Αδηφάγο τέρας Βρυξέλλες

του Τάσου Παππά

Οπως δείχνουν οι έρευνες, μία από τις αιτίες που το φαινόμενο του ευρωσκεπτικισμού έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης είναι ο ασφυκτικός έλεγχος που ασκούν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο στις κυβερνήσεις των χωρών-μελών της Ε.Ε. και της ευρωζώνης.
Η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας που είναι προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε μια ευρύτερη συλλογικότητα, έχει γίνει αποδεκτή από τους πολίτες της Ευρώπης με βάση τη λογική «δίνω κάτι για να κερδίσω οικονομική ασφάλεια και ευημερία», ωστόσο η κατάσταση τα τελευταία χρόνια έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας -η επιλογή του κυρίαρχου νεοφιλελευθερισμού με βοηθό τη σοσιαλδημοκρατία η οποία εκτελεί χρέη γραμματειακής υποστήριξης- έχει προκαλέσει δεινά σε πολλές χώρες και πλήττει τα λαϊκά στρώματα.
Κάθε φορά που μια κυβέρνηση τολμά να αρθρώσει επικριτικό λόγο για πλευρές της οικονομικής συνταγής και διαπράττει την αποκοτιά να ζητήσει την αναθεώρησή της ή έστω κάποια χαλάρωση, η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, το Βερολίνο και οι πρόθυμοι σύμμαχοί του την επαναφέρουν στην τάξη με αφόρητες πιέσεις, ωμές απειλές και ενίοτε με στυγνούς εκβιασμούς.
Η περίπτωση της Ελλάδας είναι η πιο εμφατική. Γι’ αυτό άλλωστε και η διαβόητη συμφωνία του Ιουλίου-Αυγούστου χαρακτηρίστηκε πραξικόπημα ακόμη και από μετριοπαθείς πολιτικούς (Πιτέλα), αναγνωρισμένους οικονομολόγους (Πικετί) και παγκοσμίου κύρους διανοούμενους (Χάμπερμας). 
Οτιδήποτε αμφισβητεί ή νομίζουν ότι αμφισβητεί τους κανόνες αντιμετωπίζεται από τις κυρίαρχες ελίτ ως πρώτου βαθμού κίνδυνος για τη συνοχή της Ευρώπης.
Οπως επισημαίνει ο Χ.Μ. Εντσενσμπέργκερ στο βιβλίο του «Γλυκό τέρας Βρυξέλλες» (Νεφέλη): Οποιος αντιτίθεται στα σχέδιά τους στηλιτεύεται ως αντιευρωπαϊκό στοιχείο. Τέτοιου είδους διαστρεβλώσεις φέρνουν αμυδρά στον νου τη ρητορική του Αμερικανού γερουσιαστή ΜακΚάρθι και του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ. Αμφότεροι φρόντιζαν να δυσφημούν οτιδήποτε δεν τους βόλευε (σελ. 88).
Οι κυβερνήσεις δεν είναι ελεύθερες να αποφασίζουν αυτόνομα ακόμη και για ήσσονος σημασίας ζητήματα γιατί, σύμφωνα με τη Βουλγάτα της τεχνοκρατίας, τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα έχουν και δημοσιονομική διάσταση.
Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία έχει τον αποφασιστικό λόγο για το πώς θα στελεχωθούν οι διοικήσεις των τραπεζών, οι ανεξάρτητες αρχές, οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών που έχουν την ευθύνη για τα μεγέθη της οικονομίας, ποιοι τομείς του Δημοσίου θα ιδιωτικοποιηθούν, ποια νομοσχέδια θα ψηφιστούν και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν δηλαδή υπάρχει πολιτική αστάθεια στην εποπτευόμενη χώρα, δεν διστάζει να ανατρέψει κυβερνήσεις (Ιταλία, Ελλάδα) και να διορίσει πρωθυπουργούς τους εκλεκτούς των αγορών (Μόντι, Παπαδήμος).
Από την αιχμαλωσία δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε η Δικαιοσύνη. Ενας θεσμός υποτίθεται ανεξάρτητος. Οι δανειστές απαιτούν να μένουν στο ποινικό απυρόβλητο τα στελέχη της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ασχολούνται επί τόπου με τη «σωτηρία» της χρεωμένης χώρας.
Δεν έκρυψαν τη δυσφορία τους όταν μέλη της προηγούμενης διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ απειλήθηκαν με διώξεις για πράξεις ή παραλείψεις τους κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Στην αρχή με διακριτικό τρόπο, στη συνέχεια με λιγότερη ευγένεια ζήτησαν και πέτυχαν το ακαταδίωκτο.
Αν όλα αυτά παραπέμπουν σε σχέσεις μητρόπολης-αποικίας, όπως τον παλιό… καλό καιρό, τι μπορεί να πει κανείς για την επιστολή της Κομισιόν στον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο με την οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι Βρυξέλλες εισηγούνται (κομψή λέξη) παρέμβαση της κυβέρνησης στον Αρειο Πάγο ώστε να μη δικαστεί ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου για την υπόθεση του ελλείμματος. Ισως είναι η πιο ωμή παρέμβαση των θεσμών στο εσωτερικό της χώρας.
Αλήθεια, πώς θα φαινόταν στον Γάλλο σοσιαλδημοκράτη, οπαδό του διαφωτισμού και φανατικό υπερασπιστή της αρχής της διάκρισης των εξουσιών, Πιερ Μοσκοβισί (υπογράφει μαζί με τον Ντομπρόβσκις την επιστολή), αν η χώρα του δεχόταν μια τέτοιου τύπου σύσταση;
Δεν θα επιστρεφόταν από την κυβέρνησή του ως επιεικώς απαράδεκτη; Δεν θα ξεσηκωνόταν σάλος στη Γαλλία; Δεν θα είχαμε βροντώδεις καταγγελίες για ανοίκεια μεθόδευση από την πλευρά των ευρωπαϊκών θεσμών που υποστηρίζουν πως υπηρετούν τη δημοκρατία και σέβονται τη συνταγματική τάξη κάθε χώρας;
Να θυμίσουμε ότι έγινε ο κακός χαμός στη Γαλλία πριν από μερικούς μήνες, όταν ο Σόιμπλε είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι και η Γαλλία ίσως να χρειάζεται ένα μνημόνιο για να ελεγχθούν οι αποκλίσεις της οικονομίας της από τους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας (το έλλειμμα). Ξύπνησε η παλιά έχθρα των Γάλλων για τους Γερμανούς και ο υπερυπουργός Οικονομικών της ευρωζώνης αναγκάστηκε να μαζευτεί.
Ο επικεφαλής της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος το τελευταίο διάστημα συχνά μας εκπλήσσει με τις προωθημένες θέσεις που παίρνει (η δήλωσή του για τα σύνορα ταιριάζει σε θεωρητικό του προλεταριακού διεθνισμού), είχε πει (και σωστά) τον Απρίλιο του 2016 ότι «το μεγαλύτερο βάρος των αποφάσεων θα πρέπει να μετατίθεται στις πρωτεύουσες παρά στους κεντρικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης».
Πώς επέτρεψε να φύγει από το γραφείο του η συγκεκριμένη επιστολή; Τον παρέκαμψαν οι υφιστάμενοί του Μοσκοβισί, Ντομπρόβσκις; Ή μήπως ο οπορτουνισμός έχει γίνει η δεύτερη φύση του;

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών