προς τη μαρτυρική πόλη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, που ενέπνευσε τον Πικάσο: σύμβολο ηρωισμού, αλλά και προδοσίας από την πλευρά των γειτόνων και συμμάχων που θα έπρεπε, θεωρητικά, να την προστατεύσουν. Εκείνο που δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό είναι ότι η μικρή αυτή πόλη αποτελεί λίκνο μιας σιωπηλής, αλλά πολύ ελπιδοφόρας επανάστασης, που κινδυνεύει να συντριβεί από τη βαρβαρότητα των τζιχαντιστών.
Η πόλη Κομπάνι λέγεται στα αραβικά Αΐν αλ Αράμπ, που σημαίνει, για ειρωνεία της ιστορίας, Αραβική Ανοιξη. Κατοικείται κυρίως από Κούρδους, αλλά και από Αραβες, Τουρκμένιους και Αρμενίους. Οταν ξέσπασε η αρχικά ειρηνική εξέγερση εναντίον του απολυταρχικού καθεστώτος Ασαντ, τον Μάρτιο του 2011, η πλειονότητα των κατοίκων της τάχθηκε υπέρ του δημοκρατικού κινήματος. Αυτή ήταν η θέση και του ισχυρότερου (και φυσικά παράνομου) κουρδικού κόμματος της βόρειας Συρίας, του PYD – μιας αριστερής δύναμης, που διατηρεί στενές σχέσεις με το ΡΚΚ του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στη γειτονική Τουρκία, αν και ιδεολογικά βρίσκεται πιο κοντά στους Ζαπατίστας του Μεξικού, παρά στον Λένιν και τον Μάο. Στόχος του είναι όχι η απόσχιση από τη Συρία, αλλά η δημιουργία μιας ζώνης άμεσης δημοκρατίας, εθνικού και πολιτικού πλουραλισμού, στο πλαίσιο μιας ενισχυμένης περιφερειακής αυτονομίας, στην ευρύτερη περιοχή της «Ροτζάβα», δηλαδή το Συριακό Κουρδιστάν.
Οταν η εξέγερση κατά του Ασαντ εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο, το κοσμικό PYD βρέθηκε ανάμεσα σε δύο πυρά – από τη μια οι δυνάμεις του καθεστώτος, από την άλλη οι τζιχαντιστές. Για να προστατεύσει τον εαυτό του και τον τοπικό πληθυσμό, δημιούργησε ομάδες λαϊκής αυτοάμυνας (YPG). Τον Ιούλιο του 2012, ο κυβερνητικός στρατός αποσύρθηκε από την περιοχή για να ενισχύσει την άμυνα των μεγάλων πόλεων, κυρίως της Δαμασκού. Καλύπτοντας το κενό, το PYD κατέλαβε την εξουσία στο Κομπάνι και άλλες πόλεις της Ροτζάβα. Ειδικά η κατάληψη της πόλης Κομπάνι είχε ξεχωριστή στρατηγική σημασία, καθώς διέκοπτε την επικοινωνία ανάμεσα στην άτυπη «πρωτεύουσα» του Ισλαμικού Κράτους, Ράκα, και τις δυνάμεις του που μάχονται τον Ασαντ στη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας, το Χαλέπι.
Σύντομα το Κομπάνι και η γύρω περιοχή σχημάτισαν ένα από τα τρία καντόνια της ντε φάκτο αυτονομημένης Ροτζάβα. Τη διοίκηση της περιοχής ανέλαβε συνασπισμός κομμάτων με κυριότερους πόλους το PYD και το επίσης κουρδικό KNC, το οποίο πρόσκειται στην τοπική κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν, υπό τον Μασούντ Μπαρζανί. Στο πρόσφατο παρελθόν, οι δύο οργανώσεις είχαν συγκρουσθεί, ακόμη και ένοπλα, με το PYD να κατηγορεί το KNC ως ενεργούμενο της Αγκυρας και να κατηγορείται από αυτό ως μαριονέτα του Ασαντ – κατηγορίες εξόφθαλμα υπερβολικές.
Οπως και να ’χουν τα πράγματα, το PYD ήταν εκείνο που έδωσε τον τόνο, χάρη στην πολύ ισχυρότερη κοινωνική επιρροή και στρατιωτική του δύναμη. Σε σύντομο διάστημα, η απελευθερωμένη Ροτζάβα έγινε πεδίο μιας πραγματικής κοινωνικής επανάστασης. Η διοίκηση των πόλεων και των περιοχών ανατέθηκε σε λαϊκές συνελεύσεις και ανακλητά συμβούλια, όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων. Η ισοτιμία της γυναίκας κατοχυρώθηκε πλήρως, ακόμη και στο πεδίο της μάχης, με τον σχηματισμό αυτόνομων γυναικείων πολιτοφυλακών. Εκτάσεις απαλλοτριώθηκαν και σχηματίσθηκαν αγροτικοί συνεταιρισμοί. Το Συριακό Κουρδιστάν εμφανιζόταν ως ο υπαρκτός τρίτος δρόμος, ανάμεσα στον κοσμικό απολυταρχισμό του Ασαντ και τη θρησκευτική τύφλωση των τζιχαντιστών.
Αυτό το σπάνιο για τα δεδομένα της Μέσης Ανατολής κοινωνικό και πολιτικό πείραμα κινδυνεύει να συντριβεί από τους τζιχαντιστές ή και από ενδεχόμενη τουρκική κατοχή υπό τον μανδύα της «ουδέτερης ζώνης». Ηδη, η ευρύτερη περιοχή γύρω από το Κομπάνι έχει ερημωθεί, καθώς περίπου 200.000 άνθρωποι, η τεράστια πλειονότητα των αμάχων, έχουν γίνει πρόσφυγες για να αποφύγουν τη σφαγή.
Ενδεχόμενο, το οποίο ελάχιστα φαίνεται ότι ανησύχησε την τουρκική ηγεσία – και, πάντως, πολύ λιγότερο από την προοπτική σταθεροποίησης μιας ντε φάκτο κρατικής, κουρδικής οντότητας, φιλικής προς το ΡΚΚ του Οτσαλάν, μπροστά ακριβώς από τα σύνορά της. Την περασμένη εβδομάδα, όταν οι τζιχαντιστές του ISIS βρίσκονταν στις πύλες του Κομπάνι, ο συναρχηγός του PYD Σαλέχ Μουσλίμ επισκέφθηκε την Αγκυρα, ζητώντας το ελάχιστο: να ανοίξει η Τουρκία διάδρομο στα σύνορά της, ώστε οι Κούρδοι υπερασπιστές της πόλης να έχουν ασφαλείς δρόμους ανεφοδιασμού. Η απάντηση των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών ήταν μια ξεκάθαρη υπεκφυγή, που ισοδυναμούσε με πισώπλατο μαχαίρωμα την πιο κρίσιμη στιγμή: έθεσαν ως όρο για την παραμικρότερη υποστήριξη, να ενταχθούν οι δυνάμεις των Κούρδων στον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» των αντικαθεστωτικών που μάχονται εναντίον του Ασαντ – με άλλα λόγια, να διαλυθούν, να εγκαταλείψουν την εθνική τους υπόθεση και να δώσουν το αίμα τους για χάρη της έμμονης ιδέας του Ερντογάν να ανατρέψει τον Ασαντ. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι...

Πηγή: Καθημερινή

Θεατές μίας 'Νέας Σεμπρένιτσα"

Οι εξελίξεις που τρέχουν στα σύνορα Τουρκίας με Συρίας και ο θαυμασμός μας για τους κατοίκους της θρυλικής πλέον πόλης Κομπάνι, μου θυμίζουν την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου. Σ' αυτές τις ιδιαίτερες επαναλήψεις των ιστορικών γεγονότων υπάρχει μία μεγάλη διαφορά. Στον μακρινό 19ο αιώνα η πληροφορία αργούσε να φτάσει στα αυτιά όσων παρακολουθούσαν τα γεγονότα σε αντίθεση με σήμερα που όλα τα ζούμε σε απευθείας μετάδοση. 

Η απραξία μας είναι συνένοχη με τη σφαγή που πραγματοποιείται στους δρόμους αυτής της πόλης. Οι συνέπειες για ορισμένους (Τουρκία) είναι άμεσες ενώ για τους υπόλοιπους (Ευρώπη) θα προξενήσουν εφιάλτες για τα επόμενα χρόνια. 

Το άσχημο σε όλην αυτήν την ιστορία είναι πως παρακολουθούμε τον αργό και βασανιστικό θάνατο μίας πόλης. Από στιγμή σε στιγμή το Κομπάνι θα πέσει στα χέρια των φανατικών ισλαμιστών και η σφαγή των ηρωικών κατοίκων αυτής της πόλης θα είναι αναπόφευκτη. Η υποτιθέμενη συμμαχία των πρόθυμων δεν κάνει απολύτως τίποτα. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν σταμάτησαν την επέλαση των φανατικών μουσουλμάνων ενώ οι Τούρκοι κάθονται άπραγοι και κοιτούν το αίμα των Κούρδων να τρέχει, με μία σιωπηλή ικανοποίηση που δε μπορεί να κρυφτεί.

Η κουρδική πόλη των 300.000 ψυχών είναι πλέον παρελθόν από τη στιγμή που έπεσε και το γενικό επιτελείο των κουρδικών δυνάμεων την Παρασκευή. Η μάχη ήταν από την αρχή άνιση. Γεγονός όμως είναι η υπεράνθρωπη αντίσταση των Κούρδων, οι οποίοι πολέμησαν ηρωικά για να σώσουν την πόλη τους, ανυπεράσπιστοι κι αβοήθητοι μιας και οι Τούρκοι είχαν κλείσει τα σύνορα κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να μη μπορεί κανείς να στηρίξει τους κατοίκους αυτής της πόλης. Αντιθέτως οι ισλαμιστές εφοδιάζονταν από τις επαρχίες της Ράκα και του Χαλεπιού. Ήταν θέμα χρόνου να πέσει το Κομπάνι. 

Η καθυστερημένη δήλωση του απεσταλμένου του ΟΗΕ προς την Τουρκία, να ανοίξει τα σύνορά της για να περάσουν ελεύθερα, Κούρδοι εθελοντές ώστε να εμποδίσουν την βία σφαγή των αμάχων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη πόλη, δε σώζει την υστεροφημία της Δύσης. Η Σεμπρέντιτσα θα αποτελέσει μακρινό παρελθόν. Σε μελλοντικές σφαγές θα θυμόμαστε το Κομπάνι και οι τύψεις θα μας βαραίνουν. 

Η Τουρκία έχει αρχίσει ήδη να την πληρώνει, για την εσκεμμένη της αδράνεια. Ένας εμφύλιος ξεκινά στη γειτονική μας χώρα. Οι Κούρδοι ξεσηκώθηκαν κι αυτή τη φορά είναι πιο αποφασισμένοι για εκδίκηση. Δεν είναι τυχαίο πως είναι πρώτη φορά μετά την εποχή του Εβρέν που οι Τούρκοι κατέβασαν τα τανκς στους δρόμους σε αρκετές πόλεις για να αντιμετωπίσουν τους Κούρδους. Μαζί με τα τανκς βγήκαν και οι Γκρίζοι Λύκοι, οπλισμένοι για να τρομοκρατήσουν τους εξεγερμένους. 

Όμως η τουρκική τρομοκρατία δεν έχει τα αποτελέσματα που θέλει. Οι Κούρδοι σκότωσαν τρεις υψηλόβαθμους αξιωματικούς της αστυνομίας στην Μπινγκόλ για αντίποινα ενώ ο Οτσαλάν από τη φυλακή δήλωσε πως η πτώση του Κομπάνι στα χέρια των ισλαμιστών θα είναι η αφορμή για τον τερματισμό της εκεχειρίας των Κούρδων με την Άγκυρα. 

Επίσης θέλω να σημειώσω πως η στάση τους Τουρκίας επιβεβαιώνει εν μέρει τα λόγια του Τζον Μπάιντεν στο Χάρβαρντ, για τα οποία αναγκάστηκε να ζητήσει συγνώμη. Η Τουρκία δεν είναι μόνο ένοχη για την ενίσχυση των τζιχαντιστών σε όπλα αλλά και για την ανοχή της απέναντι στις σφαγές που κάνουν. Φυσικά την ενοχή αυτή την μοιράζεται και με άλλες χώρες. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι Η.Π.Α. και η Ευρώπη. Όμως για τη σφαγή στο Κομπάνι ευθύνεται μόνο η Τουρκία με το ύπουλο παιχνίδι της.

Κάποια στιγμή η κουτοπονηριά τιμωρείται. Ήρθε η ώρα για την Τουρκία να πληρώσει το χρόνιο σύνδρομο της ουδετερότητας. Η ενοχή της για την επερχόμενη σφαγή του άμαχου πληθυσμού στο Κομπάνι την οδήγησε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Η οικονομική και ειρηνική άνθηση που επικράτησε για μία σχεδόν δεκαετία στη γειτονική μας χώρα τερματίζει με πολύ άσχημο τρόπο. Το ξέσπασμα των Κούρδων θα διαλύσει τα πήλινα πόδια του τουρκικού γίγαντα. 

Και σ' αυτό το γεγονός θα είμαστε θεατές. Όμως ήρθε ο καιρός να ξυπνήσουμε διότι η γειτονιά μας φλέγεται. Κι αν δε σταματήσουμε τις φλόγες θα καούμε κι εμείς. Ήδη η ανθρωπιστική κρίση της Μέσης Ανατολής έχει φτάσει μέχρι τα νερά του Αιγαίου...

Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους κούρδους επαναστάτες στη Συρία;

του David Graeber

Το 1937, ο πατέρας μου προσφέρθηκε εθελοντικά να πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της Ισπανικής Δημοκρατίας. Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών.
Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ ‘αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική «μη παρέμβασης» και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα κι αφότου ο Χίτλερ και o Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπέγραψει συμφωνία) άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασιστική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.
Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί. Προφανώς, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που συμβαίνει ποτέ πραγματικά δύο φορές. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορές μεταξύ του τι συνέβη στην Ισπανία το 1936 και του τι συμβαίνει στη Ροζάβα, τις τρεις ευρέως κουρδικές επαρχίες της βόρειας Συρίας, σήμερα. Αλλά μερικές από τις ομοιότητες είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο θλιβερές, που θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου –όντας κάποιος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια της οποίας οι πολιτικές πεποιθήσεις ποικιλοτρόπως καθορίστηκαν από την ισπανική επανάσταση– να πω ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ίδιο τέλος και πάλι.
Η αυτόνομη περιοχή της Ροζάβα, όπως υπάρχει σήμερα, είναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία -εν τούτοις ένα πολύ φωτεινό- που αναδύεται από την τραγωδία της συριακής επανάστασης. Έχοντας εκδιώξει πράκτορες του καθεστώτος Άσαντ το 2011, και παρά την εχθρότητα από σχεδόν όλους τους γείτονές της, η Ροζάβα όχι μόνο έχει διατηρήσει την ανεξαρτησία της, αλλά αποτελεί ένα αξιόλογο δημοκρατικό πείραμα. Λαϊκές συνελεύσεις έχουν δημιουργηθεί, ως το απόλυτο όργανο λήψης αποφάσεων, συμβούλια έχουν επιλεγεί με προσεκτική εθνοτική ισορροπία (σε κάθε δήμο, για παράδειγμα, τα τρία κορυφαία στελέχη πρέπει να περιλαμβάνουν έναν Κούρδο, έναν Άραβα και έναν Ασσύριο ή Αρμένιο Χριστιανό, και τουλάχιστον το ένα από τα τρία άτομα πρέπει να είναι γυναίκα), υπάρχουν συμβούλια γυναικών και νεολαίας, και, σε μια αξιοσημείωτη αντήχηση της ένοπλης Mujeres Libres (Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίας, ένας φεμινιστικός στρατός, η πολιτοφυλακή του “YJA Star” – “Ένωση των Ελεύθερων Γυναικών“ (το αστέρι εδώ αναφέρεται στην αρχαία θεά της Μεσοποταμίας, την Ιστάρ), έχει αναλάβει ένα μεγάλο ποσοστό πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους.
Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει και να εξακολουθεί να αγνοείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη διεθνή κοινότητα, και σε μεγάλο βαθμό ακόμη και από τη Διεθνή Αριστερά; Φαίνεται ότι, συμβαίνει κυρίως γιατί το επαναστατικό κόμμα της Ροζάβα, το PYD, εργάζεται συμμαχικά με το Τουρκικό Κόμμα των Κούρδων Εργατών (PKK), ένα μαρξιστικό αντάρτικο κίνημα που έχει από τη δεκαετία του 1970 εμπλακεί σε μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον του τουρκικού κράτους. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επισήμως το κατέταξαν στις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Εν τω μεταξύ, οι αριστεροί σε μεγάλο βαθμό το διαγράφουν θεωρώντας το σταλινικό.
Στην πραγματικότητα, όμως, το ίδιο το PKK δεν έχει πλέον καμία σχέση με το παλιό, πάνω-κάτω λενινιστικό κόμμα, που ήταν κάποτε. Η δική του εσωτερική εξέλιξη καθώς και η θεωρητική μεταστροφή του δικού του ιδρυτή, Aμπουλάχ Οτσαλάν, που έλαβε χώρα ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα τουρκικό νησί από το 1999, είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει εντελώς τους στόχους και την τακτική του.
Το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πια να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτος. Αντ” ‘αυτού, εμπνευσμένο εν μέρει από το όραμα της κοινωνικής οικολογίας του αναρχικού Μάρεϊ Μπούκτσιν, έχει υιοθετήσει το όραμα του «ελευθεριακού κοινοτισμού», καλώντας τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες αυτοδιοικούμενες κοινότητες με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, οι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώντας τα εθνικά σύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τους. Έτσι, λοιπόν, το ίδιο πρότεινε τον κουρδικό αγώνα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατική οικονομία, και τη σταδιακή διάλυση του γραφειοκρατικού κράτους-έθνους.
Από το 2005 το ΡΚΚ, εμπνευσμένο από τη στρατηγική των ανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπας, κήρυξε μονομερή κατάπαυση του πυρός με το τουρκικό κράτος και άρχισε να επικεντρώνει τις προσπάθειές του στην ανάπτυξη δημοκρατικών δομών στις περιοχές που ήδη ελέγχει. Ορισμένοι αμφισβητούν πόσο σοβαρά είναι όλα αυτά στην πραγματικότητα. Σαφώς, αυταρχικά στοιχεία παραμένουν. Αλλά το τι συνέβη στη Ροζάβα, όπου η Συριακή επανάσταση έδωσε στους Κούρδους ριζοσπάστες την ευκαιρία για διεξαγωγή τέτοιων πειραμάτων σε ένα μεγάλο και συναφή έδαφος, αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από προσπάθεια επίδειξης. Συμβούλια, συνελεύσεις και λαϊκές πολιτοφυλακές έχουν σχηματιστεί, το καθεστώς ιδιοκτησίας έχει μετατραπεί σε εργατική διαχείριση συνεταιρισμών – και όλα αυτά παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ακροδεξιών δυνάμεων της ISIS. Τα αποτελέσματα ανταποκρίνονται στον ορισμό μιας κοινωνικής επανάστασης. Στη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον, αυτές οι προσπάθειες έχουν παρατηρηθεί: ιδιαίτερα αφότου οι δυνάμεις του PKK και της Ροζάβα παρενέβησαν πολεμώντας νικηφόρα στο δρόμο τους μέσω του εδάφους της ISIS στο Ιράκ για να σώσουν χιλιάδες Γεζίντι πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στο όρος Σινχάρ αφότου οι τοπικοί πεσμεργκά εγκατέλειψαν το πεδίο. Αυτές οι ενέργειες ευρέως γιορτάζονταν στην περιοχή, αλλά και αξιοσημείωτα έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τον Ευρωπαϊκό ή το Βορειο-αμερικανικό Τύπο.
Τώρα η ISIS έχει επιστρέψει, με σειρές από αμερικανικής κατασκευής άρματα μάχης και βαρύ πυροβολικό που λαμβάνει από τις ιρακινές δυνάμεις, για να πάρει εκδίκηση ενάντια στις επαναστατικές πολιτοφυλακές στο Κομπάνι, δηλώνοντας την πρόθεσή της να σφαγιάσει και να υποδουλώσει -ναι, κυριολεκτικά, να υποδουλώσει- το σύνολο του άμαχου πληθυσμού. Εντωμεταξύ, ο τουρκικός στρατός βρίσκεται στα σύνορα εμποδίζοντας να φτάσουν ενισχύσεις ή πυρομαχικά στους υπερασπιστές, και τα αεροπλάνα των ΗΠΑ βουίζουν από ψηλά, πραγματοποιώντας περιστασιακά, συμβολικά, πολύ μικρά χτυπήματα -προφανώς, μόνο και μόνο για να είναι σε θέση να πουν ότι σαν μια ομάδα που ισχυρίζεται πως είναι σε πόλεμο με αυτούς που προσπαθούν να συντρίψουν τους υπερασπιστές ενός μεγάλου δημοκρατικού πειράματος στον κόσμο, δεν έμειναν απολύτως απαθείς.
Αν σήμερα υφίσταται κάτι παράλληλο με τους επιφανειακά θρησκευόμενους, αιμοσταγείς Φαλαγγίτες του Φράνκο, τί άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από την ISIS; Αν υπάρχει ένας παραλληλισμός με την Mujeres Libres της Ισπανίας, ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι, πέρα από τις θαρραλέες γυναίκες που υπερασπίζονται τα οδοφράγματα στο Κομπάνι; Πρόκειται ο κόσμος – και αυτή τη φορά πιο σκανδαλωδώς από όλα, η διεθνής αριστερά – πραγματικά να καταστεί συνένοχος, αφήνοντας την ιστορία να επαναληφθεί;

Πηγή: Egainst (μέσω Guardian)
Μετάφραση: Μ.Θεοδοσιάδης
Φωτογραφία: Τούρκοι στρατιώτες παρακολουθούν την πολιορκία του Κομπάνι

Στο Κομπάνι χτυπάει η καρδιά των όπου γης ελεύθερων ανθρώπων

Στο Κομπάνι γράφεται η πιο πρόσφατη (αλλά δυστυχώς όχι η τελευταία) πράξη της συριακής τραγωδίας. Στα σοκάκια αυτής της πόλης του συριακού Κουρδιστάν διεξάγονται σκληρές συγκρούσεις ανάμεσα στους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και τους κούρδους μαχητές των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG), της πολιτοφυλακής των Κούρδων της Συρίας. Κάθε γειτονιά, κάθε δρόμος, κάθε σπίτι έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, όπου οι Κούρδοι προσπαθούν με την αυταπάρνησή τους να αντισταθμίσουν τη στρατιωτική υπεροπλία των τζιχαντιστών.
Στο Κομπάνι γράφεται η πιο πρόσφατη (κι ελπίζουμε η τελευταία) πράξη του κουρδικού δράματος. Αυτής της μακριάς αιματοβαμμένης πορείας του κουρδικού λαού για την κατάκτηση του αυτονόητου δικαιώματος στην αυτοδιάθεση. Έχουν αντιμετωπίσει τους πανίσχυρους στρατούς της Τουρκίας, του Ιράκ, του Ιράν και της Συρίας. Τώρα συγκρούονται με τους τζιχαντιστές, οι οποίοι, εκτός από φανατική πίστη σε μια εγκληματική ιδεολογία, διαθέτουν τον σύγχρονο αμερικάνικο στρατιωτικό εξοπλισμό που κατέσχεσαν στο Ιράκ, την εμπειρία από τους πολέμους σε Τσετσενία, Ιράκ και Λιβύη, καθώς και πακτωλούς χρημάτων από το συριακό πετρέλαιο και τους διεθνείς χρηματοδότες τους. Για μια ακόμα φορά, η κουρδική ελευθερία θα πρέπει να βουτηχτεί στο αίμα.
Στο Κομπάνι γράφεται η πιο πρόσφατη (και σίγουρα όχι η τελευταία) πράξη της άθλιας φαρσοκωμωδίας που φέρει τον τίτλο «διεθνής διπλωματία». Η Δύση έχει κηρύξει τον πόλεμο στο Ισλαμικό Κράτος, αφού πρώτα ενθάρρυνε τη γιγάντωσή του. Η αμερικάνικη αεροπορία δυσκολεύεται να εντοπίσει τα τανκς του Ισλαμικού Κράτους στο Κομπάνι, τα οποία όμως τα βρίσκουν τα τηλεοπτικά συνεργεία. Ο Ερντογάν ξιφουλκεί εναντίον των τζιχαντιστών, την ώρα που συνεργάζεται μαζί τους κι εμποδίζει τους μαχητές του PKK να περάσουν τα σύνορα για να ενισχύσουν τους συμπατριώτες τους. Η «διεθνής κοινότητα» πρακτικά στέκεται άπραγη απέναντι στην απειλή της σφαγής των Κούρδων, την ώρα ακριβώς που τους πλέκει το εγκώμιο.
Στο Κομπάνι γράφεται η πιο πρόσφατη (κι ελπίζουμε όχι η τελευταία) πράξη του μόνου αριστερόστροφου σχεδίου στη Μέση Ανατολή με μαζική υποστήριξη. Ενός σχεδίου που στοχεύει στην εθνική απελευθέρωση των Κούρδων, προτάσσοντας παράλληλα την πιο προωθημένη, στην περιοχή, αντίληψη για τα ατομικά δικαιώματα. Πουθενά αλλού στη Συρία δεν χαίρουν τέτοιου σεβασμού όλες οι θρησκευτικές κοινότητες, πουθενά αλλού στη Μέση Ανατολή οι γυναίκες δεν έχουν τόσο κεντρική θέση στην κοινωνία. Οι γυναίκες του Κουρδιστάν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης του Κομπάνι, γνωρίζοντας καλά ότι αυτός ο βάρβαρος και απολίτιστος εχθρός δεν θα δείξει έλεος…
Όταν ένας λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, πρέπει να διαλέξει ή τα όπλα ή τις αλυσίδες. Οι Κούρδοι έχουν κάνει τη δικιά τους επιλογή και αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι είναι αποφασισμένοι να τη φέρουν στο απώτατο όριό της. Με το αίμα τους δεν διεκδικούν μόνο το δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια, αλλά υπερασπίζονται τις αξίες των όπου γης ελεύθερων ανθρώπων.

Πηγή: www.left.gr